Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

"Ho ho ho"

Aιχμηρές διαδρομές
καθημερινής φύσεως
χωρίς αυταξία

Δίπλες κινήσεων
πηγαίνοντας στις δουλειές σου
νεύρα αν
_επειδή μπερδεύτηκες_
βρεθείς σε σημείο που δεν αναγνωρίζεις

Αντανακλαστικά βλέμματα κατανόησης
σε οικεία πρόσωπα
που τυγχάνει απλώς να ενσαρκώνουν
συμπαθητικούς πρωταγωνιστές διαφημίσεων

Προαποφασισμένες στάσεις και προορισμοί
Αδυναμία παρέμβασης

Πράσινοι σβώλοι γυαλίζουν στην κατηφόρα
κυλώντας στην εμβέλεια ακτινών που πρωτοβγήκαν
_για σήμερα_

Στα καθαρά αχνισμένα τζάμια
αχνοφαίνονται
οι φωτιστικές επιταγές της περιόδου

Μυρωδιές σπιτικών φαγητών
μητέρες και σύζυγοι
που επενδύουν πέραν του δέοντος
στα σπιτικά μελομακάρονα

Δροσερός πρωινός αέρας μεταφέρει
καφεκόκκινα πρώην φωτοσυνθετικά
τμήματα αγγειόσπερμων ψηλά
με το που αποφασίσουν να αποχωριστούν τα κλαδιά τους

Είναι τα μόνα που, εκ των πραγμάτων,
δεν κάνουν κάτι σήμερα

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012


“Δεν γίνεται άλλο ρε Μ.”, του είπε η Χ. σε ένα από τα πηγαδάκια της συγκέντρωσης,
“τα βράδια κλοτσάω στον ύπνο μου”.
Εκείνος της είπε ότι δεν πειράζει,
καλό είναι να ρίχνει και καμιά «παντόφλα» στον καλό της έστω κι έτσι,
δεν πρέπει να παίρνουν και πολύ αέρα τα αγοράκια.
Το ήξερε πως το χιούμορ του ήταν κάτω του μετρίου,
εκτός από κάποιες εκκωφαντικές εκλάμψεις.
Ωστόσω είχαν μεταξύ τους τον κώδικα.

Ίσως ήθελε να λειάνει την ανησυχία της φίλης του…
Ίσως, ενώ κατανοούσε –ή καλύτερα γνώριζε βαθιά-δεν έβρισκε την απάντηση εκείνη
που θα ορθολογικοποιούσε το ερώτημα, δίνοντάς της το συντροφικό άγγιγμα που εκείνος ήθελε… 

Όταν γύρισε στο σπίτι του
και πριν καθίσει μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή,
έριξε μια κλεφτή ματιά –παρόλο που ζούσε μόνος- 
στον τοίχο που εφάπτονταν του κρεβατιού του.

Είδε έναν μικρό γκρίζο κύκλο. 
Ο σοβάς είχε αρχίσει να φθείρεται…

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Ένας ακόμα "Δύσκολος Θάνατος"



Είπε:

