Διάσωση

Λησμόνησα μια Κυριακή να γείρω στο αυτί σου.
Με την πικρή μου ανάσα.
Και τώρα πληρώνω το ξημέρωμά της.
Με την μοναξιά μου.
Δεν κατάφερα να αγαπήσω.
Στο μέτρο μιας προσταγής.
Να είμαι εκεί κάθε ξημέρωμα.
Να ξημερωθώ μια φορά μαζί σου.
Να δω τη μοναξιά να με εγκαταλείπει την αυγή.
Μου είπε κάποιος κάποτε πως αν ερωτευθείς η όρασή σου αδυνατεί..
Και είναι μάλλον η ανάγκη μου για πλήρη έλεγχο που κατέστησε αδύνατη την τύφλωσή μου.
Έναν έλεγχο που απλά επικαλέστηκα.
Και δεν απέκτησα ποτέ.
Ένα ξημέρωμα που ερχόμουν ανέβαλα το ταξίδι μου.
Από τότε απλά αναβάλλω με μαεστρία τα βήματά μου.
Με μαεστρία που θυμίζει επιλογή.
Για να χαίρομαι μιαν ελευθερία.
Που ποτέ δεν θα αποκτήσω.
Και να ελπίζω στην βούλησή μου.
Που ποτέ δεν θα βρεθώ στο κέντρο της.
Δεν είναι απελπισία.
Είναι απλά αυτό το ξημέρωμα.
Που πάντα θα έρχεται.
Και πάντα θα με βρίσκει.
Και εγώ δεν θα κρυφτώ ποτέ.
Έτσι θα θυμάμαι για πάντα την επιθυμία μου.
Ό,τι μπορεί να διασώσει ο καθένας μάλλον καλό είναι!