1/1 χρονιά

Άνεργοι λεν τα κάλαντα.
Ορφανά παιδιά φέρουν μηνύματα.
Τα σώματα ασφαλείας, οδοκαθαριστές.
Διακοσμητικά είναι τα δέντρα
σάβανος είναι και ο αέρας.
Δωσίλογοι, στις άκρες των γραμμών
χαφιέδες, και στις άκρες των στενών.
Εντολοδόχα φερέφωνα, παζαρεύουν λογισμούς.
Αγύρτες, φαλκιδεύουν κεκτημένα.
Περίπολα κοράκια, σαρώνουνε στη πόλη.
Υπόνομες είναι οι ζωές
των τρωκτικών κι αστέγων.
Κι εδώ
άσκοπα κι ανόητα
τουφέκια πανηγυριώτικα, ηχούνε.
Κι αυτό
το νέο έτος.

ΑΛΡΩ

Προσχέδιο δοκιμίου πολιτικῆς ἀγωγῆς

Οἱ τσαγκαράδες νὰ φτιάσουν ὅπως πάντα γερὰ παπούτσια
Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ νὰ συμμορφώνονται μὲ τὸ ἀναλυτικὸ πρόγραμμα τοῦ Ὑπουργείου
Οἱ τροχονόμοι νὰ σημειώνουν μὲ σχολαστικότητα τὶς παραβάσεις
Οἱ ἐφοπλιστὲς νὰ καθελκύουν διαρκῶς νέα σκάφη
Οἱ καταστηματάρχες ν᾿ ἀνοίγουν καὶ νὰ κλείνουν σύμφωνα μὲ τὸ ἑκάστοτε ὡράριο
Οἱ ἐργάτες νὰ συμβάλλουν εὐσυνείδητα στὴν ἄνοδο τοῦ ἐπιπέδου παραγωγῆς
Οἱ ἀγρότες νὰ συμβάλλουν εὐσυνείδητα στὴν κάθοδο τοῦ ἐπιπέδου καταναλώσεως
Οἱ φοιτητὲς νὰ μιμοῦνται τοὺς δασκάλους τους καὶ νὰ μὴν πολιτικολογοῦν
Οἱ ποδοσφαιριστὲς νὰ μὴ δωροδοκοῦνται πέραν ἑνὸς λογικοῦ ὁρίου
Οἱ δικαστὲς νὰ κρίνουν κατὰ συνείδησιν καὶ ἐκτάκτως μόνον, κατ᾿ ἐπιταγὴν
Ὁ τύπος νὰ μὴ γράφει ὅ,τι πιθανὸν νὰ ἐμβάλλει εἰς ἀνησυχίαν τοὺς φορτοεκφορτωτάς
Οἱ ποιητὲς ὅπως πάντα νὰ γράφουν ὡραῖα ποιήματα.

Σημ.: Πρόκειται περὶ προσχεδίου, ὡς ὁ τίτλος, καὶ προσφέρεται εἰς ἐλευθέραν δημοσίαν συζήτησιν. Μετὰ τὰς ἀκουσθησομένας ἀπόψεις θὰ γίνει τελικὴ ἐπεξεργασία ὑπὸ ὁμάδος ἐγκρίτων Ποιητῶν καὶ θὰ παραδοθεῖ εἰς τὸ κοινὸ πρὸς γνῶσιν καὶ ἀναμόρφωσιν.

Μ. Αναγνωστάκης

297 μέρες μετά

Βρέθηκα στην πλατεία Συντάγματος χθες,
297 μέρες μετά.
Είναι μέρες που δυσκολεύεσαι να διακρίνεις τα πλακόστρωτα πάνω στα οποία αμέριμνος περπατάς. Είναι μέρες που χιλιάδες βήματα ανθρώπων συναντιόνται μέσα στους λαμπερούς δρόμους των εμπόρων. Είναι μέρες που χιλιάδες βλέμματα ανθρώπων διασταυρώνονται απέναντι στα στημένα εορταστικά θεάματα.
297 μέρες μετά,
χαρά, ευτυχία, προσήλωση, θαυμασμός, λάμψη, χρώματα, φως κι άλλο φως.
Ζεστές αγκαλιές και σφιγμένα χέρια, μια διάχυτη θαλπωρή παντού.
Σαν κάτι να λείπει έντονα και σταθερά από την καθημερινότητα των ανθρώπων και να το διεκδικούν ή να θέλουν να το μεγιστοποιήσουν τις ημέρες ετούτες.
297 μέρες μετά,
μια μικρή μάχη διεξάγεται παραδίπλα, εκεί στην περιφέρεια της καθημερινής αυτής γιορτής, δεκάδες πλανόδιοι μετανάστες επιχειρούν να απλώσουν την πραμάτεια τους και δεκάδες ένστολοι τους κυνηγούν στα σοκάκια για να μην διαταραχθεί ούτε στο ελάχιστο η ροή κι η μετάδοση της νόμιμης καπιταλιστικής ευτυχίας.
297 μέρες μετά,
μία άλλη μεγαλύτερη μάχη εξελίσσεται στην αντίθετη πλευρά, στον πυρήνα της καθημερινής εορταστικής φιέστας, εκεί στα υψηλότερα σκαλοπάτια της πλατείας, εκεί όπου μπορεί ο καθένας να διεκδικήσει μία αναμνηστική φωτογραφία, εκεί όπου μπορεί να αποτυπώσει ψηφιακά τις ολιγόωρες αναμνήσεις μίας άλλης ζωής.
297 μέρες μετά,
εκεί, στους ίδιους δρόμους, στα ίδια πεζοδρόμια, στα ίδια πλακόστρωτα, στην ίδια πλατεία, στα ίδια ανάκτορα της Δημοκρατίας, στα ίδια φυλάκια, στον ίδιο άγνωστο στρατιώτη.
297 μέρες μετά,
όλα τριγύρω μεταμφιέζονται,
συνθήματα ενάντια στους νόμους και την τάξη, θόρυβος, δακρυγόνα, κρότοι, πέτρες, φωτιές, σημαίες, αντισφυξιογόνες μάσκες, πανό, φωνές, «όλοι μαζί», «αλυσίδες», «δεν σπάμε», «όχι από εδώ», «προσέχετε τις διμοιρίες», «έρχονται από πίσω», «προχωράμε», «φέρτε κι άλλες πέτρες»… Τα γκλομπ θρασύδειλα εφορμούν στο πλήθος, συλλαμβάνουν, σέρνουν, ξυλοκοπούν. Γνωστοί και άγνωστοι, απλώνουν τα χέρια στην ομίχλη, μήπως και κατορθώσουν να σταθούν πιο δυνατοί απέναντι στο κακό. Οδοφράγματα, μέτωπα και συγκρούσεις παντού…
297 μέρες μετά,
εκπλήσσεσαι από τη δυνατότητα αυτής της μητρόπολης να ρουφάει τα πάντα.
Κι εκεί που μοιραία καταφεύγεις για να μην σε ρουφήξει κι εσένα αυτός ο πολιτισμός, είναι στις σχέσεις, αυτές τις προσωπικές και πολιτικές σχέσεις που πρέπει να φροντίζουμε διαρκώς.
300 μέρες μετά,
αλλάζει ο χρόνος, ποτέ του όμως δε θα διαγραφεί.

Τις επαναστατικές μου ευχές σε όλες τις ποιητάριες και σε όλους τους ποιητάριους του κόσμου.