"Όλες οι σταθερές μου- έχουν χαθεί
Η ρευστότητα μου δίνει μεγαλύτερη σιγουριά..
Η ορμή της ζωής τα διαλύει όλα..
Ψάχνω και χάνομαι..Στην οικονομική ανασφάλεια, στην υπαρξιακή κατηφόρα..Στις υποσχέσεις και ματαιώσεις του παρελθόντος..
Σε μια ψυχανάλυση που μου λέει ότι έμαθα να σιωπώ για να αντέχω..και να μην είμαι μόνη..
Με όλες μου τις σχέσεις να γκρεμίζονται και να χτίζονται κάθε στιγμή..Μέσα μου..
Με ουλές από παλιούς φίλους..Επενδύουμε στις σχέσεις όσο και όπως νομίζουμε..
Κι εγώ το πιστεύω ότι δεν θα σε αγαπήσει κανείς άλλος όπως εγώ..Κι εμένα κανείς άλλος όπως εσύ..Μοναδικά συναντηθήκαμε και αγαπηθήκαμε..
Όλα αντανακλώνται σε σπασμένο καθρέφτη..Θραύσματα καθημερινότητας και βιαστικές πληροοφρίες..Καλύπτουν το κενό που αδειάζει η αγάπη..Η νοσταλγία..
Η σύγκρουση σημαίνει εξέλιξη και διεκδίκηση..
Με εξαντλούν οι δικοί μου δαίμονες πλέον..
Οι εγωισμοί ανυψώθηκαν..
Μόνο όταν ταιριάζουν οι εγωισμοί προχωράνε οι «σχέσεις»..
Τις πορείες μας στη ζωή τις καθορίζουν οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους..Τους συντρόφους μας..αυτούς που μας εμπνέουν..και μας ελκύουν να βουτήξουμε στον δικό τους κόσμο..
Αλλά εγώ σε βρίσκω κάθε μέρα..Που καπνίζω..Που πνίγομαι..Που φιλάω.. Που κλαίω οδηγώντας και θέλω να τελειώσουν όλα..Τα αμετάκλητα..Κάθε φορά που γελάω..γιατί ο φόβος μου μεγαλώνει..
Σ’ αγαπώ όπως και όσο αντέχει η αδύναμη καρδιά μου..
Δηλαδή απεριόριστα..Κι ας μην φτάνει η αγάπη μου στο δέρμα σου να σε ανακουφίσει από τα ρίγη..
Είναι εκεί..Σαν άγγελος που δεν φαίνεται..και που μια στο τόσο χτυπάει τις φτερούγες του και λέμε..Ψύχρα έβαλε απόψε..
Και την αγάπη σου την νιώθω σιωπηλή μέσα από τις κραυγές σου..Και με συντροφεύει παντού και πάντα..Σαν όνειρο παιδικό, ένα μεσημέρι, σε μια ξαπλώστρα κάπου σε μια παραλία..Και δίπλα μου το μισοφαγωμένο καρπούζι..Να μου θυμίζει ότι τα καλοκαίρια τελειώνουν απότομα..

Κι επιστρέφουν.."

Από Μ.





Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

που και που



Ως γνωστόν τα όνειρα δεν έχουν trailer για να επιλέγεις την προβολή
Και
Βλέπω αυτό τον άνθρωπο στα όνειρά μου
Που και που

Ξέρω ότι μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν
Αλλά
Ότι ζώντας μαζί του η ζωή μου θα είναι όμορφη
Που και που

Προς το παρόν συναντιέμαι στα όνειρά μου μαζί του
Και
Εκνευρίζομαι γι’ αυτή του την αυθαίρετη παρουσία στη ζωή μου
Που και που

Ξέρω ότι ίσως… έτσι θα πηγαίνει μια ζωή
Και
Πότε θα κλαίω και πότε θα χαμογελάω γι' αυτό
Που και που

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Μπουρμπουλήθρες

παρεπιπτόντως
είναι πολύ δύσκολο
όλο αυτό με τις τροχιές

θέλω να ξέρεις
σίγουρη οτι καταλαβαίνεις
καθετί
κάθε συνειρμό, μικρή υπόνοια, φόβο

αναπνευστήρας σε ατέρμονη ανοδική πορεία
μικρή χαραμάδα ηλεκτρικής κουζίνας
ανοιχτό παράθυρο λεωφορείου
τόσο κοντά..

..συμβαίνει


τα βήματα προς τα πίσω
προκύπτουν απο φροντίδα
μήπως ο χώρος που έχεις
δεν σου φτάνει να εκταθείς
χωρις να προκαταλαμβάνουν
οτι σώνει και ντε
αν σε νοιάζει να μεγαλώσεις
πρέπει να μ αγγίξεις..

