Υπάρχει

μια σαφήνεια

σε κάθε απλωμένο κλαδί,

ο άνεμος

ελεύθερα κινείται

και ταράζει

όλες αυτές τις σκέψεις

Εκεί που είναι πεσμένες

η μια πάνω στην άλλη

παλιές, καινούργιες

σοβαρές, θυμωμένες

περνάει

και τις τινάζει

οι καρποί τους

μπορούν να φαγωθούν

ή να σαπίσουν

και να ταΐσουν άλλους

Εμένα

όμως , μου αρέσει

να τους αποξηραίνω

γιατί βέβαια

δεν είναι ποτέ ίδιοι

αλλάζουν

σχήμα, χρώμα . ναι

αλλά

υπάρχουν κάπου

πιάνουν ένα χώρο

μπορώ να τους αγγίξω.

Ο χρόνος βέβαια

προσπαθεί όντως να πνίξει έναν βάτραχο

κι έτσι

το πολύ πριν

μπορεί κι εμένα ακόμη - που το έζησα –

να ξεγελάσει

Δεν έχει νόημα να υφαίνουμε ιστούς

όταν

ένα παιδί,

ζητάει μια λιχουδιά

Έτσι λοιπόν

οι γραμμές

απ’ το περίπλοκο που πας να φτιάξεις

,αδόμητο ακόμη,

είναι τα πάντα

Έτσι

τα πεσμένα σου ξυλαράκια

στα διάφορα μήκη τους

αυτά έχουνε σημασία μόνο

καθένα τους

κι όλα μαζι

και ‘ κείνο το δικό μου,

περισσότερο

απ’ το να είναι η κάσα της πόρτας

περισσότερο

απ’ το να είναι το τέλος μιας σχεδίας

εκείνο το δικό μου ξυλαράκι

το θέλω σκέτο

μια μέρα απ’ αυτές

υπόσχομαι

να μην το αποξηράνω…