Λέγαμε: "Η θάλασσα θα υπάρχει πάντα
να δίνει στις πέτρες την ασπρίλα του αλατιού".
Λέγαμε: "Πάντα θα υπάρχουνε οι βράχοι
να δίνουν στο αρμυρό νερό τα θρύψαλα της άμμου".
Κι ήμαστε σίγουροι εμείς οι δύο,
που μοιάζαμε τόσο στα βράχια και στη θάλασσα,
ήμαστε σίγουροι απολύτως πως ότι και να γίνει
πάντα μια μέσα κίνηση θα μας ενώνει.
Σήμερα, τίποτα δεν κυκλοφορεί ανάμεσά μας.
Τίποτα.
Ακόμα δεν τ' ομολογούμε ανοιχτά.
Μονάχα που αποφεύγουμε τις παλιές παρομοιώσεις.
Κι η δυσκολία
δεν είναι να παραδεχτείς έναν καινούργιο θάνατο
μα το να στήνεις πάλι μια προτομή νεκρού
μέσα σ' αυτές τις πολυδαίδαλες μυστικές σου κατακόμβες.
Τ. Πατρίκιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου