Δεν είναι τίποτα, απλά μερικές φορές κουράζομαι...

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡ.1 (ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ)

Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα

μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος…

σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου

καλούσε βοήθεια.

O ουρανός αμίλητος και σταχτύς

το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους.

Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιώτων

την πικρή θέληση να ζήσουν!

Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις – έφυγε η ζωή

οι φίλοι είχαν χαθεί

κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ’ το μίσος σου…

…και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά

απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες

παιδικές ευπιστίες…

Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο των αγέννητων παιδιών…

και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι

και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή

που βρίσκουν μια θέση

στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι

γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή

μπροστά στο θάνατο

ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…

Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους

οχετούς.

Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα

απ’ το βάθος των περασμένων.

…Θέ μου πόσο ήταν όμορφη

σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…

Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…

Η πλατεία θα μείνει έρημη

σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή

λίγη επιείκεια

της την αρνήθηκαν.

Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά

να μας προδώσουν…

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε

μια θέση

στη ζωή των άλλων.

Ή

ένα θάνατο

για τη ζωή των άλλων…

Υπάρχει

μια σαφήνεια

σε κάθε απλωμένο κλαδί,

ο άνεμος

ελεύθερα κινείται

και ταράζει

όλες αυτές τις σκέψεις

Εκεί που είναι πεσμένες

η μια πάνω στην άλλη

παλιές, καινούργιες

σοβαρές, θυμωμένες

περνάει

και τις τινάζει

οι καρποί τους

μπορούν να φαγωθούν

ή να σαπίσουν

και να ταΐσουν άλλους

Εμένα

όμως , μου αρέσει

να τους αποξηραίνω

γιατί βέβαια

δεν είναι ποτέ ίδιοι

αλλάζουν

σχήμα, χρώμα . ναι

αλλά

υπάρχουν κάπου

πιάνουν ένα χώρο

μπορώ να τους αγγίξω.

Ο χρόνος βέβαια

προσπαθεί όντως να πνίξει έναν βάτραχο

κι έτσι

το πολύ πριν

μπορεί κι εμένα ακόμη - που το έζησα –

να ξεγελάσει

Δεν έχει νόημα να υφαίνουμε ιστούς

όταν

ένα παιδί,

ζητάει μια λιχουδιά

Έτσι λοιπόν

οι γραμμές

απ’ το περίπλοκο που πας να φτιάξεις

,αδόμητο ακόμη,

είναι τα πάντα

Έτσι

τα πεσμένα σου ξυλαράκια

στα διάφορα μήκη τους

αυτά έχουνε σημασία μόνο

καθένα τους

κι όλα μαζι

και ‘ κείνο το δικό μου,

περισσότερο

απ’ το να είναι η κάσα της πόρτας

περισσότερο

απ’ το να είναι το τέλος μιας σχεδίας

εκείνο το δικό μου ξυλαράκι

το θέλω σκέτο

μια μέρα απ’ αυτές

υπόσχομαι

να μην το αποξηράνω…

Ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν

1 χρόνος κατάληψη "σινιάλο" - 5ήμερο εκδηλώσεων

 

5ήμερο εκδηλώσεων στον χώρο της κατάληψης
καποδιστρίου & θεσσαλονίκης,
πλ. Παπανικολάου, κάτω Αιγάλεω

Τετάρτη 27/04

19:00 εκδήλωση με θέμα την αποδόμηση του ρατσιστικού λόγου και την αλληλεγγύη στους μετανάστες

Πέμπτη 28/04
19:00 εκδήλωση με θέμα: "η συστημική κρίση συσφίγγει το θεσμό της οικογένειας και ο θεσμός της οικογένειας συσφίγγει το ρόλο της γυναίκας"

Παρασκευή 29/04
19:00 εκδήλωση με θέμα: "από την κυρίαρχη γνώση στην αυτομόρφωση - 1 χρόνος ελεύθερων μαθημάτων στο Σινιάλο"
προβολή βίντεο με συνεντεύξεις μαθητών από σχολεία στο Αιγάλεω

