Απώλειες...
Ουρλιαχτά που δεν βγαίνουν.
Αγγίγματα που δεν τολμούν.
Μοναξιές που δεν ομολογούνται.
Αγάπες που δεν αντέχουν.
Λόγια που δεν αναπνέουν.
Τραγούδια που δεν υπάρχουν.
Εικόνες που εξαφανίζονται.
Και ο φόβος... που πάντα έρχεται.
Ένα τσιγάρο που δεν θα ανάψει ποτέ.
Γίνεται η φωνή αυτών που άφησες και όλων αυτών που σ’άφησαν.
Μοιάζει να μην υπάρχει κανείς.
Ίσως πάλι να φταίει και η καταιγίδα ...μέσα μου.
2 σχόλια:
Καλύτερα που βρέχει, να καθαρίσει..
Η συννεφια δεν γινεται να κρατούσε για πάντα...
Έτσι ακριβώς όπως τα γράφεις... άγνωστε χ.
Τόση σιωπή.
Δημοσίευση σχολίου