ωδή στους ανοιχτούς κώδικες

P2P και Ουτοπία (v 0.1) from Vasilis Kostakis (P2Pfoundation) on Vimeo.

Τελικά

Όσο και να με τρομάζει αυτή η σιγουριά
της διαπίστωσης,
καποια πράγματα υφίστανται κι ας μην φαίνονται
κι ας μην λέγονται.

ΕΥΧΕΣ ΣΤΟΝ Γ.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

φθινόπωρο χωρίς βροχή

Φθινόπωρο χωρίς βροχή;
Πού είναι οι στάλες της ζωής;
Πού είναι ο αέρας που θα μας πάρει;
Πώς μείναμε εμείς εκτός της εποχής;
Έχουμε ξεφύγει τελείως!

χωρίς τίτλο

Αυτά τα ξέστρωτα κρεβάτια...
όλο σε φωνάζουν
κι άντε να κλείσεις τ' αυτιά σου.

προς απάσας τας αρχάς

Κυριακή απόγευμα. Θηβών.

.
..
...
....
.....
.....
......
........
.........
..........

_

'Οταν η μπόρα δεν έσβησε την φλόγα...

Ταξιδεύω στα αυλάκια της βροχής
Ανοίγω τα χέρια και την νιώθω
Ταξιδεύω στα αυλάκια της βροχής
Και στο γκρίζο που μίσησα
Ταξιδεύω στα αυλάκια της βροχής
Μπροστα από νοτισμένα τζάμια και ατσάλινες κουρτίνες
Ταξιδεύω στα αυλάκια της βροχής
Καθως μια ανάσα ζωγραφίζει σε κάγκελα σκουριασμένα
Ταξιδεύω στα αυλάκια της βροχής
Και ανάμεσα στα τείχη που γκρέμισα
Ταξιδευω στα αυλάκια της βροχής
Και γίνομαι ποτάμι με ταξιδευτές που η αγάπη δεν τους τρομάζει
Ταξιδεύουμε στα αυλάκια της βροχής
Εμείς που γελάσαμε,κλάψαμε,φωνάξαμε,γκρεμίσαμε και χτίσαμε

"Επαναστάτες"

Μαρξ, Ένγκελς, Μπέμπελ και Μπουχάριν
τους στρίμωξα στο νου κουκί κουκί.
Να με, λοιπόν, κατέκτησα την χάριν
να κρίνω με την διαλεκτική.

"Αχώριστος η θεωρία κι η πράξη" -
συχνά σκοντάφτω στην εφαρμογή,
μα η κριτική μου πάντοτε είναι εν τάξει,
όλους κι όλα τα ελέγχει, τα εξηγεί.

Τις συγκεντρώσεις των προλεταρίων
απ' το παράθυρό μου τις κοιτώ
ως να συγκινηθώ μέχρι δακρύων
και γράφω στίχους πλέον των 100.

Τη σκέψη αφήνω διάφανο μπαλόνι
στον άδειο ν' ανεμίζεται ουρανό,
να βλέπω την εντύπωση που απλώνει
το χρώμα που αντιφέγγει το κενό.

Τώρα το "κάπιταλ" του Μαρξ κηρύττω,
μα αποφεύγω την κάθε συμπλοκή
γιατί, ξέρω, θανάσιμα θα πλήττω
αν κάποτε με βάλουν φυλακή.

Γ. Ρίτσος (Τρακτέρ, 1934)

Άρωμα

Τις ήσυχες νύχτες
ανήσυχες για σένα.

Λίγο πριν το χάραμα
σαν άρωμα, γλυστρώ.
Να προλάβω να σε φτάσω
να σε προσέξω, να σε αγγίξω
να σε φιλήσω φεύγωντας.
Και μες απο τον ύπνο σου
να ξυπνάς
να διψάς.
Και όνειρο
να λες, πως ήταν.

Μελόπραμα

Αν
έχουν όλα ειπωθεί,

τότες,

ποιοί τόλμησαν να μιλήσουν για σένα
πού
και πότε

πριν σε δω
εδώ
σήμερα

να λάμπεις στη σιωπή σου
την ώρα
που σκεφτόταν να πέσει ο ήλιος;

Αυστραλέ πατέρα σε προσκυνώ αλλά δεν σε γουστάρω

Αυστραλέ πατέρα... που έχασες το παιδί σου στη Μύκονο σ'ενα καυγά με τους μπράβους των μαγαζιών, σε θαυμάζω. Σε θαυμάζω και σε προσκυνώ, για τα μαθήματα πολιτισμού που έδωσες στους ιθαγενείς της χώρας μου. Για τα μαθήματα ήθους που έδωσες σε όλη αυτή τη πλέμπα, που συνoστίζεται στη Μύκονο για να γλύψει ο ισχυρός τον ισχυρότερο, για να... πηδηχτεί η αδύνατη με τον ισχυρό, για να πάρουν με την ησυχία τους τη κοκαίνη τους μακρυά από τα αδιάκριτα βλέμματα, σε κότερα, σε κέντρα, στους δρόμους, παντού, κάνοντας τη Μύκονο το απόλυτο σύμβολο της πολιτισμικής ξεφτίλας της χώρας μου.

Σε θαυμάζω και σε προσκυνώ για το κουράγιο σου να ξεχωρίσεις τον Ελληνικό λαό από τους μπράβους,

αν και οι λαοί που γεννάνε ή ανέχονται μπράβους δεν διαφέρουν πολλοί από αυτούς.

Σε θαυμάζω για τη ψυχραιμη και πολιτισμένη αντιμετώπιση του θανάτου του παιδιού σου, καθώς και για την αποφαση σου να δωρίσεις τα οργανα του.

Πιστεύω ότι, άμεσα θα πρέπει να σε καλέσει

στο Προεδρικό μέγαρο,

ο πρόεδρος της Δημοκρατίας

και να σε συγχαρεί, για τη στάση σου αυτή.

Μακάρι να συνεχίσεις να έχεις την ιδια στάση και όταν γυρίσεις στην Αυστραλία.

Ομως Αυστραλέ πατέρα, σε προσκυνώ αλλά δεν σε γουστάρω!!!!!

Δεν σε γουστάρω

γιατί δε γουστάρω να υπηρετώ ένα πολιτισμό που μου κάνει το υπέρτατο κακό, μου παίρνει το παιδί μου.

Δεν σε γουστάρω,

γιατί εμπιστεύεσαι τη πολιτεία και τη δικαιοσύνη, καταπνίγοντας το ενστικτο της αυτοδικίας, σε μια κοινωνία που η δίκη, είναι ευκαιρία απελευθέρωσης των εγκληματιών.

Δεν σε γουστάρω,

γιατί κάνεις εχθρό σου το μπράβο που σκότωσε, εκουσια ή ακούσια το παιδί σου, και αφήνεις στο απυρόβλητο το σύστημα που έφτιαξε το μπράβο, και το σύστημα που τον χρησιμοποιεί, τη πολιτεία, τη δικαιοσύνη, τις δημοτικές αρχές, τις επώνυμες συμμορίες των αξιωματούχων του νησιου, δημάρχους, αστυνομικούς, γιατρούς, παπάδες κλπ.

Δεν σε γουστάρω

γιατί, πήρες το πόνο σου, και φεύγεις "δημοσία δαπάνη", αφήνοντας τους μηχανισμούς αυτής της χώρας ανέπαφους και έτοιμους

αύριο να σκοτώσουν το δικό μου παιδί, και επί πλέον να μου ζητάνε να φερθώ όπως εσύ "πολιτισμένα".

Δεν σε γουστάρω,

γιατί αύριο αν συμβεί σε μένα, εγώ θα πάρω ένα όπλο και θα καθαρίσω πρώτο και καλλίτερο τον υπουργό τουρισμού, που ξέρει πολύ καλά τη Μύκονο, και ύστερα όποιον υπέυθυνο έβρισκα μπροστά μου,και δυστυχώς δεν θα έχω πλέον αλλοθι, γιατί αυτή η πολιτεία θα χρησιμοποιεί το δικό σου παράδειγμα, για να βουλώσει το στόμα όποιου αγανακτεί.

Σεβαστέ πατέρα

δεν σε γουστάρω,

γιατί ο πολιτισμός στη ζούγκλα, αποτελεί εφεύρεση των ισχυρών

για να καταβροχθίζουν χωρίς κόπο τους ανίσχυρους.

Μακάρι να έχεις πραγματικά τόσο ψύχραιμη διαχείρηση του αβάσταχτου πόνου σου.

Σαν πατέρας θα ήμουν υπερασπιστής σου ακόμα και άν καθάριζες όλο το νησί.

Σαν Ελληνας σ ευχαριστώ, και σε προσκυνώ.



ΥΓ. από ανώνυμη ανάρτηση σε μπλογκ

Αυτό δεν το περίμενες;

Στην υγειά του Καπετάνιου και του άξιου πληρώματος του επιβατικού "DALIANA"!!! Όλα τα περίμενα, αλλά το να αναχωρήσει το πλοίο από την Σαντορίνη... "ξεχνώντας"... τον Καπετάνιο του στο νησί και μετά από ταξίδι 40 λεπτών να το αντιληφθούν και να επιστρέψουν να τον πάρουν!, μου είναι αδιανόητο.

Ένας επιβάτης
5 Αυγούστου 2008

τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο

Τίποτα περισσότερο από μία φωνή αλληλεγγύης των ανθρώπων,

νεύματα, χειρονομίες, συγκίνηση, δάκρυ και οργή,

εκεί όπου συναντιέται η μοίρα με τις συνειδητές αρνήσεις

των φτωχών και των αδύναμων αυτού του κόσμου,

εκεί όπου τίποτα περισσότερο δε χρειάζεται πια για να ξανασυναντηθούμε.


Πέραμα 1 Αυγούστου 2008: στις γειτονιές των δολοφονημένων εργατών

των αμίλητων το πετσί

Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες περί δημοκρατικής τάξης,

ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.

Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,

οι ηγεμόνες δυναμώνουν,

ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,

των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν.

Ετούτων των αμίλητων το πετσί,

περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο.

Τους φτύνουνε καταπρόσωπο

κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυμένο.

Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους,

και που το παράπονό τους να πούνε;

Απ’ του μισθού τα ψίχουλα,

πώς να αποχωριστούνε;

Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους,

μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.

Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!

Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους,

άλλο δε μας μένει.



Μαγιακόφσκι

Νεφελοβάμων

Στον κυανό αιθέρα, θα εξατμιστώ.
Σε ένα σύννεφο επάνω.
Στο πιο παχύ, λευκό.
Μαζί με πέντε λέξεις όλες κι όλες.
Βροχηδόν να σε φρεσκάρω, απο τις λέξεις να με νιώσεις.
Στιγμές, για τα χιλιόμετρα που απλώνει πίσω του ο χρόνος.
Επαφή, για τις ασκήσεις ελεγχόμενης απόστασης.
Πρόκληση, για τις μάχες του παράδοξου έρωτα σου.
Συνάρτηση, για τις προσωπικές μας εξισώσεις.
Έγνοια, για τα ξέπνοα κι ανείπωτα, που απόμειναν ζωντανά.

