Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Ζητείται μανιφέστο

Για ένα υποκείμενο
που δεν θα υποκύπτει
κι ας υπόκειται των κειμένων

αποδρώντας από τα αντικείμενα

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

στόμωσε το σκύλο με τη μοναξιά της


βγαίνει από το διαμέρισμα
κάθε λίγο και λιγάκι με το σκύλο της
και τον ακολουθεί μέχρι που χάνεται μαζί του

το ξέρω  ότι ο σκύλος είναι άλλοθι
για τη μοναξιά της

γιατί ακούω τη μοναξιά να αλυχτάει σα σκύλος
στο διαμέρισμα

όταν αυτή λείπει με το σκύλο της

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

ε;

Πώς αντέχεται
τόση παρακμή
τόση ευκολία
τόσος οχετός
τόση επίδειξη
τόση φαινομενικότητα
τόσο τίποτα
τόσα καμπόσα
τόσα στολίδια
τόσα άναστρα βράδυα
τόσα ψεύτικα άστρα
τόσες οθόνες
τόσα λάικ
τόσες ήττες
τόσες νίκες
τόσες νίκες που έγιναν ήττες γιατί δεν στοχάστηκε κανείς
τόσες ήττες που δεν έγιναν στοχασμός αλλά μόνο φετίχ
τόσα φετίχ
τόσοι άνθρωποι που πνίγονται
τόση φιλανθρωπία από τ' αφεντικά για τους ανθρώπους που οι ίδιοι πνίγουν
τόσοι άνθρωποι που νοιάζονται γι αυτούς που πνίγονται αλλά δεν βλέπουν ποιοί τους πνίγουν
τόσες κουβέρτες
τόσα ρούχα
τόσες σέλφι
τόσοι τακτικισμοί
τόσοι  -ισμοί
τόσα "η πραγματικότητα πρέπει να χωρέσει σ' αυτό που λέω αλλιώς δεν υπάρχει"
τόσες επιθέσεις όλων εναντίον όλων
τόση θάλασσα να μας χλευάζει
τόσο απέραντα όμορφη η θάλασσα
τόσο όσο να ρωτήσει:

Πώς και πόσο αντέχεται
η Βλακεία;
ε;

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Και αυτή τη φορά χρόνια πολλά πολλά

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Τοκ Τοκ


 


 












παραδέρνεις εκεί που η σιωπή χτυπάει κόκκινο
και θα σημάνει τρείς

κανείς δεν πέρασε από δω 
γιατί το χώμα δεν πατήθηκε
μπορεί βεβαίως όλοι να γνωρίζουν
να έχουν δει περί τίνος πρόκειται
αλλά κανείς δεν πέρασε

αυτά που "ξέρει όλος ο κόσμος"
και όσα "έχει δει"
δεν είναι αρκετά

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Διλήμματα



Από τη μια μεριά η "μεταφυσική του χρήματος" - από την άλλη η σάρκα του ροδάκινου.


Από τη μια μεριά ένα στρατσόχαρτο, μια υπογραφή, μια φούσκα - από την άλλη το χώμα, το νερό, ο ιδρώτας.


Από τη μια μεριά το "επιχειρείν" - από την άλλη ένας ψαράς κι η βάρκα του.


Από τη μια μεριά το νεκρό χρυσάφι - από την άλλη το ψωμί και το αλάτι.


Από τη μια μεριά ο υποθηκευμένος ουρανός, ένα παγκόσμιο μαύρο τίποτα - από την άλλη σύμπας ο κάτω κήπος.


Από τη μια μεριά ο τσιφλικάς, ο τραπεζίτης, τα "στελέχη" - από την άλλη ο Σάκκο, ο Βαντσέτι, ο Αντύπας.


Αυτός ο πόλεμος δεν έχει τέλος.





Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, περιοδικό "Σημειώσεις", τχ. 73.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Άσμα για μια ισημερία

Άρχοντα χωροδεσπότη, κοίτα χιονίζει, κι' ο ουρανός είναι αμπόδιστος, η γη λυτρωμένη από κάθε ζυγό :
γη του Σήθ και του Σαούλ, του Τσε Χουάγκ-τι και του Χέοπα.

Η φωνή των ανθρώπων είναι μέσα στους ανθρώπους, η φωνή του μπρούντζου μέσα στον μπρούντζο και κάπου στον κόσμο
όπου ο ουρανός ήταν άφωνος κι' ο καιρός δε φυλάχτηκε,

ένα παιδί γεννιέται στον κόσμο που κανείς δεν ξέρει τη φυλή ούτε τη σειριά,
και το πνεύμα χτυπά με χτύπους σίγουρους στους λοβούς ενός κούτελου άσπιλου.

