...Είναι απίστευτο τι αναμνήσεις-εικόνες μπορεί να σου φέρει ένα τραγούδι ή κάποιοι στίχοι που λάτρευες, χρόνια πριν, και για πολύ καιρό μπορεί να μη σου έλεγαν τίποτα.
Συνήθως θυμάσαι αυτούς τους στίχους, όταν γίνονται βιωματικοί και δεν είναι πάντα ό,τι καλύτερο (αυτό βέβαια χωράει κουβέντα).
Ένα βράδυ λοιπόν παρέα με μια καταραμμένη σκιά σιγοτραγουδήσαμε...

Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει
μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει.
Θυμήσου, τότε που σ' άφησαν μονάχο
τον σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο,
το βράχο που επάνω του το κάστρο φτάνει στους ουρανούς,
για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι,
κάνει να ακούγεται κι αυτό το βράδυ
ο ήχος απ' τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι η μοίρα,
θυμάμαι τ' άρωμά της,
τους κύκλους που ησυχάζανε κάτω απ' τα βλέμματά της.
Πήγαινε δε θα το μετανιώσεις
πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις,
θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της
μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της.

Άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι..

Τσουγκρίσαμε τα ποτήρια και αφήσαμε τους στίχους να ταξιδέψουν...

My love...

Διάβασα ότι: "Αυτοί που αγαπιούνται δύσκολα, το έχουν περισσότερη ανάγκη από άλλους"
Το σκέφτομαι...

ε και λοιπόν;
ηταν απλώς μια πευκοβελόνα που λαμπάδιασε
μες στο απολυτο σκοτάδι
επειδη ο πυρετος δεν επετρεψε να οργανωσω ενα σημα κινδυνου
πιο ισχυρο, πιο προσανατολισμενο
και τελικα ευτυχως
_γιατι μεσα στο ψαξιμο εφοδίων πανικοβάλλομαι_
που να ξερα πως θα φτανε η φωτίτσα της μεχρι σε σένα..

πως θα ταξίδευε, σαν στιγμιότυπο εντύπωσης

πολυ μακρια απ τον συμβατικο χρονο που αποδεχόμαστε όταν όλα πάνε καλά
ειχα σχεδόν ξεχάσει την ειρωνία εκείνης της επιθυμίας
εκείνη την διάθεση που την χωρίζουν καθετες ερημοι
πανω στις οποιες τοσο καιρο κουτρουβαλιαζομαι


τωρα μένει το δυσκολότερο
τα γεφυράκια μεταξύ αυτών των νησίδων που απλώνονται
η αποδοχη της ενιαιας διαδρομής που τα συνδέει
οδυνηρα και μη
και φυσικά
αυτό το πάντα μετέωρο "εσυ"...

Αφιερωμένο

Μετρώντας άδικα χαμένο χρόνο
 λίγο προτού κλειστώ στη φυλακή
 μάζευα ώρες τούφες από κρύο
κι όλο ρωτούσα τι γυρεύω εκεί...

Χορτασμός από νέα συμβάντα
κορεσμός μήπως φτάσει το φως...
 Μη λυπάσαι θα 'ρθω πάλι γερός
μη λυπάσαι που θα 'ρθω δυστυχώς...

 Πεταχτός κι αυτός ο χειμώνας
 λυτρωμός θα 'ναι το καλοκαίρι...

Μη λυπάσαι δεν έχω πια λημέρι
μη λυπάσαι που απ' αυτό θα χαθώ...
Κι όταν σε ρώτησα αν θες να φύγουμε από δω με κάρφωσες
και μου φτυσες σε ήχο μουγγό

Μήπως ξέρεις κάποιο μέρος που να φοβάμαι λιγότερο

Μελαγχόλησες τώρα και φεύγεις
μόνος μου έμεινα κι εγώ...

Δεν σ' αρέσανε... και φεύγεις

λες και το βράδυ δεν θα μπορώ να κοιμηθώ...
 Δεν σ' αρέσανε... και φεύγεις


                                                         Εν Πλω

Σώπα, μη μιλάς...

ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΑΝΟΣΗ ΘΝΗΣΙΓΟΝΙΑ

Εγώ, η άλλη σου εκδοχή

Σου μιλώ απο ενα ταξίδι
που δεν μοιάζει με τ άλλα.
Της οργανωμένης υποτέλειας
του μισαλλόδοξου το βασίλειο
και της ενορχηστρωμένης αρέσκειας
με απαντοχή την θέωση
σε ανύπαρκτους θεούς

Είμαι απο κει που έρχομαι
οι δρόμοι μου στρωμένοι με νεκρούς
έρχομαι απο κει που φεύγω
απ τα χαλάσματα της φτώχειας φεύγω
στην αδικία της αφθονίας φτάνω

Κι όλο φεύγω, κακήν κακώς
χιλιόμετρα και μίλια μακρυά
στεριές και θάλασσες
κόσμους δύστροπους και φοβικούς

Απ την ανατολή στη δύση
απο το νότο προς βορρά
για τις συμμορίες και τις μαφίες
και κάθε είδους ορέξεις,γίνομαι βορά.
Και πίσω πάλι, κλοτσηδόν

Ως που θα φτάσει ετούτο το κακό
ανάθεμα κι αν ξέρω,σε ποια γη,εγω να σταθώ

Και ξανά, προς δύση πάλι
εκεί που όλα είναι βιαστικά
γρήγορα, άδεια και υπερβολικά
εκεί που πάψαν να συλλογιούνται
παρά μονάχα λογαριάζουν
εκεί που το άλλο, μονάχα όταν είναι
όμοιο χυδαία, είναι σεβαστό

Είμαι απο κει που έρχομαι
έρχομαι απο κει που φεύγω
οι δρόμοι μου στρωμένοι με νεκρούς
απ τα χαλάσματα της φτώχειας φεύγω
στην αδικία της αφθονίας φτάνω

Και ποιος ξέρει
αύριο μεθαύριο
ίσως, και να σαι εσύ.

 

memento mori


'' Ω γιέτα τσ' μάνας
τι με φυλάγεις;
με φυλάγεις μην
σ' απεθάνω; ''

;

Χιλιάδες τόνοι γλωσσικό μετάλλευμα
χρειάζεται να λιώσεις
για να βρεις τη χρειαζούμενη λέξη
στιχουργούσε ο Μαγιακόφσκι.

Θα 'φτανε όμως το λιώσιμο της γης
για να συνθέσει τη λέξη
"Σ' αγαπώ";


Σωτήρης Πέτρουλας
λίγες ημέρες πριν τη δολοφονία του

πριν κοιμηθώ

θ αφήσω μια στιγμή

τον χρόνο

ν αφαιρεθεί με την σκέψη σου

ελπίζω να προλάβω 

μες στην παρένθεση του

να χωρέσω εκτός απ το λαχάνιασμα μου

όλα οσα δεν σου είπα 

επειδή

δεν έβρισκα το καταλληλο «τώρα»

...ποτέ

ο εφοριακός...

Άκου να σου πω πως θα πάει από δω και μπρος

Για σένα ένα, για μένα δεκαενιά

Γιατί είμαι ο εφοριακός, ναι, ναι, είμαι ο εφοριακός

Αν σου φαίνεται λίγο το 5%

Να λες ευχαριστώ που δεν στα παίρνω όλα

Γιατί είμαι ο εφοριακός, ναι, ναι, είμαι ο εφοριακός

Αν οδηγήσεις, θα φορολογήσω το δρόμο

Αν προσπαθήσεις να καθίσεις, θα φορολογήσω τη θέση

Αν κρυώσεις, θα φορολογήσω τη θέρμανση

Αν πας για περίπατο, θα σου φορολογήσω τα πόδια

Μη με ρωτάς τι τα θέλω

Αν δεν θες να σε βάλω να πληρώσεις κι άλλα

Γιατί είμαι ο εφοριακός, ναι, ναι, είμαι ο εφοριακός

Η συμβουλή μου σε όσους πεθαίνουν

Να δηλώσετε τις δεκάρες με τις οποίες σας κλείνουν τα μάτια

Γιατί είμαι ο εφοριακός, ναι, ναι, είμαι ο εφοριακός

Και δουλεύετε μονάχα για μένα.