αφιερωμενο ως εκτροπη (σε γνωστο μας μουσικο σχημα)

το ροδο της συφιλης
ανθιζει στους δρομους

m.gold

θερινό σε sepia απόχρωση

Τα ενθύμια που μου άφησες
αποτελούν την εμφατική αντανάκλαση
της ανεπάρκειάς μου.

Όταν το κατάλαβα αυτό

κατάλαβα ότι σ' έχω χάσει.

ΞΕΝΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΛΟΓΙΑ

Νυχτερινό τσιγάρο πάνω σε στίχους που θα μπορούσαν να ειναι δικοί μου... Δεν είναι όμως.

"Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.
Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.
Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...
Τίποτα σημαντικό...Ζω μονάχα εν λευκώ...."

η ένωση αστυνομικών υπαλλήλων Ηρακλείου καταθέτει τα όπλα και αυτοδιαλύεται

Καιρός να το σκεφτούν κι οι υπόλοιπες ανά τον κόσμο κρατικές και παρακρατικές συμμορίες.

''Λογικοί'' αποκλεισμοί

Μα υπάρχει κάτι ακόμα πιο σοβαρό: η λογική, είτε παραγωγική,
είτε διαλεκτική, παρακινημένη από την αδυσώπητη ορμή
των ερωτημάτων, τείνει προς το άπειρο.
Ο ορθολογισμός θέλει να γίνει υπερορθολογισμός.
Η κίνηση της λογικής δεν ανέχεται σημεία στάσεως,
ούτε και σημεία ισσοροπίας, επίσης δεν δέχεται καμία φόρμα:
διαλύει το περιεχόμενο και οργανώνει την ονειρική, ψυχρή βασιλεία
της αφαίρεσης. Είναι η στιγμή του θεμελιώδους ‘κακού’,
γιατί η καθαρή λογική, όταν αποκτά αυτονομία,
είναι πιο ‘κακή’ και από το ανορθολογικό: εισάγει την ίδια της
την τάση προς διάλυση, και τα πάντα διαχέονται
σε μια θολή αφαίρεση, όπου δεν υπάρχει πλέον κανένα κέντρο αξιών
και ο άνθρωπος, παραδομένος στο δίχως νόημα παιχνίδι
των αδιάλλακτων συμβάσεων, περιπλανιέται ανάμεσα
στα φαντάσματα της λογικής, που δεν παύει
να τα θεωρεί ανώτερες βεβαιότητες. Και τότε
μεταμορφώνεται σε ένα εκμηδενισμένο άτομο,
ένα άτομο μεταφυσικά αποκλεισμένο και υλικά αποκληρωμένο,
σε έναν υπνοβάτη που παραπαίει στο όνειρό του,
κι όταν το όνειρο τον απορρίπτει, τότε βρίσκεται εξόριστος
στο άγχος της νύχτας από το οποίο δεν μπορεί να ξυπνήσει,
χωρίς όμως και να μπορεί να κοιμηθεί.


Μωρίς Μπλανσώ, από το προλογικό του σημείωμα για τους ''Υπνοβάτες'' του Χ.Μπροχ

ρε ποιον μου θυμίζει...?
...ποιον μου θυμίζει...?

τα χέρια και τα μέταλλα, κύμβαλα εναντίον φράκταλ

Μία από τις 4 ταμπελίτσες που είχε η πολυκατοικία στην πόρτα της και όπως βλέπουμε
στην κάτω φωτό, οι ένοικοι είναι δυσαρεστημένοι

Οι ρίζες του μπρέικ ντανς...

Ιζήματα

Να προσέχουμε την πλήξη
που σταλάζει η συνήθεια

Αναλλοίωτη αθροίζεται
στον πυθμένα
των καθημερινών κινήσεων

η Μαρία και το θέαμα

Έχει ακούσει κανείς το επίθετο της Μαρίας η οποία δολοφονήθηκε στη Λευκίμμη;
Εικοσι μία μαχαιριές δέχθηκε ο γνωστός ηθοποιός Νίκος Σεργιανόπουλος από το δράστη του εγκλήματος, διαπίστωσε ο ιατροδικαστής στην νεκροψία που διενήργησε την Πέπμτη.
Έχει διαβάσει κανείς για το μένος των δολοφόνων της Μαρίας;
Στοιχεία που δείχνουν μένος προέκυψαν από την νεκροτομή στο πτώμα του ηθοποιού, Νίκου Σεργιανόπουλου, η οποία πραγματοποιήθηκε σήμερα από τον προϊστάμενο της ιατροδικαστικής υπηρεσίας, Φίλιππο Κουτσάφτη.
Η Μαρία ήταν μητέρα δύο παιδιών και αγωνίστρια.
Ο Νίκος Σεργιανόπουλος γεννήθηκε στη Δράμα το 1952. Ήταν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του κρατικού θεάτρου βορείου Ελλάδος και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Πειραματικής Σκηνής Τέχνης. Ερμήνευσε σημαντικούς ρόλους σε πολλά κλασικά έργα του ελληνικού και του διεθνούς ρεπερτορίου, ανάμεσά τους το Όνειρο Θερινής Νυκτός του Σαίξπηρ, ο Γλάρος του Τσέχοφ και οι Αχαρνείς του Αριστοφάνη, πριν περάσει στην τηλεόραση.
Έχει διαβάσει κανείς κάτι άλλο για τη Μαρία;
Ο 55χρονος γοητευτικός ηθοποιός Νίκος Σεργιανόπουλος άφησε το βράδυ της Κυριακής τα τηλεοπτικά πλατό και τις «Ιστορίες από την απέναντι όχθη» και βρέθηκε στην περιοχή του Κολωνού για να ψωνίσει από έμπορο ναρκωτικών φιξάκια κοκαΐνης.
Έχει ακούσει κανείς πώς αναχώρησαν οι διμοιρίες των ματ από το σημείο της δολοφονίας της Μαρίας;
Ο δράστης ερεύνησε το σπίτι, το οποίο βρέθηκε αναστατωμένο, αλλά δεν έχει εξακριβωθεί αν κίνητρό του ήταν η ληστεία ή έψαχνε να βρει τα κλειδιά του διαμερίσματος επειδή ο Νίκος Σεργιανόπουλος είχε κλειδώσει την πόρτα από μέσα. Ο δράστης βρήκε τα κλειδιά, αλλά στην προσπάθειά του να ανοίξει την πόρτα, έσπασε το κλειδί στην κλειδαριά και αναγκάστηκε να την παραβιάσει από μέσα για να φύγει.
Έχει ακούσει κανείς για κάποιο σχεδιασμένο έγκλημα του κράτους στο περιβάλλον της Λευκίμμης; Για την εγκληματική ενέργεια των δυνάμεων καταστολής;
Οι πρώτες πληροφορίες κάνουν λόγο για εγκληματική ενέργεια και καθαρή υπόθεση ανθρωποκτονίας, καθώς τα τραύματα που φέρει στον λαιμό -σύμφωνα με τις Αρχές- αποκλείεται να έχουν προέλθει από τον ίδιο.
Έχει διαβάσει κανείς να προκάλεσε σοκ η δολοφονία της Μαρίας;
Σοκ έχει προκαλέσει το τραγικό τέλος του δημοφιλούς ηθοποιού Νίκου Σεργιανόπουλου, ο οποίος βρέθηκε άγρια δολοφονημένος μέσα στο διαμέρισμά του στο Παγκράτι.
'Έχει δει κανείς κάποια φωτογραφία της Μαρίας;

Για τη Μαρία...
http://xyta-lefkimis.blogspot.com/2000/06/29.html

η κάφτρα

Στο στρατό μαθαίνεις ότι τη νύχτα
η κάφτρα του τσιγάρου
φαίνεται από απόσταση 5 χιλιομέτρων

Γι αυτό σε καιρό πολέμου
δεν πρέπει να καπνίζεις τη νύχτα
γιατί μπορεί να γίνεις αντιληπτός από τον εχθρό

Σκέφτομαι λοιπόν αυτόν τον καιρό
ότι σκόπιμα καπνίζω πολύ τις νύχτες

Ίσως είναι γιατί θέλω ν' ανταμώσω με τον εχθρό

ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΕΣ

Τις ερωτεύτηκε, τις μίσησε, τις πίστεψε, τις πρόδωσε, τις τιμώρησε, τις βοήθησε, τις αγάπησε, τις προστάτευσε, τις στεναχώρησε… τις ζωγράφισε.
Μια ματιά, μια καλλιτεχνική ματιά που κατάφερε να συλλάβει τη θλίψη, τον πόνο, την ηδονή, την ανάγκη και την ελπίδα αυτών των γυναικών.
Ένα χέρι αποφάσισε εδώ και μήνες να φιλοξενώ στο δωμάτιο μου δύο από αυτές. Ατέλειωτες κουβέντες, ατέλειωτες εξομολογήσεις.
Και είναι φοβερό πως μπορείς να αλλάξεις έναν πίνακα χωρίς πινέλο. Απλά με τα μάτια.

Μές απο τον κόσμο του εξομοιωτή

Έναν πήγασο θα στείλω
να σε ξεναγήσει.
Ως τους καταστρατηγημένους ουρανούς.
Τις στεριές
τις αναβράζοντες στεριές.
Τις νεκρές τις θάλασσες, τις παθογόνες.
Και απο εκεί
μες απο τον κόσμο του εξομοιωτή,
με εναν μονόκερο,
να υποδαυλίζω ορμόμενα
προς το αγκιλώμενο σου υπάρχων.
Αυτο που αρνείσαι,
και λες, πως δεν σε άρχει

Η μεγαλύτερη παρτιτούρα που μπορεί να γίνει ο κόσμος

Εντάξει! Η ιδέα μπορεί να υπολείπεται σε διάφορα σημεία (πώς επιλέχθηκαν οι συγκεκριμένες νότες σε αντιστοίχηση με τις γεωγραφικές συντεταγμένες, γιατί προκρίνονται οι νότες στις ακτογραμμές και δεν προστίθενται οι διαφοροποιήσεις στο έδαφος) αλλά δεν παύει να είναι αξιοσημείωτη.
Για όποιον/αν θέλει να ακούσει τη μουσική του κόσμου:
http://plakovic.com/originals/WBM.shtml

κι όμως, κανείς δεν υπολείπεται

Ένα απόσπασμα από ένα βίντεο
της αγγλικής ομάδας χορού "dv8".
Για όσους από εμάς θεωρούμε πως
υπολειπόμαστε σε εκφραστικά μέσα,
δημιουργικότητα, έμπνευση, πράξη.
Για όσους από εμάς -μόνιμα ή σε περιοδικά
χρονικά διαστήματα- κλεινόμαστε στο κέλυφος
των ματαιοτήτων και της απονοηματοδότησης των πάντων.

60 Χρόνια Ισραηλινό κράτος

"Θα σ'αγαπώ για πάντα.Πρέπει να μείνω μακριά σου"
Είπε ο χιονάνθρωπος στην ηλιαχτίδα

Του κάμπου

.............................................


θα σ' αγαπώ για πάντα
είπε ο γεωργός στο βαμβάκι

όμως το ξέρανε κι οι δύο
πως δεν ήταν παρά ένα ψέμα

αφού όλα θα τελειώσουν το 2013
που σταματάν οι επιδοτήσεις


...............................................

Who's the Terrorist

ταβανοθεραπεία;ή...

Η προλεταριακή ευφυία ως καθοριστικό
συστατικό του "διαλόγου"...

δ.

ο διάλογος(*) ξεκίνησε

με πέντε χέρια τσιμεντόχρωμα, ρολά,
πινέλα και χαρτοταινίες.
Το θέαμα αργοπεθαίνει και ψάχνει
για κράνη κι ασπίδες.

Οι εργασίες συνεχίζονται.


(*) http://poiitariato.blogspot.com/2008/04/blog-post_15.html

Εδώ

Όταν οι χωροχρόνοι κάθε άλλο παρά διευκολύνουν, όταν τα πόδια δεν ξέρουν κατά που να κάνουν, όταν θες να αγγίξεις κάτι που δεν φτάνεις, όταν θες να μιλήσεις και δεν έχεις λέξεις, όταν θες να ακούσεις και καμιά λέξη δεν σε φτάνει, όταν αρχίζεις να ξεχνάς τις μορφές που αγαπάς, όταν το τηλέφωνο χτυπάει πάντα σε λάθος στιγμή, όταν το κοντά γίνεται τόσο μα τόσο μακριά. Πιάνομαι, παρηγορούμαι, ελπίζω, περιμένω…

«Θαρθώ ένα βράδυ,

στρέφοντας το δρόμο που με παίρνει,

θαρθώ να σ’ εύρω μοναχόν με το παλιό ονειρό σου.

Η εσπέρα τις λεπτές σκιές νωχελικά θα σέρνει,

περνώντας στο μοναχικό μπροστά παράθυρό σου.

Στη σιωπηλή σου κάμαρα θα με δεχτείς και

θάναι βιβλία τριγύρω σε σιωπή βαθιά εγκαταλειμένα.

Πλάι-πλάι θα καθήσουμε.

Θα πούμε για όσα πάνε

για όσα προτού τα χάσουμε μας είναι πεθαμένα,

για την πικρία της άχαρης ζωής, για την ανία,

για το που δεν προσμένουμε τίποτε ν’ αληθέψει,

για τη φθορά, και σιγαλά στη σκοτεινή ησυχία,

θα σβύσει κ’ η ομιλία μας κ’ η τελευταία μας σκέψη.

Μα η νύχτα στο παράθυρο θαρθεί να σταματήσει

μύρα κι’ ανταύγειες αστεριών κι’ αύρες

θ’ ανακατέψει με το μεγάλο κάλεσμα που θ’ αποπνέει η φύση,

με την καρδιά σου που η σιωπή δε θα την προστατέψει.»

Μαρία Πολυδούρη

Πάρα, μα πάρα πολύ Μεγάλη Εβδομάδα!

τα νεύρα μου...

Τυχαίες Συναντήσεις

Με αφορμή μία κουβέντα με ένα φίλο, ξαναέπιασα ποιήματα του Μπόρχες, που μιλάνε για τον χρόνο και που παραδόξως με ακολουθούν από παλιά. Τελικά, έπεσα πάνω σε ένα ποίημα που πρώτη φορά τώρα προκάλεσε το ενδιαφέρον μου. Ενώ σκεφτόμουν κάτι άλλο, με παρέσυρε αλλού και το μοιράζομαι...

Ερωτικό Προαίσθημα

Ούτε κι αν νιώθω τόσο δικό μου αυτό το φωτεινό, σα γιορτή, μέτωπό σου
ούτε κι αν συνηθίσω το κορμί σου, ακόμα μυστηριακό και σιωπηλό, ακόμα
κοριτσίστικο,
ούτε την αδιάκοπη πορεία της ζωής σου, που μια γίνεται λόγια, μια σιωπές,
τίποτα πιο αινιγματικό δεν θα μπορέσεις να μου δώσεις
πέρ'απ'το να κοιτάζω τον ύπνο σου
τυλιγμένο μεσ'την αγρύπνια των χεριών μου.
Σαν από θαύμα ξαναγίνεσαι παρθένα, από την αθωωτική αγνότητα του ύπνου
αμέριμνη, λαμποκοπώντας σαν μια χαρούμενη στιγμή που τη διαλέγει η ίδια
η μνήμη,
να μου χαρίσεις τούτο τ' ακρογιάλι της ζωής σου, π' ούτε κι εσύ η ίδια
ακόμα δεν το ξέρεις.
Θα ξεχυθώ μες τη γαλήνη σου
να εξερευνήσω αυτήν εδώ την πιο απόμακρη ακτή του εαυτού σου
κι ίσως εδώ, πρώτη φορά,
έτσι όπως θα πρέπει να σε βλέπει ο θεός,
με γκρεμισμένο το μύθο του Χρόνου,
δίχως τον έρωτα, χωρίς εμένα.

Διάλεξε...

'Οταν όσα άσχημα θέλεις εσύ να πεις για τον εχθρό σου τα λέει ο εχθρός σου καλύτερα από σένα για τον εαυτό του, τότε είναι γελοίο να διαπραγματεύεσαι την επιθετικότητά σου εναντίον του. Η προσπάθειά του να σε αφοπλίσει, να σε ματαιώσει για να σε ενσωματώσει μεταμορφωμένο ως μια νέα αβανγκάρντ εκδοχή του, απαντιέται με άρνηση. Με την δημιουργική εκείνη άρνηση που στοχεύει όχι στην άτρωτη φαινομενολογία του εχθρού αλλά στην τρωτή του ουσία. Όχι δηλαδή στο πεδίο που ορίζει ο εχθρός, στο πεδίο όπου τα Πάντα μετατρέπονται σε Τίποτε, αλλά εκεί που το Τίποτε θέλει να γίνει τα Πάντα: κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί ποτέ αν λείπεις Εσύ. Δεν θα συμβεί ποτέ χωρίς Εσένα. Αυτή είναι η δύναμή σου που -μπορεί να αγνοείς Εσύ αλλά- τρέμει ο εχθρός σου.

Έλα μου ντε!

Ο Διονύσης Σολωμός, ως γνωστόν, μοίρασε τα χρόνια της ζωής του ανάμεσα στην Ιταλία, την Ζάκυνθο και την Κέρκυρα. Η κύρια γλώσσα του ήταν η ιταλική και στην δεύτερη γλώσσα του, την ελληνική, είχε ανέκαθεν πολλά εκφραστικά προβλήματα. Έγραψε πολλά ποιήματα στην ιταλική γλώσσα, που επαναλαμβάνω ήταν και η κύρια γλώσσα του, ποιήματα που από τους ιταλούς –και όχι μόνο- θεωρούνται μέτρια. Τα ποιήματα, ωστόσο, που έγραψε στην ανάπηρη ελληνική του γίνανε σε τέτοιο βαθμό αποδεκτά ώστε καθιερώθηκε ως «εθνικός ποιητής».

Τί λέτε; Να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το οξύμωρον;

ΘΕΑΜΑ,ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟ!!!

επιτέλους!!!

Τελικά...μάλλον!!!

Θέλω πάνω από τις λέξεις.
Θέλω πέρα από αυτές.
Θέλω παρέα με αυτές.
Όχι μόνο με αυτές.
Τελικά ποτέ δεν θα μπορέσω.
Μάτια καθαρά.
Ανήσυχος.
Μάλλον τελικά μια άνιση μάχη.
Παραδίνομαι.

Πώς τελειώνει "μια εποχή στην κόλαση";

"Ας δεχτούμε με χαρά όλους τους χειμαρρους της άγρυπνης θέλησης. Της ευεξίας και της αληθινής ευαισθησίας. Και το πρωί, οπλισμένοι με φλογερή υπομονή, θα μπούμε σε πολιτείες μεγαλόπρεπες.
Για πιό λόγο να μιλώ για χέρι φιλικό;
Είν' όφελός μου πως πια μπορώ να γελώ με τους παληούς, ψεύτες έρωτές μου και να κάνω να ντρέπονται κείνα τ'απατηλά ζευγάρια, - αντίκρυσα την κόλαση κάθε γυναίκας πίσω εκεί - και θα' μαι ελεύθερος ν' αδράξω την αλήθεια μέσα σε μια ψυχή και σ' ένα σώμα".

Έτσι τελειώνει ο Ρεμπό την δική του εποχή στην κόλαση. Έχει τύχει να ξενυχτίσω κουβεντιάζοντας την τελευταία του φράση με αδηφάγες παρέες, στόματα που ξεφώνιζαν την σιγουριά τους, μάτια που ειρωνεύονταν την διαφωνία μου, αυτιά που ανειγόκλειναν κάνοντας ασκήσεις επιλεκτικής δεκτικότητας . Μοιράζομαι την αναβίωση των ξενυχτιών μου με αφορμή μια ανάρτηση της Α. Επαναλαμβάνω τις επίδικες εκδοχές για την τελευταία φράση:
- Επιβεβαίωση του μονογαμικού έρωτα. Δηλαδή, το ένα σώμα και η μια ψυχή δεν είναι τα δικά μου αλλά ενός άλλου.
- Το σώμα και η ψυχή είναι τα δικά μου. Σε μένα κι από μένα θα αδράξω την αλήθεια.

Εσείς τί λέτε; Ας μοιραστούμε το τέλος χωρίς τις αγκυλώσεις των αρχαίων μου ξενυχτιών...

