Αυτή η κουβέρτα που τυλίγεται γύρω μου

κλείνει μέσα της

μια πρωτόγονη ζάλη κι ένα χαμόγελο σκαθαριού

όταν την βγάλω θα’ χει

την γεύση της θάλασσας και του κορμιού μου

Ευτυχώς το φεγγάρι δεν μυρίζει

γιατί θα μπορούσα να μπερδέψω την δική σου μυρωδιά με την δική του

Έτσι συνήθισα να ονειρεύομαι στιγμές

που ένα κούφιο ξύλο

θα στενάζει κάτω απ’ τα χέρια μας απ’ τον ανθρώπινο πόνο

που θα χανόμαστε στα σκοτεινά νερά

με μάτια κλειστά

και πόδια λυγισμένα,

θα λικνιζόμαστε σ’ άλλους χρόνους,

θ’ ακουμπάμε τα’ απογεύματα

μ’ ένα βιβλίο στον δυνατό κορμό μιας σκιάς

κι ο λίγος ουρανός που θα μας αντιστοιχεί

θα χει σχήμα από δάκρυ..

.. σαν κι αυτά που πέφτουν

απ’ τις συναχωμένες μύτες κοπαδιού ελεφάντων,

ενώ σαστισμένα πιο δίπλα

ένα άλογο παρακολουθεί ,

χωρίς να νιώθει

το φοβισμένο ποντίκι

που ανηφορίζει την πλάτη του..

Μπερδεύτηκες;

ναι

σ’ αυτήν την εκστατική ρουφήχτρα της φύσης

γλίστρησα και χτύπησα

τώρα πονάει το μυαλό μου.

Οι αναμνήσεις

κόκκοι άμμου σε μια κλεψύδρα

που τη γυρνάς και τη γυρνάς

πάνω – κάτω σαν παιχνιδάκι

εγώ πρέπει να βρίσκομαι

στο πιο στενό της σημείο ,

για κάθε κόκκο που περνάει

έχω μια εκπόλωση.