η μπαλάντα της αρβύλας...

Ματιές ξεθωριάζουν στων υπονόμων το φως
στάχτες των φούρνων, νιφάδες μαύρου χιονιού.

Γιασεμιά νυχτολούλουδα σε κατακόμβες κρυφά
ένας εξόριστος Μάης που αρνείται να ‘ρθει.

Αρβύλες γυαλίζουν κι αντανακλούν παγωνιά
κραυγές περιπόλων, μισανθρωπιάς καταχνιά.

Τα χρώματα σβήνουν σε φαιοπράσινο καμβά
τα παιδιά παρελαύνουν στην παιδική μας χαρά.

Κι εμείς χαιρόμαστε, αχ πώς χαιρόμαστε την ησυχία
κι εμείς φοβόμαστε, αχ πώς φοβόμαστε την ελευθερία.

Μια σημαία προσκυνάμε απ’ του αρχηγού τα βρακιά
σα σκυλιά θα φιλάμε του αφεντικού τα αγαθά.