Ήθελα να σου στείλω έναν ήλιο μα τον μισθώσανε σε άλλες γειτονιές. Έλεγα να σπείρω λίγ’ αστέρια στα βράδυα των ματιών σου μα αυτά ξεχάστηκαν να παίζουν σαν παιδιά κάτω στ’ αμπέλια των παλιών ερώτων. Είπα να ‘ρθω σα βότσαλο στις όχθες των βημάτων σου να καθρεφτίζομαι στις σκέψεις σου και των αρμών τα χάσματα να δένω ευλαβικά. Όμως μια θάλασσα σιωπής σπαράζει την αυγή μου, τις πλάτες μού γυρίζει αγέρωχα κι εγώ ανώφελη και άλογη, βουβή να μένω πριγκίπισσα, ανθός χωρίς κλωνάρι.
κλεμμένο από http://tsamatis.blogspot.com/ για μομο
Γράφω σε σένα γιατί μαζί ποθήσαμε να είναι γόνιμα αυτά, και αυτός ο πόθος μας ένωσε νύχτες και νύχτες...και σε άλλες ώρες της μέρας, όταν ξαφνικά γίνοταν ένα θαύμα και ξεχνούσαμετον τρόμο που έτρεχε στους δρόμους, καθώς μες στις φλέβες μας...τα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων που μας εμπόδιζαν ακόμα και να κοιταζόμαστε...διαβασμένα απο θεότρελους εκφωνητές. Τέος πάντως ποτέ δεν συνήθισα τους ανθρώπους, αλλά αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία. Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα. Εγω θέλω να είμαι η ζωή, να ζήσω, θα θέλα να ζήσω.
2 σχόλια:
Ήθελα να σου στείλω έναν ήλιο
μα τον μισθώσανε σε άλλες γειτονιές.
Έλεγα να σπείρω λίγ’ αστέρια στα βράδυα των ματιών σου
μα αυτά ξεχάστηκαν να παίζουν σαν παιδιά
κάτω στ’ αμπέλια των παλιών ερώτων.
Είπα να ‘ρθω σα βότσαλο στις όχθες των βημάτων σου
να καθρεφτίζομαι στις σκέψεις σου
και των αρμών τα χάσματα να δένω ευλαβικά.
Όμως μια θάλασσα σιωπής
σπαράζει την αυγή μου,
τις πλάτες μού γυρίζει αγέρωχα
κι εγώ ανώφελη και άλογη,
βουβή να μένω πριγκίπισσα,
ανθός χωρίς κλωνάρι.
κλεμμένο από http://tsamatis.blogspot.com/
για μομο
Γράφω σε σένα γιατί μαζί ποθήσαμε να είναι γόνιμα αυτά, και αυτός ο πόθος μας ένωσε νύχτες και νύχτες...και σε άλλες ώρες της μέρας, όταν ξαφνικά γίνοταν ένα θαύμα και ξεχνούσαμετον τρόμο που έτρεχε στους δρόμους, καθώς μες στις φλέβες μας...τα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων που μας εμπόδιζαν ακόμα και να κοιταζόμαστε...διαβασμένα απο θεότρελους εκφωνητές.
Τέος πάντως ποτέ δεν συνήθισα τους ανθρώπους, αλλά αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία.
Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα. Εγω θέλω να είμαι η ζωή, να ζήσω, θα θέλα να ζήσω.
Πεθαίνω Σα Χώρα
Δημήτρης Δημητριάδης
Λα.
Δημοσίευση σχολίου