10001111000010001110

Χαμένος σε ψηφία
Φοράω τις διαθέσεις μου
Σαν καθημερινές αλλαξιές
Αλλά μέσα στον χαμό του σπιτιού μου
Η σωστή δεν βρίσκεται πουθενά

Πολύ
δυνατό φως
τα πόδια μου
ακουμπούν στη γη
πολύ λίγο
φοράω το κρεβάτι μου
και βγαίνω στο δρόμο
Μη μ’ ενοχλείτε
κοιμάμαι
για να μην χάνω
τον χρόνο μου
σε διαδρομές
μα σε φαντασιώσεις…

Έχεις μια λύπη ανάμεσα
στα δόντια σου
δεν την βλέπεις
γιατί ποτέ δεν χαμογελάς
στον εαυτό σου

Αυτές οι μαμάδες
πλέκουν
συρματοπλεγμάτινα
πουλοβεράκια
για τα παιδιά τους
τα πλέκουν
γιατί δεν κάνει
να τα παίρνουν έτοιμα
ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ

Αυτοί οι άνθρωποι
έχουν ξεσκίσει
τόσα συρματοπλέγματα,
φτάνοντας νηστικοί
μια ανάσα
πριν το πέτο μας..

..αυτό το εμπόδιο
είναι το δυσκολότερο

Ποιο είναι
το πιο πρωτόγονο
πράγμα
που μας ενώνει;
..το ότι είμαστε
όλοι ζωντανοί
ακόμη..

Αυτοί οι άνθρωποι
έχουν την δύναμη
να ξεκινήσουν
από το μηδέν
μαζί μας
όπως
σε κάθε συρματόπλεγμα
χορεύουν τρελαμένοι
γύρω από τον θάνατο

το τελευταίο
είναι το δυσκολότερο

Παραμονές

Αρώματα και χρώματα
τριγύρω πως να ναι όλα λες
διαποτίσμος στο πέρασμα
σε δρόμους, ανθρώπους και αυλές
αυτοαναφορικα στα λεω, επιδερμικά καλέσματα
με δύσοσμες δικές σου, ενδόμυχες πτυχές.

Πτώματα και σώματα
παλεύουν απ το χθές
στο τώρα για μετά
σε βαθύ πηγάδι, ξερόλιθες φωνές
ανήμερα λακτίσματα
για της ανοιξιάς, ανθοζωές.

Κόμματα και δόγματα
άγουνε και φέρουν ουρλιαχτά
πνιγμονές, με ηδύφωνες ειδήσεις
τάματα και οράματα
τανύζουν συνειδήσεις
με απατηλές ελπίδες και όνειρα φρικτά.

Χώματα και στρώματα
τέφρα της γης, σιγή
βλέννες γόοι και αίματα
μα των κυριών τα στήθη
να αναβλύζουν απο έγνοια
φόβο, άγνοια και λήθη.

Ρυτίδα

Μια ελάχιστη πρόποση

στα ονόματα που δεν γιορτάζουν

και στα σώματα χωρίς σκιά.

Στα σακίδια που μεταφέρουν μια πρότερη ζωή και τον εφιάλτη.

Στις καρδιές

που μεταφέρουν μια πρότερη ζωή

και στα ενθύμια

που γραπώνονται απελπισμένα απ' την ιστορία.

Και μια άλλη

στην επιφυλακτική ματιά που ανακουφίστηκε

αντικρίζοντας ντόπιους συμμάχους.

Κι άλλη μια

για τις πληγές που άνοιξαν

οι μαχαιριές της ξιπασιάς

σε κάποιο στενό

ή η σαλιωμένη λεηλασία σε κάποιο δωμάτιο

με "διακριτικό φωτισμό",

εκατό μέτρα ή κάποια χιλιόμετρα

απ' το θρίαμβο της νοικοκυροσύνης,

ή ο μιντιακός οχετός,

ή οι καχύποπτες ματιές στη λεωφόρο,

ή..............................................

Κι άλλη μια

για το εξορισμένο παρελθόν

και το πανταχού παρόν όνειδος.

Και μια οριστική

για την Ουκρανή γειτόνισσα

που δε γουστάρει το ύψος του μπαλκονιού της

να υπολογίζει.