Πονάμε πάντα

"Αλίμονο, η βαρύτερη τιμωρία είναι να μην μπορείς να βρεις τα λόγια
για όσα πράγματα θα ήθελες να πεις."

Τ. Πατρίκιος


"Δεν θέλω να γυρίσω να μη δω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν."

Κ. Π. Καβάφης


"Κανένα διάστημα δεν μας αλλάζει
κανένας άνεμος δεν μας χωρίζει"

Κ. Κύρου

Ήταν νύχτα.
Απεγνωσμένη ανάγκη να ορίσω την αυπνία μου.
Απεγνωσμένη ανάγκη να μιλήσω.
Απεγνωσμένη συνήθεια να κλέβω λόγια.
Αγαπημένη απελπισμένη συνήθεια...

Πάμε για πατσά;

"Ταξική πάλη υπάρχει και χωρίς ταξική συνείδηση", έλεγε ο Κάρολος Μαρξ στις εμπνευσμένες του στιγμές (σαφώς πιο εμπνευσμένες από τις στιγμές που αφιέρωσε στα ποιήματα της νεότητάς του). Το βίντεο του Σπύρου Ζαγοραίου μηδενός (μουσικού, μαϊντανού, χορευτή, συνδαιτημόνα) και μηδεμιάς (μουσικάντισας, μαϊντανής, χορεύτριας, συνδαιτημόνισσας) εξαιρουμένου/ης είναι μια κραυγαλέα επιβεβαίωση όταν συγκρίνεται με τις αναβράζουσες κοινωνικές αντιθέσεις.
Παρ' όλ' αυτά τα αυτονότητα, θέλω να διατυπώσω μιαν εκτίμηση έχοντας παράλληλα την εντύπωση ότι παρά την φαινομενική καινοτομία της θα έχει διατυπωθεί κι από άλλους άγνωστους σε μένα ψυχοναύτες πέραν της δικής μου ταπεινότητας. Εκτρέποντας ελαφρώς την επαναστατική προοπτική του Μάρξ, σύμφωνα με την οποία η μικροαστική τάξη δεν έχει ταυτότητα αλλά αποτελεί μια τάξη που θα κερδηθεί είτε από την αστική τάξη είτε από το προλεταριάτο, διαμορφώνω μια άλλη τρέχουσα εκδοχή της πραγματικότητας.
Η αστική τάξη είναι αλήθεια ότι σήμερα, στο βαθμό που έχει υποκαταστήσει την κοινωνική παρουσία της με την αστυνομία, είναι αλλού, εκεί που προσπαθεί μέσα στο δίπολο κεφαλαίου-εργασίας να απαλλαγεί από την καταραμένη ιστορική αντίθεση πειραματιζόμενη τρόπους κατάργησης της εργασίας (βλ. ρομπότ). Αφανίζοντας λοιπόν τον ένα πόλο, καταργείται η αντίθεση κι απελευθερώνεται επιτέλους ο άλλος πόλος: το δέσμιο και καταταλαιπωρημένο κεφάλαιο.
Εν τω μεταξύ, το προλεταριάτο, έχοντας μετατοπιστεί ταξικά, έχει αναλάβει τον ρευστής ταυτότητας μαρξικό ρόλο καθώς είναι αυτό που διεκδικείται τώρα πια από τον μικροαστισμό και το λούμπεν προλεταριάτο. Το βίντεο επιβεβαιώνει τον συνειδησιακό χυλό του σημερινού προλεταριάτου "φωτογραφίζοντας" μια πολιτισμική έκφραση προλεταριακής ντομπροσύνης, μικροαστικού τυχοδιωκτισμού και λούμπεν προλεταριακού χιούμορ.

Και οι ψηλοί έχουν χιούμορ...

Τιμητική μεταφορά του βορειοελλαδίτικου χιούμορ από το μπλογκ του σκύλου της Βάλιας Κάλντα.

ΣΚΑΤΟΓΙΟΡΤΕΣ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΜΑΣ

Κάλαντα, άγιοι με τα κόκκινα σε όλους τους δρόμους, παιδάκια με μπανάνες στους δρόμους κάτι σαν να μουρμουρίζουν για ένα βρέφος κάπου στην άκρη της γης. Και εγώ λέει πρέπει να δίνω χρήματα. Και δίνω. Όχι για το βρέφος στην άκρη της γης αλλά για αυτά τα παιδιά που ντροπαλά κάθονται μπροστά σου και τραγουδούν. Πόσο δύσκολο είναι άραγε για αυτά? Είναι άραγε όσο ήταν για μένα?
Και περιμένω τον καινούριο χρόνο να έρθει να με βρει. Και δεν μπορώ και την αντίστροφη μέτρηση με τίποτα. Και έξω στο κόσμο γίνεται χαμός. Και εγώ είμαι στο σπίτι μου να μυρίζω κουραμπιέδες για να μην σκέφτομαι. Αλήθεια το λέω ότι οι κουραμπιέδες αυτές τις μέρες είναι χειρότεροι από το χασίς. Την ακούς αμέσως.
Και τότε έρχεται ο Τίτος μπροστά μου. Ποιος Τίτος? Ο Πατρίκιος φυσικά. Γέρνει στο αυτί μου, νιώθω την ανάσα του και τι μου λέει ρε παιδιά!
Μου βάζει απρόσκλητα στο στόμα μου τα παρακάτω λόγια:

"όταν συμβαίνει να κάνω ένα βήμα προς τα μπρος
νιώθω σαν τότε που προβιβάστηκα με δέκα
στην τρίτη τάξη του δημοτικού.
Χαίρομαι το ίδιο που κατόρθωσα να προχωρήσω
τρομάζω με τις τάξεις που έχω ακόμα να περάσω
με αυτές τις εξετάσεις που πρέπει συνεχώς να δίνω"

Καλή χρονιά στα τσακίδια το 2007 και για να μην ξεχάσω ο Τίτος είπε να σας πω πως
"Το θέλουμε δεν το θέλουμε, πάντοτε κάποιον αδικούμε και η χειρότερη αδικία είναι μονίμως η αθέλητη"

Σωστός!!!
Καληνύχτα...

ΟΑ1365

Πτήση.
Εκεί που συναντιέται το βουνό
με το ταξίδι του σύννεφου
δάχτυλα χορευτές ξεπροβάλλουν,
μεγαλόπρεποι ιχνηλάτες
στα δάση των επιθυμιών.
Πτήση.
Ξημέρωμα.
Ένα ξωτικό ανακούρκουδο στη νεφέλη
συναντά την ύλη
και γνέφει σε βλέμματα γεμάτα
κλειστών οφθαλμών
στο διεσταλμένο στερέωμα που αρνείται να πιεί καφέ,
στο ψιθύρισμα του κύματος.
Αχ!
το κύμα..
Αχ!
τα σώματα τα διαχεόμενα στο άπειρο.
Ή
οι φράσεις που δείλιασαν
ή οι χειρονομίες που ξεψύχησαν
στα προστάγματα των αναστολών.
Σου στέλνω τις φωτιές κατειλημένων ασφάλτων,
τους ανεξέγκτους χτύπους αυτών που αυτομόλησαν,

010101010101010101010101010101010101010101010
01010101010010010101010101010101010010101010101
0101010101001010101010101001010101010 ρε 01010101
010101010 για 010101010101010101000101010 δες 0101
0101010101001 τι είναι 010101010101010100101010010010
0101010101010101010 το 010101010101010100101000101010
01010101010 το διαδίκτυο 0101010101010101010101010
όβερ.

Κι ο φοβερός πειρασμός
είναι
η
"ώρα της ανάρτησης".

κάτι σαν ξόρκι

Σαν χειμώνας θα σταθείς
στον παγετό της μητρόπολης
και τα εκατομμύρια φώτα της,
κρυστάλλινοι ανθοί και σκοταδιών νιφάδες,
θα πέσουν πάνω σου.
Μα εγώ δεν θα σ'αγγίξω,
λησμονιά μεθυστική της ανάσας σου,
πυξίδα που πάντα θα διαβάζω αντίστροφα...
όπως τα τρένα Θεσσαλονίκη - Αθήνα.

δ.

Λούφα

Χτες είδα στον ύπνο μου
έναν τύπο

(χρόνια γνώριμο)

σίγουρο πάντα,
με στεντόρεια φωνή πάντα
να κλαίει σαν παιδί
γιατί βαρέθηκε
να είναι σίγουρος πάντα
και με στεντόρεια φωνή πάντα.

Γονατισμένος σε μία γωνία
καταριόταν τους καθρέφτες
τα παράθυρα και τη μοναξιά.

"Δεν ξέρω τελικά"
είπε κουλουριασμένος με κατακόκκινα μάτια
"ποιοί είναι η κόλαση".


Και μου είπε
"απόψε δεν αντέχω τη φωνή μου"
κι ακόμα,
"απ' το κεφάλι μου ξεφυτρώνουν τέρατα
που στοιχειώνουν το σπίτι μου.
Εικόνες απρόσιτες
σαν τις χορτασμένες γάτες".

Και μου παρέδωσε τη διαθήκη του
σε ένα σωρό χαρτιά,
τυπωμένη ιλουστρασιόν τετραχρωμία σχήματος Α5.

Το λοιπόν σήμερα
θα κάτσω να τη μελετήσω
βέβαιος
πως αύριο θα φανεί πάλι σίγουρος
και με στεντόρεια φωνή.

Μα, τον είδα να κλαίει.
Και τέτοιο πράμα ποτέ δεν μου έχει ξανατύχει.
Οπότε
απλά
δεν πήγα στη δουλειά.

Την απουσία δικαιολόγησα
επικαλούμενος παρατεταμένο ύποπτο βήχα.

group therapy

"Ύστερα απο τόσες βολές
έμεινα διάτρητος
γιατί εξ'αρχής γυμνός
μα τη στιγμή που κατα κράτος ηττημένος
θα κοιτάζω τα τρία δευτερόλεπτα δισταγμού σου
πριν με αποτελειώσεις
θα σε προτρέψω να φτάσεις ως το τέλος.
Ένας θάνατος για να είναι πρέπει να είναι.
Μόνο έτσι."
...σκεφτόταν ξαπλωμένος στο στρώμα των ανασφαλειών,
κι αφού σκεπάστηκε τις άμυνες σαν πάπλωμα
αποκοιμήθηκε.

δ.

...

Πόσες μέρες αναμονής παίρνουν την όψη του σκότους;
Τα κράσπεδα του δρόμου αγγίζουν τις παλάμες
ακόμα κι αν ξεχειλίζω ήλιους δολοφονικούς
για τους μικρούς θανάτους.
Θέλει πρησμένες τις φλέβες η επιλογή του είναι.

δ.

ξέρετε εσείς...

Η χειρότερη συνήθειά μου είναι

ότι κουράζομαι τόσο από το χειμώνα

που γίνομαι βάσανο σ'αυτούς που'ναι κοντά μου.

Αν δεν είσαι εδώ τίποτα δε βλασταίνει.

Μου λείπει διαύγεια.Τα λόγια μου

κουβαριάζονται γεμίζουν κόμπους.

Πώς γίνεται να καθαρίσεις κακές συνήθειες;

Στείλε με πίσω σε σένα.

Όταν το νερό πέφτει στης συνήθειας τη δίνη

σκάψε λαγούμι να βγεις στη θάλασσα.

Υπάρχει φάρμακο

που δίνεται μόνο σ'όσους πονούνε τόσο

που δεν μπορούν να ελπίζουν.

Όσοι ελπίζουν θα βγουν ταπεινωμένοι αν το μάθουν.

Κοίτα προσεχτικά το φίλο π'αγαπάς όσο μπορείς

είτε σε σένα έρχεται είτε από σένα φεύγει.

Τζελαλουντίν Ρουμί

Πρόποση (Λονδίνο, Παρίσι, Ρέντης, Οπουδήποτε)

"... Μια κοπέλα που σ' ένα μεταμεσονύκτιο βαγόνι του μετρό δέχεται επίθεση από μερικούς νεαρούς. Η κοπέλα, "Ασιάτισσα" και πάλι, οι νεαροί, προβλέψιμο καθώς είναι Λευκοί. Κατόπιν, σαν θυμάται το ξυλοκόπημά της, δεν αισθάνεται οργή αλλά αισχύνη. Δε θέλει να μιλήσει για ό,τι συνέβη, ελπίζει ότι η ιστορία δε θα μαθευτεί: είναι μια τυπική αντίδραση, και η κοπέλα δεν είναι μια κοπέλα αλλά πολλές κοπέλες.
Καθώς κοιτάζω φλεγόμενες πόλεις στην οθόνη της τηλεόρασης, βλέπω ομάδες νέων να τρέχουν στους δρόμους, το όνειδος να πυρακτώνει τα μέτωπά τους και να βάζει φωτιά σε καταστήματα, ασπίδες αστυνομικών, οχήματα.Μου θυμίζουν την ανώνυμη κοπέλα. Έτσι και ταπεινώσεις τους ανθρώπους για πολύ, μια αγριότητα θα ξεσπάσει από μέσα τους.Κατόπιν, βλέποντας τις καταστροφές που προκάλεσε η οργή και η λύσσα τους,δείχνουν σαστισμένοι, μπερδεμένοι, πολύ νέοι. Εμείς κάναμε τέτοια πράγματα; Εμείς; Μα είμαστε κανονικά παιδιά, καλοί άνθρωποι, ούτε που ξέραμε ότι μπορούσαμε να... Έπειτα, βαθμιαία και αργά, η τιμή εξαπλώνεται μέσα τους, για το ότι έχουν μάθει να ανταποδίδουν τα χτυπήματα. Και φαντάζομαι τί θα ήταν δυνατόν να συμβεί αν μια τέτοια παραφορά μπορούσε να απελευθερωθεί σ' εκείνη την κοπέλα στο μετρό - πώς θα μπορούσε να είχε τσακίσει εκείνα τα λευκά αγοράκια, σπάζοντας χέρια πόδια μύτες αρχίδια, δίχως να ξέρει πούθε πηγάζει τούτη η βία, δίχως να αντιλαμβάνεται πώς αυτή, μια τόσο μικκροκαμωμένη μορφή, μπόρεσε να κατέχει μια τέτοια φοβερή και τρομερή δύναμη. Κι αυτοί οι νεαροί, τι θα είχαν κάνει αυτοί; Πώς να πάνε να πουν στην αστυνομία ότι τους ξυλοφόρτωσε μια κοπελίτσα, μόνη της, ένα αδύναμο θηλυκό ενάντια σ' όλους αυτούς; Και πώς να κοιτάξουν κατάματα τους κολλητούς τους; Νιώθω αγαλλίαση μ' αυτή τη σκέψη: είναι ένα σαγηνευτικό, μεταξένιο και γλυκό πράγμα αυτή η βία, ναι μάλιστα, είναι."

Σαλμάν Ρούσντι, "Όνειδος"

Ο χορός των ξωτικών

http://www.elfyourself.com/?id=1149568550

και μια συνταγή μαγειρικής

ΜΥΑΛΑ.

Για να μαγειρευτούν τα
μυαλά, πρέπει
προηγουμένως να
βράσουν. Πριν βράσουν,
πρέπει να μουλιάσουν
μέσα σε χλιαρό νερό
επί μία ώρα για να
καθαρίσουν από τα
αίματα και να μαλακώση
η μεμβράνη που τα
περιβάλλει. Βγάζομε τα
μυαλά από το νερό, το
κρατάμε στην αριστερή
μας παλάμη ή επάνω σε
σανίδι κρέατος και με
προσοχή αφαιρούμε τη
μεμβράνη. Βάζομε σε
κατσαρόλα τόσο νερό,
ώστε να σκεπάζη τα
μυαλά, ελάχιστο χονδρό
αλάτι και 1- 2 κουταλιές
της σούπας ξύδι και μόλις
το νερό πάρη βράση,
ρίχνομε μέσα τα μυαλά
και αφήνομε να βράσουν
10 λεπτά αν είναι αρνίσα,
15-20 λεπτά αν είναι
βοδινά. Αφού βράσουν,
τα βγάζομε με τρυπητή
κουτάλα σε ένα πιάτο, τα
αφήνομε να
κρυώσουν και κατόπιν
τα μαγειρεύουμε όπως
θέλουμε. Σωτέ, πανέ, με
μαγιονέζα, με σάλτσα
μπεσαμέλ κλπκλπκλπκλπ
κλπκλπκλπκλπκλπκλπκλπ

Σημ.: Αν δε μπορέσωμε να
βγάλωμε τη μεμβράνη
πριν από το βράσιμο, την
αφαιρούμε μετά το
βράσιμο.

εκ του Τσελεμεντέ

Σαββατιάτικη πρωινή κοινοτοπία:

τα εύκολα συμπεράσματα
εύκολα ανατρέπονται

σπονδυλωτά ασπόνδυλα

ΣΥΜΦΩΝΙΑ

Σε μια κουβέντα προς αναζήτηση του καλύτερου ελληνικού ερωτικού στίχου με δύο διαφορετικούς ανθρώπους, σε διαφορετικό χρόνο και τόπο υπήρξε μια καρμική, σχεδόν τρομακτική (για μένα τουλάχιστον) σύμπνοια απόψεων. Δημοσιεύω για υπενθυμιστικούς και μόνο λόγους τους στίχους αυτούς, χωρίς δυστυχώς να μπορώ να σας μεταφέρω τις εκφράσεις των προσώπων τους όταν έφεραν στο μυαλό τους τους συγκεκριμένους στίχους:

"Θέλω να σε δω μ'έρωτα βαρύ να μην μπορεί κανείς να διώξει αυτό το θάνατο,
Θέλω να σε δω να μ'εκδικηθείς να πιω νερό κρυφά εκεί που θα πλυθείς..."

Λ. Νικολακοπούλου

Ευκαιρία για αλήθεια

"Δεν έχω πολύ χρόνο για να αποφασίσω, δεν μπορώ να κάτσω εδώ με το αληθινό μου πρόσωπο μπροστά μου, δεν το υποφέρω πια.
Απ΄τις μισόκλειστες περσίδες, ο ήλιος συνεχίζει την επέλασή του και εγώ φαντάζομαι ότι κινδυνεύω όπως οι βρικόλακες.
Αν ο ήλιος δει το αληθινό μου πρόσωπο, θα γίνω ένας σωρός από στάχτη και ασβεστωμένα κόκαλα.
Τώρα κάθομαι και ακούω ένα τραγούδι. Ο έρωτας δεν είναι πορεία θριάμβου, λέει το τραγούδι. Ούτε η ζωή.
Για δύο χρόνια έζησα με τον τρόπο μου, τώρα όμως οι μέρες που πέρασαν καίγονται σαν παλιές εφημερίδες, με ονόματα και ιστορίες που μόλις θυμόμαστε."

Ozono Boy- 7 μάσκες

Αμλετικό υπαρξιακό και κοινωνία του θεάματος

Ιδού η απορία...

Defragment

Τα χρώματα είναι αμείλικτα
στα μέρη που μας αγάπησαν.
Το φως αρνείται να μεταφραστεί.
Πεισματικά παίζει με την όρασή μας
καθώς ανήμπορα απλώνουμε
τα χέρια στις αχτίδες.

Τα τοπία είναι ανελέητα
στα μέρη που μας αγάπησαν.
Η ομορφιά αρνείται να μετριαστεί.
Πεισματικά παίζει με τις αντοχές μας
καθώς ανήμπορα αθροίζουμε τις ανάσες μας.

Είμαστε προϊόντα φόνων.

ελαφρώς διασκευασμένο...

ΤΙ ΛΟΓΗΣ ΙΔΕΑ ΕΙΣΑΙ; Ανήκεις στο είδος των συμβιβασμών, των διακανονισμών, θες να τα βρεις με την εξουσία, να βρεις μια γωνίτσα κι εσύ, να επιβιώσεις; Ή είσαι αναθεματισμένη, ασυμβίβαστη, ατίθαση ιδέα που, απ' το να πάει με το ρεύμα, προτιμάει τη ρήξη; - Το είδος δηλαδή που σχεδόν σίγουρα, ενενήντα εννιά φορές στις εκατό, θα γίνει κομμάτια, αλλά που, την εκατοστή φορά θ' αλλάξει τον κόσμο.

Σαλμάν Ρούσντι, "Σατανικοί στίχοι"

Π.Κ.

στο φως και στο σκοτάδι

Στη φωτογραφία το χωριό Φιλώτας, στο νομό Φλώρινας, υπό το φως της ημέρας.

Οι μικρές λίμνες της περιοχής, η εύφορη γη και τα βουνά που τις περιβάλλει, τις νύχτες χάνουν αυτήν τη φωτεινή ομορφιά τους.

Το συγκεκριμένο γεωγραφικό σταυροδρόμι στο λεκανοπέδιο Αμυνταίου-Πτολεμαϊδας, τις νύχτες μετατρέπεται σε μια αχανής θανάσιμη ενέδρα για τους αλβανούς μετανάστες οι οποίοι περνούν «λαθραία» από την περιοχή στην κίνησή τους να μεταβούν στα μεγάλα αστικά κέντρα της ενδοχώρας. Θανάσιμες ενέδρες τις οποίες στήνουν σε διαφορετικά κάθε φορά σημεία τα αποσπάσματα της τοπικής συνοριοφυλακής.

Κάπου εκεί στο βάθος της φωτογραφίας, λίγο μπρος λίγο πίσω, εκεί όμως, στους πρόποδες του βουνού, διακρίνεται μια γραμμή παράλληλη με τη γραμμή της λίμνης. Είναι ο μοναδικός οδικός άξονας στο γεωγραφικό αυτό σταυροδρόμι της δυτικής μακεδονίας, ο οποίος ορίζει και τις κατευθύνσεις των περασμάτων των μεταναστών. Στο πλάι αυτής της οδικής γραμμής τα ξημερώματα της 8^ης Νοέμβρη έπεσε νεκρός από σφαίρες των αποσπασμάτων της συνοριοφυλακής ένας 45χρονος αλβανός μετανάστης ο οποίος κινούταν μαζί με άλλους 10 μετανάστες με κατεύθυνση τη Θεσσαλονίκη.