*αναδημοσίευση από leninreloaded.

...

"Ναι ίσως υπήρχε αυτό το σύμπαν απέναντι στην καταστροφική δύναμη του χρόνου,όμως ήταν ένα παγωμένο μουσείο απολιθωμένων μορφών,αν και τέλειων,μορφών που διέπονται και έχουν συλληφθεί απο ένα καθαρό πνεύμα.Τα ανθρώπινα όντα,όμως,είναι ξένα προς το καθαρό πνεύμα,επειδή το χαρακτηριστικό αυτής της δυστυχισμένης ράτσας είναι η ψυχή,αυτή η περιοχή η κατασπαραγμένη στα δύο,ανάμεσα στη φθαρτή σάρκα και στο καθαρό πνεύμα,αυτή η ενδιάμεση περιοχή όπου λαμβάνει χώρα το πιο σοβαρό στη ζωή:η αγάπη και το μίσος,ο μύθος και το παραμύθι,η ελπίδα και το όνειρο.Αμφιλεγόμενη και εναγώνια,η ψυχή υποφέρει(και πώς είναι δυνατόν να μην υποφέρει;),κυριαρχημένη απο τα πάθη του θνητού σώματος και προσβλέπουσα στην αιωνιότητα του πνεύματος,αμφιρρέποντας αδιάκοπα ανάμεσα στη φθορά και την αφθαρσία,ανάμεσα στο διαβολικό και το θεϊκό.Αγωνία και αμφιλογία απο την οποία, σε στιγμές τρόμου και έκστασης,δημιουργεί την ποίησή της που αναβρύζει απ΄αυτήν την επικράτεια της σύγχυσης και είναι αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της σύγχυσης..."

Ernesto Sabato,αββαδών ο εξολοθρευτής

Το τελευταίο μάθημα ( είπε η ασκούμενη στον ασκητή )

.Για ώρες σιωπηλοί, απόγευμα πια
περπατούσαν μέσα απο αθέριστα χωράφια
ήταν ήδη αργά γι αυτούς

Ξέρανε,πως δεν θα ανταμώνανε,ποτέ ξανά
ασπαστήκανε εκατέρωθεν,βιαστικά
με λυγμούς που σπάραζαν να μην φανούν

Καθώς αποχωρίζονταν,γύρισε η ασκούμενη
στον ασκητή,και είπε με μια δόση θυμού

-Απ το να οδηγείς,καλύτερο να συνοδοιπορείς
απ το να υποδεικνύεις,καλύτερο να εμπνέεις

Και με ένα μίσος που εμπεριείχε
την χρόνια αγάπη της γι αυτόν κρυμμένη
τον άρπαξε,φιλώντας τον
για πρώτη και τελευταία φορά

Έτοιμη πλέον,καθώς ηταν,να βαλθεί σε μάχες
αναχώρησε,ως που χάθήκε η εικόνα της
μέσα στους χρυσαφί κάμπους.

Στο παράθυρο...

Deutsch:
Einmal wissen dies bleibt für immer
Ist nicht Rausch der schon die Nacht verklagt
Ist nicht Farbenschmelz noch Kerzenschimmer
Von dem Grau des Morgens längst verjagt
Einmal fassen tief im Blute fühlen
Dies ist mein und es ist nur durch dich
Nicht die Stirne mehr am Fenster kühlen
Dran ein Nebel schwer vorüber strich
Einmal fassen tief im Blute fühlen
Dies ist mein und es ist nur durch dich
Klagt ein Vogel, ach auch mein Gefieder
Näßt der Regen flieg ich durch die Welt
Flieg ich durch die Welt

Greek:
Το να ξέρεις, αυτό μένει για πάντα
Δεν είναι μέθη που ήδη τη νύχτα κατηγορεί
Δεν είναι χρώμα λιωμένο ούτε λάμψη κεριών
Ηδη διωγμένο από του πρωϊνού το γκρίζο
Μια φορά να το πιάσεις, να το νοιώθεις βαθιά μέσα στο αίμα
Αυτό είναι δικό μου και υπάρχει μόνο επειδή υπάρχεις εσύ
Να μην δροσίζεις πια το μέτωπο στο παράθυρο
Από το οποίο μια ομίχλη πέρασε βαριά
Μια φορά να το πιάσεις, να το νοιώθεις βαθιά μέσα στο αίμα
Αυτό είναι δικό μου και υπάρχει μόνο επειδή υπάρχεις
Να παραπονιέται ένα πουλί, αχ, και το δικό μου φτέρωμα
Μουσκεύει η βροχή, πετώντας ταξιδεύω τον κόσμο
Πετώντας ταξιδεύω τον κόσμο

Hildegard Maria Rauchfuß (1918-2000)

Λαχταρώ!!!!

