ο εφοριακός...

Άκου να σου πω πως θα πάει από δω και μπρος

Για σένα ένα, για μένα δεκαενιά

Γιατί είμαι ο εφοριακός, ναι, ναι, είμαι ο εφοριακός

Αν σου φαίνεται λίγο το 5%

Να λες ευχαριστώ που δεν στα παίρνω όλα

Γιατί είμαι ο εφοριακός, ναι, ναι, είμαι ο εφοριακός

Αν οδηγήσεις, θα φορολογήσω το δρόμο

Αν προσπαθήσεις να καθίσεις, θα φορολογήσω τη θέση

Αν κρυώσεις, θα φορολογήσω τη θέρμανση

Αν πας για περίπατο, θα σου φορολογήσω τα πόδια

Μη με ρωτάς τι τα θέλω

Αν δεν θες να σε βάλω να πληρώσεις κι άλλα

Γιατί είμαι ο εφοριακός, ναι, ναι, είμαι ο εφοριακός

Η συμβουλή μου σε όσους πεθαίνουν

Να δηλώσετε τις δεκάρες με τις οποίες σας κλείνουν τα μάτια

Γιατί είμαι ο εφοριακός, ναι, ναι, είμαι ο εφοριακός

Και δουλεύετε μονάχα για μένα.

*αναδημοσίευση από leninreloaded.

...

"Ναι ίσως υπήρχε αυτό το σύμπαν απέναντι στην καταστροφική δύναμη του χρόνου,όμως ήταν ένα παγωμένο μουσείο απολιθωμένων μορφών,αν και τέλειων,μορφών που διέπονται και έχουν συλληφθεί απο ένα καθαρό πνεύμα.Τα ανθρώπινα όντα,όμως,είναι ξένα προς το καθαρό πνεύμα,επειδή το χαρακτηριστικό αυτής της δυστυχισμένης ράτσας είναι η ψυχή,αυτή η περιοχή η κατασπαραγμένη στα δύο,ανάμεσα στη φθαρτή σάρκα και στο καθαρό πνεύμα,αυτή η ενδιάμεση περιοχή όπου λαμβάνει χώρα το πιο σοβαρό στη ζωή:η αγάπη και το μίσος,ο μύθος και το παραμύθι,η ελπίδα και το όνειρο.Αμφιλεγόμενη και εναγώνια,η ψυχή υποφέρει(και πώς είναι δυνατόν να μην υποφέρει;),κυριαρχημένη απο τα πάθη του θνητού σώματος και προσβλέπουσα στην αιωνιότητα του πνεύματος,αμφιρρέποντας αδιάκοπα ανάμεσα στη φθορά και την αφθαρσία,ανάμεσα στο διαβολικό και το θεϊκό.Αγωνία και αμφιλογία απο την οποία, σε στιγμές τρόμου και έκστασης,δημιουργεί την ποίησή της που αναβρύζει απ΄αυτήν την επικράτεια της σύγχυσης και είναι αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της σύγχυσης..."

Ernesto Sabato,αββαδών ο εξολοθρευτής

Το τελευταίο μάθημα ( είπε η ασκούμενη στον ασκητή )

.Για ώρες σιωπηλοί, απόγευμα πια
περπατούσαν μέσα απο αθέριστα χωράφια
ήταν ήδη αργά γι αυτούς

Ξέρανε,πως δεν θα ανταμώνανε,ποτέ ξανά
ασπαστήκανε εκατέρωθεν,βιαστικά
με λυγμούς που σπάραζαν να μην φανούν

Καθώς αποχωρίζονταν,γύρισε η ασκούμενη
στον ασκητή,και είπε με μια δόση θυμού

-Απ το να οδηγείς,καλύτερο να συνοδοιπορείς
απ το να υποδεικνύεις,καλύτερο να εμπνέεις

Και με ένα μίσος που εμπεριείχε
την χρόνια αγάπη της γι αυτόν κρυμμένη
τον άρπαξε,φιλώντας τον
για πρώτη και τελευταία φορά

Έτοιμη πλέον,καθώς ηταν,να βαλθεί σε μάχες
αναχώρησε,ως που χάθήκε η εικόνα της
μέσα στους χρυσαφί κάμπους.