Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Συναισθηματική ασυναρτησία


Απώλειες...

Ουρλιαχτά που δεν βγαίνουν.

Αγγίγματα που δεν τολμούν.

Μοναξιές που δεν ομολογούνται.

Αγάπες που δεν αντέχουν.

Λόγια που δεν αναπνέουν.

Τραγούδια που δεν υπάρχουν.

Εικόνες που εξαφανίζονται.

Και ο φόβος... που πάντα έρχεται.

Ένα τσιγάρο που δεν θα ανάψει ποτέ.

Γίνεται η φωνή αυτών που άφησες και όλων αυτών που σ’άφησαν.

Μοιάζει να μην υπάρχει κανείς.

Ίσως πάλι να φταίει και η καταιγίδα ...μέσα μου.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλύτερα που βρέχει, να καθαρίσει..
Η συννεφια δεν γινεται να κρατούσε για πάντα...

Ανώνυμος είπε...

Έτσι ακριβώς όπως τα γράφεις... άγνωστε χ.
Τόση σιωπή.