αρχαίο πνεύμα αθάνατο

Το μοτό των ολυμπιακών αγώνων, των αγώνων της μεγέθυνσης του πνεύματος του πρωταθλητισμού, έχει συμπυκνωθεί στο τρίπτυχο : γρηγορότερα, ψηλότερα, δυνατότερα (swifter, higher, stronger).
Στις ημέρες μας που σύσσωμη η ελληνική κοινωνία πέφτει για άλλη μια φορά από τα σύννεφα για το ντοπάρισμα των αθλητών της, η χρήση των αναβολικών θεωρείται απαραίτητη προϋπόθεση για την κατοχύρωση των υψηλότερων βάθρων στις εθνικές αποστολές. Και φυσικά για την κατοχύρωση αυτής της περιζήτητης εθνικής δόξας, της εθνικής υπερηφάνειας, της εθνικής συνοχής.
Οι μέρες που διανύουμε απαιτούν πανηγυρισμούς και κορναρίσματα στην Ομόνοια, παρά γκρίνιες, διαμαρτυρίες και ξεσηκωμούς της κοινωνίας απέναντι στα επιθετικά σχέδια όσων μας άρχουν.
Για αυτό κι έχουν σπεύσει σύσσωμοι οι άρχοντες να καλύψουν προπονητές, αθλητές κι ορμόνες.

Μεθυλτριενόλη παντού λοιπόν....

"...η μεθυλτριενολόνη είναι ουσία, η οποία στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε καν να έχει βγει από τα ερευνητικά εργαστήρια και δεν προορίζεται για χρήση από τον άνθρωπο."
"... οι μελέτες που έγιναν, έδειξαν ότι είναι ιδιαιτέρως τοξική".
"χορηγείται σε υγρή μορφή από το στόμα και δεσμεύει τους υποδοχείς των ανδρογόνων, οι οποίοι βρίσκονται στους μυς και στο λίπος ενός αθλητή."
"Αποτέλεσμα της δράσης της είναι να γίνεται καύση του λίπους με ταχύτατους ρυθμούς, ενώ το ίδιο γρήγορα δυναμώνουν και οι μύες του αθλητή."
"Είχαμε συζητήσει για το σκεύασμα με τον ιδιοκτήτη μιας εταιρείας που το διακινεί και μου ανέφερε ότι έδωσε δείγματα σε αθλητές, λέγοντάς τους να κρατούν σημειώσεις και να κάνουν συχνές αναλύσεις αίματος. Οσοι έπαιρναν 2 μιλιγκράμ την ημέρα, είχαν μεγαλύτερες εκκρίσεις ενζύμων από το συκώτι τους, ενώ κιτρίνισαν τα μάτια και το δέρμα τους".
"Εκτός από τις καρκινογενέσεις και την ανάπτυξη ανδρικών χαρακτηριστικών στα γυναικεία γεννητικά όργανα, η μεθυλτριενολόνη μπορεί να προκαλέσει σεξουαλική δυσλειτουργία, απώλεια της libido και μόνιμη ανικανότητα στους άντρες."
(από τη σελίδα www.steroid.com)

"Η κινεζική φαρμακευτική εταιρεία Betapharma, που έχει ως έδρα τη Σανγκάη, είναι θυγατρική της ομώνυμης αμερικανικής εταιρείας με έδρα το Νιου Χέιβεν του Κονέκτικατ.
Η μητρική εταιρεία ιδρύθηκε το 1995 με σκοπό την παρασκευή και διάθεση φαρμακευτικών ουσιών και προϊόντων βιοτεχνολογίας. Το παράρτημα της Κίνας έχει ουσιαστικά αναλάβει τον ρόλο της διανομής των προϊόντων που παρασκευάζονται στις ΗΠΑ.
Οπως αναφέρει η ιστοσελίδα της εταιρείας, «παρέχουμε περισσότερα από 10.000 χημικά γενικής έρευνας και 1.000 προϊόντα βιοτεχνολογίας, σε ποσότητες από ένα γραμμάριο μέχρι όσες χρειάζονται για εμπορική χρήση».
Στα 13 χρόνια λειτουργίας της η εταιρεία έχει συνάψει περισσότερα από 1.000 συμβόλαια τόσο με ιδιώτες όσο και με φαρμακευτικές εταιρείες. Οπως προκύπτει από την ιστοσελίδα, η Betapharma διακινεί τα περισσότερα προϊόντα της με παραγγελίες μέσω του Ιντερνετ.
Περισσότερες από 1.660 σελίδες με προϊόντα αποτελούν τον κατάλογο της εταιρείας. Καθένα από αυτά καταγράφεται με τη χημική του σύνθεση, τον αριθμό της πατέντας, το μοριακό του βάρος και φυσικά την τιμή. Στην ιστοσελίδα αναφέρονται και οι... πιστωτικές κάρτες που δέχεται η εταιρεία."
(από τον αστικό τύπο)

Οι καημοί του χωροχρόνου

Το πρόβλημα είναι οτι δεν μπορείς
παρά να είσαι ένας.
Και μέσα σ' αυτόν τον ένα
όλοι και όλα.

κάποια μακροπρόθεσμα αποτελέσματα του νέου αντιασφαλιστικού νόμου

Παππούδες και γιαγιάδες χωρίς σύνταξη.
Γιαγιάδες και παππούδες χωρίς δυνατότητα ενίσχυσης της αγοράς.
Η έννοια της "ανταλλαξιμότητας" εντός της οικογένειας
φαίνεται ότι μπορεί να αποτελέσει ένα νέο πρόσφορο πεδίο
έρευνας και οικονομικών μελετών των κυρίαρχων.

Επαυξάνοντας στην προηγούμενη ανάρτηση..........

Έχει περάσει μια δεκαετία (ίσως και παραπάνω) που τα αυτοκόλλητα κάποιας παρέας ανηλίκων βρήκαν χώρο δημιουργίας στο φιλόξενο σπίτι....

μία από τις πραγματικότητες που δεν αντέχουν τις πρωταπριλιές

όσο κι αν

τελειώνουν πια οι μέρες

πέρασαν πια τα χρόνια

αναχωρούν πια οι κάτοικοι

κρύωσαν πια οι ενισχυτές

άδειασαν πια οι βιβλιοθήκες

ηρέμησε πια το κουδούνι

το σπίτι στο οποίο λίγο ή πολύ όλοι

συναντηθήκαμε

μεγαλώσαμε

γελάσαμε

κλάψαμε

τσακωθήκαμε

καταφύγαμε

δεν παύει παρά να παραμένει

ζωντανό στις αναμνήσεις μας

ζωηρό ενέχυρο για τις επιλογές μας

ζωογόνο απέναντι στη θλίψη του πολιτισμού της εξατομίκευσης

ζητούμενο για τους καιρούς που διανύουμε

Κι άλλη προσπάθεια αισιοδοξίας

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ

«Καμία συγκίνηση όπως και κανένα κύμα δεν κρατάει για πολύ τη δική του ατομική μορφή»

Henry Ward Beecher

του αυτοσαρκασμού...

Δως μου μια μπυρα,
και δυο,
και τρεις,
κι ενα καφασι.
Να μπω μέσα στα άδεια μπουκαλια,
να γινω το πιο εκρηκτικο κοκτέηλ.

δ.

διαταγές

μεσημέρι Τετάρτης 19 Μαρτίου/λίγο μετά την πορεία για το ασφαλιστικό/οδός Θεμιστοκλέου/Εξάρχεια/διμοιρίες των ματ παίρνουν εντολές για τερματισμό του κλοιού της περιοχής/τα νέα όπλα δοκιμάστηκαν σε ένα γνώριμο σχέδιο περίφραξης της γειτονιάς των κυνηγημένων/οι εντολές έγιναν βήμα υποχώρησης όλων των ένστολων σωμάτων/στη θέα της αποχώρησης/τα ρολά σηκώνονται/οι κλειστές αίθουσες απελευθερώνονται/οι θαμώνες βγαίνουν στους δρόμους σαν μυρμήγκια/μια ταβερνιάρισσα χειροκροτά τα στρατά που φεύγουν/διαμαρτύρεται στους επικεφαλείς για τη ζημιά που προκαλούν οι ώρες κατοχής στην ομαλή λειτουργία των επιχειρήσεων/ένας βαρύς ματάς χαλά το βήμα/δυσανασχετεί στη θέα των γεμάτων καφενείων/τον απορυθμίζει η επαναφορά της κυκλοφορίας ανθρώπων στους δρόμους/φωνάζει στους πάντες ειρωνικά/"τέλος η επανάσταση για σήμερα,όλοι για φραπεδάκι"/

Οι εκλογές στις ΗΠΑ είναι πάντα ενός κάποιου επιπέδου!

Ένα μωρό που λεει μόνο (Μπαρούκ) Ομπάμα αλλά δεν καταλαβαίνει τίποτε από τους άλλους υποψήφιους. Μμμμ...Ένα θαύμα!...

Γιατί έτσι...

Τα μεγαλύτερα παράπονα είναι αυτά που δε λέγονται.
Και δε λέγονται γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να ειπωθούν.
Γιατί δε μ' εκτιμάς; Γιατί δε με υπολογίζεις; Γιατί δε με νοιάζεσαι;
Γιατί δε με σκέφτεσαι; Γιατί δε μ' αγαπάς;
Γιατί έτσι!
Δεν υπάρχει απάντηση! Κάποια πράγματα είτε συμβαίνουν είτε όχι!
Δεν κουβεντιάζονται.
Τα καταπίνεις και προχωράς.

για άλλη μια φορά

ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΖΕΤΑΙ Η ΕΛ.ΑΣ.

. .
Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Εσωτερικών η προμήθεια υπερσύγχρονου εξοπλισμού για τους Νέους οδηγούς οχημάτων της Κρατικής Ασφάλειας.
.
.

Λίγα λόγια για την τέχνη

Ο θείος Πλεύρης συμβουλεύει..

Αγαπητοί φοιτηταί!!!ΕΓΩ...ΔΙΕΤΑΞΑ...ΣΚΕΨΗ ΚΑΜΙΑ

ΕΓΩ...ΔΙΕΤΑΞΑ...ΟΥΤΕ ΜΙΛΙΑ

Ποιος είπε ότι ψάχνουμε για δικαιώματα μέσα στους χώρους παραγωγής εξειδικευμένων προλετάριων.Σ'αυτά τα χωράφια του καπιταλισμού.Πνιγμένος μέσα στο φασιστικό σου παραλήρημα δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβεις ότι αυτό που απαιτούμε είναι η ζωή

Πετάω το τσιγάρο μου...

Γιατί να ανιχνεύω το τώρα και το πάντα?
Ανύμπορος να σκιαγραφώ και να ψαχουλέυω!
Προνοώντας την φτιαγμένη από ύλη παραίσθηση
Να κοιτώ μπροστά ενώ είμαι τυφλός
Να αγαπάω το τίποτα και να ελπίζω στο πουθενά
Μπορεί και να θέλω
Μπορεί και να φταίω
Μπορείνα αγαπάω μπορεί και να μισώ
Πόσο απέχει η αγάπη απ'το μίσος?
Γιατί να πονάω?
Γιατί να ελπίζω?
Γιατί να σκέφτομαι?
Γιατί να σκάβω?
Γιατί να περιμένω κάτι να πείς αφού δεν το λες?

