Περί της επικράτησης του νοήματος των αντεστραμμένων επιφωνημάτων

Όλο και πιο πολλά τα αχ,
δυσεύρετα τα χα..

αν άνοιγα σουβλατζίδικο θα το ονόμαζα
"ο γύρος του θανάτου"...

Οδοιπορικό

Να ναι τα παπούτσια σου γερά
λερά νερά και λασπουριά
χιόνια,βραχώδεις δρόμους
και μύρια μονοπάτια
να διαπερνάς.

Και μην ξεχνάς
ξεκάθαρα και σταθερά τα βήματα σου
και μην ξεχνάς
στο πλάι συντροφιά
πολλαπλά,ν ακούς τα βήματα σου.

έχω ξανάρθει

Την ίδια μυρωδιά είχε πάντα ο αέρας;

Το ίδιο χρώμα είχε πάντα η θάλασσα;

Το ίδιο νεφέλωμα σε κοίταζε;

και άραγε,

το απόγευμα πάντα έτσι χλεύαζε

τις συμφορές των φράσεων;

η λαξεμένη πέτρα εντός μου

Όταν εκτέλεσα το άγαλμα

Δε ήξερα ότι θα αποτελούσε ζήτημα

Άλλοι λένε καλώς εκτέλεσες κι άλλοι κακώς

Το ζήτημα, ωστόσο, δεν είναι η εκτέλεση

Αλλά αυτή η λαξεμένη πέτρα μέσα μου

Που δεν θα έπρεπε να εκτίθεται

Πρέπει να γίνει κατανοητό

Ότι το άγαλμα είμαι και εγώ

Με την συγκίνησή μου που του αναλογεί

Εξ άλλου η συγκίνησή μου

το έβγαλε προσεκτικά από μέσα μου

το έβαλε απέναντί μου και το εκτέλεσε

Δεν το νιώσατε;

πόνημα

Μέσα στην παγερή μου νύχτα αγκαλιάζομαι φιγούρες
κι έγινα προσεκτικός στις επιλογές,
Μα πάντα βυθίζομαι στα πάθη,
πάντα επιρρεπής στα αγγίγματα,
επώδυνος στις αγκαλιές…
Οι δρόμοι ξημερώνουν τσακισμένα λιθόστρωτα
Στα κράσπεδα του πραγματικού
αγρυπνά η επιμονή.
Επάνω τους θα προσμένω
σκαλίζοντας πάθη, αγγίγματα, αγκαλιές…

Ένα άσχημο βράδυ (μέρος 'α)

Μην πιστέψεις τίποτα
Εδώ στην μέση του πουθενά
Χτίζω τα τείχη που πρέπει να γκρεμίσεις
Άφησα ψίχουλα στον δρόμο που οδηγεί σε'μένα
Κι όμως τα άφησες να χαθούν
Πόσα χιλιόμετρα μελέτησα για να σε δω να χαμογελάς
Πόσα δευτερολεπτα ταξίδεψα για να συναντήσω το αθώο σου βλέμμα
Αυτό το βλέμμα που είδα πάνω από τον ώμο σου όταν γύρισες για να με αποχαιρετήσεις
Μυρίζω την νοτισμένη ατμόσφαιρα
Κοιτάω κι εγώ πίσω από τον ώμο
Αλλά από φόβο
Ξέρεις πως είναι να μην μπορείς να ζεσταθείς?
Να φοβάσαι να γυρισεις σπίτι σου?
Δεν θέλω να σε ξεσκεπάσω από την ατσάλινη κουβέρτα σου
Αλλά να...είναι που πρέπει να μιλήσσω κάπου.
Μην πιστέψεις τίποτα

Αν μπορούσα
θα σ άφηνα
σε μια κάποια μικρή γωνίτσα
να ξεκουράζεσαι
με τις διαστάσεις που σου αναλογούν
Μα
ο ίσκιος σου με ξεπερνάει
το αχτένιστο τσουλούφι σου
_πετάει απ τον ύπνο_
μου κρύβει τον ήλιο.

