-Κάποια μέρα είναι πολύ πιθανόν να εξαφανιστεί η θεατρική τέχνη. Πρέπει να το αποδεχθούμε αυτό. Αν κάποτε οι ανθρώπινες δραστηριότητες αποκτήσουν επαναστατικό χαρακτήρα σιγά σιγά το θέατρο δε θα έχει καμιά θέση στη ζωή.
-Η μοναξιά όπως την καταλαβαίνω εγώ, δεν είναι δυστυχία. Είναι η βαθιά - λιγότερο ή περισσότερο σκοτεινή - γνώση της άτρωτης ιδιομορφίας που διαθέτει ο καθένας μας.
-Όποιος γνωρίζει κάτι πολύπλοκο, συμμερίζεται την απλότητά του.
Ζαν Ζενέ, Μικρό όργανο για το θέατρο
3 σχόλια:
Νομίζω ότι ο επαναστατικός χαρακτήρας των ανθρώπινων δραστηριοτήτων δεν θα οδηγήσει στο να εξαφανιστεί το θέατρο. Γιατί δηλαδή να συμβεί αυτό? Εκτός αν αποδεχτούμε ότι σαν θέατρο εννοούμε μόνο το αστικό θέατρο. Ίσα ίσα πιστεύω ότι το θέατρο είναι η τέχνη που θα δεχτεί τη μεγαλύτερη επίδραση από μια επανάσταση έχοντας όμως στο μυαλό μου τη επιστροφή στην πραγματική του μορφή δηλαδή αυτή της ελεύθερης δημιουργίας που είναι σχεδόν αδύνατο να συμβεί σήμερα. Με τις υπάρχουσες συνθήκες οι τέχνες έτσι και αλλιώς δεν λειτουργούν οπότε θα πρέπει να συνδέσουμε τον επαναστατικό χαρακτήρα με τις επαναστατικές επιδράσεις που θα δεχτεί το θέατρο και γενικά οι τέχνες και όχι να συμφωνήσουμε με την άποψη του Ζενέ περί εξαφάνισης.
Γειά σου. Μου αρέσει αυτό που βγάζεις στο μπλόγκ σου και θα ξαναπεράσω. Ρίξε μία ματιά αν θες στο δικό μου για μία άποψη σχετικά με ένα γραπτό που ανέβασα τελευταία. Φιλιά
-Σύμφωνα με την άποψη του Τζούλιαν Μπεκ -Living Theater- ο Ζενέ έχει δίκιο: σε μια ελεύθερη κοινωνία η τέχνη δεν θα διαχωρίζεται αλλά θα είναι ταυτόσημη με την καθημερινή ζωή, όλα τα εκφραστικά μέσα θα εξυπηρετούν την επικοινωνία κάθε στιγμή. Σύμφωνα με τον Μαρκούζε (δοκίμιο: τέχνη και εξέγερση)η τέχνη οφείλει να είναι διαχωρισμένη από την τρέχουσα εκδοχή της πραγματικότητας. Υποστηρίζει -πιο συγκεκριμένα- ότι "καθήκον" του θεάτρου είναι να παρουσιάζει επι σκηνής ουτοπικές ή απλά διαφοροποιημένες του Υπάρχοντος εκδοχές. Διαλέγετε και παίρνετε: εγώ ας πούμε είμαι με Ζενέ και Μπεκ.
-"Πολύ κατανάλωση παρουσίας... Χρειάζεται να γίνουμε και λίγο μοναξιάρηδες" γράφει ο Καρούζος. Έτσι, ξεφεύγουμε λίγο από την αμφιλεγόμενη άποψη του Ζενέ. Αμφιλεγόμενη γιατί επαφίεται στον καθένα/μιά να νιώθει ως δυστυχία ή επίγνωση την μοναξιά του.
-Χμ...συμμερίζεται...Μήπως συμπάσχει κιόλας; Βλέπω μάλλον μεταφραστικό ατόπημα. Ειδάλλως, πρόκειται για ό,τι να' ναι φράση.
Δημοσίευση σχολίου