Πρέπει να δω φως σ'αυτό το πηγάδι χωρίς πάτο
Πρέπει να νιώσω ζεστά σε αυτόν τον πόλο χωρίς φως και θερμοκρασία
Πρέπει να νιώσω σε έναν κόσμο χωρίς αισθήματα
Πρέπει να πονέσω να πέσω για να ξανασηκωθώ
Πρέπει να ανασάνω στο απόλυτο κενό
Κρατάω ένα ντουφέκι και αν το αφήσω στην ακρή θα χαθώ

Φαίνεται ότι κατέρευσε ένας κόσμος

Και μάλλον δεν μπορώ να γυρίσω

Μια καινούρια μέρα!!!Δεν μπορούσε να είναι χειρότερα!

Δεν έχω αλήθειες ή ψέμματα

Οι λέξεις είναι μουδιασμένες και φοβισμένες

Υπάρχουν κι άλλες ευκαιρίες ή τουλάχιστον έτσι μου είπαν

Έχει μαύρα μαλλία και φοράει ένα μαύρο φόρεμα
Δεν μπορώ να ξεκουραστώ

Να ξαπλώσω και να πω ότι όλα είναι εντάξει

Mε σταμάτησε στο δρόμο και μου είπε να την ακολουθήσω

Θα το έκανα!

Αν δεν φοβόμουν ότι θα την κρατήσω πίσω

Νόρμαν

Της Κεντρομόλου Δυνάμεως το Ανάγνωσμα

Γιατί πρέπει να γράφουμε αυτά που σκεφτόμαστε;

Γιατί πρέπει να γράφουμε αυτά;

Γιατί πρέπει να γράφουμε;

Γιατί πρέπει;

Γιατί;

Για;

Γ.

Τρεις μνήμες του ουρανού

Πρόλογος
Πριν έρθει το πλήρωμα του χρόνου
για το ρόδο και τον αρχάγγελο.
Πριν απ' το βέλασμα και το κλάμα.
Όταν το φως δεν ήξερε ακόμα
αν η θάλασσα θα γεννιόταν αγόρι ή κοριτσάκι.
Όταν ο άνεμος ονειρευόταν χαίτες να τις χτενίζει
και η φωτιά γαρούφαλα να πυρπολεί και μάγουλα
και το νερό χείλη αμάθητα να πίνουν.
Πριν απ' το σώμα, τ' όνομα και τον καιρό.
Τότε θυμούμαι, μια φορά, στον ουρανό...

Πρώτη μνήμη
Περπατούσε με μιαν εγκατάλειψη συλλογισμένου κρίνου,
σχεδόν πουλιού που ξέρει πως πρέπει να γεννήσει,
καθρεφτιζόταν δίχως να βλέπει τον εαυτό της
σε μια σελήνη που την έδειχνε καθρέφτη στο όνειρο,
σε μια σιωπή χιονιού που ανύψωνε τα πόδια της.
Σε μια σιωπη φανερωνόταν.
Πριν απ' την άρπα, τη βροχή και τα λόγια.
Δε γνώριζε.
Λευκή μαθήτρια του ανέμου,
αναριγούσε μαζί με τ΄αστέρια, με το λουλούδι και με τα δέντρα.
Ο μίσχος της, η πράσινη κορμοστασιά της.
Μαζί με τα δικά μου αστέρια
που, ανίδεα στο καθετί
για να σκάψουνε δυο λίμνες μες στα μάτια της
την έπνιγαν μες σε δυο θάλασσες.
Και θυμούμαι...
Τίποτ' άλλο, πεθαμένη, ν' απομακρύνεται.

Δεύτερη μνήμη
Ακόμα πριν,
πολύ πριν επαναστατήσουν οι ίσκιοι
πριν πέσουν επάνω στον κόσμο αναμμένες φτερούγες
κι ένα πουλί να μπορεί να πεθάνει για έναν κρίνο.
Πριν, πριν να ρωτήσεις τον αριθμό και τη θέση του κορμιού.
Πολύ πριν από το σώμα.
Την εποχή της ψυχής.
Όταν ίδρυσες στο δίχως στέμμα μέτωπο τ' ουρανού την πρώτη δυναστεία του ονείρου.
Όταν εσύ κοιτάζοντάς με στην ανυπαρξία, ανακάλυψες την πρώτη λέξη.
Τότε συναντηθήκαμε.

Τρίτη μνήμη
Τα βαλς τ' ουρανού δεν είχαν ακόμα μνηστευθεί
το γιασεμί και το χιόνι,
ούτε οι αύρες αναλογισθεί την πιθανή μουσική των μαλλιών σου.
Ούτε είχε προστάξει ο βασιλιάς να ενταφιαστεί η βιολέτα μέσα σ' ένα βιβλίο.
Όχι.
Ήταν ο καιρός που ταξίδευε το χελιδόνι δίχως τ΄αρχικά μας πάνω στο ράμφος του,
που οι καμπανούλες και οι κληματίδες
πέθαιναν δίχως εξώστες για να σκαρφαλώνουν τ' αστέρια.
Ο καιρός
που δεν υπήρχε λουλούδι να στηρίξει το κεφάλι του
στον ώμο ενός πουλιού.
Τότε πίσω απ' το ριπίδι σου, η πρώτη μας σελήνη.


Ραφαέλ Αλμπέρτι, Για τους αγγέλους

...6...

2 σώματα,ανάσα μία
καρμική γέφυρα και χέρι σωτηρίας απ'την κόλαση
Όπλισε και τράβα την σκανδάλη
μαύρο φόρεμα ανεμίζει στην ακροθαλασσιά
Όπλισε και τράβα την σκανδάλη




2 έφηβοι σε επιτηδευμένα σκοτάδια,
μεθυσμένοι υποκύπτουν
Όπλισε και τράβα την σκανδάλη
ανάμεσα σε καπνούς και οργισμένες μολότωφ με κράτησες σφικτά
Όπλισε και τράβα την σκανδάλη
Συνεχίζεις και διαβάζεις ποιήματα.Το ξέχασες?
Χαμογέλα
Όπλισε και τράβα την σκανδάλη
Σε μια γωνία στο λεωφορείο κάποιος άκουγε μουσική
Με ένα ζευγάρι μάτια φοβισμένα
μια κοπέλα χωρίς γυαλία έψαχνε να τον βρεί
Όπλισε και τράβα την σκανδάλη
Βγάλε τα γυαλια σου!
Και άνοιξε την αστροφώτιστη αγκαλιά σου!

Ο Αρτέμης

Χωρισμός...της απουσίας στιγμή πρώτη

Με λένε Αρτέμη

Σε λίγο η βροχή..Σε λίγο ο αέρας και η νύχτα

Με λένε Αρτέμη

Το Τίμημα

ή

Η Μαριάνθη των Ανέμων (μέρος δεύτερον)

Στάσιμο Α'

Μία λαφίνα ταπεινή / δεν πάει με τ’άλλα λάφια
κι ο ήλιος την ερώτησε / κι ο ήλιος τη ρωτάει.
Γιατί λαφίνα ταπεινή / δεν πας κοντά με τ’άλλα;
Ήλιε μου σα με ρώτησες / θα σου το ‘μολογήσω.
Δώδεκα χρόνους έκαμα /μόνη χωρίς ελάφι
κι από τους δώδεκα κι ομπρός / εγέννησα λαφάκι.
Μα σαν εβγήκε ο κυνηγός / να λαφοκυνηγήσει
Το βρίσκει μοσχανάθρεφτο / και το διπλοσκοτώνει



Στάσιμο Β'

Ψυχομαχάει ο Κωσταντής / στο σιδερό κρεβάτι
Τον τριγυρίζουν οι γιατροί / με τα χαρτιά στο χέρι
Σηκώνει το κεφάλι του / και κράζει την καλή του
Κάθου κοντά μου, λυγερή, / κάθου κοντά μου, κόρη.
Στον κόσμον τούτον έζησα / χρόνους τριάντα τρία
και τώρα ήρθ’ ένας άγγελος / να πάρει την ψυχή μου.
Σφίγγει τα χέρια της τα δυό / χίλια φιλιά της δίνει
και μέσα στες αγκάλες του / σφιχτά - σφιχτά την πνίγει



Στάσιμο Γ'

Σέρνει σπαθί ο Ανδρόνιχος / της κόβει το κεφάλι.
Λιανά λιανά την έκοψε / στον ήλιο την απλώνει
κι’ από τον ήλιο στο σακί / κι’ απ’το σακί στο μύλο.
Κι’ ο μύλος εξεράλεθε / κ’ η φτερωτή ετραγούδα.
“Άλεθε, μύλο μου, άλεθε / κακής κούρβας κεφάλι,
κάνε τ’αλεύρια κόκκινα / και την πασπάλη μαύρη,
για νά ρχονται οι γραμματικοί / να παίρνουν για μελάνι,
για νά ρχονται κ’ οι όμορφες / να παίρνουν κοκκινάδι"


-

Ιούνης 2005, πευκώνας Αγ. Αναργύρων

ένα πρωί θ΄ ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους όπως και χθες
και δε θα συλλογιέμαι παρά ένα κομμάτι από ...

πίσω από το φως μίας λάμπας

Σε μια «εκπαιδευτική» επίσκεψη την οποία πραγματοποίησαν μεταλλειολόγοι φοιτητές στις μονάδες της ΔΕΗ στην Πτολεμαϊδα, ο υπεύθυνος για τη δημόσια προβολή των εγκαταστάσεων και των λειτουργιών της ΔΕΗ στο λεκανοπέδιο Κοζάνης – Πτολεμαϊδας – Αμυνταίου, απαντάει με μπόλικο κυνισμό στις εύλογες ερωτήσεις των φοιτητών για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των δραστηριοτήτων της ΔΕΗ.

Κι ενώ λοιπόν ο υπεύθυνος για τη δημόσια προβολή της ΔΕΗ εξηγεί με προσήλωση τη διαδικασία εξόρυξης του λιγνίτη στα ορυχεία του λεκανοπεδίου, τη μετέπειτα καύση του λιγνίτη στα 4 εργοστάσια της περιοχής, την ακόλουθη παραγωγή θερμοηλεκτρικής ενέργειας και τέλος την εναπόθεση των υπολειμμάτων της στάχτης σε όλο το μήκος της κατοικήσιμης πεδιάδας, οι φοιτητές ρωτούν με ποιον τρόπο συλλέγονται από τη ΔΕΗ τα αποτελέσματα της καύσης του λιγνίτη.

Ο υπεύθυνος καυχιέται για τα πολυδάπανα κι υπερσύγχρονα -σύμφωνα με διεθνείς περιβαλλοντικές οδηγίες- φίλτρα τα οποία έχουν τοποθετηθεί στις καμινάδες των εργοστασίων, τα οποία κατακρατούν (όταν βρίσκονται σε λειτουργία) το 99,8% της παραγόμενης από την καύση του λιγνίτη στάχτης (τέφρας).

