ΣΚΑΤΟΓΙΟΡΤΕΣ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΜΑΣ

Κάλαντα, άγιοι με τα κόκκινα σε όλους τους δρόμους, παιδάκια με μπανάνες στους δρόμους κάτι σαν να μουρμουρίζουν για ένα βρέφος κάπου στην άκρη της γης. Και εγώ λέει πρέπει να δίνω χρήματα. Και δίνω. Όχι για το βρέφος στην άκρη της γης αλλά για αυτά τα παιδιά που ντροπαλά κάθονται μπροστά σου και τραγουδούν. Πόσο δύσκολο είναι άραγε για αυτά? Είναι άραγε όσο ήταν για μένα?
Και περιμένω τον καινούριο χρόνο να έρθει να με βρει. Και δεν μπορώ και την αντίστροφη μέτρηση με τίποτα. Και έξω στο κόσμο γίνεται χαμός. Και εγώ είμαι στο σπίτι μου να μυρίζω κουραμπιέδες για να μην σκέφτομαι. Αλήθεια το λέω ότι οι κουραμπιέδες αυτές τις μέρες είναι χειρότεροι από το χασίς. Την ακούς αμέσως.
Και τότε έρχεται ο Τίτος μπροστά μου. Ποιος Τίτος? Ο Πατρίκιος φυσικά. Γέρνει στο αυτί μου, νιώθω την ανάσα του και τι μου λέει ρε παιδιά!
Μου βάζει απρόσκλητα στο στόμα μου τα παρακάτω λόγια:

"όταν συμβαίνει να κάνω ένα βήμα προς τα μπρος
νιώθω σαν τότε που προβιβάστηκα με δέκα
στην τρίτη τάξη του δημοτικού.
Χαίρομαι το ίδιο που κατόρθωσα να προχωρήσω
τρομάζω με τις τάξεις που έχω ακόμα να περάσω
με αυτές τις εξετάσεις που πρέπει συνεχώς να δίνω"

Καλή χρονιά στα τσακίδια το 2007 και για να μην ξεχάσω ο Τίτος είπε να σας πω πως
"Το θέλουμε δεν το θέλουμε, πάντοτε κάποιον αδικούμε και η χειρότερη αδικία είναι μονίμως η αθέλητη"

Σωστός!!!
Καληνύχτα...