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Οι δικοί μου άνθρωποι (γ)


Με φύλλα δυόσμου παζαρεύουνε στο στόμα
τη φύση τους, σε ανάγκη
στα μπαρ στις λεωφόρους
εκλύουν τα παιδικά τους όνειρα
σε αμφίβιες ενήλικες συμπεριφορές.

Στην επιθυμία, της κοσμικής τους ηδονής
με δέηση, τα βράδια που ο ήλιος γέρνει
να εκπληρωθούν ζητούν.
Όμως την μοναξια τους μαρτυρούν
με την αισχύνη του αλλότροπου
με τις ρυτίδες που σκάβει ο χρόνος.

Κι αφού επιθυμούν, μα δίχως να την νιώσουν
μισθώνουν με προσθήκες την αιώνια νιότη
κρύβουν με λούσα την ξημερωμένη θλίψη
ποτίζουνε μυρτίες, στις γλάστρες μεσημέρια
με δάκρυα, πνιγμένα στις βρισιές.

Γίνονται οι διψασμένοι δρόμοι, απ όπου πέρασαν.

Στα κάτεργα του πάθους
του ανεκπλήρωτου έρωτα
καλές μου, πικρόγελες ψυχές
που πάτε;

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Βάδιζε,
βάδιζε,
βάδιζε
και σκεφτόταν αινίγματα
και μετρούσε την ησυχία στα σοκάκια
και θυμόταν το θόρυβο.
Ύστερα
κατούρησε στη μέση της διαδρομής
δίπλα από έναν κάδο
ευτυχισμένος μονολογώντας:
"ο έρωτας υπάρχει και χωρίς εμάς"

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Τυφλό

Η κίνηση
είναι ένα πείραμα που κάνεις
όταν πρέπει να καταλάβεις
τι κουβαλάς μαζί σου
και τι αφήνεις πίσω...

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Οι δικοί μου άνθρωποι (β)


Με αρχαία όστρακα και αστερίες.
Είναι ντυμένοι.
Με ρίζες κέδρων και φύκια τυλιγμένοι.

Δεν είναι μικροί ούτε μεγάλοι
είναι αυτοί που γίνονται.

Εγκολπώνοντας το παιχνίδι
την χαρά της εμπειρίας, το αύριο
ξεπροβάλλουν στις ακτές
με θαλάσσιους τρυφερούς ρευματισμούς
μέσα απο λειβάδια βενθών,
καβάλα σε δελφίνια
σαλάχια και χελώνες.

Σαστίζει και η σελήνη, στην πρώτη φέξη της
φωτοδρόμιο, τα σπασμένα είδωλα πάνω στα κύματα.

Δεν είναι καλοί ούτε κακοί
είναι αυτοί που δίνονται.

Το βόρβορο του κόσμου αυτού παραμερίζουν
συντρίμμια του χρόνου
ερείπια των πόλεων.

Ευπροσήγοροι μα και σκληροί
με γεγονότα, κυήματα φωτοχυσίας του βυθού λουσμένοι
σκοτεινές ανταύγειες και πυρετό σε δέκατα
αναζητούν, με αναλόγια και κρυστάλλους
ανθρώπους ανθρώπινους αναλογικούς.



  

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

...Είναι απίστευτο τι αναμνήσεις-εικόνες μπορεί να σου φέρει ένα τραγούδι ή κάποιοι στίχοι που λάτρευες, χρόνια πριν, και για πολύ καιρό μπορεί να μη σου έλεγαν τίποτα.
Συνήθως θυμάσαι αυτούς τους στίχους, όταν γίνονται βιωματικοί και δεν είναι πάντα ό,τι καλύτερο (αυτό βέβαια χωράει κουβέντα).
Ένα βράδυ λοιπόν παρέα με μια καταραμμένη σκιά σιγοτραγουδήσαμε...

Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει
μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει.
Θυμήσου, τότε που σ' άφησαν μονάχο
τον σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο,
το βράχο που επάνω του το κάστρο φτάνει στους ουρανούς,
για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι,
κάνει να ακούγεται κι αυτό το βράδυ
ο ήχος απ' τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι η μοίρα,
θυμάμαι τ' άρωμά της,
τους κύκλους που ησυχάζανε κάτω απ' τα βλέμματά της.
Πήγαινε δε θα το μετανιώσεις
πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις,
θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της
μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της.

Άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι..

Τσουγκρίσαμε τα ποτήρια και αφήσαμε τους στίχους να ταξιδέψουν...

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

My love...



Διάβασα ότι: "Αυτοί που αγαπιούνται δύσκολα, το έχουν περισσότερη ανάγκη από άλλους"
Το σκέφτομαι...

Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

ε και λοιπόν;
ηταν απλώς μια πευκοβελόνα που λαμπάδιασε
μες στο απολυτο σκοτάδι
επειδη ο πυρετος δεν επετρεψε να οργανωσω ενα σημα κινδυνου
πιο ισχυρο, πιο προσανατολισμενο
και τελικα ευτυχως
_γιατι μεσα στο ψαξιμο εφοδίων πανικοβάλλομαι_
που να ξερα πως θα φτανε η φωτίτσα της μεχρι σε σένα..

πως θα ταξίδευε, σαν στιγμιότυπο εντύπωσης

πολυ μακρια απ τον συμβατικο χρονο που αποδεχόμαστε όταν όλα πάνε καλά
ειχα σχεδόν ξεχάσει την ειρωνία εκείνης της επιθυμίας
εκείνη την διάθεση που την χωρίζουν καθετες ερημοι
πανω στις οποιες τοσο καιρο κουτρουβαλιαζομαι


τωρα μένει το δυσκολότερο
τα γεφυράκια μεταξύ αυτών των νησίδων που απλώνονται
η αποδοχη της ενιαιας διαδρομής που τα συνδέει
οδυνηρα και μη
και φυσικά
αυτό το πάντα μετέωρο "εσυ"...

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Αφιερωμένο

Μετρώντας άδικα χαμένο χρόνο
 λίγο προτού κλειστώ στη φυλακή
 μάζευα ώρες τούφες από κρύο
κι όλο ρωτούσα τι γυρεύω εκεί...

Χορτασμός από νέα συμβάντα
κορεσμός μήπως φτάσει το φως...
 Μη λυπάσαι θα 'ρθω πάλι γερός
μη λυπάσαι που θα 'ρθω δυστυχώς...

 Πεταχτός κι αυτός ο χειμώνας
 λυτρωμός θα 'ναι το καλοκαίρι...

Μη λυπάσαι δεν έχω πια λημέρι
μη λυπάσαι που απ' αυτό θα χαθώ...
Κι όταν σε ρώτησα αν θες να φύγουμε από δω με κάρφωσες
και μου φτυσες σε ήχο μουγγό

Μήπως ξέρεις κάποιο μέρος που να φοβάμαι λιγότερο

Μελαγχόλησες τώρα και φεύγεις
μόνος μου έμεινα κι εγώ...

Δεν σ' αρέσανε... και φεύγεις

λες και το βράδυ δεν θα μπορώ να κοιμηθώ...
 Δεν σ' αρέσανε... και φεύγεις


                                                         Εν Πλω

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Εγώ, η άλλη σου εκδοχή

Σου μιλώ απο ενα ταξίδι
που δεν μοιάζει με τ άλλα.
Της οργανωμένης υποτέλειας
του μισαλλόδοξου το βασίλειο
και της ενορχηστρωμένης αρέσκειας
με απαντοχή την θέωση
σε ανύπαρκτους θεούς

Είμαι απο κει που έρχομαι
οι δρόμοι μου στρωμένοι με νεκρούς
έρχομαι απο κει που φεύγω
απ τα χαλάσματα της φτώχειας φεύγω
στην αδικία της αφθονίας φτάνω

Κι όλο φεύγω, κακήν κακώς
χιλιόμετρα και μίλια μακρυά
στεριές και θάλασσες
κόσμους δύστροπους και φοβικούς