Σάββατο 30/04
19:00 συζήτηση με θέμα "η ανεργία στις μέρες μας"
αμέσως μετά προβολή του ντοκυμαντέρ "China Blue, η καθημερινή ζωή μιας 15χρονης εργάτριας στην Κίνα"

Κυριακή 01/05
12:00 θεατρικό παιχνίδι για παιδιά
15:00 συλλογική κουζίνα
19:00 live: "Δυναμό Σινιάλου"


http://sinialo.espiv.net
sinialo@espiv.net

ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ό,τι προειδοποιούμαι γι’ αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.

Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνετ’ άπ’ τη ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.

Το βλέμμα βυθισμένο στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου πέρασε πίστη κάποτε.

Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφος μου ή καταδότης.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασ’ επάρκεια κάποτε.

Συ δε φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,
για να ‘χω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως οπού να ‘ναι έρχεσαι.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
ζωή πέρασες κάποτε.


Κ.Δημουλά

Μου την είπανε που δε βάζω αναρτήσεις....

10001111000010001110

Χαμένος σε ψηφία
Φοράω τις διαθέσεις μου
Σαν καθημερινές αλλαξιές
Αλλά μέσα στον χαμό του σπιτιού μου
Η σωστή δεν βρίσκεται πουθενά

Πολύ
δυνατό φως
τα πόδια μου
ακουμπούν στη γη
πολύ λίγο
φοράω το κρεβάτι μου
και βγαίνω στο δρόμο
Μη μ’ ενοχλείτε
κοιμάμαι
για να μην χάνω
τον χρόνο μου
σε διαδρομές
μα σε φαντασιώσεις…

Έχεις μια λύπη ανάμεσα
στα δόντια σου
δεν την βλέπεις
γιατί ποτέ δεν χαμογελάς
στον εαυτό σου

Αυτές οι μαμάδες
πλέκουν
συρματοπλεγμάτινα
πουλοβεράκια
για τα παιδιά τους
τα πλέκουν
γιατί δεν κάνει
να τα παίρνουν έτοιμα
ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ

Αυτοί οι άνθρωποι
έχουν ξεσκίσει
τόσα συρματοπλέγματα,
φτάνοντας νηστικοί
μια ανάσα
πριν το πέτο μας..

..αυτό το εμπόδιο
είναι το δυσκολότερο

Ποιο είναι
το πιο πρωτόγονο
πράγμα
που μας ενώνει;
..το ότι είμαστε
όλοι ζωντανοί
ακόμη..

Αυτοί οι άνθρωποι
έχουν την δύναμη
να ξεκινήσουν
από το μηδέν
μαζί μας
όπως
σε κάθε συρματόπλεγμα
χορεύουν τρελαμένοι
γύρω από τον θάνατο

το τελευταίο
είναι το δυσκολότερο

Παραμονές

Αρώματα και χρώματα
τριγύρω πως να ναι όλα λες
διαποτίσμος στο πέρασμα
σε δρόμους, ανθρώπους και αυλές
αυτοαναφορικα στα λεω, επιδερμικά καλέσματα
με δύσοσμες δικές σου, ενδόμυχες πτυχές.

Πτώματα και σώματα
παλεύουν απ το χθές
στο τώρα για μετά
σε βαθύ πηγάδι, ξερόλιθες φωνές
ανήμερα λακτίσματα
για της ανοιξιάς, ανθοζωές.

Κόμματα και δόγματα
άγουνε και φέρουν ουρλιαχτά
πνιγμονές, με ηδύφωνες ειδήσεις
τάματα και οράματα
τανύζουν συνειδήσεις
με απατηλές ελπίδες και όνειρα φρικτά.

Χώματα και στρώματα
τέφρα της γης, σιγή
βλέννες γόοι και αίματα
μα των κυριών τα στήθη
να αναβλύζουν απο έγνοια
φόβο, άγνοια και λήθη.

