Οι δικοί μου άνθρωποι (β)

Με αρχαία όστρακα και αστερίες.
Είναι ντυμένοι.
Με ρίζες κέδρων και φύκια τυλιγμένοι.

Δεν είναι μικροί ούτε μεγάλοι
είναι αυτοί που γίνονται.

Εγκολπώνοντας το παιχνίδι
την χαρά της εμπειρίας, το αύριο
ξεπροβάλλουν στις ακτές
με θαλάσσιους τρυφερούς ρευματισμούς
μέσα απο λειβάδια βενθών,
καβάλα σε δελφίνια
σαλάχια και χελώνες.

Σαστίζει και η σελήνη, στην πρώτη φέξη της
φωτοδρόμιο, τα σπασμένα είδωλα πάνω στα κύματα.

Δεν είναι καλοί ούτε κακοί
είναι αυτοί που δίνονται.

Το βόρβορο του κόσμου αυτού παραμερίζουν
συντρίμμια του χρόνου
ερείπια των πόλεων.

Ευπροσήγοροι μα και σκληροί
με γεγονότα, κυήματα φωτοχυσίας του βυθού λουσμένοι
σκοτεινές ανταύγειες και πυρετό σε δέκατα
αναζητούν, με αναλόγια και κρυστάλλους
ανθρώπους ανθρώπινους αναλογικούς.