Αυτό που με τρελαίνει
είναι οι μορφές που παίρνεις
έτσι όπως φωτίζεσαι
μέσα στον τρεχούμενο χρόνο

Το χέρι σου που
λίγο διστακτικά νομίζω
παράτεινε την επαφή με την κοιλιά μου
Αυτός ο δισταγμός είναι πρωτόγνωρος σ' αυτήν την όχθη,
πολλά πηγαινοέρχονται
τελευταία.

Η ψυχραιμία
που με κόπο κατέκτησα
κάνει το σφίξιμο σου επιτακτικό

κερδίζουμε ύψος

Είχα τόσο συνηθίσει
που σχεδόν φοβάμαι
που διατηρείς τις διαστάσεις σου
ενώ όλα μικραίνουν

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

51

Χρόνια πολλά πολλά!!!!

Οι δικοί μου άνθρωποι (α)

Αλλοπαρμένη έκφραση
αλλοτινή ματιά αγριεμένη
και άλλοτε γλυκιά και πονεμένη
καταραμένα παιδιά της μέρας
νύχτες που διψάνε.
Ωκαιάνιοι χώροι στο μυαλό
φλόγιστρα δημιουργίας τα σώματα τους.

Μια άλλη διάσταση εν δια φέρουν
τη σύναψη, των μέσα προς τα έξω
του ασυνήθιστου στο πραγματικό
απάνθισμα κήπων κρεμαστών
σ΄όλο το ύψος του γκρεμού.

Του αλλοπρόσαλλου ατενισμού ιδιοτροπία

Πλάσματα της σύζευξης
πολύ, σας θέλουν
μα δεν σας κοινωνούν

Της αγωγιμότητας εραστές
πολλοί, σας θέλουν
μα δεν σας κατακτούν.

του καιρού

Αίμα μυρίζουν τα δικόγραφα
τα ανθρώπινα δικαιώματα
και τα σχολικά εγχειρίδια
τα υπουργικά συμβούλια και οι δείκτες των χρηματιστηρίων
οι ειρηνευτικές συμφωνίες και οι ανθρωπιστικές βοήθειες

Αίμα μυρίζει πίσω από τις γρίλιες των κλειστών παραθύρων
πίσω από τα κομματικά γραφεία και τις οθόνες που αντανακλούν μάτια

Αίμα μυρίζουν οι συνήθειες και οι αφηγήσεις
τα εμβατήρια και οι πατρικές συμβουλές

Αίμα μυρίζουν η σιωπή και η ανείπωτη μοναξιά
οι εντολές και η υπακοή…

κι όμως,ακόμη στα κρεματόρια
ανθίζουν γιασεμιά…

κι ας μην τα βγάζω πέρα

τον καιρό που πολλές δυνάμεις μου απασχολούνται
με το να κρατήσουν τον εαυτό μου
θα ήταν παράλογο
να παραπονιέμαι ότι σε έχω χάσει...

εξάλλου ξέρω ότι είσαι στου απλωμένου μου χεριού
τα ακροδάχτυλα

και δεν φαντάζεσαι πόση σημασία έχει


...κι ας μην τα βγάζω πέρα

απόνερα

Γέλιο μειδίαμα
Χάδι αγκάθι
Και κάθε αγκαλιά
Μικρή εξεταστική

Πόσες γαμημένες θάλασσες
πες μου,
θες να ναυαγήσω…

Οι χτύποι του ρολογιού
τυχαίνει να μου θυμίζουν
μια συνέλευση
στριμωγμένων αναμνήσεων
και ιδρωμένων , αχνών φόβων
αργά το βράδυ
σ'ένα στενό για αυτούς παρελθόν.
Τυχαίνει επίσης
να γελούν
με την καθιστή μου υποταγή
στην τύχη
που κρατάω στα κρυφά
μια άκρη απ' το φόρεμά της
μην γλιστρήσει στο μελάνι μου
και ξεκινήσω πάλι
να γράφω για σένα.
Δεν έχω λέξεις..
τα 'χουμε πει αυτά
ο κόσμος ζητάει να ντυθεί
για να αρέσει.
Κλάψε - Πόνος - Φαΐ
ήταν η μέρα σήμερα
σαν ένα φάρμακο που έπρεπε να πιω

...

