"Ναι ίσως υπήρχε αυτό το σύμπαν απέναντι στην καταστροφική δύναμη του
χρόνου,όμως ήταν ένα παγωμένο μουσείο απολιθωμένων μορφών,αν και
τέλειων,μορφών που διέπονται και έχουν συλληφθεί απο ένα καθαρό
πνεύμα.Τα ανθρώπινα όντα,όμως,είναι ξένα προς το καθαρό πνεύμα,επειδή το
χαρακτηριστικό αυτής της δυστυχισμένης ράτσας είναι η ψυχή,αυτή η
περιοχή η κατασπαραγμένη στα δύο,ανάμεσα στη φθαρτή σάρκα και στο καθαρό
πνεύμα,αυτή η ενδιάμεση περιοχή όπου λαμβάνει χώρα το πιο σοβαρό στη
ζωή:η αγάπη και το μίσος,ο μύθος και το παραμύθι,η ελπίδα και το
όνειρο.Αμφιλεγόμενη και εναγώνια,η ψυχή υποφέρει(και πώς είναι δυνατόν
να μην υποφέρει;),κυριαρχημένη απο τα πάθη του θνητού σώματος και
προσβλέπουσα στην αιωνιότητα του πνεύματος,αμφιρρέποντας αδιάκοπα
ανάμεσα στη φθορά και την αφθαρσία,ανάμεσα στο διαβολικό και το
θεϊκό.Αγωνία και αμφιλογία απο την οποία, σε στιγμές τρόμου και
έκστασης,δημιουργεί την ποίησή της που αναβρύζει απ΄αυτήν την επικράτεια
της σύγχυσης και είναι αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της σύγχυσης..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου