Βάδιζε,
βάδιζε,
βάδιζε
και σκεφτόταν αινίγματα
και μετρούσε την ησυχία στα σοκάκια
και θυμόταν το θόρυβο.
Ύστερα
κατούρησε στη μέση της διαδρομής
δίπλα από έναν κάδο
ευτυχισμένος μονολογώντας:
"ο έρωτας υπάρχει και χωρίς εμάς"