Οι φοιτητές γεμάτοι και πάλι ερωτηματικά προσπαθούν να καταλάβουν το μέγεθος της παραγόμενης τέφρας, το μέγεθος των ποσοστών 99,8% και 0,2%.

Ο υπεύθυνος τους δίνει να καταλάβουν. Το 0,2% της παραγόμενης τέφρας το οποίο δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα φίλτρα είναι 60 τόνοι στάχτη την ημέρα. Εξήντα τόνοι στάχτη οι οποίοι απελευθερώνονται κι αιωρούνται στον αέρα. Οι υπόλοιποι τόνοι (99,8% της ημερήσιας παραγωγής) συλλέγονται από τη ΔΕΗ και τοποθετούνται σε όλο το μήκος της πεδιάδας, αφού επιχωματωθούν έτσι ώστε να μην αλλοιωθεί (σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του υπευθύνου) το φυσικό περιβάλλον.

Οι φοιτητές εξακολουθούν να δυσκολεύονται να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο στην περιοχή και να θεωρείται μία απλή φάση της διαδικασίας παραγωγής ενέργειας. Και ρωτούν ξεκάθαρα πλέον τον υπεύθυνο, αν οι 60 τόνοι τέφρας την ημέρα δεν θεωρούνται από τη ΔΕΗ επιβλαβείς για τη φύση και τον άνθρωπο.

Ο υπεύθυνος, έμπειρος σε τέτοιου τύπου ερωτήσεις, απαντάει στους φοιτητές, πως οι 60 συγκεκριμένοι τόνοι είναι ακίνδυνοι για το περιβάλλον και για τον ανθρώπινο οργανισμό, καθώς τα σωματίδια της τέφρας τα οποία περνάν μέσα από τα φίλτρα και διοχετεύονται στον αέρα αποκτούν στρογγυλοποιημένη μορφή και όχι τριγωνική την οποία έχουν εξ’ αρχής. Αυτή η στρογγυλοποιημένη μορφή της τέφρας, υπερασπίζεται ο υπεύθυνος της ΔΕΗ, σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, δεν είναι επιβλαβής για τον ανθρώπινο οργανισμό όταν εισπνέεται. Απλά κατακάθεται στον ανθρώπινο οργανισμό δίχως να προκαλεί σοβαρές βλάβες. Το μόνο το οποίο μπορεί να αποφέρει σε ορισμένες περιπτώσεις είναι μερικές ρινίτιδες και πονοκεφάλους…

Οι φοιτητές διακόπτουν τη συνομιλία τους με τον υπεύθυνο, αδυνατώντας να κατανοήσουν τη νομιμότητα ενός εγκλήματος προς τον τοπικό πληθυσμό.

Λίγο αργότερα, η ΔΕΗ παραθέτει γεύμα στο εστιατόριο των εγκαταστάσεών της στους φοιτητές. Ο υπεύθυνος βρίσκει την ευκαιρία για μία πιο χαλαρή κουβεντούλα με τους φοιτητές, τονίζοντάς τους ότι στην εποχή μας δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος να μην κυνηγάει με κάθε τρόπο το χρήμα. Και ότι η πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής έχει επίγνωση ότι μπορεί να πεθάνουν στα 55 τους έτη από καρκινογενέσεις και βαριά προβλήματα στο αναπνευστικό σύστημα. «Οι πλούσιοι μισθοί στη ΔΕΗ είναι το ζητούμενο στην εποχή όπου όλοι κυνηγάνε το χρήμα», υπερασπίζεται και πάλι ο υπεύθυνος.

Και λίγο πριν αποχαιρετήσει τους φοιτητές, ο υπεύθυνος τους ρώτησε με περιέργεια αν ήταν γευστικά κι αν τους άρεσαν τα κολοκυθάκια αλλά και τα υπόλοιπα λαχανικά τα οποία είναι παραγωγή της ΔΕΗ από τις εκτάσεις γης οι οποίες έχουν επιχωματωθεί για να καλύψουν τις απέραντες εκτάσεις τέφρας…

Μέσα σε αυτόν το διάχυτο κυνισμό των υπευθύνων, την αμείλικτη λεηλασία του περιβάλλοντος, την εγκληματική απαξία και υποθήκευση της ανθρώπινης ζωής, την ομηρία των τοπικών κοινωνιών από τον καπιταλισμό αλλά και την κοινωνική αναπαραγωγή των αξιών του κέρδους και του χρήματος, πώς μπορείς να μην βρίσκεσαι μαζί με τις «μειοψηφίες»; Πώς μπορείς να μην βρίσκεσαι μαζί με όσους αρνούνται να συναινέσουν στις κυρίαρχες αξίες; Πώς μπορείς να μην στέκεσαι στο πλάι όσων δεν αρκούνται στην αποδοχή αυτών των αξιών; Πώς μπορείς να μην γίνεσαι ένα με όσους δεν υποτάσσονται στο θάνατο που επιβάλλει η εξουσία; Πώς μπορείς να μην είσαι αλληλέγγυος στον Βαγγέλη Μποτσατζή ο οποίος -μεταξύ άλλων εμπρηστικών ενεργειών σε αντιπροσωπείες γαλλικών αυτοκινήτων- κατηγορείται και βρίσκεται προφυλακισμένος για εμπρησμούς σε οχήματα της ΔΕΗ;

επίκαιρη ποίηση

Δεν ξέχασα ποτέ τη σπουδαιότητα
της επικαιρικής ποίησης
ούτε της εύληπτης γραφής.
Να λοιπόν ένας στίχος
σημερινός, ευκολονόητος
και πανελλήνιος:

"Τί λέτε ρε μαλάκες!"

Κοίταξα στα μάτια σου και είδα το φώς της μελαγχολίας

Αφουγκράστηκα τον πόνο σου και την αναζήτηση ηρεμίας

Σπρώξε με στην πηγή της ανυπαρξίας

Κοίτα με ευάλωτο στην φυλακή της ακολασίας

Γονάτισα στην αστραπή του χαμόγελού σου

Έκλαψα στην ομίχλη του μυαλού σου

η γάτα μου κοιμάται

Από ένα τραγούδι για ένα όνειρο...

Λυπάμαι που δεν έγινα μια θάλλασσα για'σένα
Να με κοιτάς νοσταλγικά με τα μαλλιά βρεγμένα
Λυπάμαι που δεν έγινα Σαχάρα να ουρλιάζεις
Κάτω απ'τα 'αστρα με χαρά να κλαίς να ανατριχιάζεις
Λυπάμαι που δεν έγινα βράχος να ξαποστάσεις
Βότσαλο αψηλάφητο να σκύψεις να το πιάσεις

η κατανομή με χρώματα

Ο χάρτης αυτός προέρχεται από τον "κοινωνικό και οικονομικό Άτλαντα της Ελλάδας" ο οποίος εκδίδεται απ' το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών και απεικονίζει την κοινωνική μορφολογία της Αθήνας και του Πειραιά.

Οι γειτονιές με κόκκινο είναι γειτονιές μισθωτών εργατών-τριών, με ροζ χρώμα είναι γειτονιές ανεξάρτητων και μισθωτών εργατών-τριών, με ανοιχτό πράσινο αγροτών και με κίτρινο "περιθωριακών κοινωνικοεπαγγελματικών κατηγοριών".

Οι γειτονιές με μπλε σκούρο είναι γειτονιές υψηλών κοινωνικοεπαγγελματικών κατηγοριών, αυτές με γαλάζιο είναι γειτονιές υψηλών και μεσαίων (εκπαιδευτικοί, επιστημονικά επαγγέλματα κ.α.) και οι γκρίζες είναι γειτονιές μεσαίων κατηγοριών (υπάλληλοι γραφείου κ.α.).

Με την πρώτη μάτια και με τη βοήθεια της παλέτας βλέπουμε τί όμορφα έχουν κατανεμηθεί τα πράγματα στην πόλη. Όλα στη θέση τους...

Η σκούρα μπλε κουτσουλιά στα βόρεια που πλαισιώνεται από κοκκινοροζκίτρινοπράσινα αναπαριστά την εύρωστη κοινότητα Θρακομακεδόνων. Τα τριγύρω προαναφερθέντα, αναπαριστούν το φημισμένο Μενίδι (Αχαρνές).

Μέρες της εβδομάδας

Όταν τέλος βγήκα απ' την πόρτα, τρεις πόλεμοι
είχαν κιόλας τελειώσει,
η μικρή πάροδος ταξίδευε σ' έναν ωκεανό από χαρτιά, βίδες,
στουπιά, τηλέφωνα -
γιατί το πρόβλημα, φίλοι μου, δεν είναι να σώσεις τον κόσμο,
αλλά να τον σώσεις την ερχόμενη Πέμπτη.

Τάσος Λειβαδίτης

Όταν άρχισε να χιονίζει χτές το βράδυ, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε ήταν η βροχή στάχτης του καλοκαιριού.Κάτι τόσο όμορφο, μου θύμησε κάτι τόσο τραγικό και οι παρακάτω στίχοι πήραν άλλο νόημα για'μένα

Χιόνι σεντόνι τρυφερό για του φιδιού τον ύπνο

Χιόνι και πένθιμο σκυλί, βραχνός προφήτης

Ο κυνηγός στο πέρασμα το σπίρτο πίνει

Τον λύκο που εχίμηξε πίσω του δεν τον βλέπει

Υπερβολές....(?)

