Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

Δειλινά διαπιστευτήρια

Το «πού πάει ο έρωτας όταν φεύγει;»
του Tom Robins…
το «πού τριγύριζες κι έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη;»
του Οδυσσέα Ελύτη…
το «η νόηση μοιάζει με παγοθραυστικό»
του Νίκου Καρούζου,
το «εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ κι ας έχω χέρια»
του Ναζίμ Χικμέτ,
το «είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή»
του Κώστα Καρυωτάκη,
το «ένα πουλί πληγωμένο είναι πιο ελαφρύ;»
της Ελένης Βακαλό,
το «το αίμα κλαίει, το αίμα λέει, δεν ακούτε;»
του Πέτρου Ανταίου,
το «οι παλιές φωτογραφίες είναι σοφές, ξέρουν να εκδικούνται»
του Κλείτου Κύρου,
το «τι ελευθερία καθώς η φωνή μου ραντίζει!»
του Αλέξη Ασλάνογλου,
το «οι χωροφύλακες δεν διαλύονται με αυταπάτες και ψυχοσάββατα»
του Μιχάλη Κατσαρού,
το «θα με πολεμούσες ακόμη και μ’ αυτά που σου’ μαθα»
του Τίτου Πατρίκιου,
το «δεν υπήρξα παρά μια λακκούβα σκοτεινιάς»
του Τζουζέπε Ουγκαρέττι,
το «στων δικών μου σπονδύλων θα παίξω τον αυλό»
του Βλαδιμίρ Μαγιακόφσκι,
το «στυφά τα μονοπάτια»
του Άρθουρ Ρεμπώ,
το «πόδια πέτρινα με κάλτσες άμμου»
του Πωλ Ελυάρ,
το «στόμα, τέτοια αιμάτινη τομή ομορφιάς»
του Πιερ Ζαν Ζουβ,
το «δεν σε σκέφτομαι, είμαι πολύ κοντά σου»
της Ελίζαμπεθ Μπράουνινγκ,
το «είμαι ευρύς, περικλείω άφθονα»
του Ουώλτ Ουίτμαν,
το «σπίτι σου είναι η ροή σου»
του Μιγέλ Ντε Ουναμούνο,
το «καρδιά σου με παγωμένα επιμνημόσυνα μάτια»
του Ντάντε Ροσέτι,
το «η ανθρώπινη καρδιά αχόρταγος κρατήρας»
του Ουίλιαμ Μπλέηκ,
το «άξιοι εμείς της ατίμωσης, ότι αυτή μας αποξένωσε από τον ανάξιο καιρό της»
του Γιώργου Χειμωνά,…

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

.Χλαπάτσα.

[Το σχήμα λες;]

Κάθετη κάθετη κάθετη
κρύα
ανεπαίσθητα ευγενική
απορρόφηση
του τσιμέντου
υλικό και κουλτούρα μαζί

Ω!
το προκύπτον εποικοδόμημα
πόσο τυχαία αιχμηρό είναι
στο ύψος της δικής μου καρδιάς
που εσένα σου πέφτει χαμηλότερα
_εκ των πραγμάτων_
και πόσο τελικά έκπτωτο.

Aχ!
η ντομάτα εκείνη
πετώντας την 
στο έδαφος
γίνεται για λίγο μια κόκκινη μάζα
ακαθόριστη
κι αμέσως επιστρέφει
στο αρχικό της σχήμα

[Εγώ λέω το υλικό.]

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

Για κάποιες νύχτες που...


 
Σου στέλνω τον πίνακα που έχει φύγει εδώ και καιρό από τα χέρια μου αλλά επιστρέφει κι επιστρέφει συχνά για να ισορροπεί τις νύχτες σαν παραθυρόφυλο που το πηγαίνει πέρα δώθε ο αέρας αλλά δεν χτυπάει στον τοίχο για να μην με ξυπνήσει. Ένα διακριτικό θρόισμα. Έχω αρχίσει να αποσυντίθεμαι και τα κομμάτια μου γλιστράνε στην Πατησίων, περνάνε μπροστά από την κατάληψη αλλά δεν γυρίζουν να κοιτάξουν, την Αλεξάνδρας, την Πέτρου Ράλλη...και πάλι δεν γυρίζουν να κοιτάξουν. Μετά πάλι, κάθε απόγευμα τα κομμάτια μου γυρίζουν από τα μεθυσμένα τους μικρά ταξίδια, παίρνουν τη θέση τους σε συνελεύσεις, περνάνε ξυστά από τις παθολογίες, κάνουν πως δεν ακούνε τις μικρές κακεντρέχειες, πεταρίζουν από χαρά στις πιο γλυκές χειρονομίες, ξεβράζουν τα νοήματα από τα μεθυσμένα τους ταξίδια, ομονοούν και χαμογελάνε. Αυτός είμαστε λένε και δείχνουν τη μεσήλικη συμπύκνωσή μου. Ετοιμάζονται να ξαπλώσουν και με φωνάζουν να τα αγκαλιάσω σαν ένα φθαρμένο σεντόνι που δεν προφταίνει να ξηλώνει τα φτέλια του για να καμωθεί το καινούργιο. Κι εγώ πάω σιγά σιγά.
Σε συμμερίζομαι περισσότερο απ' ό,τι φαντάζεσαι. Ακούω τα δικά σου γλιστρίματα, χρησιμοποιώ τους κοινότυπους κώδικες για να τους μιλήσω, ασκώ τις μικρές μου σιωπές μετά από φλύαρα ξεφυσήματα αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ να συνεισφέρω ουσιαστικά στα προσωπικά μας δράματα. Απλά είμαστε, μόνοι, μαζί, αστρόσκονη που διασκεδάζει στα κύτταρά μας, βασανίζεται από τις φοβίες μας, τσαντίζεται από την αλόγιστη έκθεση αλλά δεν είμαι και σίγουρος ότι βιάζεται να ακολουθήσει το δρόμο της χωρίς εμάς. Θραύσματα χαρωπού σύμπαντος με χάχανα, μοναξιές και ακαταλαβίστικους φθόγγους με το δάχτυλο στο γενικό διακόπτη να σαρκάζει την επιφάνεια των χειρονομιών μέχρι να κάνει την οριστική και τελεσίδικη κίνηση. Ωραία!

Τα σέβη μου