Απ την ανατολή στη δύση
απο το νότο προς βορρά
για τις συμμορίες και τις μαφίες
και κάθε είδους ορέξεις,γίνομαι βορά.
Και πίσω πάλι, κλοτσηδόν

Ως που θα φτάσει ετούτο το κακό
ανάθεμα κι αν ξέρω,σε ποια γη,εγω να σταθώ

Και ξανά, προς δύση πάλι
εκεί που όλα είναι βιαστικά
γρήγορα, άδεια και υπερβολικά
εκεί που πάψαν να συλλογιούνται
παρά μονάχα λογαριάζουν
εκεί που το άλλο, μονάχα όταν είναι
όμοιο χυδαία, είναι σεβαστό

Είμαι απο κει που έρχομαι
έρχομαι απο κει που φεύγω
οι δρόμοι μου στρωμένοι με νεκρούς
απ τα χαλάσματα της φτώχειας φεύγω
στην αδικία της αφθονίας φτάνω

Και ποιος ξέρει
αύριο μεθαύριο
ίσως, και να σαι εσύ.

 


Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

memento mori


'' Ω γιέτα τσ' μάνας
τι με φυλάγεις;
με φυλάγεις μην
σ' απεθάνω; ''

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

;

Χιλιάδες τόνοι γλωσσικό μετάλλευμα
χρειάζεται να λιώσεις
για να βρεις τη χρειαζούμενη λέξη
στιχουργούσε ο Μαγιακόφσκι.

Θα 'φτανε όμως το λιώσιμο της γης
για να συνθέσει τη λέξη
"Σ' αγαπώ";


Σωτήρης Πέτρουλας
λίγες ημέρες πριν τη δολοφονία του

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012




πριν κοιμηθώ
θ αφήσω μια στιγμή
τον χρόνο
ν αφαιρεθεί με την σκέψη σου
ελπίζω να προλάβω 
μες στην παρένθεση του
να χωρέσω εκτός απ το λαχάνιασμα μου
όλα οσα δεν σου είπα 
επειδή
δεν έβρισκα το καταλληλο «τώρα»
...ποτέ

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

ο εφοριακός...





Άκου να σου πω πως θα πάει από δω και μπρος
Για σένα ένα, για μένα δεκαενιά
Γιατί είμαι ο εφοριακός, ναι, ναι, είμαι ο εφοριακός
Αν σου φαίνεται λίγο το 5%
Να λες ευχαριστώ που δεν στα παίρνω όλα
Γιατί είμαι ο εφοριακός, ναι, ναι, είμαι ο εφοριακός
Αν οδηγήσεις, θα φορολογήσω το δρόμο
Αν προσπαθήσεις να καθίσεις, θα φορολογήσω τη θέση
Αν κρυώσεις, θα φορολογήσω τη θέρμανση
Αν πας για περίπατο, θα σου φορολογήσω τα πόδια
Μη με ρωτάς τι τα θέλω
Αν δεν θες να σε βάλω να πληρώσεις κι άλλα
Γιατί είμαι ο εφοριακός, ναι, ναι, είμαι ο εφοριακός
Η συμβουλή μου σε όσους πεθαίνουν
Να δηλώσετε τις δεκάρες με τις οποίες σας κλείνουν τα μάτια
Γιατί είμαι ο εφοριακός, ναι, ναι, είμαι ο εφοριακός
Και δουλεύετε μονάχα για μένα.

*αναδημοσίευση από leninreloaded.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

...

