Τα τσαλακωμένα τσιγάρα δεν καπνίζονται εύκολα. Οι τσαλακωμένες καλημέρες δεν ακούγονται σχεδόν ποτέ. Αλίμονο, μα το πράσινο χρώμα καταπίνει τη φωνή σου. Εγώ μέρες τώρα φωνάζω και δεν μπορεί να με ακούσει κανείς. Και η ερημιά είναι εκεί για να σου προσφέρει απλόχερα έναν μικρό θάνατο. Και να τη γλιτώσεις με την αναπνοή σου..μπορεί να έχεις πεθάνει για πάντα. Καλό μου ταξίδι. Πήρα ζεστά ρούχα δικέ μου...και δεν θα δεις τα δάκρυα μου μάρτυρες της πιο δύσκολης αναβολής απο την ίδια μου τη ζωη. Σου χαρίζω τις λέξεις μου. Δεν έχω τίποτα άλλο. Φιλιά και απο μένα.
Aναβολή από τη ζωή; Λάθος. Χρεώνεσαι ανεπιστρεπτί την πράσινη ερημιά μέσα σου. Αναβολή από την πράσινη ερημιά. Σωστό! Και μετά βλέπεις... Φιλιά για να τα έχεις μαζί σου. Εν τω μεταξύ.
Φαίνονται όλα ίδια... και συμφωνούμε στην αναβολή...και αυτή είναι σφαίρα δικέ μου...Δεν έχει σημασία το όπλο όταν το στρέφεις στο εαυτό σου...ότι και να σωθεί είναι φανερό ότι η επιλογή σου ήταν να χαθούν όλα. Και αν αναβληθεί και αυτό τότε ούτε ο αέρας έχει σημασία. Γιατί θα ντρέπεσαι που η αναπνοή σου θα μυρίζει. Το πράσινο χρώμα εδώ και εκεί μοιάζει να πολεμάει όσους τόλμησαν να επιθυμήσουν την "μητρική απλότητα". Είμαι απο αυτούς... είμαι απο αυτούς που η αναβολή αρκεί. Η πράσινη ερημιά δεν φεύγει απο μέσα μας. Ταυτίζεται με τη ζωή εκτός αν θες να ηρεμήσεις τον πόνο. Λέμε όχι στις ουσίες και παμε... τα φιλιά τα κρατώ στην τσέπη μου. Δεν θέλω να αισθάνομαι μόνος.
Με τρομάζεις...δικέ μου. "Η ζωή σου είναι δική σου" λεει ο ποιητής αλλά λίγο παρακάτω συμπληρώνει "αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος... Όχι με έναν πάταγο αλλά με ένα λιγμό". Αυτό για να επαγρυπνούμε και να μην ακολουθούμε τους θορύβους αλλά τη βουβή φλυαρία. Παντού. Και στην πράσινη ερημιά. Κάνοντας, όμως, αντιστροφές του τύπου:"αυτός είναι ο κόσμος που τελειώνει τους τρόπους", βάζουμε τα πράγματα στη σωστή τους θέση και να που οι ανάσες κάνουν ασκήσεις αμοιβαιότητας στην χώρα των Τρόπων.
Συγχώρεσε το φόβο μου...δεν έχει πρόθεση...καμιά. Δεν έχω επιλογή άλλη απ'το να φοβάμαι, να τρομάζω, να πονάω η στην καλύτερη περίπτωση να μην νιώθω τίποτα. Αυτή είναι η δυστυχία των ανθρώπων που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τα χρώματα. Μου δίνεται απλά ένα πράσινο και δεν ξέρω τι να το κάνω.Ποτέ δεν κατάφερα να κανω κάτι πάνω σε ένα άσπρο καμβά. Δικέ μου, έχω χαθεί δεν ξέρω με ποιους είμαι και που... Κάποιο λάθος έκανε ο ποιητής στη γύμνια του και εγώ τον πίστεψα. Είναι δική μας η ζωη? Δεν είναι.!?
6 σχόλια:
πρωινό Ομόνοια, Γερανίου, η καθεμέρα, μουντός ήλιος, οι πουτάνες "παράξενα παιδάκια γερασμένα", φευγαλέες ματιές, όλοι τρέχουν χωρίς να έχει σημασία αν θα φτάσουν κάπου, πράσινα κάγκελα, προστατευτικά για τους πεζούς, κρύο σίδερο, πράσινη ερημιά, κόρινθος, τρίπολη, λαμία, κέντρο εκπαίδευσης, χίος, μυτιλήνη, έβρος, δράμα, κρυσταλοπηγή, μονάδες, ομίχλη, πράσινα κάγκελα, δίπλα στη σκοπιά, παρατηρητής νούμερο 6-10, ένα γράμμα διπλωμένο μαζί με τα τσαλακωμένα τσιγάρα, αλίμονο, νίκος, γιάννης, γιώργος, μαρία, αθηνά, τσαλακωμένες καλημέρες, μάταια πρωινά, ομόνοια, λαμία, πουτάνες, αξιωματικοί, κόσμοι, πράσινες ερημιές. Φιλιά δικέ μου...
