Να ναι τα παπούτσια σου γερά λερά νερά και λασπουριά χιόνια,βραχώδεις δρόμους και μύρια μονοπάτια να διαπερνάς.
Και μην ξεχνάς ξεκάθαρα και σταθερά τα βήματα σου και μην ξεχνάς στο πλάι συντροφιά πολλαπλά,ν ακούς τα βήματα σου.
7 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Στα πρόθυρα παραίτησης η ζωή η ίδια, βαδίζει αργά, νωχελικά, σχεδόν στο χάος και άλλοτε γρήγορα, βιαστικά μπερδεύει,τα μαλλιά της μέσα στ' όνειρο. Πόδια, χέρια δεν ακούν,το μυαλό τρελό χορό αρχίζει... Τότε που χάθηκε η φωνή.
"Απ'τον πρώτο στίχο καταλαβαίνω πως είσαι εσύ" Δε θέλω:να επαναληφθώ, ούτε να παρεξηγηθώ. Θέλω:να μη φοβηθώ,στο δρόμο να βγω,να χαμογελώ.
Στα πρόθυρα παραίτησης η ζωή η ίδια, βαδίζει αργά, νωχελικά, σχεδόν στο χάος και άλλοτε γρήγορα, βιαστικά μπερδεύει,τα μαλλιά της μέσα στ' όνειρο. Πόδια, χέρια δεν ακούν,το μυαλό τρελό χορό αρχίζει... Τότε που χάθηκε η φωνή.
"Απ'τον πρώτο στίχο καταλαβαίνω πως είσαι εσύ" Δε θέλω:να επαναληφθώ, ούτε να παρεξηγηθώ. Θέλω:να μη φοβηθώ,στο δρόμο να βγω,να χαμογελώ.
Βγες στο δρόμο και χαμογέλα και φώναξε και ούρλιαξε, μόνο μη λες πως θα παρεξηγηθείς. Είναι σαν να κρίνεις, πως θα βρεθείς αντιμέτωπη/ος με μία δεδομένη κατάσταση, με μία παγιωμένη, που δεν έχεις χώρο αλλά δε γνωρίζεις κιόλας. Αν δεν εκτεθούμε επιτέλους, οι φωνές μας θα γίνουν απλά λυγμοί. Εσύ τι θες;
και πώς να αντιμετωπίσω όσους, την ώρα που βγαίνει αυθόρμητα ένα αμυδρό χαμόγελο σκύβουν πάνω του με μεγενθυτικό φακό; πώς το βίωμα εκτρέπεται σε θέαμα και αναπαράγεται σε κουτσομπολίστικες συζητήσης περί φαλού κτλ.; σιγά τα ωα θα μου πεις έτσι είναι η κοινωνία είναι όντως έτσι; ήταν πάντα έτσι; δε νομίζω οπότε, προς αναζήτηση εκείνου του κόσμου που υπήρξε, αλλά πλέον καραδοκά στη γωνία αόρατος ακόμη, συνεχίζω
* Μια ανέμελη φυγόπονη χαρά. Λιπόψυχη. Θύμα της αυταρέσκειάς της. Της πολλαπλότητας η ομοιομορφία. Αποφεύγοντας να θίξει το ζήτημα της σύνθεσης, του πόνου που αυτή εμπεριέχει. Αντιφατικό ευχολόγιο, πεζή κοινοτοπία με καλές προθέσεις.
7 σχόλια:
Στα πρόθυρα παραίτησης η ζωή η ίδια,
βαδίζει αργά, νωχελικά, σχεδόν στο χάος
και άλλοτε γρήγορα, βιαστικά μπερδεύει,τα μαλλιά της μέσα στ' όνειρο.
Πόδια, χέρια δεν ακούν,το μυαλό τρελό χορό αρχίζει...
Τότε που χάθηκε η φωνή.
"Απ'τον πρώτο στίχο καταλαβαίνω πως είσαι εσύ"
Δε θέλω:να επαναληφθώ, ούτε να παρεξηγηθώ.
Θέλω:να μη φοβηθώ,στο δρόμο να βγω,να χαμογελώ.
Στα πρόθυρα παραίτησης η ζωή η ίδια,
βαδίζει αργά, νωχελικά, σχεδόν στο χάος
και άλλοτε γρήγορα, βιαστικά μπερδεύει,τα μαλλιά της μέσα στ' όνειρο.
Πόδια, χέρια δεν ακούν,το μυαλό τρελό χορό αρχίζει...
Τότε που χάθηκε η φωνή.
"Απ'τον πρώτο στίχο καταλαβαίνω πως είσαι εσύ"
Δε θέλω:να επαναληφθώ, ούτε να παρεξηγηθώ.
Θέλω:να μη φοβηθώ,στο δρόμο να βγω,να χαμογελώ.
Βγες στο δρόμο και χαμογέλα και φώναξε και ούρλιαξε, μόνο μη λες πως θα παρεξηγηθείς. Είναι σαν να κρίνεις, πως θα βρεθείς αντιμέτωπη/ος με μία δεδομένη κατάσταση, με μία παγιωμένη, που δεν έχεις χώρο αλλά δε γνωρίζεις κιόλας. Αν δεν εκτεθούμε επιτέλους, οι φωνές μας θα γίνουν απλά λυγμοί.
Εσύ τι θες;
eyge!
και πώς να αντιμετωπίσω όσους, την ώρα που βγαίνει αυθόρμητα ένα αμυδρό χαμόγελο σκύβουν πάνω του με μεγενθυτικό φακό; πώς το βίωμα εκτρέπεται σε θέαμα και αναπαράγεται σε κουτσομπολίστικες συζητήσης περί φαλού κτλ.;
σιγά τα ωα θα μου πεις έτσι είναι η κοινωνία
είναι όντως έτσι; ήταν πάντα έτσι; δε νομίζω οπότε, προς αναζήτηση εκείνου του κόσμου που υπήρξε, αλλά πλέον καραδοκά στη γωνία αόρατος ακόμη, συνεχίζω
*
Μια ανέμελη φυγόπονη χαρά.
Λιπόψυχη.
Θύμα της αυταρέσκειάς της.
Της πολλαπλότητας η ομοιομορφία.
Αποφεύγοντας να θίξει το ζήτημα της σύνθεσης, του πόνου που αυτή εμπεριέχει.
Αντιφατικό ευχολόγιο, πεζή κοινοτοπία με καλές προθέσεις.
* Σκέψεις αναφορικά με το ποίημα τούτο.
Σκέψεις αναφορικά με το "οδοιπορικό";
Δημοσίευση σχολίου