Ω Γη, Μάνα μας, μη σε μέλει γι' αυτή τη φάρα : ο καιρός είναι αστραπιαίος, ο καιρός είναι πλήθος κι' η ζωή πάει το διάβα της.

Ένα άσμα υψώνεται μέσα μας που δεν έχει γνωρίσει την πηγή του και δε θα εκβάλει στο θάνατο :
ισημερία μιάς ώρας ανάμεσα στη Γη και στον άνθρωπο.


Σαιν-Τζων Περς σε μετάφραση Νίκου Παναγιωτόπουλου


Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

Του κάκου

βούρκωσαν 20 πολυώνυμα
με κείνο σου το πέρασμα
απ το φουγάρο

πληκτικός και με διάθεση
οριζόντιας σήψης\
περπάτησες
ακομηλίγο

έφτιαξα μια χαμόπιτα
να αξιοποιήσω την φωτιά
ψήθηκε κανονικά
στους 175 βαθμούς Κελσίου

σάπισε κανονικά στους
_γύρω στους_
40 εκείνου του καλοκαιριού

του συγκεκριμένου και τα λοιπά
έπειτα όλα είχαν ειπωθεί

περιγραφεί ξανά και ξανά
επαναληφθεί και διανθιστεί

είχαν απολέσει το ιστορικό τους \χρέος

αποσπασματικά όπως οι πόνοι τους
μετακινήθηκαν στο σώμα
σουβλιά στο ανέβασμα και στο κατέβασμα
απουσία απουσία απουσία απουσία

πρωτότυπη νύχτα με φως ηλεχτρικό
με καθαρά σεντόνια
και πληχτρολόγιο

η καντηλότροπη παντιέρα
λικνίστηκε ααααψού\

σαν πύραυλος με φόρα\
αύριο ίσως να ήταν πουλάκι
ή και αναστεναγμός
ωωω\
μα πόσο ρομαντικό 

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

φώναξε στον εαυτό του

Και φώναξε:
"Καλά αυτοί οι πρόσφυγες δεν έχουν υποχρεώσεις;
Μόνο δικαιώματα έχουν;"

Κατασίγασε έτσι τον νομιμόφρονα πατριωτισμό του
που είχε αρχίσει να κατατρώγεται από έναν ενοχλητικό ανθρωπισμό

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

τελευταίο μήνυμα

όταν φύγεις οριστικά
άσε το φως ανοιχτό

η μοναξιά μου
θέλει να διαβάσει τον καφέ σου 






Θαλερός Κ.

Κυριακή 16 Αυγούστου 2015

καταραμένε Αύγουστε

καταραμένε Αύγουστε
με τον επίμονο ήλιο να λιώνει τους ασβεστωμένους πόθους
και ασυνάρτητους αγέρηδες να τρελαίνουν την ηθική του ανεμοδείκτη

πυρωμένε ιδρώτα
αναβλύζεις ακατάσχετα από τους ηφαιστειακούς πόρους
και αλείφεις το οργωμένο δέρμα με τα αποκαΐδια της εσωτερικής κόλασης

απάλλαξέ με
από τα εντεταλμένα σου λάθη
κι άσε με στην άκρη
ενός αδιάφορου καλοκαιριού

χωρίς αποσκευές

να περιμένω το τραίνο του εξημερωμένου φθινοπώρου

Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

Λευτερία

Κολύμπησα
όπως κολυμπώ κάθε μέρα,
κάθε μέρα ασταμάτητα.

Αλλά σήμερα
σκέφτηκα,
θυμήθηκα,
ανακάλεσα,
τη ΓΥΝΑΙΚΑ
που με έφερε με πόνο
στον άπονο κόσμο.
Και αυτή,
-για δες σύμπτωση-

λέγεται Ελευθερία.

Η μάνα μου.




Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

μικρές νομοτέλειες των καθημερινών μεγάλων στιγμών

με τόσα  σκατά κάτω από το χαλί
όσους ελιγμούς κι αν κάνεις

κάποια στιγμή θα σκοντάψεις

και θα εκπλαγείς από τις συσσωρεύσεις

Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

Γιόμα





Εν τέλει
κάποια στιγμή
έχουνε φταίξει
όλα με την σειρά τους
κι έχουνε πάψει πια..

Σάββατο 23 Μαΐου 2015

Μπορω να δω...

