Το τελευταίο μάθημα ( είπε η ασκούμενη στον ασκητή )

.Για ώρες σιωπηλοί, απόγευμα πια
περπατούσαν μέσα απο αθέριστα χωράφια
ήταν ήδη αργά γι αυτούς

Ξέρανε,πως δεν θα ανταμώνανε,ποτέ ξανά
ασπαστήκανε εκατέρωθεν,βιαστικά
με λυγμούς που σπάραζαν να μην φανούν

Καθώς αποχωρίζονταν,γύρισε η ασκούμενη
στον ασκητή,και είπε με μια δόση θυμού

-Απ το να οδηγείς,καλύτερο να συνοδοιπορείς
απ το να υποδεικνύεις,καλύτερο να εμπνέεις

Και με ένα μίσος που εμπεριείχε
την χρόνια αγάπη της γι αυτόν κρυμμένη
τον άρπαξε,φιλώντας τον
για πρώτη και τελευταία φορά

Έτοιμη πλέον,καθώς ηταν,να βαλθεί σε μάχες
αναχώρησε,ως που χάθήκε η εικόνα της
μέσα στους χρυσαφί κάμπους.