Αυγερινός

Μέρες πένθους...

- Η δημιουργία απώτερων κόσμων δε θα ήταν και πολύ σοβαρή εάν δεν είχε ένα τόσο μεγάλο τίμημα: τη λησμονιά του πραγματικού, και άρα την ένοχη παράβλεψη του μοναδικού κόσμου που υπάρχει. Όταν η πεποίθηση αντιβαίνει στην ενύπαρξη, άρα στον εαυτό μας, η αθεϊα συμφιλιώνει με τη γη, το άλλο όνομα της ζωής.

- Δεν νιώθω μίσος για τους γονατισμένους, αλλά τη βεβαιότητα ότι ποτέ δε θα συνθηκολογήσω με εκείνους που τους παροτρύνουν σε αυτή την ταπεινωτική στάση και τους κρατούν εκεί.

Michel Onfray, Πραγματεία περί αθεολογίας

Διάσωση

Λησμόνησα μια Κυριακή να γείρω στο αυτί σου.
Με την πικρή μου ανάσα.
Και τώρα πληρώνω το ξημέρωμά της.
Με την μοναξιά μου.
Δεν κατάφερα να αγαπήσω.
Στο μέτρο μιας προσταγής.
Να είμαι εκεί κάθε ξημέρωμα.
Να ξημερωθώ μια φορά μαζί σου.
Να δω τη μοναξιά να με εγκαταλείπει την αυγή.
Μου είπε κάποιος κάποτε πως αν ερωτευθείς η όρασή σου αδυνατεί..
Και είναι μάλλον η ανάγκη μου για πλήρη έλεγχο που κατέστησε αδύνατη την τύφλωσή μου.
Έναν έλεγχο που απλά επικαλέστηκα.
Και δεν απέκτησα ποτέ.
Ένα ξημέρωμα που ερχόμουν ανέβαλα το ταξίδι μου.
Από τότε απλά αναβάλλω με μαεστρία τα βήματά μου.
Με μαεστρία που θυμίζει επιλογή.
Για να χαίρομαι μιαν ελευθερία.
Που ποτέ δεν θα αποκτήσω.
Και να ελπίζω στην βούλησή μου.
Που ποτέ δεν θα βρεθώ στο κέντρο της.
Δεν είναι απελπισία.
Είναι απλά αυτό το ξημέρωμα.
Που πάντα θα έρχεται.
Και πάντα θα με βρίσκει.
Και εγώ δεν θα κρυφτώ ποτέ.
Έτσι θα θυμάμαι για πάντα την επιθυμία μου.
Ό,τι μπορεί να διασώσει ο καθένας μάλλον καλό είναι!

Κι αυτός τη δουλειά του κάνει!

ο καθένας τη δουλειά του και όλοι μαζί τη δουλειά τους...

Δεν πρόκειται ούτε για κόμπλεξ ούτε για ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης της "παλικαροσύνης" μερικών φασιστοειδών.
Είναι μια απλή εκδοχή της βλακείας που περισσεύει σε μερικούς από αυτούς, αποτυπωμένη σε μορφή διήγησης σε ένα σχετικό blog κάποιου-ων φασίστα-ών.
Ο καθένας τη δουλειά του λοιπόν και φυσικά όλοι μαζί τη δουλειά τους, τη γνώριμη δουλειά που εφαρμόζουν (μαζί και χώρια) απέναντι σε μετανάστες, αναρχικούς, αριστερούς φοιτητές, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλους, διαφορετικούς.

" Έτυχε σε μια διαδήλωση να βρεθώ απέναντι από τα ΜΑΤ. Εγώ ήμουν στην ομάδα που προσπαθούσε να προσεγγίσει το τουρκικό προξενείο διαμαρτυρόμενη για την ανακήρυξη του ψευδοκράτους στην Κύπρο. Η διαδήλωση κατέληξε να είναι μαχητική. Τα ΜΑΤ στάθηκαν μπροστά μας για να προστατεύσουν το προξενείο και καλά έκαναν! Αναπόφευκτα συγκρουστήκαμε σώμα με σώμα. Αυτοί με τα γλοπς και εμείς με τα χέρια και τα πόδια μας. Δώσαμε ξύλο και φάγαμε πολύ περισσότερο. Πάνω στη σύγκρουση 3 παιδιά από εμάς κατέληξαν στο νοσοκομείο. Έφαγα και εγώ αρκετές. Δεν έχω κανένα παράπονο από την συμπεριφορά της αστυνομίας σε αυτή τη περίπτωση. Έκαναν αυτοί την δουλειά τους και εμείς τη δική μας… "

Η αφήγηση συνεχίζεται με άλλες ευτράπελες ιστορίες εδώ...

http://antiparakmi.blogspot.com/2007/08/vs.html

Quiz !!