Μπορω να δω τα φωτα του χωριου
στιγμιαια καθε φορα
μεσα απο τις σταγονες της βροχης λιγο πριν βυθιστουν στο χωμα
Μπορω να ακουσω καθαρα
τους υπηρετες του ανυπαρκτου θεου
σε καποιο ακαθιστο υμνο
και τις ανασες των πολυχρωμων κουρασμενων συμβολων της ειρηνης
που κουρνιασαν στον περιστερωνα
διαλεγοντας το απο καποιο κοντραρισμα στην καταιγιδα
Μπορω να μυρισω το αρωμα του κορμιου σου
που διασχιζει καθετα τον δυνατο ανεμο
τελειως ανεξηγητα αυλο
θολωνοντας εξαισια τον κουρασμενο μου νου
Μπορω να νιωσω τουτη τη νυχτα
γιατι στο σκοταδι το συρματοπλεγμα δεν φαινεται
και ξερω οτι παντα
οι σταγονες της βροχης
το νερο της σταγονας
το νερο
χαλαρωνει τις δυναμεις συνοχης των μοριων οποιουδηποτε μεταλλου
και το συρματοπλεγμα ειναι απο μεταλλο
οπως τα καγκελα
τα οπλα
οι χειροπεδες
οι κλειδαριες
Σκεφτομαι πως συντομα θα πρεπει ολα αυτα να δοθουν στη σκοτεινη βροχη
για να σκουριασουν, να χαθουν..


Θαλερός Κ, 1984

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Του Αγίου Ευαγγελίου το ανάγνωσμα


Σε γαμούν κανονικά, η μαμά και ο μπαμπάς.
Μπορεί και άθελά τους, πάντως αποτελεσματικά.
Σε παραγεμίζουνε με τα δικά τους τα στραβά, κι αν πας
να βγεις, σου πακετάρουνε και κάποια επιπλέον, πιο προσωπικά.

Όμως και εκείνοι εγαμήθησαν κατά σειρά,
από γελοίους με παλαιικά καπέλα και παλτά,
που άλλοτε τούς κοιτάζαν βλοσυρά
Κι άλλοτε μεταξύ τους τρώγονταν σαν τα σκυλιά.

Ο άνθρωπος κληροδοτεί τη δυστυχία
η οποία βαθαίνει σαν την υφαλοκρηπίδα.
Κοπάνησέ την, χωρίς αστοχία,
και μην τεκνοποιήσεις, μόνο πήδα.

Φίλιπ Λαρκιν 
(Μετάφρασε ο Ορφέας Απέργης)

Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

Δὲν εἴμαστε ποιητές


Δὲν εἴμαστε ποιητὲς
Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα
Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους
Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου
Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ
Σημαίνει πὼς φοβόμαστε
Καὶ ἡ ζωή μας ἔγινε ξένη
Ὁ θάνατος βραχνάς.

Γιώργος Σαραντάρης


Στο wikipedia αναφέρεται ότι  "Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Γιώργος Σαραντάρης εμφορούμενος από συναισθήματα φιλοπατρίας συμμετείχε στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο στην πρώτη γραμμή του Αλβανικού μετώπου, όπου αρρώστησε από τύφο. Πέθανε ύστερα από την επιστροφή του στην Αθήνα το 1941."

Ωστόσο, ο Ελύτης έχει άλλη άποψη που την διατυπώνειστα "ανοιχτά χαρτιά":
"Ήταν η μόνη και πιο άδικη απώλεια [...] Θέλω απροκάλυπτα να καταγγείλω το επιστρατευτικό σύστημα που επικρατούσε την εποχή εκείνη και που, δεν ξέρω πως, κατάφερε να κρατήσει στα γραφεία και τις επιμελητείες όλα τα χοντρόπετσα θηρία των αθηναϊκών ζαχαροπλαστείων και να ξαποστείλει στην πρώτη γραμμή το πιο αγνό και ανυπεράσπιστο πλάσμα. Έναν εύθραστο διανοούμενο που μόλις στεκόταν στα πόδια του, που όμως είχε προφθάσει να κάνει τις πιο πρωτότυπες και γεμάτες από αγάπη σκέψεις για την Ελλάδα και το μέλλον της".

Τελικά αυτό που ισχύει:
"Ο Σαραντάρης πέθανε αβοήθητος στα χιόνια της Πίνδου, πολεμώντας-αυτός ο ασθενικός μικροκαμωμένος ποιητής..-τους φασίστες εισβολείς...πέθανε εγκατελειμμένος, χλευαζόμενος από τους "άντρες" μιας βρόμικης νοοτροπίας που τον "προκαλούσε" να δείξει τη..μαγκιά του!...πέθανε από το ασυγχώρητο μίσος της κακομοιριάς που κάνει το κόμπλεξ της ιδεολογία και ηθική του όχλου..."