Τα τσαλακωμένα τσιγάρα δεν καπνίζονται εύκολα. Οι τσαλακωμένες καλημέρες δεν ακούγονται σχεδόν ποτέ. Αλίμονο, μα το πράσινο χρώμα καταπίνει τη φωνή σου. Εγώ μέρες τώρα φωνάζω και δεν μπορεί να με ακούσει κανείς. Και η ερημιά είναι εκεί για να σου προσφέρει απλόχερα έναν μικρό θάνατο. Και να τη γλιτώσεις με την αναπνοή σου..μπορεί να έχεις πεθάνει για πάντα. Καλό μου ταξίδι. Πήρα ζεστά ρούχα δικέ μου...και δεν θα δεις τα δάκρυα μου μάρτυρες της πιο δύσκολης αναβολής απο την ίδια μου τη ζωη. Σου χαρίζω τις λέξεις μου. Δεν έχω τίποτα άλλο. Φιλιά και απο μένα.
Aναβολή από τη ζωή; Λάθος. Χρεώνεσαι ανεπιστρεπτί την πράσινη ερημιά μέσα σου.
Αναβολή από την πράσινη ερημιά. Σωστό! Και μετά βλέπεις...
Φιλιά για να τα έχεις μαζί σου. Εν τω μεταξύ.
Φαίνονται όλα ίδια... και συμφωνούμε στην αναβολή...και αυτή είναι σφαίρα δικέ μου...Δεν έχει σημασία το όπλο όταν το στρέφεις στο εαυτό σου...ότι και να σωθεί είναι φανερό ότι η επιλογή σου ήταν να χαθούν όλα. Και αν αναβληθεί και αυτό τότε ούτε ο αέρας έχει σημασία. Γιατί θα ντρέπεσαι που η αναπνοή σου θα μυρίζει. Το πράσινο χρώμα εδώ και εκεί μοιάζει να πολεμάει όσους τόλμησαν να επιθυμήσουν την "μητρική απλότητα". Είμαι απο αυτούς... είμαι απο αυτούς που η αναβολή αρκεί. Η πράσινη ερημιά δεν φεύγει απο μέσα μας. Ταυτίζεται με τη ζωή εκτός αν θες να ηρεμήσεις τον πόνο. Λέμε όχι στις ουσίες και παμε... τα φιλιά τα κρατώ στην τσέπη μου. Δεν θέλω να αισθάνομαι μόνος.
Με τρομάζεις...δικέ μου. "Η ζωή σου είναι δική σου" λεει ο ποιητής αλλά λίγο παρακάτω συμπληρώνει "αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος... Όχι με έναν πάταγο αλλά με ένα λιγμό".
Αυτό για να επαγρυπνούμε και να μην ακολουθούμε τους θορύβους αλλά τη βουβή φλυαρία. Παντού. Και στην πράσινη ερημιά.
Κάνοντας, όμως, αντιστροφές του τύπου:"αυτός είναι ο κόσμος που τελειώνει τους τρόπους", βάζουμε τα πράγματα στη σωστή τους θέση και να που οι ανάσες κάνουν ασκήσεις αμοιβαιότητας στην χώρα των Τρόπων.
Συγχώρεσε το φόβο μου...δεν έχει πρόθεση...καμιά.
Δεν έχω επιλογή άλλη απ'το να φοβάμαι, να τρομάζω, να πονάω η στην καλύτερη περίπτωση να μην νιώθω τίποτα. Αυτή είναι η δυστυχία των ανθρώπων που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τα χρώματα. Μου δίνεται απλά ένα πράσινο και δεν ξέρω τι να το κάνω.Ποτέ δεν κατάφερα να κανω κάτι πάνω σε ένα άσπρο καμβά. Δικέ μου, έχω χαθεί δεν ξέρω με ποιους είμαι και που... Κάποιο λάθος έκανε ο ποιητής στη γύμνια του και εγώ τον πίστεψα. Είναι δική μας η ζωη? Δεν είναι.!?
Δημοσίευση σχολίου