...Είναι απίστευτο τι αναμνήσεις-εικόνες μπορεί να σου φέρει ένα τραγούδι ή κάποιοι στίχοι που λάτρευες, χρόνια πριν, και για πολύ καιρό μπορεί να μη σου έλεγαν τίποτα.
Συνήθως θυμάσαι αυτούς τους στίχους, όταν γίνονται βιωματικοί και δεν είναι πάντα ό,τι καλύτερο (αυτό βέβαια χωράει κουβέντα).
Ένα βράδυ λοιπόν παρέα με μια καταραμμένη σκιά σιγοτραγουδήσαμε...

Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει
μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει.
Θυμήσου, τότε που σ' άφησαν μονάχο
τον σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο,
το βράχο που επάνω του το κάστρο φτάνει στους ουρανούς,
για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι,
κάνει να ακούγεται κι αυτό το βράδυ
ο ήχος απ' τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι η μοίρα,
θυμάμαι τ' άρωμά της,
τους κύκλους που ησυχάζανε κάτω απ' τα βλέμματά της.
Πήγαινε δε θα το μετανιώσεις
πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις,
θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της
μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της.

Άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι..

Τσουγκρίσαμε τα ποτήρια και αφήσαμε τους στίχους να ταξιδέψουν...