Έτσι απλά, τα όπλα των φρουρών της Δημοκρατίας σημάδεψαν τον μετανάστη και του κατάφεραν διαμπερές τραύμα στο θώρακα. Τον διέλυσαν εξ΄ επαφής.

Και τώρα τι;

Οι ειδικοί στα μονόπρακτα -αυτά το μονόπρακτα τα οποία πάντα παρουσιάζουν με διαφορετικούς πρωταγωνιστές οι αρχές – οι έμπειροι ερευνητές κι οι κυνικοί σεναριογράφοι τους, εκδώσανε το συμπέρασμά τους. Σκόνταψε ο συνοριοφύλακας σε ζαχαρότευτλο κι εκπυρσοκρότησε το όπλο του…

Οι συγγενείς του ένστολου δολοφόνου, οι φίλοι κι οι γνωστοί του, ως πραγματικοί θεατές της παράστασης, βάλθηκαν να πείσουν το χωριό για την άτυχη στιγμή που βρήκε τον Χαρούλη τους.

Στα καφενεία οι θαμώνες τσούγκρισαν τα ποτήρια του μένους απέναντι στους αλβανούς, με τα ποτήρια της εμπιστοσύνης απέναντι στους νόμους. Και η πόλη γέμισε με πολλά αδιάφορα «τι μας νοιάζει».

Όχι, δεν θα είναι αυτή η πραγματικότητα που θέλουν να κατασκευάσουν.

Υπάρχει η θέληση, υπάρχει η οργή, υπάρχει η συνείδηση, υπάρχουμε κι εμείς.

Κάποια χρόνια νωρίτερα ο Τίτος Πατρίκιος έγραφε…

«Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,

Πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατο

Αρρώστια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,

Δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,

Συστηματική υπόσκαψη κι έτοιμες νεκρολογίες,

Είναι σα να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.

Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ΄ τη ζωή των άλλων,

Γιατί η σφαίρα που της γλίτωσα δε χάθηκε

Μα χτύπησε το άλλο κορμί που βρέθηκε στη θέση μου»

Οι παραλληλισμοί στα χρόνια που ζούμε δεν είναι καθόλου τυχαίοι

Σαν ερωτηματικο

Διαστελονται των κυττάρων οι πύρινες κορες
τις απόκρυφες αιώνιες ώρες.
Λανθάνουν ή υφέρπουν;
Διττή της ασφυκτιούσας σιωπής ανάγνωση.
Ο ορίζοντας των πόθων αγνοεί τις κλεψύδρες;
Έλα μου ντε!

Όλα στο φως

Κλεισμένος σε μια μόνο θέση, αυτή της αναλογίας σου, που υπέγραψες παράτολμα, με κλειστά μάτια μέσα στο νερό, που ήξερες να κολυμπάς, αλλά αμέσως μετά μετέτρεψαν αυτή σου τη δυνατότητα σε αδυναμία σου, τα βράγχια σου κατστράφηκαν στην ανυπαρξία της δικής σου διεκδίκησης και εσύ έμαθες να διεκδικείς μόνο αυτά που δεν θα πάρεις ποτέ.

Προσεύχεσαι το βράδυ για να συγχωρεθούν οι θαρραλέες αμαρτίες σου, οι ζημιές, που αντιπαρέρχονται ένα καθορισμένο, ανύπαρκτο κέρδος που καταδικάστηκες να κυνηγάς, μόνο και μόνο επειδή δεν θα το βρεις ποτέ.

Η ίδια σου η φύση σε αδίκησε δίνοντάς σου πόδια χωρίς να σε ρωτήσει, επιβάλλοντάς σου κίνηση ακόμα και εκεί που το μόνο που θέλεις είναι να συρθείς. Επιτρέπεται, συνοδευόμενο απο συγκαταβατική και αλτρουιστική φροντίδα, το γονάτισμα ως μορφή μετάνοιας. Αν χρησιμοποιηθεί ως διαμαρτυρία, συνοδεύεται απο μια ποινή, που συνήθως επιβάλλουμε μόνοι μας για να αναδείξουμε και το επίκτητο προσόν της αυτογνωσίας.

Στο περιθώριο – καθορισμένο και αυτό – τοποθετούνται όσοι απεγνωσμένα επιδιώκουν μια επιθυμία, που έπεσαν τυχαία πάνω της ένα καλοκαίρι που κόντεψαν να πνιγούν σε μια απόλυτα ήρεμη θάλασσα. Κάπου μακρυά. Κάπου ακαθόριστα.

Οι υπόλοιποι, ζωντανές κάμερες, συλλέκτες και μάρτυρες, της σύγχρονης ιστορίας που διαγράφεται, με την υποτιθέμενη αντικειμενικότητα που προσφέρεται στους μη συμμετέχοντες.

Και ότι απομένει απ’ τους ανθρώπους, συμβολική προσομοίωση της δυστυχίας, στο βωμό μιας ευδιάκριτης πλέον επιβεβλημένης ευτυχίας που πνίγει σχεδόν πάντα τα διαμαρτυρόμενα μάτια, τις αντδραστικές λέξεις και τις μη αναμενόμενες κινήσεις των σωμάτων. Όλα στο φως. Και εσύ να μην έχεις πει τη γνώμη σου ούτε καν με το κλάμα της γέννας σου.

Νύχτες

Είναι βράδυ. Πάντα βράδυ.
Σάββατο. Σχεδόν πάντα Σάββατο.
Ντύνεσαι. Κλειδώνεις πριν φύγεις.
Τσεκάρεις αν κλείδωσες.
Μετά ξανά. Πάλι.
Χτυπάς το κουδούνι.
Δυο φορές. Πάντα δύο.
Η πόρτα ανοίγει.
Μπαίνεις μέσα. Κάθεσαι.
Όπου χωράς. Αν χωράς.
Χαμογελάς. Ρωτάς. Απαντάς.
Η ώρα περνάει. Κρυώνεις.
Αναρωτιέσαι. Πας να μιλήσεις.
Οι λέξεις νεκρές.
Άδειες. Έρημες.
Ντροπαλές. Μεθυσμένες.
Κοιτάζεις.
Μάτια πάνω σου.
Προσπαθείς. Διώχνεις.
Είναι αργά. Κάνεις να φύγεις.
Πάλι μένεις. Θέλεις. Φωνάζεις.
Με έναν τρόπο παρακαλάς.
Κοιτάζεις την ώρα.
Όχι για να φύγεις.
Για να δεις το χρόνο που απομένει.
Θέλεις. Φαίνεται. Φαίνεσαι.
Κοιτάζεις ξανά. Τελευταία φορά.
Είναι αργά. Η ώρα έχει περάσει.
Αρπάζεις τα κλειδιά σου.
Σε ενοχλεί ο ήχος. Δυναμώνεις. Τιμωρία.
Το παλάτι σου περιμένει.
«Πρίγκιπας του τίποτα».
Μόνος. Πάντα μόνος.
Σκεπάζεσαι. Σκεπάζεσαι καλά.
Δυο λεπτά ειλικρίνειας. Μετά άλλα δυο.
Κλείνεις το φως. Κρίμα…
Τα μάτια κάνουν αυτό που θέλουν.
Και η ποινή. Πάντα ποινή.
Ο χρόνος. Ο άνθρωπος.
Πάντα ζητάει. Τα λεπτά που έχασε.
Ο χρόνος και ο άνθρωπος.
Ο άνθρωπος. Είναι θέμα χρόνου να χάσει.