"Ναι ίσως υπήρχε αυτό το σύμπαν απέναντι στην καταστροφική δύναμη του χρόνου,όμως ήταν ένα παγωμένο μουσείο απολιθωμένων μορφών,αν και τέλειων,μορφών που διέπονται και έχουν συλληφθεί απο ένα καθαρό πνεύμα.Τα ανθρώπινα όντα,όμως,είναι ξένα προς το καθαρό πνεύμα,επειδή το χαρακτηριστικό αυτής της δυστυχισμένης ράτσας είναι η ψυχή,αυτή η περιοχή η κατασπαραγμένη στα δύο,ανάμεσα στη φθαρτή σάρκα και στο καθαρό πνεύμα,αυτή η ενδιάμεση περιοχή όπου λαμβάνει χώρα το πιο σοβαρό στη ζωή:η αγάπη και το μίσος,ο μύθος και το παραμύθι,η ελπίδα και το όνειρο.Αμφιλεγόμενη και εναγώνια,η ψυχή υποφέρει(και πώς είναι δυνατόν να μην υποφέρει;),κυριαρχημένη απο τα πάθη του θνητού σώματος και προσβλέπουσα στην αιωνιότητα του πνεύματος,αμφιρρέποντας αδιάκοπα ανάμεσα στη φθορά και την αφθαρσία,ανάμεσα στο διαβολικό και το θεϊκό.Αγωνία και αμφιλογία απο την οποία, σε στιγμές τρόμου και έκστασης,δημιουργεί την ποίησή της που αναβρύζει απ΄αυτήν την επικράτεια της σύγχυσης και είναι αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της σύγχυσης..."

Ernesto Sabato,αββαδών ο εξολοθρευτής

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Το τελευταίο μάθημα ( είπε η ασκούμενη στον ασκητή )

.Για ώρες σιωπηλοί, απόγευμα πια
περπατούσαν μέσα απο αθέριστα χωράφια
ήταν ήδη αργά γι αυτούς

Ξέρανε,πως δεν θα ανταμώνανε,ποτέ ξανά
ασπαστήκανε εκατέρωθεν,βιαστικά
με λυγμούς που σπάραζαν να μην φανούν

Καθώς αποχωρίζονταν,γύρισε η ασκούμενη
στον ασκητή,και είπε με μια δόση θυμού

-Απ το να οδηγείς,καλύτερο να συνοδοιπορείς
απ το να υποδεικνύεις,καλύτερο να εμπνέεις

Και με ένα μίσος που εμπεριείχε
την χρόνια αγάπη της γι αυτόν κρυμμένη
τον άρπαξε,φιλώντας τον
για πρώτη και τελευταία φορά

Έτοιμη πλέον,καθώς ηταν,να βαλθεί σε μάχες
αναχώρησε,ως που χάθήκε η εικόνα της
μέσα στους χρυσαφί κάμπους.

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Στο παράθυρο...



Deutsch:
Einmal wissen dies bleibt für immer
Ist nicht Rausch der schon die Nacht verklagt
Ist nicht Farbenschmelz noch Kerzenschimmer
Von dem Grau des Morgens längst verjagt
Einmal fassen tief im Blute fühlen
Dies ist mein und es ist nur durch dich
Nicht die Stirne mehr am Fenster kühlen
Dran ein Nebel schwer vorüber strich
Einmal fassen tief im Blute fühlen
Dies ist mein und es ist nur durch dich
Klagt ein Vogel, ach auch mein Gefieder
Näßt der Regen flieg ich durch die Welt
Flieg ich durch die Welt

Greek:
Το να ξέρεις, αυτό μένει για πάντα
Δεν είναι μέθη που ήδη τη νύχτα κατηγορεί
Δεν είναι χρώμα λιωμένο ούτε λάμψη κεριών
Ηδη διωγμένο από του πρωϊνού το γκρίζο
Μια φορά να το πιάσεις, να το νοιώθεις βαθιά μέσα στο αίμα
Αυτό είναι δικό μου και υπάρχει μόνο επειδή υπάρχεις εσύ
Να μην δροσίζεις πια το μέτωπο στο παράθυρο
Από το οποίο μια ομίχλη πέρασε βαριά
Μια φορά να το πιάσεις, να το νοιώθεις βαθιά μέσα στο αίμα
Αυτό είναι δικό μου και υπάρχει μόνο επειδή υπάρχεις
Να παραπονιέται ένα πουλί, αχ, και το δικό μου φτέρωμα
Μουσκεύει η βροχή, πετώντας ταξιδεύω τον κόσμο
Πετώντας ταξιδεύω τον κόσμο

Hildegard Maria Rauchfuß (1918-2000)

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Λαχταρώ!!!!