κυκλωτικές κάνει ο θάνατος τριγύρω
και κάνω μακροβούτια,
με τη βεβαιότητα,
οτι θα σε συναντήσω
στο ίδιο σημείο...
εκτείνοντας τις υπόγειες θάλασσες που ναυπηγούμε...

Συναισθηματική ασυναρτησία

Απώλειες...

Ουρλιαχτά που δεν βγαίνουν.

Αγγίγματα που δεν τολμούν.

Μοναξιές που δεν ομολογούνται.

Αγάπες που δεν αντέχουν.

Λόγια που δεν αναπνέουν.

Τραγούδια που δεν υπάρχουν.

Εικόνες που εξαφανίζονται.

Και ο φόβος... που πάντα έρχεται.

Ένα τσιγάρο που δεν θα ανάψει ποτέ.

Γίνεται η φωνή αυτών που άφησες και όλων αυτών που σ’άφησαν.

Μοιάζει να μην υπάρχει κανείς.

Ίσως πάλι να φταίει και η καταιγίδα ...μέσα μου.

Στο καλό

Δίκαια έφυγες δεν ήταν να κερδίσεις

Το ζαρωμένο χέρι μου μετέωρο ν’ αφήσεις

Έγειρα το κεφάλι μου μες το χαμόγελό σου

Χάθηκες γρήγορα στο άσπρο των ματιών σου

Βλέπω συνέχεια μακριά φώτα που δραπετεύουν

Γλιστράνε ήλιοι στους αρμούς των ρημαγμένων δρόμων

Σκίζουν το δέρμα μου παντού και με ανατινάζουν

Κάθε με το μαντήλι σου τυλίγω ό,τι απομένει

Στο καλό

Όλα

κοπάζουν κοπάζουν κοπάζουν

κάνουν έλικες

κοπάζουν

στόματα, δέρμα

τριβή

κοπάζουν

μιλούν με βουητά

τεντώνονται

κοπάζουν

ψάχνουν τον ήλιο

ακουμπάνε

ξεκουράζονται

κοπάζουν

διαγράφουν κύκλους

λακκούβες με τα πόδια στην άμμο

μάτια που εξοικειώνονται με καινούργια χρώματα

κοπάζουν

πέτρες – πέτρες – πέτρες

ακούραστη βουλιμία για το αύριο

μέσα – έξω γκλιν -γκλάν

γη που μυρίζει μέλισσες

όρθιες τριχες – φόβοι

κοπάζουν

γίνονται προς τα πίσω

προς τ ανάποδα

μπαίνουν μες στην κουφάλα του δέντρου

Δεν είναι <<κάτι>>

αν δεν το θες

πέρα από ανακούφιση

της λαχανιασμένης διάρκειας

μια λαχτάρα που κυλάει αλλιώς

κι οι συγκινήσεις

-με ατόφιες τις εντάσεις τους-

κοπάζοντας

μας γαργαλούν

(μέσα απ την κουφάλα)

την φτέρνα.

δεν είμαι του γούστου μου

Τα είχα βάλει με την αισθητική της εδώ και καιρό
"Μα τι γούστο είναι αυτό που έχει;" ήταν η συνηθισμένη μου απορία...

Έως ότου σκέφτηκα ότι αυτή με έχει διαλέξει...
Ότι της αρέσω
Ότι είμαι μέρος μιας αισθητικής που με απωθεί

Και έτσι, σκέφτομαι αν θα πρέπει να πάψω να κολακεύομαι όπως πριν

Αγαπημένη μου

Δώσε μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.
Σ’ εύρισκα, αγαπημένη,
στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.