Από ποιόν πολιτικό ηγέτη έχει ειπωθεί η παρακάτω φράση:
'' Η ελευθερία είναι μια πολυτέλεια, που δεν μπορούμε να την επιτρέψουμε σε αυτό το στάδιο ανάπτυξης '' ;

α) Μπενίτο Μουσολίνι

b) Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν

c) Τζώρτζ Μπους junior

d) γ.

Οι ερασιτέχνες και οι επαγγελματίες

"Το γράψιμο ποιημάτων, ακόμα και των πιο κακών, κάνει καλό σ' εκείνους που τα γράφουν" είπε ο Γ. "Αποτελεί μιαν ευπρόσιτη κι ανέξοδη αυτοανάλυση. Γίνεται φθοροποιό από τη στιγμή που οι γράφοντες ενδιαφέρονται περισσότερο για το τί μπορούν να αποκομίσουν από τα γραφτά τους, παρά για το τί πρέπει να θυσιάσουν στα γραφτά τους. Εδώ βρίσκεται η διαφορά ανάμεσα στους ερασιτέχνες και στους επαγγελματίες."
Ύστερα από δυο χρόνια, ο Δ., που θυμότανε αυτά τα λόγια, έφερε στον Γ. ένα παλίο τεύχος, ήταν του Ιουνίου '63, του γαλλικού περιοδικού Mercure de France. "Μου το χάρισε μια συμπαθητική κοπέλα πριν από δέκα μέρες. Δες πως τελειώνει μια μελέτη του Valery Larbaud. " Και του έδειξε τη φράση: " Εt les amateurs, ce sont presque tous les ecrivains qui vivent de leur art, qui en titent profit et notoriete. Les professionnels, sont ceux qui en meurent" ("Ερασιτέχνες είναι όλοι σχεδόν οι συγγραφείς που ζουν από την τέχνη τους, που αποκομίζουν κέρδη και φήμη. Επαγγελματίες, είναι εκείνοι που πεθαίνουν από την τέχνη τους.")
Ο Δ. είχε μείνιε κατάπληκτος από την σύμπτωση. Όμως ο Γ. δεν είχε εκπλαγεί. Ούτε είχε ενοχληθεί. Αντίθετα ένιωθε μια βαθιά ικανοποίηση.

Τ.Πατρίκιος, 1993

...

Όλα έγιναν ένα μέσα σε μια στιγμή

Όλα έφυγαν μακριά μέσα σε μια στιγμή

Κουκίδες φωτεινές πίσω από πυρωμένα σίδερα

Και η ελευθερία έγινε υποκειμενική

Υψωμένες γροθιές σε χορό μεθυστικό

Πύρινοι κύκλοι γέμισαν τον ουρανό

Ο παπαγάλος

Σὰν ἔμαθε τὴ λέξη καλησπέρα
ὁ παπαγάλος, εἶπε ξαφνικά:
«Εἶμαι σοφός, γνωρίζω ἑλληνικὰ
τὶ κάθομαι ἐδῶ πέρα!»

Τὴν πράσινη ζακέτα του φορεῖ
καὶ στὸ συνέδριο τῶν πουλιῶν πηγαίνει,
γιὰ νὰ τοὺς πεῖ μιὰ γνώμη φωτισμένη.
Παίρνει μιὰ στάση λίγο σοβαρή,
ξεροβήχει, κοιτάζει λίγο πέρα
καὶ τοὺς λέει: καλησπέρα!

Ὁ λόγος του θαυμάστηκε πολύ.
Τὶ διαβασμένος, λένε, ὁ παπαγάλος!
Θἆναι σοφὸς αὐτὸς πολὺ μεγάλος,
ἀφοῦ μπορεῖ κι ἀνθρώπινα μιλεῖ!

Ἀπ᾿ τὶς Ἰνδίες φερμένος, ποιὸς τὸ ξέρει
πόσα βιβλία μαζί του νἄχει φέρει,
μὲ τὶ σοφοὺς ἐμίλησε, καὶ πόσα
νὰ ξέρει στῶν γραμματικῶν τὴ γλώσσα!