Στις 13 Φεβρουαρίου 2008, σε αυτό εδώ το blog η α। δημοσίευσε ένα απόσπασμα από το λαχταρώ (http://poiitariato.blogspot.com/2008/02/blog-post_910.html) Σήμερα είναι συνέχεια στο μυαλό μου ένα άλλο σημείο που με έναν τρόπο συμπληρώνει εκείνη την ανάρτηση

"Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου, τον κώλο σου
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω, αφού δε σε απορρίπτω
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναληπτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,"

Σάρα Κέην, Λαχταρώ

Είναι αλλιώς

να ξαναβγαίνεις

στην επιφάνεια

μετά απο μια μεγάλη βουτιά.

Πρώτα σε νοιάζει ν ανασάνεις

αμέσως μετά να ξανατυλιχτείς

μέσα της

η ανάμνηση _τότε_

έχει τις τρείς της διαστάσεις,

τις έξι της αισθήσεις

αργότερα

σταδιακά γίνεται σέπια

Κάθε φορά η καθημερινότητα

επισκιάζει τα πάντα

εγώ πρέπει να θυμηθώ πως ειναι η εποχή τους

(οι παραστάσεις δεν είναι και πολύ βοηθητικές)

η κιτρινισμένη ανάμνηση της τελευταίας φοράς

θα με κάνει να τις αναζητήσω

...

Με λίγα λόγια

φοβάμαι

πως

_εν μέσω κρίσης_

θα χάσω τις παπαρούνες...

Μήπως ακριβώς γι' αυτό;

Μα πώς τον "πρόδωσε η καρδιά του"
αφού δεν είχε ποτέ καμία προσδοκία από αυτήν;

τάξη και θυσία

Πριν λίγη ώρα μια βαθιά ηλικιωμένη

Προσπάθησε να διασχίσει κεντρικό δρόμο τρομαγμένη

Ελίχθηκε ανάμεσα στα αυτοκίνητα με αδεξιότητα

Και θα έφτανε στο απέναντι πεζοδρόμιο

Αν δεν εγκλωβιζόταν στο δρόμο από το κάγκελο

που επέτρεπε πια την διάβαση των πεζών

μόνο από σημεία με την αντίστοιχη σήμανση

ζαλίστηκε, πισωπάτησε και χτυπήθηκε από διερχόμενη μηχανή

δεν ξέρω αν πέθανε, εκείνο που ξέρω είναι ότι

πριν μέρες κουνούσε το κεφάλι της συγκαταβατικά

για τις προσπάθειες να μπει μια τάξη στο κέντρο

και διαπίστωσε μόλις πριν λίγο

ότι δεν γίνεται να θες τάξη χωρίς θυσίες…

Κόμπος

Ταξίδεψα σε μα χώρα

που δεν είχε ούτε ένα ποτάμι

μα είδα υδάτινες χορεύτριες

και χορευτές νερένιους

να γλεντάνε.

Διέτρεξα μια χώρα

που δεν είχε ούτε ένα βουνό

μα είδα χιονάνθρωπους

να περπατάνε ξέγνοιαστοι

ανάμεσα σε έλατα.

Άκουσα σε μια χώρα

τον Θάνατο να λέει:

"δεν είναι κακό να φοβάσαι,

στη χώρα αυτή η ντροπή είναι ξένη".

Ύστερα,

σ' αγκάλιασα

στον πιο γλυκό ύπνο.

Άφοβη και αδιάλυτη καρδιά
στο εποχούμενο
σύγχρονο αλγεινό φως
να περιπατείς.