πόνημα

Μέσα στην παγερή μου νύχτα αγκαλιάζομαι φιγούρες
κι έγινα προσεκτικός στις επιλογές,
Μα πάντα βυθίζομαι στα πάθη,
πάντα επιρρεπής στα αγγίγματα,
επώδυνος στις αγκαλιές…
Οι δρόμοι ξημερώνουν τσακισμένα λιθόστρωτα
Στα κράσπεδα του πραγματικού
αγρυπνά η επιμονή.
Επάνω τους θα προσμένω
σκαλίζοντας πάθη, αγγίγματα, αγκαλιές…

Ένα άσχημο βράδυ (μέρος 'α)

Μην πιστέψεις τίποτα
Εδώ στην μέση του πουθενά
Χτίζω τα τείχη που πρέπει να γκρεμίσεις
Άφησα ψίχουλα στον δρόμο που οδηγεί σε'μένα
Κι όμως τα άφησες να χαθούν
Πόσα χιλιόμετρα μελέτησα για να σε δω να χαμογελάς
Πόσα δευτερολεπτα ταξίδεψα για να συναντήσω το αθώο σου βλέμμα
Αυτό το βλέμμα που είδα πάνω από τον ώμο σου όταν γύρισες για να με αποχαιρετήσεις
Μυρίζω την νοτισμένη ατμόσφαιρα
Κοιτάω κι εγώ πίσω από τον ώμο
Αλλά από φόβο
Ξέρεις πως είναι να μην μπορείς να ζεσταθείς?
Να φοβάσαι να γυρισεις σπίτι σου?
Δεν θέλω να σε ξεσκεπάσω από την ατσάλινη κουβέρτα σου
Αλλά να...είναι που πρέπει να μιλήσσω κάπου.
Μην πιστέψεις τίποτα

Αν μπορούσα
θα σ άφηνα
σε μια κάποια μικρή γωνίτσα
να ξεκουράζεσαι
με τις διαστάσεις που σου αναλογούν
Μα
ο ίσκιος σου με ξεπερνάει
το αχτένιστο τσουλούφι σου
_πετάει απ τον ύπνο_
μου κρύβει τον ήλιο.

Αυτό που με τρελαίνει
είναι οι μορφές που παίρνεις
έτσι όπως φωτίζεσαι
μέσα στον τρεχούμενο χρόνο

Το χέρι σου που
λίγο διστακτικά νομίζω
παράτεινε την επαφή με την κοιλιά μου
Αυτός ο δισταγμός είναι πρωτόγνωρος σ' αυτήν την όχθη,
πολλά πηγαινοέρχονται
τελευταία.

Η ψυχραιμία
που με κόπο κατέκτησα
κάνει το σφίξιμο σου επιτακτικό

κερδίζουμε ύψος

Είχα τόσο συνηθίσει
που σχεδόν φοβάμαι
που διατηρείς τις διαστάσεις σου
ενώ όλα μικραίνουν

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

51

Χρόνια πολλά πολλά!!!!

Οι δικοί μου άνθρωποι (α)

Αλλοπαρμένη έκφραση
αλλοτινή ματιά αγριεμένη
και άλλοτε γλυκιά και πονεμένη
καταραμένα παιδιά της μέρας
νύχτες που διψάνε.
Ωκαιάνιοι χώροι στο μυαλό
φλόγιστρα δημιουργίας τα σώματα τους.

Μια άλλη διάσταση εν δια φέρουν
τη σύναψη, των μέσα προς τα έξω
του ασυνήθιστου στο πραγματικό
απάνθισμα κήπων κρεμαστών
σ΄όλο το ύψος του γκρεμού.

Του αλλοπρόσαλλου ατενισμού ιδιοτροπία

Πλάσματα της σύζευξης
πολύ, σας θέλουν
μα δεν σας κοινωνούν

Της αγωγιμότητας εραστές
πολλοί, σας θέλουν
μα δεν σας κατακτούν.

του καιρού

Αίμα μυρίζουν τα δικόγραφα
τα ανθρώπινα δικαιώματα
και τα σχολικά εγχειρίδια
τα υπουργικά συμβούλια και οι δείκτες των χρηματιστηρίων
οι ειρηνευτικές συμφωνίες και οι ανθρωπιστικές βοήθειες

Αίμα μυρίζει πίσω από τις γρίλιες των κλειστών παραθύρων
πίσω από τα κομματικά γραφεία και τις οθόνες που αντανακλούν μάτια

Αίμα μυρίζουν οι συνήθειες και οι αφηγήσεις
τα εμβατήρια και οι πατρικές συμβουλές

Αίμα μυρίζουν η σιωπή και η ανείπωτη μοναξιά
οι εντολές και η υπακοή…

κι όμως,ακόμη στα κρεματόρια
ανθίζουν γιασεμιά…

κι ας μην τα βγάζω πέρα

τον καιρό που πολλές δυνάμεις μου απασχολούνται
με το να κρατήσουν τον εαυτό μου
θα ήταν παράλογο
να παραπονιέμαι ότι σε έχω χάσει...

εξάλλου ξέρω ότι είσαι στου απλωμένου μου χεριού
τα ακροδάχτυλα

και δεν φαντάζεσαι πόση σημασία έχει


...κι ας μην τα βγάζω πέρα