Στις 13 Φεβρουαρίου 2008, σε αυτό εδώ το blog η α। δημοσίευσε ένα απόσπασμα από το λαχταρώ (http://poiitariato.blogspot.com/2008/02/blog-post_910.html) Σήμερα είναι συνέχεια στο μυαλό μου ένα άλλο σημείο που με έναν τρόπο συμπληρώνει εκείνη την ανάρτηση

"Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου, τον κώλο σου
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω, αφού δε σε απορρίπτω
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναληπτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,"

Σάρα Κέην, Λαχταρώ

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012




Είναι αλλιώς

να ξαναβγαίνεις

στην επιφάνεια

μετά απο μια μεγάλη βουτιά.


Πρώτα σε νοιάζει ν ανασάνεις

αμέσως μετά να ξανατυλιχτείς

μέσα της

η ανάμνηση _τότε_

έχει τις τρείς της διαστάσεις,

τις έξι της αισθήσεις

αργότερα

σταδιακά γίνεται σέπια


Κάθε φορά η καθημερινότητα

επισκιάζει τα πάντα

εγώ πρέπει να θυμηθώ πως ειναι η εποχή τους

(οι παραστάσεις δεν είναι και πολύ βοηθητικές)

η κιτρινισμένη ανάμνηση της τελευταίας φοράς

θα με κάνει να τις αναζητήσω

...

Με λίγα λόγια

φοβάμαι

πως

_εν μέσω κρίσης_

θα χάσω τις παπαρούνες...

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Μήπως ακριβώς γι' αυτό;

Μα πώς τον "πρόδωσε η καρδιά του"
αφού δεν είχε ποτέ καμία προσδοκία από αυτήν;

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

τάξη και θυσία

Πριν λίγη ώρα μια βαθιά ηλικιωμένη

Προσπάθησε να διασχίσει κεντρικό δρόμο τρομαγμένη


Ελίχθηκε ανάμεσα στα αυτοκίνητα με αδεξιότητα

Και θα έφτανε στο απέναντι πεζοδρόμιο

Αν δεν εγκλωβιζόταν στο δρόμο από το κάγκελο

που επέτρεπε πια την διάβαση των πεζών

μόνο από σημεία με την αντίστοιχη σήμανση


ζαλίστηκε, πισωπάτησε και χτυπήθηκε από διερχόμενη μηχανή


δεν ξέρω αν πέθανε, εκείνο που ξέρω είναι ότι

πριν μέρες κουνούσε το κεφάλι της συγκαταβατικά

για τις προσπάθειες να μπει μια τάξη στο κέντρο


και διαπίστωσε μόλις πριν λίγο

ότι δεν γίνεται να θες τάξη χωρίς θυσίες…

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Κόμπος

Ταξίδεψα σε μα χώρα
που δεν είχε ούτε ένα ποτάμι
μα είδα υδάτινες χορεύτριες
και χορευτές νερένιους
να γλεντάνε.

Διέτρεξα μια χώρα
που δεν είχε ούτε ένα βουνό
μα είδα χιονάνθρωπους
να περπατάνε ξέγνοιαστοι
ανάμεσα σε έλατα.

Άκουσα σε μια χώρα
τον Θάνατο να λέει:
"δεν είναι κακό να φοβάσαι,
στη χώρα αυτή η ντροπή είναι ξένη".

Ύστερα,
σ' αγκάλιασα
στον πιο γλυκό ύπνο.

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Άφοβη και αδιάλυτη καρδιά
στο εποχούμενο
σύγχρονο αλγεινό φως
να περιπατείς.