Ρυτίδα

Μια ελάχιστη πρόποση

στα ονόματα που δεν γιορτάζουν

και στα σώματα χωρίς σκιά.

Στα σακίδια που μεταφέρουν μια πρότερη ζωή και τον εφιάλτη.

Στις καρδιές

που μεταφέρουν μια πρότερη ζωή

και στα ενθύμια

που γραπώνονται απελπισμένα απ' την ιστορία.

Και μια άλλη

στην επιφυλακτική ματιά που ανακουφίστηκε

αντικρίζοντας ντόπιους συμμάχους.

Κι άλλη μια

για τις πληγές που άνοιξαν

οι μαχαιριές της ξιπασιάς

σε κάποιο στενό

ή η σαλιωμένη λεηλασία σε κάποιο δωμάτιο

με "διακριτικό φωτισμό",

εκατό μέτρα ή κάποια χιλιόμετρα

απ' το θρίαμβο της νοικοκυροσύνης,

ή ο μιντιακός οχετός,

ή οι καχύποπτες ματιές στη λεωφόρο,

ή..............................................

Κι άλλη μια

για το εξορισμένο παρελθόν

και το πανταχού παρόν όνειδος.

Και μια οριστική

για την Ουκρανή γειτόνισσα

που δε γουστάρει το ύψος του μπαλκονιού της

να υπολογίζει.

Βράδυ. Πάντα βράδυ.

Σε δύσκολες γειτονιές

κάποιες φορές

η μέρα σέρνεται ματωμένη

στην άσφαλτο,

ανήμπορη, κακόμοιρη, απαρηγόρητη.

Εσύ τότε κοτσάρεις για στολή

το μαγικό καλειδοσκόπιο

και κάνεις ύπτιο

στην πλατεία

και της ψιθυρίζεις πράγματα

που ποτέ δε θα μάθουμε

γιατί ποτέ δε μας λες.

Μετράμε θανάτους και γεννήσεις

κι έξαφνα οι νερατζιές

μυρίζουν όσο πιο έντονα μπορούν

για ν' αποδείξουν ότι σ' άκουσαν κι αυτές.

Και μετά;

Μετά το λοιπόν

αρχίζουν τ' αφτιασίδωτα

ανεπιτήδευτα γλέντια

της μέρας

της νύχτας

του ήλιου

του φεγγαριού

της μάνας θάλασσας,

της ομιλούσας σιωπής ο θρίαμβος.

Κι ύστερα;

Ύστερα το λοιπόν

κατάκοπες

και κατάκοποι

πέφτουμε για ύπνο

μάταια προσπαθώντας

ν' ανακαλέσουμε το όνομά σου.

Το άλλο πρωί

πειθόμαστε ότι

δεν έχει σημασία πώς λέγεσαι.

Θυμόμαστε μόνο πως έχεις πρόσωπο

κι ας πασχίζεις

ν' αποδείξεις

το αντίθετο.

Όταν τα ρολόγια περιττεύουν

Τα διαβατάρικα πουλιά, τα αποδημητικά

περάσματα γνέφουνε

έρχονται, μα πάνε.

Με τη μέγα νοσταλγία κι απορία

για αυτά, που τώρα φεύγουν

αν θα τα καταφέρουν.

Αν θα γυρίσουνε ξανά

στον ίδιο το σκοπό

κι ας είναι άλλοι στίχοι

κι ας είναι άλλος ο ρυθμός.

Ή απορείς, αν θα ρθουν πάλι,

σαν άλλα όμως

τα ταξιδιάρικα πουλιά, τα αποδημητικά.

Καλή Χρονιά

Την υγειά μας να 'χουμε,
που να μη σώσουνε...

Αντί αυτού

Τόνους πληροφορίας
και ωκεανούς γνώσης.
Μα μια μονάχα σου αποζητώ
χειρονομία σοφίας.

Bloody Mother Fucking Asshole

Bloody Mother Fucking Asshole
(Martha Wainwright)

Poetry is no place for a heart that's a whore
And I'm young and I 'm strong
But I feel old and tired
Overfired

And I've been poked and stoked
It's all smoke, there's no more fire
Only desire
For you, whoever you are
For you, whoever you are

You say my time here has been some sort of joke
That I've been messing around
Some sort of incubating period
For when I really come around
I'm cracking up
And you have no idea

No idea how it feels to be on your own
In your own home
with the fucking phone
And the mother of gloom
In your bedroom
Standing over your head
With her hand in your head
With her hand in your head

I will not pretend
I will not put on a smile
I will not say I'm all right for you
When all I wanted was to be good
To do everything in truth
To do everything in truth

Oh I wish I wish I wish I was born a man
So I could learn how to stand up for myself
Like those guys with guitars
I've been watching in bars
Who've been stamping their feet to a different beat
To a different beat
To a different beat

I will not pretend
I will not put on a smile
I will not say I'm all right for you
When all I wanted was to be good
To do everything in truth
To do everything in truth

You bloody mother fucking asshole
Oh you bloody mother fucking asshole
Oh you bloody mother fucking asshole
Oh you bloody mother fucking asshole
Oh you bloody mother fucking asshole
Oh you bloody...

I will not pretend
I will not put on a smile
I will not say I'm all right for you
For you, whoever you are
For you, whoever you are
For you, whoever you are

may day

δεν σας έλειψε πουλάκια μου;

οι κούφιοι άνθρωποι...

απο το http://aimof.blogspot.com/2010/11/blog-post_22.html

Αχ, Μαρίκα....

