...Είναι απίστευτο τι αναμνήσεις-εικόνες μπορεί να σου φέρει ένα τραγούδι ή κάποιοι στίχοι που λάτρευες, χρόνια πριν, και για πολύ καιρό μπορεί να μη σου έλεγαν τίποτα.
Συνήθως θυμάσαι αυτούς τους στίχους, όταν γίνονται βιωματικοί και δεν είναι πάντα ό,τι καλύτερο (αυτό βέβαια χωράει κουβέντα).
Ένα βράδυ λοιπόν παρέα με μια καταραμμένη σκιά σιγοτραγουδήσαμε...

Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει
μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει.
Θυμήσου, τότε που σ' άφησαν μονάχο
τον σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο,
το βράχο που επάνω του το κάστρο φτάνει στους ουρανούς,
για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι,
κάνει να ακούγεται κι αυτό το βράδυ
ο ήχος απ' τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι η μοίρα,
θυμάμαι τ' άρωμά της,
τους κύκλους που ησυχάζανε κάτω απ' τα βλέμματά της.
Πήγαινε δε θα το μετανιώσεις
πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις,
θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της
μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της.

Άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι..

Τσουγκρίσαμε τα ποτήρια και αφήσαμε τους στίχους να ταξιδέψουν...

My love...

Διάβασα ότι: "Αυτοί που αγαπιούνται δύσκολα, το έχουν περισσότερη ανάγκη από άλλους"
Το σκέφτομαι...

ε και λοιπόν;
ηταν απλώς μια πευκοβελόνα που λαμπάδιασε
μες στο απολυτο σκοτάδι
επειδη ο πυρετος δεν επετρεψε να οργανωσω ενα σημα κινδυνου
πιο ισχυρο, πιο προσανατολισμενο
και τελικα ευτυχως
_γιατι μεσα στο ψαξιμο εφοδίων πανικοβάλλομαι_
που να ξερα πως θα φτανε η φωτίτσα της μεχρι σε σένα..

πως θα ταξίδευε, σαν στιγμιότυπο εντύπωσης

πολυ μακρια απ τον συμβατικο χρονο που αποδεχόμαστε όταν όλα πάνε καλά
ειχα σχεδόν ξεχάσει την ειρωνία εκείνης της επιθυμίας
εκείνη την διάθεση που την χωρίζουν καθετες ερημοι
πανω στις οποιες τοσο καιρο κουτρουβαλιαζομαι


τωρα μένει το δυσκολότερο
τα γεφυράκια μεταξύ αυτών των νησίδων που απλώνονται
η αποδοχη της ενιαιας διαδρομής που τα συνδέει
οδυνηρα και μη
και φυσικά
αυτό το πάντα μετέωρο "εσυ"...