εκτός διανομής

"δυο δευτερόλεπτα που μοιάζουν σαν αιώνες
και η ζωή σου όλη από τα μάτια σου περνά"

Β. Μοσχόπουλος

χρόνια συναπτά
νομίζω δεκαεπτά

έσπερνε καλαμπόκι
και θέριζε ποπ κορν

ώσπου μία μέρα
είπε φωναχτά

"έχω αρκετό για την πρεμιέρα"

στ’ αλήθεια γνώριμη και τετριμμένη εικόνα
«καθώς τα πόδια του αφήναν το περβάζι»
στον τρίτο όροφο της Βήτα Δ.Ο.Υ. Τούμπας
μία κυρία όλο χάρη κι όλο νάζι
απέδιδε το ΦΠΑ

κι αν κάποιοι πέφτουν απ’ τον τρίτο
τι με νοιάζει;

.

La Rage, Keny Arkana, τέτοιες μέρες...

Μια άλλη Ιθάκη...

Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια
ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,
τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη
με τα χριστιανικά της σωματεία
και την ασφυχτική της ηθική.
Πάντως, δεν ήταν λύση, ήταν ημίμετρο.
Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο
αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.
Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί
κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας
που κάποτε του μίλησα για ιδανικά…
Τώρα επιστρέφω με μιαν ύποπτη προσπάθεια
να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω
κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει
την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει
στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει
στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.
Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,
που με κρατάει πάντα μακριά.
Μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,
τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;

Για τον Γ. από Χ. και Λ.

οι -παύλες-δεν προφέρονται

Περπατώντας σε μια θορυβώδη πόλη που βούιζε από το ποδοσφαιρικό ντέρμπι στις ανοιχτές τηλεοράσεις και σπίτια να δονούνται από τις φωνές κάθε φορά που παιζόταν μια φάση

άρχισαν σιγά σιγά να του επιβάλλονται παιδικές αναμνήσεις, να κυριαρχούν στο μυαλό του,
ιδρώτας άρχισε να τρέχει στο μέτωπό του και η εικόνα της αυταρχικής μητέρας του όλο και μεγάλωνε στα μάτια της συνείδησής του

Τα πρώτα του χρόνια κυριαρχούσε η λέξη ΜΗ, μη ετούτο, μη εκείνο, μη ετούτο, μη εκείνο και κάθε φορά που αυτός παρέβαινε την εντολή, η μάνα του φώναζε τον πατέρα τουνα παίξει τον ρόλο του καταστολέα, μη ετούτο, μη εκείνο, μη ετούτο, μη εκείνο, ξύλο και ΜΗ

Στη μέση της πρώτης δεκαετίας της ζωής του κυριάρχησε το ΔΕΝ, δεν πρέπει αυτό, δεν πρέπει εκείνο, και η λεκτική αλλαγή της εντολής φάνταζε σαν αναβάθμιση πια της αντίληψης του, μπορούσε να καταλαβαίνει πια περισσότερα... και δεν πρέπει ετούτο, δεν πρέπει εκείνο, ξύλο και ΔΕΝ

Ο ιδρώτας άρχισε να τρέχει σα νερό, η καρδιά του άρχισε να καλπάζει, το μυαλό του ήταν έτοιμο να εκραγεί, μη, δεν, μη, δεν, ακούγονται φωνές πολύ δυνατές κι ύστερα δυνατή σιωπή παντού στους δρόμους

Αυτός πνίγεται, πνίγεται, ΜΗ και ΔΕΝ, η φωνή του ξεκινά από τα πέλματα των ποδιών του για να πάρει φόρα, η φωνή του ανηφορίζει με τεράστια δύναμη τους μηρούς και τη λεκάνη, έχει φτάσει με απίστευτη ορμή στο στήθος, στο στόμα και ουρλιάζει μέσα στη δυνατή σιωπή: ΕΝΑ ΜΗΔΕΝ, είμαι ΕΝΑ ΜΗΔΕΝ...

Ακούστηκε ένας πυροβολισμός και μετά σιωπή. Η κραυγή του είχε εκληφθεί ως πανηγυρισμός από τον πιο φανατικό ανάμεσα στους φανατικούς οπαδούς της γειτονιάς, γειτονιάς που ήταν βαμμένη χουλιγκάνα με το μέρος της ομάδας που μόλις είχε φάει το πρώτο της γκολ. Ο πιο φανατικός ανάμεσα στους φανατικούς τον πυροβόλησε.

ΕΝΑ ΜΗΔΕΝ είχε φωνάξει ο άμοιρος μέσα στο ξέσπασμά του, ΕΝΑ-ΜΗΔΕΝ πανηγυρισμού είχε εισπραχθεί από τους οπαδούς. Νεκρός πάνω στις πρώτες φροϋδικές αναταράξεις.

Personality Disorder

-

Καρούζος, Καρυωτάκης
Καβάφης, Καβαδίας

νά είχα όνομα από Kα-
κι ας ήταν "Καημενίδης"



-

Σε περιμένω

Θαρθώ ένα βράδυ, στρέφοντας το δρόμο που με παίρνει,

θαρθώ να σ’ εύρω μοναχόν με το παλιό ονειρό σου.

Η εσπέρα τις λεπτές σκιές νωχελικά θα σέρνει,

περνώντας στο μοναχικό μπροστά παράθυρό σου.

Στη σιωπηλή σου κάμαρα θα με δεχτείς και θάναι

βιβλία τριγύρω σε σιωπή βαθιά εγκαταλειμένα.

Πλάι-πλάι θα καθήσουμε. Θα πούμε για όσα πάνε

για όσα προτού τα χάσουμε μας είναι πεθαμένα,

για την πικρία της άχαρης ζωής, για την ανία,

για το που δεν προσμένουμε τίποτε ν’ αληθέψει,

για τη φθορά, και σιγαλά στη σκοτεινή ησυχία,

θα σβύσει κ’ η ομιλία μας κ’ η τελευταία μας σκέψη.

Μα η νύχτα στο παράθυρο θαρθεί να σταματήσει

μύρα κι’ ανταύγειες αστεριών κι’ αύρες θ’ ανακατέψει

με το μεγάλο κάλεσμα που θ’ αποπνέει η φύση,

με την καρδιά σου που η σιωπή δε θα την προστατέψει.

Μαρία Πολυδούρη

αποτελεσματική συνταγή

μέλι απο θυμάρι,
λίγη θλίψη,
επίμονη εμμονή,
δυόσμος,
λησμονημένοι οφθαλμοί,
φρεσκοκομμένη λουίζα,
των κορμιών αέναη μνήμη,
Όλα μαζί
στις κατα περίπτωση ανάλογες ποσότητες
σε μια σφαίρα,
την τοποθετούμε σε διστακτικές επιθυμίες,
κι όποιον/α πάρει...