Η μάνα μου είχε έρθει στο χωριό από την Κοκκινιά, στη διάρκεια της Κατοχής.
Η Κοκκινιά ήταν προπολεμικά το κέντρο της προσφυγιάς. Χιλιάδες ελληνικές και αρμένικες οικογένειες συνωστίζονταν στους τενεκεδομαχαλάδες. Έκοβαν κάθε είδους τενεκέδες που έβρισκαν και τους χρησιμοποιούσαν για δομικό υλικό. Κάτι σαν τα πλαστικά που χρησιμοποιούν στις μέρες μας οι πρόσφυγες και οι τσιγγάνοι. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Στη διπλανή παράγκα από αυτή της γιαγιάς μου, εκεί στην οδό Μεγάρων, έμενε η οικογένεια της Μαρίκας Νίνου. Τότε την έλεγαν Βαγγελιώ. Της είχαν δώσει το όνομα του καραβιού που τους μετέφερε από τη Σμύρνη στον Πειραιά. Γεννήθηκε πάνω στο πλοίο την ώρα του ταξιδιού. Ο καπετάνιος τη βάπτισε Βαγγελιώ.
Ήταν τρία χρόνια μικρότερη από τη μάνα μου, αλλά δε φαίνεται να έμοιαζαν πολύ σαν χαρακτήρες. Εκείνη ζωηρή και ατίθαση, φλέρταρε με όλα τα αγόρια της γειτονιάς. Η μάνα μου, περιστοιχιζόταν από τρία αδέλφια και μάλιστα χασάπηδες που δεν την άφηναν σε χλωρό κλαρί. Μαζί πήγαν στην επαγγελματική σχολή που άνοιξε μια δανέζικη οργάνωση για τις νεαρές Αρμένισσες. Μάθαιναν κέντημα, ράψιμο, μαντάρισμα. Για τη μάνα μου οι γνώσεις αυτές αποδείχτηκαν σωτήριες. Το κέντημα και το μαντάρισμα έγιναν αργότερα η κύρια ενασχόλησή της. Όσο για τη νεαρή Βαγγελιώ, δε φαίνεται να είχε καμιά φιλοδοξία κεντήστρας ή μοδίστρας. Μεγάλωνε και ομόρφαινε, αλλά και ζωήρευε. Έπαιζε κι αυτή και η αδελφή της μαντολίνο και έψελναν στην αρμένικη εκκλησία της Κοκκινιάς κάθε Κυριακή.
Όσο για τις υπόλοιπες συμμαθήτριες της σχολής, είτε ζήλευαν είτε δεν άντεχαν το ταμπεραμέντο της όμορφης συμμαθήτριάς τους. Πουτάνα την ανέβαζαν, πουτάνα την κατέβαζαν, πάντα πίσω από την πλάτη της. Παρ’ όλο που κάθε Κυριακή έψελνε στην αρμένικη εκκλησία μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή της, την Κουαρίκ. Είχαν και οι δύο καταπληκτικές φωνές που τις είχαν κάνει γνωστές σε όλη την αρμένικη παροικία της Κοκκινιάς. Αλλά η μικρή είχε ανησυχίες που δεν ταίριαζαν και πολύ με την εικόνα μιας θεούσας ψάλτριας.
Αργότερα βρέθηκε μπλεγμένη σε μια περίεργη ιστορία με κάποιους νεαρούς ναύτες, σε μια εποχή που η γειτονιά βούιζε εύκολα από τις κακογλωσσιές και που τα νέα διαδίδονταν εύκολα. Και η νεαρή Βαγγελιώ, εκτός από την κακογλωσσιά της γειτονιάς είχε να αντιμετωπίσει και την οργή των δικών της. Και κυρίως του αδελφού της που ήθελε να την σφάξει ο ίδιος για να ξεπλύνει την ντροπή της οικογένειας. Και αυτή για κάμποσο καιρό φρόντισε να εξαφανισθεί. Φιλοξενήθηκε για ένα διάστημα στο σπίτι κάποιου γνωστού τους στρατιωτικού στη Σύρα. Αργότερα, η μάνα της αποφάσισε να την παντρέψει. Παρακάλεσε τη γιαγιά μου να κάνει το προξενιό.
Ο ρόλος της γιαγιάς μου ήταν δύσκολος, παρ’ όλο που ο νεαρός Αρμένης ήταν τσιμπημένος, όπως οι περισσότεροι νεαροί στη γειτονιά, με τη ζωηρή Αρμενοπούλα. Οι γονείς του όμως είχαν τις αντιρρήσεις τους.
– Είναι πολύ ζωηρή, κυρα-Άννα. Δε φαίνεται να έχει μυαλό για σπιτικό.
– Οι ζωηρές είναι αυτές που γίνονται οι καλύτερες μητέρες και σύζυγοι, ανταπάντησε η γιαγιά μου.
Οι διάλογοι αυτοί γίνονταν συνήθως στα τούρκικα. Οι περισσότερες αρμένικες οικογένειες μιλούσαν τούρκικα, αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης συγκατοίκησης με τους τούρκικους πληθυσμούς, σε ένα περιβάλλον που δεν επέτρεπε την έκφραση του παραμικρού στοιχείου αρμένικης κουλτούρας να ανθήσει.
Και μπορεί το προξενιό να πέτυχε, το επιχείρημα όμως της γιαγιάς μου δε φαίνεται να είχε ισχύ για το ταμπεραμέντο της νεαρής νύφης. Παράτησε σύντομα σύζυγο και οικογένεια, πήρε το παιδί και εξαφανίστηκε από τη γειτονιά.
Αργότερα, εμφανιζόταν για ένα διάστημα μαζί με το παιδί, κάνοντας βόλτες στη οδό Μεγάρων, προκλητικά, έχοντάς το ντυμένο σαν ναυτάκι. Κάποια στιγμή εξαφανίστηκε τελείως. Ο άντρας της, για να την ξεχάσει, μετανάστεψε στη Σοβιετική Αρμενία, που μόλις είχε ανακηρυχθεί σε κράτος και μάζευε τους σκορπισμένους Αρμένιους από όλη την Τουρκία και τη Μεσόγειο. Το παιδί το μεγάλωνε κάποια θεία στη Θεσσαλονίκη...
Η μάνα μου την είχε χαμένη για χρόνια, ώσπου κάποια μέρα πήγε να επισκεφθεί μια φίλη της μοδίστρα, τη Σμαρώ.
– Μαρή, ξέρεις ποια συνάντησα χτες;
– Ποιά;
– Τη Βαγγελιώ.
– Άντε. Πού την είδες;
– Είχαμε πάει χτες το βράδυ στο Αιγάλεω, στα μπουζούκια του Τσιτσάνη. Και ’κεί που καθόμασταν και παρακολουθούσαμε το πρόγραμμα, η τραγουδίστρια από πάνω από το πάλκο μας χαιρετούσε. Έκανε νοήματα προς τη μεριά μου. Εγώ νόμιζα πως χαιρετούσε κάποιον από το διπλανό τραπέζι και δεν έδωσα και πολλή σημασία. Αυτή συνέχιζε να κάνει νοήματα. Και στο διάλειμμα ήρθε κοντά μας.
– Σμαρώ, δε με γνωρίζεις; Είμαι η Βαγγελιώ.
– Πού βρέθηκες εδώ, ρε Βαγγελιώ;
Είχε γίνει τραγουδίστρια του Τσιτσάνη. Δεν την έλεγαν πια Βαγγελιώ, αλλά Νίνου. Μαρίκα Νίνου.