μη μου λες όχι, δεν μπορείς να μου λες όχι εμένα, γιατί 'ναι μεγάλη παρηγοριά να ξαναβρίσκεις αγάπη, και να ξαπλώνεις σ΄ένα κρεβάτι και να σε κρατούν και να σε αγγίζουν και να σε φιλούν και να σε λατρεύουν, κι η καρδιά σου θα σκιρτάει όταν ακούς τη φωνή μου και βλέπεις το χαμόγελό μου και νιώθεις την ανάσα μου στο σβέρκο σου, κι η καρδιά σου θα χτυπάει σαν τρελή όταν θέλω να βρεθούμε, και θα σου λέω ψέματα από την πρώτη κιόλας μέρα, και θα σε χρησιμοποιώ και θα σε πηδάω και θα σε κάνω κομμάτια γιατί πρώτη μ' έκανες κομμάτια εσύ, και θα μ' αγαπάς κάθε μέρα και πιο πολύ ώσπου το βάρος να γίνει αβάσταχτο κι η ζωή σου δικιά μου, και θα πεθάνεις ολομόναχη γιατί θα πάρω αυτό που θέλω κι έπειτα θα φύγω και δε θα σου χρωστάω τίποτα, είναι πάντα εκεί, ήταν πάντα εκεί, και δεν μπορείς ν' απαρνηθείς τη ζωή που νιώθεις, γάμα την αυτή τη ζωή γάμα την αυτή τη ζωή γάμα την αυτή τη ζωή πάει σ' έχασα πια

Σάρα Κέην, Λαχταρώ

Η καταγωγή μιας ματαιοδοξίας

Μπαμπά τι είναι χρώμα;;;

Στον ασπρόμαυρο κόσμο οι ήχοι είναι εκκωφαντικοί
Οι άνθρωποι εξαναγκασμένα μόνοι
Στον ασπρόμαυρο κόσμο όσοι αισθάνονται είναι τρελοί

Και η χημεία από την μοναξιά λυτρώνει


Στον ασπρόμαυρο κόσμο οι φύλακες των χρωμάτων
Δολοφονούν με το χαμόγελο στα χείλη
Στον ασπρόμαυρο κόσμο οι φυλακές των ονομάτων
Φυλακίζουν ό,τι απ΄το κανονικό έχει παρεκκλίνει

Στον ασπρόμαυρο κόσμο απαγορεύεται να γράψεις με χρώμα
Ζεις για να καταναλώνεις, αναπνέεις για να παράγεις
Στον ασπρόμαυρο κόσμο η σιωπή είναι χρυσός, ακόμα!
Αγαπάς για να καταναλώνεις, κάνεις έρωτα για να παράγεις


Στον ασπρόμαυρο κόσμο υπάρχει ένας κήπος μαγεμένος
Όπου εκεί οι σύγχρονοι αλαφροΐσκιωτοι ζουν
Οι φύλακες των χρωμάτων στράφηκαν εναντίον τους με μένος
Αλλά και το χρώμα να τους κλέψουν, οι πεταλούδες τους ελεύθερες θα πετούν

"Ω τί κόσμος μπαμπά!..."

Ως πνευματικό ντόπινγκ για την ανάνηψη από μιαν εκνευριστική αρρώστια, σκέφτηκα τον στίχο: "στεναχωριόταν που δεν είχε παπούτσια ώσπου είδε κάποιον που δεν είχε πόδια".
Συνεχίζοντας στο ίδιο πνεύμα παραθέτω στους/ις σύντροφους/ισσες ποιητάριους/ες έναν χάρτη τελαυταίας κοπής που αποτυπώνει όλους τους πολέμους που βρίσκονται σε εξέλιξη σήμερα.
Άιντε, περαστικά μας!

Not "on ice" please!

Πρυτανεία. Μεσημέρι Σαββάτου 2 Φλεβάρη. Στην πίσω αυλή. Τυλιγμένοι για να αφήσουμε τα δακρυγόνα απέξω. Πηγαδάκι. Προσπάθεια για χαμόγελα. Σύντροφος από την ομάδα του μαχαιρωμένου συντρόφου: «τί θα γίνει τώρα, εσείς τί λέτε;». Προσπάθεια για χαμόγελα. Σύντροφος: «κοιτάξτε! Σύντροφός μου βρίσκεται αυτή τη στιγμή μαχαιρωμένος στο νοσοκομείο και δεν γουστάρω ούτε χάχανα, ούτε πλακίτσα. Εντάξει;» Παγώσαμε. Παρεξήγηση. «Μαζευτήκαμε». «Εξηγήσαμε» τα χαμόγελα. Αποτύχαμε να τα περιγράψουμε. Ο σύντροφος έφυγε.

Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια. Γύρω στις 8 το βράδυ της ίδιας μέρας. Η πορεία χτυπήθηκε. Αποκλεισμένοι σε μπιστρό από δύο διμοιρίες. 118 προσαγωγές στην ΓΑΔΑ, άγνωστος αριθμός τραυματιών και συντρόφισσα από την «ομάδα» μας στο νοσοκομείο με τραύματα στο κεφάλι και στα μάτια. «Τί θα κάνουμε τώρα;» Η προσπάθεια για χαμόγελα παγωμένη από το μεσημέρι. Κανείς δεν απαντά. Ασφυξία. Οι μπάτσοι πηγαινοέρχονται στην βιτρίνα του μαγαζιού. Ασφυξία. Τηλέφωνα. Ασφυξία. Ένα χαμόγελο έρχεται και κάθεται στα χείλη ενός συντρόφου. Ασφυξία. Κοιταζόμαστε. Χαμογελάμε. Παραγγέλνουμε ουίσκι χωρίς πάγο. Φοβόμαστε να μην παγώσουν τα χαμόγελα και πάλι. Τα χρειαζόμαστε ντε!

Οι μπάτσοι πηγαινοέρχονται.

Αυγερινός

Μέρες πένθους...

- Η δημιουργία απώτερων κόσμων δε θα ήταν και πολύ σοβαρή εάν δεν είχε ένα τόσο μεγάλο τίμημα: τη λησμονιά του πραγματικού, και άρα την ένοχη παράβλεψη του μοναδικού κόσμου που υπάρχει. Όταν η πεποίθηση αντιβαίνει στην ενύπαρξη, άρα στον εαυτό μας, η αθεϊα συμφιλιώνει με τη γη, το άλλο όνομα της ζωής.

- Δεν νιώθω μίσος για τους γονατισμένους, αλλά τη βεβαιότητα ότι ποτέ δε θα συνθηκολογήσω με εκείνους που τους παροτρύνουν σε αυτή την ταπεινωτική στάση και τους κρατούν εκεί.

Michel Onfray, Πραγματεία περί αθεολογίας

Διάσωση

Λησμόνησα μια Κυριακή να γείρω στο αυτί σου.
Με την πικρή μου ανάσα.
Και τώρα πληρώνω το ξημέρωμά της.
Με την μοναξιά μου.
Δεν κατάφερα να αγαπήσω.
Στο μέτρο μιας προσταγής.
Να είμαι εκεί κάθε ξημέρωμα.
Να ξημερωθώ μια φορά μαζί σου.
Να δω τη μοναξιά να με εγκαταλείπει την αυγή.
Μου είπε κάποιος κάποτε πως αν ερωτευθείς η όρασή σου αδυνατεί..
Και είναι μάλλον η ανάγκη μου για πλήρη έλεγχο που κατέστησε αδύνατη την τύφλωσή μου.
Έναν έλεγχο που απλά επικαλέστηκα.
Και δεν απέκτησα ποτέ.
Ένα ξημέρωμα που ερχόμουν ανέβαλα το ταξίδι μου.
Από τότε απλά αναβάλλω με μαεστρία τα βήματά μου.
Με μαεστρία που θυμίζει επιλογή.
Για να χαίρομαι μιαν ελευθερία.
Που ποτέ δεν θα αποκτήσω.
Και να ελπίζω στην βούλησή μου.
Που ποτέ δεν θα βρεθώ στο κέντρο της.
Δεν είναι απελπισία.
Είναι απλά αυτό το ξημέρωμα.
Που πάντα θα έρχεται.
Και πάντα θα με βρίσκει.
Και εγώ δεν θα κρυφτώ ποτέ.
Έτσι θα θυμάμαι για πάντα την επιθυμία μου.
Ό,τι μπορεί να διασώσει ο καθένας μάλλον καλό είναι!

Κι αυτός τη δουλειά του κάνει!

ο καθένας τη δουλειά του και όλοι μαζί τη δουλειά τους...

Δεν πρόκειται ούτε για κόμπλεξ ούτε για ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης της "παλικαροσύνης" μερικών φασιστοειδών.
Είναι μια απλή εκδοχή της βλακείας που περισσεύει σε μερικούς από αυτούς, αποτυπωμένη σε μορφή διήγησης σε ένα σχετικό blog κάποιου-ων φασίστα-ών.
Ο καθένας τη δουλειά του λοιπόν και φυσικά όλοι μαζί τη δουλειά τους, τη γνώριμη δουλειά που εφαρμόζουν (μαζί και χώρια) απέναντι σε μετανάστες, αναρχικούς, αριστερούς φοιτητές, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλους, διαφορετικούς.

" Έτυχε σε μια διαδήλωση να βρεθώ απέναντι από τα ΜΑΤ. Εγώ ήμουν στην ομάδα που προσπαθούσε να προσεγγίσει το τουρκικό προξενείο διαμαρτυρόμενη για την ανακήρυξη του ψευδοκράτους στην Κύπρο. Η διαδήλωση κατέληξε να είναι μαχητική. Τα ΜΑΤ στάθηκαν μπροστά μας για να προστατεύσουν το προξενείο και καλά έκαναν! Αναπόφευκτα συγκρουστήκαμε σώμα με σώμα. Αυτοί με τα γλοπς και εμείς με τα χέρια και τα πόδια μας. Δώσαμε ξύλο και φάγαμε πολύ περισσότερο. Πάνω στη σύγκρουση 3 παιδιά από εμάς κατέληξαν στο νοσοκομείο. Έφαγα και εγώ αρκετές. Δεν έχω κανένα παράπονο από την συμπεριφορά της αστυνομίας σε αυτή τη περίπτωση. Έκαναν αυτοί την δουλειά τους και εμείς τη δική μας… "

Η αφήγηση συνεχίζεται με άλλες ευτράπελες ιστορίες εδώ...

http://antiparakmi.blogspot.com/2007/08/vs.html

Quiz !!

Από ποιόν πολιτικό ηγέτη έχει ειπωθεί η παρακάτω φράση:
'' Η ελευθερία είναι μια πολυτέλεια, που δεν μπορούμε να την επιτρέψουμε σε αυτό το στάδιο ανάπτυξης '' ;

α) Μπενίτο Μουσολίνι

b) Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν

c) Τζώρτζ Μπους junior

d) γ.

Οι ερασιτέχνες και οι επαγγελματίες

"Το γράψιμο ποιημάτων, ακόμα και των πιο κακών, κάνει καλό σ' εκείνους που τα γράφουν" είπε ο Γ. "Αποτελεί μιαν ευπρόσιτη κι ανέξοδη αυτοανάλυση. Γίνεται φθοροποιό από τη στιγμή που οι γράφοντες ενδιαφέρονται περισσότερο για το τί μπορούν να αποκομίσουν από τα γραφτά τους, παρά για το τί πρέπει να θυσιάσουν στα γραφτά τους. Εδώ βρίσκεται η διαφορά ανάμεσα στους ερασιτέχνες και στους επαγγελματίες."
Ύστερα από δυο χρόνια, ο Δ., που θυμότανε αυτά τα λόγια, έφερε στον Γ. ένα παλίο τεύχος, ήταν του Ιουνίου '63, του γαλλικού περιοδικού Mercure de France. "Μου το χάρισε μια συμπαθητική κοπέλα πριν από δέκα μέρες. Δες πως τελειώνει μια μελέτη του Valery Larbaud. " Και του έδειξε τη φράση: " Εt les amateurs, ce sont presque tous les ecrivains qui vivent de leur art, qui en titent profit et notoriete. Les professionnels, sont ceux qui en meurent" ("Ερασιτέχνες είναι όλοι σχεδόν οι συγγραφείς που ζουν από την τέχνη τους, που αποκομίζουν κέρδη και φήμη. Επαγγελματίες, είναι εκείνοι που πεθαίνουν από την τέχνη τους.")
Ο Δ. είχε μείνιε κατάπληκτος από την σύμπτωση. Όμως ο Γ. δεν είχε εκπλαγεί. Ούτε είχε ενοχληθεί. Αντίθετα ένιωθε μια βαθιά ικανοποίηση.