Yστερα έρχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ’ όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ’ όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας.
Kράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.
Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα,
στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη…

Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου,
τότε που μου χαμογελούσες.

Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου,
έζησα όλη τη ζωή.

Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θάναι δικά μας.

Θά ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου,
αγάπη μου, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει.

Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα…

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;-
μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου,
αγαπημένη μου…

Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα
και πάλι την ελπίδα.


Τ.Λειβαδίτης

Αυτή η κουβέρτα που τυλίγεται γύρω μου

κλείνει μέσα της

μια πρωτόγονη ζάλη κι ένα χαμόγελο σκαθαριού

όταν την βγάλω θα’ χει

την γεύση της θάλασσας και του κορμιού μου

Ευτυχώς το φεγγάρι δεν μυρίζει

γιατί θα μπορούσα να μπερδέψω την δική σου μυρωδιά με την δική του

Έτσι συνήθισα να ονειρεύομαι στιγμές

που ένα κούφιο ξύλο

θα στενάζει κάτω απ’ τα χέρια μας απ’ τον ανθρώπινο πόνο

που θα χανόμαστε στα σκοτεινά νερά

με μάτια κλειστά

και πόδια λυγισμένα,

θα λικνιζόμαστε σ’ άλλους χρόνους,

θ’ ακουμπάμε τα’ απογεύματα

μ’ ένα βιβλίο στον δυνατό κορμό μιας σκιάς

κι ο λίγος ουρανός που θα μας αντιστοιχεί

θα χει σχήμα από δάκρυ..

.. σαν κι αυτά που πέφτουν

απ’ τις συναχωμένες μύτες κοπαδιού ελεφάντων,

ενώ σαστισμένα πιο δίπλα

ένα άλογο παρακολουθεί ,

χωρίς να νιώθει

το φοβισμένο ποντίκι

που ανηφορίζει την πλάτη του..

Μπερδεύτηκες;

ναι

σ’ αυτήν την εκστατική ρουφήχτρα της φύσης

γλίστρησα και χτύπησα

τώρα πονάει το μυαλό μου.

Οι αναμνήσεις

κόκκοι άμμου σε μια κλεψύδρα

που τη γυρνάς και τη γυρνάς

πάνω – κάτω σαν παιχνιδάκι

εγώ πρέπει να βρίσκομαι

στο πιο στενό της σημείο ,

για κάθε κόκκο που περνάει

έχω μια εκπόλωση.

Μαλλιάδικο

Τόπος λιτός
άγονη γη
και σκουριασμένη πέτρα

όπως η θάλασσα την άμμο
ξεκάθαρη,η λαχτάρα μου για σένα.

να λυπηθεί τον εαυτό του...

-Δεν σε ξέρω, γύρισε σε παρακαλώ από το άλλο πλευρό και κοιμήσου.

Η φωνή της ήταν πάντα η ίδια η ειλικρίνεια.Τού είπε ότι δεν τον ξέρει ενώ είχαν έρθει μαζί διακοπές εδώ και λίγες μέρες σ' αυτόν τον διαβολότοπο, στο ίδιο δωμάτιο, ως ένα πολυκαιρισμένο ιδιότυπο ζευγάρι.
Εκείνο που τον ενόχλησε δεν ήταν ότι λίγη ώρα πριν τής είχε μιλήσει άσχημα αλλά ότι θα μπορούσε να κοιμάται με έναν άγνωστο στο ίδιο κρεβάτι...

Πέρασε πολύ ώρα για να θυμηθεί ότι την είχε πονέσει πολύ.Και να λυπηθεί. Τον εαυτό του... Πάντα τον εαυτό του.

Πρωκτός Πορτοκαλί Ελέφαντα
ΠΠΕ και κύματα
ανοιγμένα στόματα προς τον ουρανό
σκιές που θέλουν να τις γνωρίσεις
μένουν πίσω μικραίνοντας
έχουμε χτίσει
για να μπορείς
να σταματήσεις
, αν θες.
Αυτό το βουητό
συνοδεύει τις φευγαλέες
εικόνες διακριτικά.
Η δική μου ανάγκη
ξέρει με οδυνηρά
αληθινό τρόπο
να μου δείξει
πως
θα μπορούσα να ζήσω αλλιώς
την κίνηση πίσω απ΄την πλάτη σου .
Μάλλον,
δεν θα πω ποτέ ότι συνήθισα
να ανοίγω το παρελθόν
και να κουκουλώνομαι μέσα του
μες στο κατακαλόκαιρο
Πάντα θα με ξαφνιάζει
, να εμφανίζεσαι δίπλα μου
σαν σκέψη
που έχει όψη
και μυρωδιά.
Ανούσιο ,
αυτό το ταξίδι
μοιάζει ανούσιο,
ακούγονται
λέξεις, γέλια
πώς να συντονιστώ;
έχοντας γίνει χίλια κομμάτια;

ένα _ταυτόχρονο_ συμμετρικό χάδι
σε δύο σημεία
είναι από μόνο του ανακούφιση

Μες στ΄ άπειρα
σημεία αναφοράς
δεν έχει νόημα
ο ένας άξονας
κανένα

Κι ό,τι μ' απόμεινε απ' το πέρασμά σου
σιγά-σιγά ο χρόνος το λειαίνει
σαν ένα βότσαλο της ποταμιάς.
Μονάχα πια για τ' όνομά σου είμαι σίγουρος.
Κι όλο το λέω, το ξαναλέω μπρος στη θάλασσα
μήπως και κάποια νύχτα,
όταν μας πνίγουνε τα σύρματα κι η πέτρα,
το χρειαστώ σα λέξη σωτηρίας
κι ανακαλύψω αιφνίδια πως κι αυτό έχει σβήσει


Τ.Πατρικιος

Χωρίς να σε βλέπω

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
Χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
Χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
Όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
Όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
Μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
Να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
Μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.


Τ.Πατρίκιος

Αυτό που φοβόμαστε περισσότερο να αφήσουμε, είναι οι αλυσίδες μας

Περιμένοντας το βράδυ (Τάσος Λειβαδίτης)

Για ένα σπίτι....

....δεν είναι λατρεία στα ντουβάρια....απλά αυτό που λέει ο ποιητής παρακάτω...

"Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν.
Έτυχε να 'ναι τα χρόνια δίσεχτα πολέμοι χαλασμοί ξενιτεμοί
κάποτε ο κυνηγός βρίσκει τα διαβατάρικα πουλιά
κάποτε δεν τα βρίσκει το κυνήγι
είταν καλό στα χρόνια μου, πήραν πολλούς τα σκάγια
οι άλλοι γυρίζουν ή τρελαίνουνται στα καταφύγια.
Μη μου μιλάς για τ' αηδόνι μήτε για τον κορυδαλλό
μήτε για τη μικρούλα σουσουράδα
που γράφει νούμερα στο φως με την ουρά της
δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια
ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.
Καινούργια στην αρχή, σαν τα μωρά
που πάιζουν στα περβόλια με τα κρόσια του ήλιου,
κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες
γυαλιστερές πάνω στη μέρα
όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας αλλάζουν,
ζαρώνουν ή χαμογελούν ή ακόμη πεισματώνουν
μ'εκείνους που έμειναν μ'εκείνους που έφυγαν
μ'άλλους που θα γυρίζανε αν μπορούσαν
ή που χαθήκαν, τώρα που έγινε
ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο.

Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια,
θυμάμαι τη χαρά τους και τη λύπη τους
καμιά φορά, σα σταματήσω ακόμη
καμιά φορά, κοντά στη θάλασσα, σε κάμαρες γυμνές
μ'ένα κρεββάτι σιδερένιο χωρίς τίποτε δικό μου
κοιτάζοντας τη βραδινήν αράχνη συλλογιέμαι
πως κάποιος ετοιμάζεται να'ρθεί, πως τον στολίζουν
μ'άσπρα και μαύρα ρούχα με πολύχρωμα κοσμήματα
και γύρω του μιλούν σιγά σεβάσμιες δέσποινες
γκρίζα μαλλιά και σκοτεινές δαντέλες,
πως ετοιμάζεται να'ρθεί να μ'αποχαιρετήσει

ή μια γυναίκα ελικοβλέφαρη βαθύζωνη
γυρίζοντας από λιμάνια μεσημβρινά,
Σμύρνη Ρόδο Συρακούσες Αλεξάντρεια,
από κλειστές πολιτείες σαν τα ζεστά παραθυρόφυλλα,
με αρώματα χρυσών καρπών και βότανα,
πως ανεβαίνει τα σκαλιά χωρίς να βλέπει
εκείνους που κοιμήθηκαν κάτω απ' τη σκάλα.

Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις।"

"το σπίτι στη θάλασσα" Σεφέρης

Δεν είναι τίποτα, απλά μερικές φορές κουράζομαι...

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡ.1 (ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ)

Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα

μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος…

σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου

καλούσε βοήθεια.

O ουρανός αμίλητος και σταχτύς

το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους.

Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιώτων

την πικρή θέληση να ζήσουν!

Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις – έφυγε η ζωή

οι φίλοι είχαν χαθεί

κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ’ το μίσος σου…

…και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά

απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες

παιδικές ευπιστίες…

Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο των αγέννητων παιδιών…

και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι

και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή

που βρίσκουν μια θέση

στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι

γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή

μπροστά στο θάνατο

ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…

Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους

οχετούς.

Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα

απ’ το βάθος των περασμένων.

…Θέ μου πόσο ήταν όμορφη

σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…

Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…

Η πλατεία θα μείνει έρημη

σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή

λίγη επιείκεια

της την αρνήθηκαν.

Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά

να μας προδώσουν…

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε

μια θέση

στη ζωή των άλλων.

Ή

ένα θάνατο

για τη ζωή των άλλων…

Υπάρχει

μια σαφήνεια

σε κάθε απλωμένο κλαδί,

ο άνεμος

ελεύθερα κινείται

και ταράζει

όλες αυτές τις σκέψεις

Εκεί που είναι πεσμένες

η μια πάνω στην άλλη

παλιές, καινούργιες

σοβαρές, θυμωμένες

περνάει

και τις τινάζει

οι καρποί τους

μπορούν να φαγωθούν

ή να σαπίσουν

και να ταΐσουν άλλους

Εμένα

όμως , μου αρέσει

να τους αποξηραίνω

γιατί βέβαια

δεν είναι ποτέ ίδιοι

αλλάζουν

σχήμα, χρώμα . ναι

αλλά

υπάρχουν κάπου

πιάνουν ένα χώρο

μπορώ να τους αγγίξω.

Ο χρόνος βέβαια

προσπαθεί όντως να πνίξει έναν βάτραχο

κι έτσι

το πολύ πριν

μπορεί κι εμένα ακόμη - που το έζησα –

να ξεγελάσει

Δεν έχει νόημα να υφαίνουμε ιστούς

όταν

ένα παιδί,

ζητάει μια λιχουδιά

Έτσι λοιπόν

οι γραμμές

απ’ το περίπλοκο που πας να φτιάξεις

,αδόμητο ακόμη,

είναι τα πάντα

Έτσι

τα πεσμένα σου ξυλαράκια

στα διάφορα μήκη τους

αυτά έχουνε σημασία μόνο

καθένα τους

κι όλα μαζι

και ‘ κείνο το δικό μου,

περισσότερο

απ’ το να είναι η κάσα της πόρτας

περισσότερο

απ’ το να είναι το τέλος μιας σχεδίας

εκείνο το δικό μου ξυλαράκι

το θέλω σκέτο

μια μέρα απ’ αυτές

υπόσχομαι

να μην το αποξηράνω…

Ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν