Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

10001111000010001110

Χαμένος σε ψηφία
Φοράω τις διαθέσεις μου
Σαν καθημερινές αλλαξιές
Αλλά μέσα στον χαμό του σπιτιού μου
Η σωστή δεν βρίσκεται πουθενά

12 σχόλια:

santinistas είπε...

Άραγε τί έχει να πεί για όλα αυτά η Μόμο;

Ανώνυμος είπε...

πάλι τα ίδια έχουμε, με τις αναρτήσεις ....?

Ανώνυμος είπε...

λιγο χρονο ρε παιδες αναμεσα στις αναρτησεις,ετσι για να ανασαινουν τα περιεχομενα...

Ανώνυμος είπε...

και τι θαρεις εσύ πως είναι η μομο;;;
πολλα μιλάς δίχως τον ευατό σου να γνωρίζεις
γιατί φυσικά τη λύση πάντα τι δίνει κάποιος άλλος
ετσι δεν είναι;;;;;;;;;
η μυωπία σου δείχνει πως έτσι είναι

Ανώνυμος είπε...

και επειδή γουστάρω όταν συλλαμβάνω τον εαυτό μου να γράφει μαλακίες κάνω το απεχθές έγκλημα να τις δημοσιοποιώ στον κοινό τόπο αυτόν εδώ:

Η ζωή ενός συναισθήματος

Κανένα συναίσθημα
εγωκεντρικό ποτέ δεν είναι
γιατί εσύ που το νιώθεις
πάντα μέσα σε ερεθίσματα το βιώνεις
πρόσωπα, εκφράσεις, καταστάσεις
το να μην το μοιράζεσαι
και τη φωνή σου να σκιάζεσαι
πάντα θα ‘ναι η καταδίκη
όλων των «πρέπει» σου η φρίκη
{ η πόλη μου ‘χει γαμήσει όλα μου
Τα συναισθήματα}R
Κάθε απολογία περιττή
Είναι μονόδρομος η φυγή
Συγνώμη που άλλο δεν αντέχω
Τόσα βλέμματα γύρω μου να με καρφώνουν
Φεύγω
Έναν άλλο εαυτό γυρεύω
Όπου ο τζαμπουκάς δεν θα ‘χει θέση
Και η σύγκριση θα ΄χει φύγει απ’ τη μέση
Γιατί όσα φαντάστηκα παλιά
Στο λαιμό μου τώρα είναι σα συρμάτινη θηλιά
{R}
Η λύτρωση της λήθης
Το χρέος του κοινωνικού προτσές
Να αγνοείς της οικειότητας σου τις επαφές
Είναι παιχνίδι που εγώ πια
Αρνούμαι να παίξω
Επιλέγω να φύγω
Όλα μου λείπουν
Αλλά για ακατανόητους λόγους
Δε με θλίβουν
Κάθε φωνή και κάθε βλέμμα
Κάθε συναίσθημα που δεν έφτασε στη λέξη
Και κάθε αιτία που δεν έγινε ποτέ δικαιολογία
{R}
Αφήνω σε εσένα την ετυμηγορία
Αυτήν που μόνο το τραγικό μίγμα
Ανδρικού εγωισμού και γυναικείας ζήλειας
Μπορεί να βγάλει
Σαν σίχαμα το αφοδευτικό μου σύστημα
Επιθυμεί να αποβάλλει
{R}
Μόνο μάθε το καλά
Τα συναισθήματα μου εγώ
ποτέ δεν τα κλείνω σε κουτιά
ούτε άσπρο μαύρο έχω μάθει να βλέπω
θα μου κάνει καλό για κάποιο καιρό
μονάχη να χορεύω
και υπόσχομαι να μην τρελαθώ
{R}

Ανώνυμος είπε...

Καλό είναι αυτοί που θέλουν να τρολάρουν , αν δεν σέβονται τους ανθρώπους που απαρτίζουν αυτό το ιστολόγιο , τουλάχιστον ας σεβαστούν τα χαρακτηριστικά που έχει

Ανώνυμος είπε...

"...οι γαλαξίες διασταυρώνονται όπως τα βεγγαλικά και χάνονται όπως οι μπούρδες
τι δάση γεννιούνται..."
ΑΛΕΝ ΓΚΙΝΣΜΠΕΡΓΚ

santinistas είπε...

Μάθαμε την ζωή να μετράμε με λεπτά/
και κλείνουμε τις στιγμές σε τετράγωνα κλουβιά/
να τα φρουρούν οι ώρες/

Ανώνυμος είπε...

Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας ,
όνομα ουσιαστικόν ,
πολύ ουσιαστικόν ,
ενικού αριθμού ,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού ,
γένους ανυπεράσπιστου .
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες .

Ο φόβος ,
όνομα ουσιαστικόν ,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός :
οι φόβοι .
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα .

Η μνήμη ,
κύριο όνομα των θλίψεων ,
ενικού αριθμού ,
μόνο ενικού αριθμού
και άκλιτη .
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη .

Η νύχτα ,
όνομα ουσιαστικόν ,
γένους θηλυκού ,
ενικός αριθμός .
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες .
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Κική Δημουλά

Ανώνυμος είπε...

Μόνος σου ξανά!
Ένα συναίσθημα που νόμιζες ότι χάθηκε
Ίσως είναι πιο γνώριμο απο ό,τι νόμιζες
Ίσως πιο κοντινό από 'ο,τι ήλπιζες
Λόγια-Λόγια-Λόγια
Φιλάσθενα και έυθραυστα
Μην ψάχνεις το γιατί σε κάτι που δεν υπήρξε.
Έρωτας?Γένους ανύπαρκτου
Φόβος?Το όνομά του καλύτερού σου φίλου
Μνήμη?Νοθεύει την πραγματικότητα
Νύχτα?Ο πιο σκληρός κριτής
Δεν είναι η αγάπη τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα

Ανώνυμος είπε...

ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΥΣΙΩΝ

Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα.

Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω
στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν
ἔτσι σὲ βρίσκει:
πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.

Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει
κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ
τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες
σπάνια συμπίπτουν.
Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς,
ἡ ὥρα τοῦ ἐαυτοῦ σου ἔχει πέσει.Τώρα θὰ ἔχουν λύσει τὰ μαλλιά τους
οἱ ἁγνὲς ἡσυχίες τριγύρω
μὲ τὴ σιωπή σου θὰ τὶς κάνεις
γυναῖκες σου ἐκπληρωμένες.
Ξαπλώνουν δίπλα σου.
Ἡ σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στὸν ἀέρα
κι ἀνεβαίνει. Σὲ κρατάει στὸ ράμφος της.
Ποῦ ξέρω ἐγὼ τὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ πελάγους
γιὰ νὰ σὲ καταλάβω;Θὰ κοιτάζεις μία ἔρημη θάλασσα.
Τὸ βλέμμα σου δὲν παραλλάζει
ἀπὸ πλαγιὰ ποὺ γλυκὰ
καὶ μ᾿ ἀνακούφιση σκουραίνει
κατρακυλώντας μὲς στὴν ἀπομάκρυνση.
Ἀναπνέεις μὲ τὸ στέρνο τῶν μακρινῶν ἠρεμιῶν,
ποὺ ἔχω γι᾿ αὐτὲς διαβάσει
στοὺς πολύτομους κόπους ποὺ ἔδεσα.
Σ᾿ ἕνα ἀβαθῆ σου στεναγμὸ βούλιαξε ἕνα βαπόρι.
Δὲν θὰ ἤτανε βαπόρι. Θὰ ἤτανε σκιάχτρο
στὰ ὑγρὰ περβόλια τῆς φυγῆς
νὰ μὴν πηγαίνουν οἱ διαθέσεις
νὰ τὴν τσιμπολογᾶνε.Στὴν ψυχή σου δὲν φθάνει κανεὶς
οὔτε διὰ ξηρᾶς οὔτε διὰ θαλάσσης.

Αὐτὸ τὸ δισκίο,
τὸ ἀκουμπισμένο στὸ μαῦρο ἀτμοσφαιρικὸ τραπέζι,
ποὺ τὸ περνᾷς κι ἐσύ, ὅπως κι οἱ ἄλλοι, γιὰ φεγγάρι,
ἄσ᾿ το, δὲν εἶναι φεγγάρι.
Εἶναι τὸ βραδινό μου χάπι
τὸ ψυχοτρόπο.

Ανώνυμος είπε...

Η θάλασσα επέστρεωε νωρίς

Η διάθεση να με εντοπίσεις εγκλωβίστηκε σε ένα ομιχλώδες μπορεί
Εκεί έχει νυχτώσει αιώνες τώρα
κι εγώ θα κοιτώ ξανά σαν μια παραθαλάσσια αοριστία