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Πανάκεια













Ο πυρετός
κι όλες οι ζέστες του κόσμου
οι εσωτερικές
σε φέρνουν στο προσκήνιο
με μια απλότητα
ακτίνας που διαπέρασε
2-3 σειρές πολυκατοικιών
και μια γρίλια
πίσω απ΄τα μάτια
το βάρος αφόρητο

γέρνω μπροστά
προς το χέρι σου
για να περάσει

Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

σημαιάκια λιγδιασμένα

Οι δρόμοι ανοιχτοί.
Οι ταβέρνες φίσκα.
Σήμερα το θέλει η μέρα
Μπακαλιάρο-σκορδαλιά.
Κυάλια κρεμασμένα
Σημαιάκια λιγδιασμένα.
Βαράει και ο ήλιος
και η σκορδαλιά.
Μια σκατόμυγα στο μάτι του παιδιού
μετά την παρέλαση. 25 Μαρτίου 77.



Κατερίνα Γώγου

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Μια τοιαύτη εορτή...

«Διότι μία τοιαύτη εορτή της τρέλλας και της αθυροστομίας [αι Απόκρεω], είναι ανάγκη της ανθρωπίνης ψυχής, ως η εξομολόγησις· είναι δικλείς από την οποίαν εκφεύγει το περίσσευμα της δυσφορίας ημών διά την υπόκρισιν εις ην μας αναγκάζουν αι κοινωνικαί συνθήκαι· είναι μικρά επανάστασις του αφελούς και πρωτογενούς ανθρώπου, τον οποίον δεν εδάμασαν ακόμη εν ημίν, ούτε θα δαμάσουν ίσως ποτέ εντελώς οι νόμοι του λεγομένου πολιτισμού.»
Ιωάννης Κονδυλάκης, από το Λεξικό Νεοελληνικών Παραθεμάτων και Αφορισμών (επιμ. Γ.Π. Σαββίδης).

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Το ημερολόγιο ενός βαρβάρου

Είμαστε λίγο δικηγόροι, λίγο ποιητές,
λίγο σύζυγοι, λίγο ερωμένοι
περήφανοι και τιποτένιοι μαζί.
Λίγο πλάσματα αγαθά και λίγο καθάρματα
[...]
Είμαστε λίγο ποιητές, λίγο δικηγόροι,
ξέρομε να φωνάζομε ξέρομε να σιωπούμε
έχομε μια καρδιά, πολλές καρδιές, όσες χρειαστούν,
για να χωρέσει ο ωκεανός που κρύβομε δω μέσα.


Νίκος Παπάς, , 1957

[Kύριε, άνθρωποι απλοί], [Της μοναξιάς ο ύπνος μισοθάνατος]

 [Kύριε, άνθρωποι απλοί]

Kύριε, άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα,
(κι η ψυχή μας
είταν το ύφασμα που δεν τ' αγόρασε κανείς).
Tην τιμή δεν κανονίζαμε απ' την ούγια
η πήχη και τα ρούπια είταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμίς ποτέ:
η αμαρτία μας.

Eίχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
―πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα―.
Tώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησέ μας· δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας·
Kύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!



[Της μοναξιάς ο ύπνος μισοθάνατος]

Tης μοναξιάς ο ύπνος μισοθάνατος·
γυρίζει τις εικόνες διψασμένα όνειρα,
είν' ο βυθός τα χρώματα...
Ξαναγυρίζει στη ζωή με μουσικές παράξενες,
γι' αυτό δεν είναι θάνατος,
κυκλόφερτου ανέμου αλλαγή
δίνει καιρό να συλλογίζομαι
σαν ξελογιάζεις τα όνειρα
ξύπνε· και ντύνω νυφικό ζωής
τα κλώνια χειμωνιάτικου βραχνά
με μαγικά λουλούδια άνοιξης.
Tο δίκοπο μαχαίρι της ζωής κρατάς!
 

Δημήτρης Αντωνίου

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

...αντιεκλογικό τραγούδι: "Στην οδό του Μπλαμαντώ"




Στην οδό του Μπλαμαντώ
έχουν στήσει τα πατάρια
και ακονίσαν τα ξινάρια
για να κόψουν τα κεφάλια.
Στην οδό του Μπλαμαντώ.

Στην οδό του Μπλαμαντώ
πάν' οι δήμιοι στη δουλειά τους
δε σας λέω χωρατό
για να κόψουν Πατριάρχους
και Στρατάρχους και Ναυάρχους.
Στην οδό του Μπλαμαντώ.

Στην οδό του Μπλαμαντώ
φτάνουν οι κυρίες σωρό
οι λουσάτες με τα βέλο
μα τους λείπει το τσερβέλο
και μαζί και το καπέλο.
Στο ρυάκι της οδού του Μπλαμαντώ


Jean Paul Sartre (απόδοση: Αλέξη Σολομού)

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

πατρίδα μου όλη η Γη...



Όταν σε συγκροτεί μια πατρίδα
εξουδετερώνεις την έννοια της συγκρότησης:
προσδίδεις στον παράγοντα τύχη
χαρακτήρα υπαρξιακής νομοτέλειας