Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Κι ό,τι μ' απόμεινε απ' το πέρασμά σου
σιγά-σιγά ο χρόνος το λειαίνει
σαν ένα βότσαλο της ποταμιάς.
Μονάχα πια για τ' όνομά σου είμαι σίγουρος.
Κι όλο το λέω, το ξαναλέω μπρος στη θάλασσα
μήπως και κάποια νύχτα,
όταν μας πνίγουνε τα σύρματα κι η πέτρα,
το χρειαστώ σα λέξη σωτηρίας
κι ανακαλύψω αιφνίδια πως κι αυτό έχει σβήσει


Τ.Πατρικιος

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

νομίζω τα τελευταία της λόγια ήταν:
"ξέρεις....
δεν το 'ψαξα και πολύ
δεν αναρρωτήθηκα
ουτε καν ευχήθηκα
(φοβόμουν)
δεν ήθελα να φτάσω μέχρι εκεί
θα 'ταν ανόητο να ελπίζω
θα 'ταν ανόητο να ονειρεύομαι
μα θα 'ταν σοφό να με πεις ανόητη...."

κι εγώ απλά ήθελα κολασμένα να έρθει η άνοιξη να κάνω τσουλήθρα....
δεν την ξαναείδα από τότε, ούτε το όνομα της συγκράτησα
δεν ήθελα να χώσω μια ξύλινη ανάμνηση στην κατάψυγμένη μου μνήμη
πνίγικα μια φορά
δεν χρειάζεται να πνίγομαι ξανά και ξανά