(από το βιβλίο: Κυριάκος Αθανασίου, Υιός συμμορίτου, Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας, Μαρτυρίες ΙΙ, Βιβλιόραμα, 2003)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Κ.

ξέρετε Εσείς...

για το υπόλοιπο σημείωμα στα αιώνια δευτερόλεπτα...

το χαστούκι της αποχής προς... πάσαν κατεύθυνσιν

*μετέμπνευση από http://blog.stigalaria.org

Εν ευθέτω χρόνω

Εδώ ο κόσμος φλέγεται, για αλλεπάλληλες εξεγέρσεις
Και εκεί να έχουν κάψες, για νέα κρατικά οιδιπόδεια

Εδώ ο κόσμος γεύεται, ωσμώσεις και διευρύνεται
Και εκεί να έχουν προσδοκίες, σε διαγγέλματα και αξιοκρατίες

Εδώ ο κόσμος πνίγεται, σε δηλητήρια θανατικά και πλαίσια
Και εκεί να αιτούνται, απαστράπτουσα εποχή και στείρωση

Όμως εδώ ο κόσμος, στέκεται και αντιστέκεται
και κυνηγιέται και βασανίζεται και δολοφονείται
Και εκεί, κάποιοι
σταβλισμένοι οικόσιτοι να μηρυκάζουν
να χαρωπούνε θλιβερά, σε αδηφάγες καραμέλες

Τώρα, που γράφεται ιστορία
πάνω στα σώματα μας.

ένα ίσως...

Μόνο εγώ γνωρίζω τί θα μπορούσα να έχω κάνει...Για τους άλλους είμαι, στην καλύτερη περίπτωση, ένα ίσως.

(Σταντάλ, Το κόκκινο και το μαύρο)

Aναστολή

Ο,τι ονειρεύτηκα τόσα και τόσα βράδια,
ο,τι πεθύμησα με τόση αλλοφροσύνη,
ο,τι σχεδίασα με τόσο πυρετό,
μόλις σε δω, γλυκιά μου εξουθένωση,
στα μάτια και τα χείλη το αναστέλλω,
για μία στιγμη πιο απελπισμένη το αναβάλλω,
γιατί μονάχα οταν τα χέρια μου σε χάνουν,
η πονεμένη φαντασία μου σε κερδίζει.

Ν.Χριστιανόπουλος

αντι-ποίηση

σκέψου μόνο οτι μέσα στη δική μου κόλαση,
υπάρχει κι αυτή που μου τροφοδοτείς...

Moρφή και περιεχόμενο

Ο κ. Κόυνερ παρατηρούσε ένα πίνακα που έδινε σε μερικά αντικείμενα μια πολύ ιδιότυπη μορφή. Κι ο κ. Κόυνερ είπε: Μερικοί καλλιτέχνες όταν μελετούν τον κόσμο την παθαίνουν όπως και πολλοί φιλόσοφοι. Καθώς μοχθούν για την μορφή, τους ξεφεύγει το περιεχόμενο.
Κάποτε δούλευα σ’ ένα κηπουρό. Μια μέρα μου δίνει ένα ψαλίδι και μου λέει να κλαδέψω μια δάφνη. Τη δάφνη την είχαν μέσα σε μια γλάστρα και την δάνειζαν σε διάφορες εκδηλώσεις. Γι’αυτό κι έπρεπε νάναι στρογγυλή σαν σφαίρα. Άρχισα αμέσως να κλαδεύω τα αγριόκλαδα, παιδευόμουν ώρες ολόκληρες μα δεν κατάφερα τίποτα. Πότε κλάδευα την μια πλευρά περισσότερο, πότε την άλλη. Όταν στο τέλος κατόρθωσα να την στρογγυλέψω, η σφαίρα είχε γίνει μικρή σα σβώλος. Ο κηπουρός μου είπε απογοητευμένος. Καλά. Βλέπω την σφαίρα. Που είναι όμως η δάφνη;

«Ιστορίες του κ. Κόυνερ» του Β.Β. (Μπέρτολτ Μπρεχτ)

Ίσως...Κάποτε...

Για ποιό ταξίδι ξεκίνησες να πας?
Να με θυμάσαι και να μ'αγαπάς

προσωπο-ποίηση

Βαρέθηκα
Γαμώτο

ΑΝΑΜΟΝΗ

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατι σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο...


ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

κεραυνοβολημένο δέντρο

η τέχνη και η ηθική στα ράφια των καταστημάτων;

η αφομοίωση

η παραγωγή

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
-πόσος καιρός!- τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά.

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν -ήλιοι χλωμοί -
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