Αθώα Ερωτήματα

Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να γράφει.
Η ''φωτιά''? Μας καίει μας γεμίζει το κεφάλι καπνούς και οι σκέψεις τρέχουν να γλυτώσουν σε μια λευκή σελίδα. Αισθάνεσαι ότι δεν αντέχεις άλλο, ιδρώνεις, δεν μπορείς να τα κρατάς όλα αυτά και οι πράξεις έχουν παγιδευτεί στα υπόγεια του μισοκαμμένου σπιτιού.
Ο ορθολογισμός? Η προσπάθεια να βάλεις σε σειρά τα χαρτιά του ''γραφείου'' για να μπορέσεις να δεις τι σου χρειάζεται και τι όχι.Τι θα σε βοηθήσει και τι απλά πιάνει χώρο.
Η συναισθηματοποίηση ? Η΄αλλιώς λίγο χρώμα στην άχαρη ζωή μας. Δεν νιώθεις σαν αυτούς που διαβάζεις και δεν μπορείς να δεχτείς ότι δεν είσαι φορέας αυτού του τόσο γοητευτικού καλλιτεχνικού γονιδίου που παρομοιάζει το εσωτερικό μας σα ''φουρτουνιασμένη θάλασσα'' γεμάτη γοργόνες και πειρατές.
Η μοναξιά? Η τάση να μιλήσεις, να επικοινωνήσεις, να σε καταλάβει κάποιος βρε αδερφέ! 'Όταν θα σε διαβάσουν θα καταλάβουν τι ήθελες να πεις, θα καταλάβουν πόσα όμορφα πράγματα κρύβεις μέσα σου. Θα σε ''αγαπάνε''.
Η έπαρση? Έχω να πω πολύ σημαντικά πράγματα δεν μπορώ να τα αφήσω μετέωρα πρέπει να πω και στους άλλους να μάθουν.
Η κάλυψη? Τα γραπτά δεν είναι ποτέ σαφή. Όλα επιτρέπουν τη αμφισημία που συνεπάγεται από την απόσταση πομπού-δέκτη.
Η αδυναμία? Γιατί αυτή η γαμημένη καθημερινότητα και η (μικρό / μεγάλο) αστική νοοτροπία των ήμερων μας έχει κλειδώσει το σώμα και το μυαλό, και σου είναι πιο εύκολο να γράψεις ''κάθε φορά που μιλάς θέλω να σκύψω το κεφάλι αλλά τελικά δεν μπορώ να μη σε κοιτάζω'' από το να χτυπήσεις ένα κουδούνι και να πεις ''θέλω να κάνουμε έρωτα''.


Από Α.

εσπερινός του έρωτα

"Χορεύουμε σαν τη φωτιά ανάμεσα στις πούλιες του ίδιου μας του εαυτού
κι αυτό θα γίνεται πάντα.
Περνούμε εκπληκτικές γέφυρες.
Ριχνόμαστε μες στις κοιλάδες των δακρύων.
Με την πάροδο του χρόνου οι κύκνοι δεν θα μας απαντούνε πια.
Σε εμάς που επιστρέφουμε σε ιδανικές μορφές.
Με τις οποίες οι εποχές θα πάνε στα κατεπείγοντα."

Α. Μπρετόν

Μια καληνύχτα

Σε καιρούς επικοινωνιακών αιτημάτων για σαφήνεια είναι ωραία να πέφτεις με τρελή ταχύτητα πάνω σε μελοποιημένα λόγια που δηλώνουν με σαφήνεια πως η ασάφεια παλεύεται. Είναι επιτακτική σχεδόν η ανάγκη δημοσίευσης των παρακάτω αποσπασμάτων:

«Διάβασέ με απ’ την αρχή
τις κοινοτυπίες μου παρ’τες για παράπτωμα
έχω νόημα κρυφό
που δεν το φαντάστηκες όταν όλα παίζονταν...

Διάβασέ με απ΄την αρχή
άσε τη μετάφραση πιάσε το πρωτότυπο
το μπετόν της εποχής
η δική μου υπόθεση θα το κάνει θρύψαλλα...»

''Ωχρά Σπειροχαίτη''

Και τώρα συγνώμη αλλά έχω να προλάβω άλλη μια «αόρατη μέρα».
Καληνύχτα...

το μικρό ψάρι ή κατι τέτοιο...

επέπλεε τις μέρες
στους συμβιβασμούς
τα βράδια βυθιζόταν
σε επιθανάτιες "ελευθερίες",
προσμένοντας νοσταλγικά
μιαν άμπωτη συγκινήσεων,
επιβεβαιώνοντας έτσι τα σαρκοβόρα
που περιπολούσαν
έξω απο την υδάτινη σφαίρα του

δ.

της περιέργειας και της αδιαφορίας

ένα παιδάκι που κρατά στο αριστερό του χέρι

νούφαρο

νούφαρο άσχημο

κλεμμένο από κάποια διασταύρωση

στάζει τα τελευταία του υγρά

και σφίγγεται στα μικρά δάχτυλα αδιάφορο

μέσα στην τελευταία του τραγική εκδοχή

παρατηρεί στην εκπνοή του δράματος του

πως το δεξί παιδικό χέρι κρατά μαχαίρι

καρφώνει το νούφαρο

τρυπώντας και την αριστερή μικρή του χούφτα

και το νούφαρο πεθαίνει

στην πιο όμορφη λίμνη του κόσμου

κόκκινη από άδολα αιμοσφαίρια

ένας όμορφος νομοτελειακός φόνος

της αδιαφορίας από την περιέργεια

ΠΡΑΣΙΝΗ ΕΡΗΜΙΑ

μισώ την εξουσία της γλώσσας

Μισώ την εξουσία της γλώσσας τις αφαιρετικές έννοιες – συμβολικές μολαταύτα-να αντανακλούν περιεχόμενα ήδη δοσμένα ενός πολιτισμού αλλότριου.

Ανακαλύπτω συναισθήματα, εφευρίσκω έννοιες που δεν αντιστοιχούν σε κανέναν ορισμό ταξιδεύω έξω από τα όριά της.

Πώς να κατηγοριοποιήσεις τα συναισθήματα -να τα χωρίσεις σε άσπρο και μαύρο- και γιατί το μαύρο να αντιστοιχεί στο κακό;

Οι κινέζοι φορούν άσπρα όταν πενθούν΄

Η εξουσία των συμβόλων΄ αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο ανάλογα με το χρώμα φακών που σου έχει φορέσει ο πολιτισμός μέσα στον οποίο γεννήθηκες.

Άσπρο και μαύρο – χαρά και λύπη- και οι αποχρώσεις πώς αποτυπώνονται;

Οι Εσκιμώοι έχουν 40 λέξεις για το λευκό.

Δεν ξέρω πόσες λέξεις χρειάζονται για να χρωματίσω τη λύπη – όχι μοβ, αλλά γαλάζια και πράσινη και βυσσινί-

Θέλω να σπάσω αυτόν τον κώδικα που τόσο καλά με έχουν μάθει να χειρίζομαι μηχανικά και αυτόματα΄ σκέψη και έκφραση και μορφή και περιεχόμενο

Θέλω να βρω την ουσία κάτω από τόνους λέξεων, εννοιών, συντακτικών δομών και γραμματικών κανόνων.

