Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Όλα είναι ένα (2)

Κι επειδή είμαστε
αυτό που είμαστε,
κι επειδή, λοιπόν,
είστε αυτό που είστε
ποτέ δεν θα φωνάξουμε "ζήτω ο Θάνατος"
όπως φωνάζουν οι απανταχού "πριμοδεριβερα",
αλλά θα κοιτάξουμε αυτόν τον ίδιο το θάνατο
κατάματα
με το βλέμμα,
με αυτό το βλέμμα,
με το φλέγμα αυτών που μοιράστηκαν τη ζωή τους απλόχερα.
Εσαεί.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

απόλυτα εύστοχο...

malitsios είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
malitsios είπε...

και επειδή ςίμαστε εμείς όλα αυτα
http://notiodytiko-perasma.blogspot.gr/

*Σ* είπε...

__

ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ Ναι αλλά όχι μόνο ΕΣΥ και ΕΓΩ Και ΕΓΩ Όλο για’ σένα λες συνέχεια Και ΕΓΩ Τι και ΕΣΥ Άσε με Όλο ΕΣΥ λες Και εσύ το ίδιο Στο διάολο ΑΚΟΥΣ Στο διάολο

Εντάξει έχεις δίκιο… ΕΣΥ… Και Εσύ έχεις δίκιο… ΕΣΥ… ΕΓΩ και ΕΣΥ δηλαδή… Ναι ΕΣΥ και ΕΓΩ… Μήπως δηλαδή ΕΜΕΙΣ… NAI ΕΜΕΙΣ… ΕΜΕΙΣ… ΕΜΕΙΣ…ΕΜΕΙΣ

Και χιόνια και δάση και όνειρα και προσδοκίες και ΘΕΛΩ και φεγγάρια και καλοκαιρινός ουρανός γεμάτος αστέρια και ζεστές αγκαλιές τα βράδια και πληρότητα και οικειότητα και οξυγόνο και έλλειψη χώρου και τέλμα και φωνές και φωνές και φωνές και φωνές χαράς και φωνές πόνου και φωνές λαχτάρας και φωνές πανικού και φωνές και φωνές και ουρλιαχτά πάνω από την κατσαρόλα στην κουζίνα και φωνές δίπλα στον φωταγωγό και φωνές μέσα στις παλάμες ΜΑΣ και φωνές που λαμπυρίζουν στο σκοτάδι και φωνές που εγκλωβίζουν τις λάμψεις

Ξέρεις κάτι… ΕΜΕΙΣ… ναι… αλλά και ΕΓΩ… αλλά και ΕΣΥ… ναι… έχεις δίκιο… ΕΜΕΙΣ αλλά και ΕΣΥ και ΕΓΩ

και ΕΜΕΙΣ και ΕΣΥ και ΕΓΩ

και ΕΣΥ και ΕΜΕΙΣ και ΕΓΩ

και ΕΓΩ και ΕΣΥ και ΕΜΕΙΣ

Και όλα αυτά που θα εκραγούν και θα σμίξουν όπως ποτέ άλλοτε πριν, όπως με κανέναν πιο πριν ΕΜΕΙΣ

Και όλα αυτά που θα λαχταράνε να ανασάνουν και θα πονάνε που δεν συναντήθηκαν ποτέ ΕΓΩ και ΕΣΥ

Και όλα αυτά που θα εκραγούν και θα σμίξουν με ΑΛΛΟΥΣ κάπου και κάποτε

Και ΕΣΥ και ΕΓΩ και ΕΜΕΙΣ και οι ΑΛΛΟΙ και ΟΛΑ και τα ΠΑΝΤΑ και το ΤΙΠΟΤΑ και ο ΠΟΝΟΣ και η ΛΑΧΤΑΡΑ και η ΑΠΟΓΝΩΣΗ και η ΜΟΝΑΞΙΑ και η ΑΓΚΑΛΙΑ και η ΑΓΚΑΛΙΑ και η ΑΓΚΑΛΙΑ η δική ΣΟΥ και η ΑΓΚΑΛΙΑ η δική ΜΟΥ και η ΑΓΚΑΛΙΑ που μοιάζει με το πιο οικείο πράγμα στον κόσμο και η ΑΓΚΑΛΙΑ που δεν θα γίνει ποτέ αυτό που ονειρεύτηκα δεν θα γίνει το πιο οικείο πράγμα στον κόσμο και κάπου εκεί θα υπάρχεις και ΕΣΥ και ΕΓΩ και ΕΜΕΙΣ και οι ΑΛΛΟΙ λαχταρώντας τα ΠΑΝΤΑ ρισκάροντας τη ζωή μας ΞΑΝΑ και ΞΑΝΑ και ΞΑΝΑ ξέροντας ότι έτσι είναι και θα ‘ ναι μέχρι που να σταματήσουμε να λαχταράμε 2 μέτρα κάτω απ’ τη γη ή πιο πριν 2 μέτρα πάνω απ’ τη γη επειδή λυγίσαμε πιο πριν πιο πριν επειδή δεν έμεινε τίποτα για να μπει 2 μέτρα κάτω απ’ τη γη

Μέχρι τέλους

Μέχρι να μην υπάρχει τίποτε άλλο

Μέχρι να μην μείνει ΤΙΠΟΤΑ

Μέχρι να φτάσουμε τα 2 μέτρα και να μην έχει τίποτα μείνει πέρα απ’ το άδειο πετσοκομμένο απ’ τα ρίσκα κουφάρι μας

Μέχρι να τα έχουμε δώσει όλα σε ΜΕΝΑ σε ΣΕΝΑ σε ΕΜΑΣ στους ΑΛΛΟΥΣ

Ρισκάροντας τη ζωή μας ΞΑΝΑ και ΞΑΝΑ και ΞΑΝΑ και ΞΑΝΑ και ΞΑΝΑ και ΞΑΝΑ


__

*Σ*