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Το μαύρο κουτί

Πράξεις του κορμιού
της σχετικότητας τα σκαλιά
να εξανεμίζεις

Λέξεις του μυαλού
στους γκεμπελισμούς
να μην λυγίζεις

Πράξεις του κορμιού
ανδραποδισμών γαιτανάκι
να υπερβαίνεις

Λέξεις του μυαλού
το μίτο αφετηρίας
να μην ξεχνάς

Πράξεις του κορμιού
στο δαίδαλο υπάρχων
να γυρεύεις

Λέξεις του μυαλού
στης ελευθερίας γίγνεσθαι
να συνεργείς

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

δυο χαϊκού ή αντιθετικοί καθρέφτες


Ένα σώμα

άπειρο σύμπαν

που μπορεί να σκορπίζεται


Ένα σώμα

ασύνορη ολότητα

σύμπαν η αυτονομία του


Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Ανοιχτή επιστολή

Είπες να τα αφήσω όλα στη φροντίδα του χρόνου
Και το έκανα...
Δεν πρέπει να εκβιάζουμε τις σκέψεις
όταν αυτές θέλουν να οργανωθούν

Μα και η απομάκρυνση αποτελεί
μια άλλου τύπου συγκρότηση

Κάποτε πρέπει να μου πεις τα όσα…
Έστω ένα «άντε γαμήσου»…
Έστω…

Και το άπλωμα του χρόνου είναι πια πολυτέλεια…
Κάποτε πρέπει…
Κάπου…

Ανάμεσα στα πνιγμένα γέλια,
στο περιθώριο των συνελεύσεων,
ανάμεσα στα δακρυγόνα,
ή στις λιγοστές ώρες του ύπνου…

Γιατί και το να μαντεύεις, αποτελεί
μια άλλου τύπου συγκρότηση
τη χειρότερη…
γιατί προϋποθέτει την απουσία σου…

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

αίνιγμα

Αναριγώ
όταν κι εγώ
πάω να μιλήσω

σπάει η φωνή
παλιό χωνί
ας σταματήσω

ήρθε η στιγμή
που κι οι λυγμοί
πρέπει να σβήσουν

αίνιγμα ωρών
στροφή καιρών
στα χείλη αβύσσου

τ.πατρικιος

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012








alro ... mamihla ... και πολλοί και πολλές ακόμη

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Η νύχτα στο νησί

Κοιμήθηκα μαζί σου
όλη τη νύχτα, ενώ
η σκοτεινή γη γυρίζει
με ζωντανούς και νεκρούς,
και σαν ξύπνησα ξάφνου
καταμεσής στη σκιά
το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου
Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν

Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει

Π.Νερούδα

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Κατακόμβες

Λέγαμε: "Η θάλασσα θα υπάρχει πάντα
να δίνει στις πέτρες την ασπρίλα του αλατιού".
Λέγαμε: "Πάντα θα υπάρχουνε οι βράχοι
να δίνουν στο αρμυρό νερό τα θρύψαλα της άμμου".
Κι ήμαστε σίγουροι εμείς οι δύο,
που μοιάζαμε τόσο στα βράχια και στη θάλασσα,
ήμαστε σίγουροι απολύτως πως ότι και να γίνει
πάντα μια μέσα κίνηση θα μας ενώνει.
Σήμερα, τίποτα δεν κυκλοφορεί ανάμεσά μας.
Τίποτα.
Ακόμα δεν τ' ομολογούμε ανοιχτά.
Μονάχα που αποφεύγουμε τις παλιές παρομοιώσεις.
Κι η δυσκολία
δεν είναι να παραδεχτείς έναν καινούργιο θάνατο
μα το να στήνεις πάλι μια προτομή νεκρού
μέσα σ' αυτές τις πολυδαίδαλες μυστικές σου κατακόμβες.

Τ. Πατρίκιος

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

δε θέλω
να αφήσω την μπάλα
που κρατάω στο χέρι μου
να σπάσει
ούτε
να την κρατάω
για πάντα..

μη μου λες
να προσέχω
γιατι καταλαβαίνω
πως είσαι εδώ
και με κοιτάς