Κ.Καρυωτάκης

Τα ποτήρια και άλλα τινα

Τα ποτήρια και άλλα τινα

Μπαίνω πάντα στο κρεβάτι μου σα να μπαίνω στο λεωφορείο. Δεν ξέρω που θα με βγάλει. Μετράω από πριν τα λεφτά μου μα ξεχνώ να λογαριάσω εισιτήριο επιστροφής. "Η ζωή" λέει ο πλαϊνός μου κύριος- και φοράει ένα μεγάλο δαχτυλίδι στο δείχτη του δεξιού του χεριού, "δεν είναι από μόνη της ζωή. Είναι η αντίσταση στο θάνατο. Εκεί που η αντίσταση πετυχαίνει, ξεχνιέται η αντίσταση, κερδίζεται κάποια νίκη, επιστρέφει η ωραία, η πρώτη ζωή που δεν ξέρει, που ξέχασε την μάχη της". Εγώ ακούω χωρίς να τον κοιτάζω. Δεν απευθύνεται σε μένα. Βλέπω το δαχτυλίδι του. "Κι η τέχνη" λέει ο άλλος κύριος πλάι του, αυτός που φοράει ένα μικρό δαχτυλίδι στο μικρό δάχτυλο του αριστερού χεριού, "η τέχνη είναι η πράξη που αντιστέκεται στην πράξη, δικαιολογώντας την ζωή χωρίς να πρέπει να το ξέρει, μα το ξέρει. Ειδικά η ποίηση είναι η ίδια η αντίσταση που τείνει να καταργήσει την αντίσταση για να υπάρξει σαν ζωή. Είναι η πράξη της αδυναμίας για πράξη". Αυτός μιλάει με ψιλή φωνή μα δυνατή και καθαρή. Φανερό πως θέλει να τον ακούσω κι εγώ. Εγώ κάνω πως δεν ακούω. Δεν κοιτάω ούτε το μικρό δαχτυλίδι. "Η κριτική" λέει τώρα ο ίδιος με προσποιητά επίσημη φωνή "είναι ο φόβος του προσωπικού θανάτου και η αντίσταση στο φόβο ή μάλλον η λήθη και μεταστροφή του φόβου. Εκεί που ο κριτικός λιγότερο φοβάται, πλησιάζει την ποίηση. Εκεί που αντιστέκεται πετυχημένα στο φόβο του εαυτού του, στο φόβο του κρινόμενου έργου που του δείχνει όλο του το φόβο, στο φόβο της δόξας του άλλου, δημιουργεί κριτική. Ζει την λειτουργία του ίδιου του καλλιτέχνη: φθείρεται και χτίζει. Θεμελιώνει την δόξα του στο θάνατοτης δικής τουπροσωπικότητας. Είναι μια τρομερή συναντηση με όλο το θάνατο".
Αυτό το "τρομερή συνάντηση" το 'πε με τόσο αστεία φωνή, που δεν άντεξα. "Κουραφέξαλα κύριοι" λέω. "ποιος θάνατος κύριοι ποια ζωή, ποιος ποιητής, ποιος κριτικός; Όταν πλύνεις τα ποτήρια, τ' αφήνεις ανάποδα στο μάρμαρο του νεροχύτη να στραγγίξουν.Άμα τα σηκώσεις από κεί μένουν στο μάρμαρο κάτι νερένια στεφάνια που καθόλου δεν σημαίνουν πως εκεί βρίσκονταν πριν ανάποδα ποτήρια. Είναι απλώς νερένια στεφάνια. Όμως, στον αέρα, μένει επ'ακριβώς το σχήμα κι η διαφάνειατων ποτηριών. Έτσι μονάχα να σαλέψεις το μικρό σου δάχτυλο (χωρίς δαχτυλίδι) κουδουνίζει ολάκερος ο αέρας. Είναι αυτό που λέμε στο ποίημα "το ακούω" Μα ο κριτικός, κύριοι, που ν'ακούσει; - κι ας έχει στ' αυτί του ένα γυαλιστερό κουμπί και το σύρμα στην τσέπη του γιλέκου του". Έτσι είπα, στην αρχή θυμωμένος, ύστερα όχι. Κατεβαίνω τα τρία σκαλια του κρεβατιού μου, σπρώχνοντας ελαφρά τον κοιμισμένο εισπράκτορα, κι ανεβαίνω στην στέγη. Βλέπω το λεωφορείο να συνεχίζει τον δρόμο του και τους δύο κυρίους με τα δαχτυλίδια να με κοιτάνε σα χαζοί πίσω από τα τζάμια.

Γιάννης Ρίτσος
ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΟ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΑΓΙΩΝ

Πάντα θα κοιτάω στην πόρτα ανάμεσα από τον κόσμο
ακόμα και τώρα που η μυρωδιά της αλμύρας εξαφανίστηκε.
Θα αποφυγω τα παγωμένα βλέμματα μήπως και σε δω να στρίβεις στην γωνία.
Κάθησα αιώνια δευτερόλεπτα στην στάση και δεν κατέβηκες.
Τόσο μακριά σου όσο οι ανάσες μας οταν κοιμόμαστε αγκαλιά.

Ο Λ. ο τροτσκιστής

Τις προάλλες μου μιλούσε ο Α. για τον Λ.

-Δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι ο Λ., πωρωμένος τροτσκιστής, που στα 20 του μας είχε ανακοινώσει ότι αν ως τα 30 του δεν έχει γίνει επανάσταση θα αυτοκτονήσει, τελικά στα 30 του έγινε μέλος του ΚΚΕ. Σταλινικότερος του Στάλιν…

Εγώ νομίζω ότι ο Λ. ήταν συνεπέστατος μέχρι κεραίας. Τι άλλο από αυτοκτονία είναι όταν ένας τροτσκιστής γίνεται μέλος του ΚΚΕ;