Εγκεφαλικά παιχνίδια και παιχνίδια της φαντασίας οι δομές συγκλίνουν σαν Συμπληγάδες οι έννοιες στριφογυρίζουν σαν τον γαλαξία κάθε λέξη αποτυπωμένη είναι πόνος το έλλογο και το θυμικό πασχίζουν να πλησιάσουν όπως εκείνα τα χέρια στην Capella Sixtina κατακερματισμός, καταμέτρηση, καταχώρηση

Θέλω να ουρλιάξω -πώς να αποτυπώσω το ουρλιαχτό μου- πώς να περιγράψω τον πόνο ενός ουρλιαχτού που δεν μπορεί να βγει από το στέρνο; την ασφυξία, την άρρυθμη αναπνοή, τον πανικό; σωματική γραφή΄ αποτυπώνω το κάθε κύτταρό μου πάνω σε άθλια σημεία βαλμένα σε τάξη, το ένα δίπλα στο άλλο τ-ο-έ-ν-α-δ-ί-π-λ-α-σ-τ-ο-ά-λ-λ-ο ναυτία΄ οι λέξεις στροβιλίζουν, οι έννοιες δεν μου ανήκουν «λάθη στη χρήση της γλώσσας μας»

Ποια είναι η «γλώσσα μας»; Ποιοι είμαστε «εμείς»;

Απέραντο βασίλειο των συμβόλων αυθαιρεσία της αφαίρεσης κατακερματισμός του όλου

Ποιος ορίζει τις έννοιες; ποιος τους δίνει περιεχόμενο; ποιος τις ταξινομεί και ποιος τις καταγράφει; Κι η ποίηση; συναισθηματική γραφειοκρατία; Απόπειρα να σπάσεις τα σύμβολα που μένει στο κενό καθώς τα αναπαράγει;

Και πώς προφέρονται οι λέξεις; πώς συλλαβίζονται τα νοήματα; Ερωτευμένοι δηλώνουν οι παντρεμένοι και οι καταπιεστές επικαλούνται την ελευθερία ε-λ-ε-υ-θ-ε-ρ-ί-α, ε-λευ-θε-ρί-α

Όχι. Δεν μπορεί να προφέρουμε το ίδιο.

Να συντρίψουμε τις έννοιες

Να οικειοποιηθούμε τις λέξεις

Να ξαναπλάσουμε τα νοήματα

Να συλλαβίσουμε τα όνειρά μας

Να προφέρουμε την ουσία μας

Ας τελειώνουμε πια με τα «αυτονόητα».

λ.

ταυτολογία των εποχών

...κι όμως στα ακροδάκτυλά μου
έχει πάντα φθινόπωρο
θλίψη αλλοτινού καλοκαιριού
και νηπενθή θαμμένα στο χειμώνα.
την κατάρα μιας άνοιξης ποθώ...

δ.

τελικά;

Τελικά δεν ξέρω αν ήμουν τυχερός

Οι κατάρες έγειραν προς τον άνεμο της ζωής

Τα ποτάμια υποσχέθηκαν ν’ αλλάζουν

κοίτη στα όνειρά μου

Όταν μάτωνα

δεν ξέρω τι πάθαινα

μ’ έπιαναν γέλια χωρίς σταματημό

λες κι ήταν κάθε πόνος μου αστείο

του θανάτου γελωτοποιός

στην ευτυχία

μ’ έπιανε μια τέτοια θλίψη

που χανόταν σαν ένα απ’ τα πολλά

σπανιόλικα επίθετα

του Ανεκπλήρωτου

κι όταν πέθανα

σκόρπισα μια τέτοια αμηχανία

ώστε θάφτηκα μαζί με κάθε

χειρονομία που θα με αφορούσε

Εσύ όμως μην αργείς ποτέ

αναμονή

είναι όταν ένα σώμα

συμπυκνώνεται σ' ένα βλέμμα

σ' ένα βλέμμα στραμμένο κάπου

ειλικρινής αναμονή

είναι χρόνος

χωρίς αντικειμενικό κριτήριο

Νομίζετε πως είστε αναντικατάστατος?

Γυμνοί ποιητές μου είπαν πάλι ψέματα.
Πως η αλήθεια δεν θα πονέσει.
Τουλάχιστον τη σάρκα μου.
Χρόνια παλεύω την αντικατάστασή μου.
Θα μπορέσω ακόμα για λίγο να ανοίγω το φως στη μέρα σου.
Θα μπορέσω ακόμα για λίγο να νυχτώνω στο σκοτάδι σου.
Δεν είμαι αναντικατάστατος.
Απλά κανείς δεν θα αγαπήσει τα δόντια σου όπως εγώ.
Εκείνη τη στιγμή, που είσουν απεναντί μου, που σε κοίταξα και γέλασες, που με κοίταξες και σταμάτησα την ανάσα μου μην μ'ακούσεις... άπο εκείνη τη στιγμή μου ανήκουν τα πάντα.
Δεν είμαι αναντικατάστατος.
Απλά δεν μπορείς να αντικαταστήσεις μια στιγμή που ανήκει σε μένα.
Κανείς δεν θα αγαπήσει τα δόντια σου όπως εγώ.

Χρόνος

Γυαλιά είναι ο χρόνος.
Και θα κοπώ στα δευτερόλεπτά του.
Δεν ξέρω να τον μετράω αλλιώς.
Μόνο αντίστροφα.
Μόνο με πόνο.
Μόνο μόνος.
Μ'ακούς ?

Ο Ιούδας και εγώ

... μα εγώ τον συμπόνεσα στην απελπισμένη του κίνηση.
Ήτανε φίλος μου
μ'έβλεπε στον ανήσυχο ύπνο του και τιναζόταν.
Με ξεχώρισε στο ανώνυμο πλήθος και μου έσφιξε το χέρι
"δε χώρισα ποτέ ευθύνες"
είπε: "δε δίστασα ποτέ στην εκλογή, ξέρω πάντα καλά τι είναι αλήθεια"

Δύσκολες εναλλακτικές λύσεις

minima apo Parisi

filia ki ena zesto xamogelo apo ta vathi tou sikouana...

αποπροσανατολισμός

οι βορινές μου νύχτες-νότιες μέρες σου
κάθε ανατολή σου-δύση μου
νομίζω θέλει κούρδισμα
της επαφής μας η πυξίδα

Η διαλεκτική στη γλώσσα των χουλιγκάνων:

μία η άλλη


γ.

Η άποψη του Γούντι Άλλεν για τον χρόνο...

«Θα αυτοκτονήσω. Θα πάω στο Παρίσι και θα πέσω από τον πύργο του Άϊφελ. Θα πεθάνω. Για την ακρίβεια, αν πάρω το «Κονκόρντ» θα πεθάνω τρεις ώρες νωρίτερα. Τέλεια. Μια στιγμή! Αν λάβουμε υπόψη την αλλαγή της ώρας, μπορώ να είμαι ζωντανός για έξι ώρες στη Νέα Υόρκη αλλά ήδη τρεις ώρες νεκρός στο Παρίσι. Τέλεια! Μπορώ να προλάβω να τακτοποιήσω τις δουλειές μου και να πεθάνω κιόλας»

Πώς να έρθετε στο σπίτι μου

Θα πάρετε το λεωφορείο Α135894879
θα κατεβείτε στη στάση 8258974
θα πάρετε το στενό απέναντι από τη στάση
δυό στενά μετά θα κάνετε αριστερά
στο δεξί σας χέρι στο πρώτο γωνιακό σπίτι που θα βρείτε
θα ρίξετε μια κλωτσιά στην πόρτα και θα μπείτε

Γιατί να ανοίξετε την πόρτα με κλωτσιά;

Μα, με άδεια χέρια θα ρθείτε ρε τσίπηδες;


γ.

άχρονη λαχτάρα

Τα μάτια μου στα μάτια σου

να βλέπω

τα χείλη μου στα χείλη σου

να θρέφω

στο κορμί μου το κορμί σου

να ιδρώνω

στην αφή μου την αφή σου

να τελειώνω

στα στενά του έρωτα

ξέστρωτα σεντόνια

ταχύπαλμοι κρατήρες


ΑΛΡΩ