Πάμε για πατσά;

"Ταξική πάλη υπάρχει και χωρίς ταξική συνείδηση", έλεγε ο Κάρολος Μαρξ στις εμπνευσμένες του στιγμές (σαφώς πιο εμπνευσμένες από τις στιγμές που αφιέρωσε στα ποιήματα της νεότητάς του). Το βίντεο του Σπύρου Ζαγοραίου μηδενός (μουσικού, μαϊντανού, χορευτή, συνδαιτημόνα) και μηδεμιάς (μουσικάντισας, μαϊντανής, χορεύτριας, συνδαιτημόνισσας) εξαιρουμένου/ης είναι μια κραυγαλέα επιβεβαίωση όταν συγκρίνεται με τις αναβράζουσες κοινωνικές αντιθέσεις.
Παρ' όλ' αυτά τα αυτονότητα, θέλω να διατυπώσω μιαν εκτίμηση έχοντας παράλληλα την εντύπωση ότι παρά την φαινομενική καινοτομία της θα έχει διατυπωθεί κι από άλλους άγνωστους σε μένα ψυχοναύτες πέραν της δικής μου ταπεινότητας. Εκτρέποντας ελαφρώς την επαναστατική προοπτική του Μάρξ, σύμφωνα με την οποία η μικροαστική τάξη δεν έχει ταυτότητα αλλά αποτελεί μια τάξη που θα κερδηθεί είτε από την αστική τάξη είτε από το προλεταριάτο, διαμορφώνω μια άλλη τρέχουσα εκδοχή της πραγματικότητας.
Η αστική τάξη είναι αλήθεια ότι σήμερα, στο βαθμό που έχει υποκαταστήσει την κοινωνική παρουσία της με την αστυνομία, είναι αλλού, εκεί που προσπαθεί μέσα στο δίπολο κεφαλαίου-εργασίας να απαλλαγεί από την καταραμένη ιστορική αντίθεση πειραματιζόμενη τρόπους κατάργησης της εργασίας (βλ. ρομπότ). Αφανίζοντας λοιπόν τον ένα πόλο, καταργείται η αντίθεση κι απελευθερώνεται επιτέλους ο άλλος πόλος: το δέσμιο και καταταλαιπωρημένο κεφάλαιο.
Εν τω μεταξύ, το προλεταριάτο, έχοντας μετατοπιστεί ταξικά, έχει αναλάβει τον ρευστής ταυτότητας μαρξικό ρόλο καθώς είναι αυτό που διεκδικείται τώρα πια από τον μικροαστισμό και το λούμπεν προλεταριάτο. Το βίντεο επιβεβαιώνει τον συνειδησιακό χυλό του σημερινού προλεταριάτου "φωτογραφίζοντας" μια πολιτισμική έκφραση προλεταριακής ντομπροσύνης, μικροαστικού τυχοδιωκτισμού και λούμπεν προλεταριακού χιούμορ.