«Κυρ-παπαγάλε, θἄχουμε τὴν τύχη
ν᾿ ἀκούσουμε τὶ λὲς καὶ πάρα πέρα;»
Ὁ παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει,
μὰ τὶ νὰ πεῖ; Ξανάπε: καλησπέρα!

Ζ. Παπαντωνίου

κανένα το χελιδόοοοονι...

Αυτός ο μαλάκας ο Ζαχόπουλος δεν είναι που σκυλόβριζε και απειλούσε την επιτροπή κατοίκων Φιλοππάπου; Κι έγινε φτηνός κι αποτυχημένος αυτόχειρας; Κι η "αδιόριστη" Τσέκου; Κι η βλαμμένη ασφαλίτισσα με το σκουφάκι που τη συνοδεύει σ' όλα αυτά τα ακατάσχετα ριπλέι της πλύσης εγκεφάλων των 8; Κι αυτός ο θλιβερός ψηλός ασφαλίτης που στέκεται πιο πίσω με ανεβασμένα τα πέτα; Κι το ανθρωπάκι Αναστασιάδης; Και τα 5 μύρια στο λογαριασμό του; Κι ο φίλος του ο Μάκης; Αυτός δεν έβγαλε στον αέρα τον Σάββα τον Ξηρό; Κι ο Αδριανός; Κι ο Καραμανλής; Κι η Νατάσσα; Κι ο Ζαχόπουλος που ήταν καθηγητής της στο Λύκειο και την "βοήθησε" να συντάξει την "διδακτορική" της"διατριβή";
Και το πτώμα στα σκαλιά του "ρεσάλτο" στο κερατσίνι; Και το πλαστικό αντικείμενο που βρήκαμε στο μπιφτέκι του Μήτσου στην ταβέρνα "εντελαμαγκέν"; Κι οι απειλές της μακαρίτισσας μάνας μου τα χαράματα λίγο πριν το ξυπνητήρι;

Θέλω να μηδενίσω την πραγματικότητα και να την ξαναρχίσω όπως στο αστείο εκείνο με το χελιδόνι:
Ακούγεται το τραγούδι: έ-να το χελιδόοοονι,
μετά ακούγονται δυο πυροβολισμοί, και ξαναρχίζει το τραγούδι διορθωμένο:
κανέ-να το χελιδόοοοοονι...

Ξαναχτυπά... ανώνυμα

Δεν θέλω να με ερωτευθείς. Δεν έχω ψευδαισθήσεις να σου χαρίσω.
Καμιά υπόσχεση να σου δώσω.
Δεν κρύβω κανένα μυστήριο. Είμαι πάνω-κάτω αυτό που βλέπεις.
Εξίσου εκνευριστική, πληκτική, κυνική, με την εικόνα που είχες μέχρι τώρα.
Πολύ συχνά αφόριτη, ακόμα και για τον εαυτό μου.
Δεν θέλω να σου δώσω υποσχέσεις, ιδίως για πράγματα που δεν ισχύουν.
Δεν θέλω να με αποδεχτείς έτσι όπως είμαι,
γιατί ούτε και η ίδια με αποδέχομαι.
Θα ήθελα όμως να σκύψεις με προσοχή και να δεις
την ειλικρινή μου προσπάθεια να αλλάξω,
να προχωρήσω πράττοντας και όχι μόνο στα λόγια,
ακόμα κι αν τα απότελέσματα των πράξεων μου είναι αποκαρδιωτικά.
Δεν θα ήθελα να επενδύσεις τα όνειρά σου επάνω μου.
Τα όνειρά σου είναι δικά σου και μόνο δικά σου.
Ακόμα και να το ήθελες δεν θα μπορούσες να με χωρέσεις σε αυτά.
Θα ήταν σα να με ξάπλωνες στο κρεβάτι του Προκρούστη.
Όσο για μένα, δεν θέλω να κάνω όνειρα για σένα.
Θέλω να χαίρομαι την κάθε στιγμή σου.
Να σε ανακαλύπτω και να εκπλήσσομαι.
Δεν θέλω να έχω προσδοκίες και να προσπαθώ να σε χωρέσω σε αυτές.
Όχι ότι αυτό δεν μου συμβαίνει ποτέ,
αλλά θέλω να γίνομαι ο δήμιος των ονείρων μου,
όταν αυτά στερούν έστω και λίγο τη δημιουργικότητα της ελευθερίας σου.