Τ.Πατρίκιος, 1993

...

Όλα έγιναν ένα μέσα σε μια στιγμή

Όλα έφυγαν μακριά μέσα σε μια στιγμή

Κουκίδες φωτεινές πίσω από πυρωμένα σίδερα

Και η ελευθερία έγινε υποκειμενική

Υψωμένες γροθιές σε χορό μεθυστικό

Πύρινοι κύκλοι γέμισαν τον ουρανό

Ο παπαγάλος

Σὰν ἔμαθε τὴ λέξη καλησπέρα
ὁ παπαγάλος, εἶπε ξαφνικά:
«Εἶμαι σοφός, γνωρίζω ἑλληνικὰ
τὶ κάθομαι ἐδῶ πέρα!»

Τὴν πράσινη ζακέτα του φορεῖ
καὶ στὸ συνέδριο τῶν πουλιῶν πηγαίνει,
γιὰ νὰ τοὺς πεῖ μιὰ γνώμη φωτισμένη.
Παίρνει μιὰ στάση λίγο σοβαρή,
ξεροβήχει, κοιτάζει λίγο πέρα
καὶ τοὺς λέει: καλησπέρα!

Ὁ λόγος του θαυμάστηκε πολύ.
Τὶ διαβασμένος, λένε, ὁ παπαγάλος!
Θἆναι σοφὸς αὐτὸς πολὺ μεγάλος,
ἀφοῦ μπορεῖ κι ἀνθρώπινα μιλεῖ!

Ἀπ᾿ τὶς Ἰνδίες φερμένος, ποιὸς τὸ ξέρει
πόσα βιβλία μαζί του νἄχει φέρει,
μὲ τὶ σοφοὺς ἐμίλησε, καὶ πόσα
νὰ ξέρει στῶν γραμματικῶν τὴ γλώσσα!

«Κυρ-παπαγάλε, θἄχουμε τὴν τύχη
ν᾿ ἀκούσουμε τὶ λὲς καὶ πάρα πέρα;»
Ὁ παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει,
μὰ τὶ νὰ πεῖ; Ξανάπε: καλησπέρα!

Ζ. Παπαντωνίου

κανένα το χελιδόοοοονι...

Αυτός ο μαλάκας ο Ζαχόπουλος δεν είναι που σκυλόβριζε και απειλούσε την επιτροπή κατοίκων Φιλοππάπου; Κι έγινε φτηνός κι αποτυχημένος αυτόχειρας; Κι η "αδιόριστη" Τσέκου; Κι η βλαμμένη ασφαλίτισσα με το σκουφάκι που τη συνοδεύει σ' όλα αυτά τα ακατάσχετα ριπλέι της πλύσης εγκεφάλων των 8; Κι αυτός ο θλιβερός ψηλός ασφαλίτης που στέκεται πιο πίσω με ανεβασμένα τα πέτα; Κι το ανθρωπάκι Αναστασιάδης; Και τα 5 μύρια στο λογαριασμό του; Κι ο φίλος του ο Μάκης; Αυτός δεν έβγαλε στον αέρα τον Σάββα τον Ξηρό; Κι ο Αδριανός; Κι ο Καραμανλής; Κι η Νατάσσα; Κι ο Ζαχόπουλος που ήταν καθηγητής της στο Λύκειο και την "βοήθησε" να συντάξει την "διδακτορική" της"διατριβή";
Και το πτώμα στα σκαλιά του "ρεσάλτο" στο κερατσίνι; Και το πλαστικό αντικείμενο που βρήκαμε στο μπιφτέκι του Μήτσου στην ταβέρνα "εντελαμαγκέν"; Κι οι απειλές της μακαρίτισσας μάνας μου τα χαράματα λίγο πριν το ξυπνητήρι;

Θέλω να μηδενίσω την πραγματικότητα και να την ξαναρχίσω όπως στο αστείο εκείνο με το χελιδόνι:
Ακούγεται το τραγούδι: έ-να το χελιδόοοονι,
μετά ακούγονται δυο πυροβολισμοί, και ξαναρχίζει το τραγούδι διορθωμένο:
κανέ-να το χελιδόοοοοονι...

Ξαναχτυπά... ανώνυμα

Δεν θέλω να με ερωτευθείς. Δεν έχω ψευδαισθήσεις να σου χαρίσω.
Καμιά υπόσχεση να σου δώσω.
Δεν κρύβω κανένα μυστήριο. Είμαι πάνω-κάτω αυτό που βλέπεις.
Εξίσου εκνευριστική, πληκτική, κυνική, με την εικόνα που είχες μέχρι τώρα.
Πολύ συχνά αφόριτη, ακόμα και για τον εαυτό μου.
Δεν θέλω να σου δώσω υποσχέσεις, ιδίως για πράγματα που δεν ισχύουν.
Δεν θέλω να με αποδεχτείς έτσι όπως είμαι,
γιατί ούτε και η ίδια με αποδέχομαι.
Θα ήθελα όμως να σκύψεις με προσοχή και να δεις
την ειλικρινή μου προσπάθεια να αλλάξω,
να προχωρήσω πράττοντας και όχι μόνο στα λόγια,
ακόμα κι αν τα απότελέσματα των πράξεων μου είναι αποκαρδιωτικά.
Δεν θα ήθελα να επενδύσεις τα όνειρά σου επάνω μου.
Τα όνειρά σου είναι δικά σου και μόνο δικά σου.
Ακόμα και να το ήθελες δεν θα μπορούσες να με χωρέσεις σε αυτά.
Θα ήταν σα να με ξάπλωνες στο κρεβάτι του Προκρούστη.
Όσο για μένα, δεν θέλω να κάνω όνειρα για σένα.
Θέλω να χαίρομαι την κάθε στιγμή σου.
Να σε ανακαλύπτω και να εκπλήσσομαι.
Δεν θέλω να έχω προσδοκίες και να προσπαθώ να σε χωρέσω σε αυτές.
Όχι ότι αυτό δεν μου συμβαίνει ποτέ,
αλλά θέλω να γίνομαι ο δήμιος των ονείρων μου,
όταν αυτά στερούν έστω και λίγο τη δημιουργικότητα της ελευθερίας σου.

Για όλους τους λυγμούς που θα αποφύγουμε και για όλους τους πάταγους που θα δημιουργήσουμε

Το άρωμα της νύχτας με μέθυσε ξανά
Οι ήχοι ενός πάταγου ξύπνησαν την εντροπία
Όταν...ήρθες!
Οι εμμονές και η ψύχωση κορυφώθηκαν
Η μελωδία ζωντάνεψε
Όταν…μου είπες...

Θυμήσου!
Στον αγώνα της αβύσσου μια κλωστή σε οδήγησε
Στο λυκόφως της ερήμου μια παρέα σε νοστάλγησε
Επικοινώνησε ξανά με φόντο το λευκό
Χόρεψε σπαστικά σε χορό μαγικό
Θυμήσου!
Επέλεξες συνέπειες, επέλεξες εχθρούς
Μην αφήσεις το εύφλεκτο υλικό της καρδιάς σου να εξατμιστεί
Να χαθείς μέσα σε δρόμους κυκλοθυμικούς
Ποτέ όμως μη ξεχάσεις γιατί ξεκίνησες να περπατάς!
Να λαχανιάσεις ουρλιάζοντας για τα ξεχασμένα
Ποτέ μην ξεχάσεις γιατί ίδρωσες!

Επιλογές

ΑΓΝΗ: Χωρίζομαι στα δύο!
ΠΟΙΗΤΗΣ: Δε θα μου άπλωνες ποτέ το χέρι, αν ήξερες τι πόνους και καταστροφές σκόρπισα γύρω μου, παλεύοντας ν'ακολουθήσω αυτό που πίστευα σωστό, πράγμα που 'ναι θαρρώ, και το υψηλότερο καθήκον.
ΑΓΝΗ: Τι θες να πείς;
ΠΟΙΗΤΗΣ: Είχα έναν πατέρα που στήριζε όλες του τις ελπίδες σε μένα το μοναδικό του γιό , πως θα συνέχιζα την επιχείρησή του-εγώ τό'σκασα από την εμπορική σχολή και ο πατέρας μου πέθανε από τη στενοχώρια. Η μητέρα μου ήθελε να είμαι θρήσκος-εγώ δεν μπορούσα κι έτσι με αποκλήρωσε. Είχα ένα φίλο, που με βοήθησε στις δυσκολότερες στιγμές της ζωής μου. 'Ομως αυτός ο φίλος φέρθηκε τυραννικά σε όσους υποστήριζα. Κι έπρεπε να συντρίψω το φίλο και ευεργέτη μου, για να σώσω την ψυχή μου! Από τότε έχω χάσει τη γαλήνη. Οι άνθρωποι με θεωρούν ανέντιμο και απόβρασμα.


Αύγουστος Στρίντμπεργκ, Ονειρόδραμα

Που είμαστε?

"Ο μετανάστης έχει μια επιπλέον ρυτίδα στο μέτωπο.

Όχι από το χρόνο

Αλλά από την απόσταση…"


Β. Αλεξάκης

Για όλους τους λυγμούς που θα αποφύγουμε!

Περπατώντας σε μια ανεπαίσθητη γραμμή του τίποτα

Χιλιάδες αυταπάτες φλέρταραν την ουσία!

Η παγωμένη έρημος άδραξε την φλόγα

και η στοιχειωμένη επαφή έλουσε με γλυκό κρασί

την αγαπημένη μας αλήθεια!

Χωρίς την ζεστασιά του μπλε προσώπου προχωρήσαμε στα αγκάθια,

Αγκαλιά με ένα τοπίο που στοίχειωσε την θλίψη!

Στο λευκό του σκοταδιού, στο πυρωμένο ξύλο εναποθέσαμε τις ελπίδες μας!

Αγκαλιά προχωρήσαμε με πρώτη ύλη στα χέρια!

Οι φωνές μας βράχνιασαν, η άσφαλτος βούλιαξε

και νιώσαμε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ !

Τα πρόσωπά μας κοκκίνησαν, ίδρωσαν

και νιώσαμε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!

Χαθήκαμε στα στενά.

Ο δρόμος ηρέμησε, το δίκιο όχι.