ε και λοιπόν;
ηταν απλώς μια πευκοβελόνα που λαμπάδιασε
μες στο απολυτο σκοτάδι
επειδη ο πυρετος δεν επετρεψε να οργανωσω ενα σημα κινδυνου
πιο ισχυρο, πιο προσανατολισμενο
και τελικα ευτυχως
_γιατι μεσα στο ψαξιμο εφοδίων πανικοβάλλομαι_
που να ξερα πως θα φτανε η φωτίτσα της μεχρι σε σένα..

πως θα ταξίδευε, σαν στιγμιότυπο εντύπωσης

πολυ μακρια απ τον συμβατικο χρονο που αποδεχόμαστε όταν όλα πάνε καλά
ειχα σχεδόν ξεχάσει την ειρωνία εκείνης της επιθυμίας
εκείνη την διάθεση που την χωρίζουν καθετες ερημοι
πανω στις οποιες τοσο καιρο κουτρουβαλιαζομαι


τωρα μένει το δυσκολότερο
τα γεφυράκια μεταξύ αυτών των νησίδων που απλώνονται
η αποδοχη της ενιαιας διαδρομής που τα συνδέει
οδυνηρα και μη
και φυσικά
αυτό το πάντα μετέωρο "εσυ"...