Για όλους τους λυγμούς που θα αποφύγουμε και για όλους τους πάταγους που θα δημιουργήσουμε

Το άρωμα της νύχτας με μέθυσε ξανά
Οι ήχοι ενός πάταγου ξύπνησαν την εντροπία
Όταν...ήρθες!
Οι εμμονές και η ψύχωση κορυφώθηκαν
Η μελωδία ζωντάνεψε
Όταν…μου είπες...

Θυμήσου!
Στον αγώνα της αβύσσου μια κλωστή σε οδήγησε
Στο λυκόφως της ερήμου μια παρέα σε νοστάλγησε
Επικοινώνησε ξανά με φόντο το λευκό
Χόρεψε σπαστικά σε χορό μαγικό
Θυμήσου!
Επέλεξες συνέπειες, επέλεξες εχθρούς
Μην αφήσεις το εύφλεκτο υλικό της καρδιάς σου να εξατμιστεί
Να χαθείς μέσα σε δρόμους κυκλοθυμικούς
Ποτέ όμως μη ξεχάσεις γιατί ξεκίνησες να περπατάς!
Να λαχανιάσεις ουρλιάζοντας για τα ξεχασμένα
Ποτέ μην ξεχάσεις γιατί ίδρωσες!

Επιλογές

ΑΓΝΗ: Χωρίζομαι στα δύο!
ΠΟΙΗΤΗΣ: Δε θα μου άπλωνες ποτέ το χέρι, αν ήξερες τι πόνους και καταστροφές σκόρπισα γύρω μου, παλεύοντας ν'ακολουθήσω αυτό που πίστευα σωστό, πράγμα που 'ναι θαρρώ, και το υψηλότερο καθήκον.
ΑΓΝΗ: Τι θες να πείς;
ΠΟΙΗΤΗΣ: Είχα έναν πατέρα που στήριζε όλες του τις ελπίδες σε μένα το μοναδικό του γιό , πως θα συνέχιζα την επιχείρησή του-εγώ τό'σκασα από την εμπορική σχολή και ο πατέρας μου πέθανε από τη στενοχώρια. Η μητέρα μου ήθελε να είμαι θρήσκος-εγώ δεν μπορούσα κι έτσι με αποκλήρωσε. Είχα ένα φίλο, που με βοήθησε στις δυσκολότερες στιγμές της ζωής μου. 'Ομως αυτός ο φίλος φέρθηκε τυραννικά σε όσους υποστήριζα. Κι έπρεπε να συντρίψω το φίλο και ευεργέτη μου, για να σώσω την ψυχή μου! Από τότε έχω χάσει τη γαλήνη. Οι άνθρωποι με θεωρούν ανέντιμο και απόβρασμα.


Αύγουστος Στρίντμπεργκ, Ονειρόδραμα

Που είμαστε?

"Ο μετανάστης έχει μια επιπλέον ρυτίδα στο μέτωπο.

Όχι από το χρόνο

Αλλά από την απόσταση…"


Β. Αλεξάκης

Για όλους τους λυγμούς που θα αποφύγουμε!

Περπατώντας σε μια ανεπαίσθητη γραμμή του τίποτα

Χιλιάδες αυταπάτες φλέρταραν την ουσία!

Η παγωμένη έρημος άδραξε την φλόγα

και η στοιχειωμένη επαφή έλουσε με γλυκό κρασί

την αγαπημένη μας αλήθεια!

Χωρίς την ζεστασιά του μπλε προσώπου προχωρήσαμε στα αγκάθια,

Αγκαλιά με ένα τοπίο που στοίχειωσε την θλίψη!

Στο λευκό του σκοταδιού, στο πυρωμένο ξύλο εναποθέσαμε τις ελπίδες μας!

Αγκαλιά προχωρήσαμε με πρώτη ύλη στα χέρια!

Οι φωνές μας βράχνιασαν, η άσφαλτος βούλιαξε

και νιώσαμε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ !

Τα πρόσωπά μας κοκκίνησαν, ίδρωσαν

και νιώσαμε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!

Χαθήκαμε στα στενά.

Ο δρόμος ηρέμησε, το δίκιο όχι.

Μια λύπη είναι η αφορμή

Μια δική μου λύπη σημερινή και φρέσκια, χθεσινή και πάλι φρέσκια και μια της προηγούμενης εβδομάδας που πάλι φρέσκια είναι και ένα κείμενο που έφτασε σε μένα απο το 2002 μα πάλι φρέσκο, συνθέτουν την αιτία αυτής της ανάρτησης. Ο εμπνευστής μου ζήτησε ανωνυμία και με ευχαρίστηση παρέχεται.

"Η αυτονομία μου –το πιο σημαντικό πράγμα αυτή τη στιγμή.
Να ορίσω o ίδιoς τα "θέλω", τα "πρέπει" και τα "γιατί" μου.
Να μην αφήνομαι να με παρασύρει η ροή των γεγονότων, αλλά να μπαίνω μέσα σ'αυτά ολόκληρος και αποφασισμένος.
Επιλογές. Να κάνω ξεκάθαρες τις επιλογές μου.
Να δώσω νέα νοήματα και περιεχόμενα.
Να δημιουργήσω νέες καταστάσεις
ρηξιακές.
Οι αξίες του παλιού κόσμου, βαθειά θαμμένες μέσα στα απλά
και καθημερινά.
Θέλω να τις βρω και να τις ξεριζώσω,
να αλλάξω –αντιλήψεις, στάση, συμπεριφορά-
να βαθύνω τη συνείδηση,
να κάνω την πράξη ανατρεπτική, άρα και επικίνδυνη,
έτσι ώστε να μην παρεκλείνει απλώς από τα καθιερωμένα,
αλλά να είναι κάτι ριζικά νέο και αναφομοίωτο.
Θέλω η πράξη να φέρει μέσα της τον αέρα της εξέγερσης,
όχι μόνο στι δράση, στις κουβέντες και στο δρόμο,
αλλά και σε ολόκληρη την καθημερινότητα,
τις σχέσεις, τις αντιλήψεις για τη ζωή,
το πώς ζω, πώς σχετίζομαι με τους ανθώπους,
πώς ερωτεύομαι και πώς κάνω έρωτα, πώς περνάω τον χρόνο μου,
πώς δημιουργώ πράγματα και καταστάσεις, πώς σκέφτομαι...
Όλα υπό αίρεση, όλα υπό αμφισβήτηση.
ακόμα και οι βεβαιότητες,
για να ενισχυθούν ή να απορριφθούν ή –ακόμα καλύτερα-
να πάρουν νέα τροπή.
Οι βεβαιότητες που μπορεί να γίνουν αγγιλώσεις, δόγματα, άλλοθι,
αν δεν τις τσιγκλάμε διαρκώς...
Θέλω να ζω μια διαρκή εξέγερση σε ό,τι με καταπιέζει.
Δεν θέλω να επαναπαύομαι, να αράζω, να βαλτώνω...
Δεν θέλω να κάνω πράγματα από συνήθεια.
Δεν θέλω να δημιουργώ συμβάσεις.
Δεν θέλω να συνάπτω γάμους, ούτε να βιώνω μικρούς θανάτους όταν αποχωρίζομαι.
Θέλω πάθος και εξέγερση,
αναζήτηση και ανατροπή.
Θέλω να διαβώ καινούριους δρόμους και να αγναντέψω νέους ορίζοντες.
Θέλω να ευφεύρω νέους τρόπους και να διαμορφώσω καινούρια πεδία δράσης.
Και επιτέλους...
να ΠΡΑΞΩ!!!"

Ο Γιάννης Ταμτάκος για τα γεγονότα του Μάη του '36 στην Θεσσαλονίκη

Υπό συζήτηση...

-Κάποια μέρα είναι πολύ πιθανόν να εξαφανιστεί η θεατρική τέχνη. Πρέπει να το αποδεχθούμε αυτό. Αν κάποτε οι ανθρώπινες δραστηριότητες αποκτήσουν επαναστατικό χαρακτήρα σιγά σιγά το θέατρο δε θα έχει καμιά θέση στη ζωή.

-Η μοναξιά όπως την καταλαβαίνω εγώ, δεν είναι δυστυχία. Είναι η βαθιά - λιγότερο ή περισσότερο σκοτεινή - γνώση της άτρωτης ιδιομορφίας που διαθέτει ο καθένας μας.

-Όποιος γνωρίζει κάτι πολύπλοκο, συμμερίζεται την απλότητά του.


Ζαν Ζενέ, Μικρό όργανο για το θέατρο

Δυστυχώς, ο λάθος αιωνόβιος συνεχίζει να ζει...

Μπαρμπα-Γιάννης Ταμτάκος: 1908-2008
Παναθηναϊκός: 1908-2008

Απόσπασμα από μια μεγάλη πνευματική διαμάχη...

Ο πατέρας Μάξιμος με "του λόγου την μάχαιραν" ετοιμάζεται να τεμαχίσει την σατανική γοητεία της Τριστέσσας με την βοήθεια "ειδικών". Τιτανομαχία βοθρολυμάτων.
Μέσα σε τόση φασαρία δεν ακούγεται και η φωνή του ποιητή που φωνάζει μέσα από τον υπόνομο: "οι πόθοι μας είναι σαν τις μύγες γύρω από την κουράδα".

Σε λίγο ξημερώνει

Εμφανίζεσαι αναπάντεχα στην πόρτα.

Χαμογελάς κι απλώνεις τα όμορφα χέρια σου.

Ένας μικρός γυρίνος

κι ένα μικρό παιδί

κουρνιάζουν στην αγκαλιά σου

και εισπνέουν γαλήνη.

Οι εντολείς εξαφανίζονται

στους χτύπους του στήθους σου.

Έτη γονατίζουν τιθασευμένα

στα πόδια σου.

Οι ώρες ντροπιάζονται

στα μάτια σου.

Ζηλεύει ο Μορφέας τα ακροδάχτυλά σου

και τα πλακόστρωτα πλέκουν την ωδή σου.

Ένας μικρός γυρίνος κι ένα μικρό παιδί

υποδέχονται το απέραντο.

Γιασεμιά κρεμασμένα από τους φράχτες

παρατηρούν τον τρόπο.

Τον τρόπο που τα πέλματά σου

δροσίζουν το πάτωμα.

Τον τρόπο που τα χέρια σου

ευχαριστούν τα πράγματα.

Τον τρόπο που κινούνται

τα βλέφαρά σου

καθώς το βλέμμα σου φωτίζει το χώρο.

Τον τρόπο

που γέρνεις το κεφάλι σου.

Την παραμικρή λεπτομέρεια των χειλιών σου

το σχήμα των ματιών σου

το ταξίδι στις γραμμές του προσώπου σου.

Εμφανίζεσαι αναπάντεχα

μέσα από νέφη κραυγών

και σαστίζουν οι δρόμοι

και πρασινίζουν οι πλατείες.

Και

σαστίζουν όντως

οι

δρόμοι

Ομορφαίνω τη μοίρα

Οι ποιητές είναι πιο άρρωστοι απ' τις μητέρες
κι ο άξιος εύκολα μένει στο όνειρο
κι ο άξιος με γυμνό σώμα πολεμά το επίγειο κράτος,
πολεμά την τίγρισσα,
κι η θρησκεία κι η τέχνη κηλίδες απάνω στο θηρίο
κι οι ποιητές κι οι φιλόσοφοι κηλίδες
ανώφελες και γύρω τους η ερημιά.
Τρέχει τ' άγριο ζώο πηδά στροβιλίζει τον τρόμο
και τρέφεται με τους φόνους
και τρέχει το δέρμα του και τρέχουν οι κηλίδες
ακίνητες και γύρω τους η ερημιά.

Ν. Καρούζος

Διάλεξη με θέμα: Ληστείες τραπεζών και κοινωνική νομιμότητα

Επιλέγω !

Θα προτιμήσω ανάποδα βήματα
μη δικαιώσει η ιστορία το στόχο της.
Να καθορίσει το μέλλον…

Θα προτιμήσω την απέναντι όχθη
με απελπισμένη ακινησία.
Να μην δω τα σπασμένα βήματα μιας ανθρωπότητας που…

Θα προτιμήσω τα ψέματα
έναντι μιας θριαμβευτικής αλήθειας.
Μη μας πάρει απότομα…

Θέλω να δω να φεύγεις
Απεγνωσμένη μου στασιμότητα
Θα σε διαψεύσω
Απεγνωσμένη μου νιότη
Χτύπα μας όταν είμαστε καλά
Πόνα μας όταν ευτυχούμε

εγώ δεν είμαι ποιητής

ποδαρικό

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ποιηταριάτο!