το μικρό ψάρι ή κατι τέτοιο...

επέπλεε τις μέρες
στους συμβιβασμούς
τα βράδια βυθιζόταν
σε επιθανάτιες "ελευθερίες",
προσμένοντας νοσταλγικά
μιαν άμπωτη συγκινήσεων,
επιβεβαιώνοντας έτσι τα σαρκοβόρα
που περιπολούσαν
έξω απο την υδάτινη σφαίρα του

δ.

της περιέργειας και της αδιαφορίας

ένα παιδάκι που κρατά στο αριστερό του χέρι

νούφαρο

νούφαρο άσχημο

κλεμμένο από κάποια διασταύρωση

στάζει τα τελευταία του υγρά

και σφίγγεται στα μικρά δάχτυλα αδιάφορο

μέσα στην τελευταία του τραγική εκδοχή

παρατηρεί στην εκπνοή του δράματος του

πως το δεξί παιδικό χέρι κρατά μαχαίρι

καρφώνει το νούφαρο

τρυπώντας και την αριστερή μικρή του χούφτα

και το νούφαρο πεθαίνει

στην πιο όμορφη λίμνη του κόσμου

κόκκινη από άδολα αιμοσφαίρια

ένας όμορφος νομοτελειακός φόνος

της αδιαφορίας από την περιέργεια

ΠΡΑΣΙΝΗ ΕΡΗΜΙΑ

μισώ την εξουσία της γλώσσας

Μισώ την εξουσία της γλώσσας τις αφαιρετικές έννοιες – συμβολικές μολαταύτα-να αντανακλούν περιεχόμενα ήδη δοσμένα ενός πολιτισμού αλλότριου.

Ανακαλύπτω συναισθήματα, εφευρίσκω έννοιες που δεν αντιστοιχούν σε κανέναν ορισμό ταξιδεύω έξω από τα όριά της.

Πώς να κατηγοριοποιήσεις τα συναισθήματα -να τα χωρίσεις σε άσπρο και μαύρο- και γιατί το μαύρο να αντιστοιχεί στο κακό;

Οι κινέζοι φορούν άσπρα όταν πενθούν΄

Η εξουσία των συμβόλων΄ αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο ανάλογα με το χρώμα φακών που σου έχει φορέσει ο πολιτισμός μέσα στον οποίο γεννήθηκες.

Άσπρο και μαύρο – χαρά και λύπη- και οι αποχρώσεις πώς αποτυπώνονται;

Οι Εσκιμώοι έχουν 40 λέξεις για το λευκό.

Δεν ξέρω πόσες λέξεις χρειάζονται για να χρωματίσω τη λύπη – όχι μοβ, αλλά γαλάζια και πράσινη και βυσσινί-

Θέλω να σπάσω αυτόν τον κώδικα που τόσο καλά με έχουν μάθει να χειρίζομαι μηχανικά και αυτόματα΄ σκέψη και έκφραση και μορφή και περιεχόμενο

Θέλω να βρω την ουσία κάτω από τόνους λέξεων, εννοιών, συντακτικών δομών και γραμματικών κανόνων.

Εγκεφαλικά παιχνίδια και παιχνίδια της φαντασίας οι δομές συγκλίνουν σαν Συμπληγάδες οι έννοιες στριφογυρίζουν σαν τον γαλαξία κάθε λέξη αποτυπωμένη είναι πόνος το έλλογο και το θυμικό πασχίζουν να πλησιάσουν όπως εκείνα τα χέρια στην Capella Sixtina κατακερματισμός, καταμέτρηση, καταχώρηση

Θέλω να ουρλιάξω -πώς να αποτυπώσω το ουρλιαχτό μου- πώς να περιγράψω τον πόνο ενός ουρλιαχτού που δεν μπορεί να βγει από το στέρνο; την ασφυξία, την άρρυθμη αναπνοή, τον πανικό; σωματική γραφή΄ αποτυπώνω το κάθε κύτταρό μου πάνω σε άθλια σημεία βαλμένα σε τάξη, το ένα δίπλα στο άλλο τ-ο-έ-ν-α-δ-ί-π-λ-α-σ-τ-ο-ά-λ-λ-ο ναυτία΄ οι λέξεις στροβιλίζουν, οι έννοιες δεν μου ανήκουν «λάθη στη χρήση της γλώσσας μας»

Ποια είναι η «γλώσσα μας»; Ποιοι είμαστε «εμείς»;

Απέραντο βασίλειο των συμβόλων αυθαιρεσία της αφαίρεσης κατακερματισμός του όλου

Ποιος ορίζει τις έννοιες; ποιος τους δίνει περιεχόμενο; ποιος τις ταξινομεί και ποιος τις καταγράφει; Κι η ποίηση; συναισθηματική γραφειοκρατία; Απόπειρα να σπάσεις τα σύμβολα που μένει στο κενό καθώς τα αναπαράγει;

Και πώς προφέρονται οι λέξεις; πώς συλλαβίζονται τα νοήματα; Ερωτευμένοι δηλώνουν οι παντρεμένοι και οι καταπιεστές επικαλούνται την ελευθερία ε-λ-ε-υ-θ-ε-ρ-ί-α, ε-λευ-θε-ρί-α

Όχι. Δεν μπορεί να προφέρουμε το ίδιο.

Να συντρίψουμε τις έννοιες

Να οικειοποιηθούμε τις λέξεις

Να ξαναπλάσουμε τα νοήματα

Να συλλαβίσουμε τα όνειρά μας

Να προφέρουμε την ουσία μας

Ας τελειώνουμε πια με τα «αυτονόητα».

λ.

ταυτολογία των εποχών

...κι όμως στα ακροδάκτυλά μου
έχει πάντα φθινόπωρο
θλίψη αλλοτινού καλοκαιριού
και νηπενθή θαμμένα στο χειμώνα.
την κατάρα μιας άνοιξης ποθώ...

δ.

τελικά;

Τελικά δεν ξέρω αν ήμουν τυχερός

Οι κατάρες έγειραν προς τον άνεμο της ζωής

Τα ποτάμια υποσχέθηκαν ν’ αλλάζουν

κοίτη στα όνειρά μου

Όταν μάτωνα

δεν ξέρω τι πάθαινα

μ’ έπιαναν γέλια χωρίς σταματημό

λες κι ήταν κάθε πόνος μου αστείο

του θανάτου γελωτοποιός

στην ευτυχία

μ’ έπιανε μια τέτοια θλίψη

που χανόταν σαν ένα απ’ τα πολλά

σπανιόλικα επίθετα

του Ανεκπλήρωτου

κι όταν πέθανα

σκόρπισα μια τέτοια αμηχανία

ώστε θάφτηκα μαζί με κάθε

χειρονομία που θα με αφορούσε

Εσύ όμως μην αργείς ποτέ

αναμονή

είναι όταν ένα σώμα

συμπυκνώνεται σ' ένα βλέμμα

σ' ένα βλέμμα στραμμένο κάπου

ειλικρινής αναμονή

είναι χρόνος

χωρίς αντικειμενικό κριτήριο

Νομίζετε πως είστε αναντικατάστατος?

Γυμνοί ποιητές μου είπαν πάλι ψέματα.
Πως η αλήθεια δεν θα πονέσει.
Τουλάχιστον τη σάρκα μου.
Χρόνια παλεύω την αντικατάστασή μου.
Θα μπορέσω ακόμα για λίγο να ανοίγω το φως στη μέρα σου.
Θα μπορέσω ακόμα για λίγο να νυχτώνω στο σκοτάδι σου.
Δεν είμαι αναντικατάστατος.
Απλά κανείς δεν θα αγαπήσει τα δόντια σου όπως εγώ.
Εκείνη τη στιγμή, που είσουν απεναντί μου, που σε κοίταξα και γέλασες, που με κοίταξες και σταμάτησα την ανάσα μου μην μ'ακούσεις... άπο εκείνη τη στιγμή μου ανήκουν τα πάντα.
Δεν είμαι αναντικατάστατος.
Απλά δεν μπορείς να αντικαταστήσεις μια στιγμή που ανήκει σε μένα.
Κανείς δεν θα αγαπήσει τα δόντια σου όπως εγώ.

Χρόνος

Γυαλιά είναι ο χρόνος.
Και θα κοπώ στα δευτερόλεπτά του.
Δεν ξέρω να τον μετράω αλλιώς.
Μόνο αντίστροφα.
Μόνο με πόνο.
Μόνο μόνος.
Μ'ακούς ?

Ο Ιούδας και εγώ

... μα εγώ τον συμπόνεσα στην απελπισμένη του κίνηση.
Ήτανε φίλος μου
μ'έβλεπε στον ανήσυχο ύπνο του και τιναζόταν.
Με ξεχώρισε στο ανώνυμο πλήθος και μου έσφιξε το χέρι
"δε χώρισα ποτέ ευθύνες"
είπε: "δε δίστασα ποτέ στην εκλογή, ξέρω πάντα καλά τι είναι αλήθεια"

Δύσκολες εναλλακτικές λύσεις

minima apo Parisi

filia ki ena zesto xamogelo apo ta vathi tou sikouana...

αποπροσανατολισμός

οι βορινές μου νύχτες-νότιες μέρες σου
κάθε ανατολή σου-δύση μου
νομίζω θέλει κούρδισμα
της επαφής μας η πυξίδα

Η διαλεκτική στη γλώσσα των χουλιγκάνων:

μία η άλλη


γ.

Η άποψη του Γούντι Άλλεν για τον χρόνο...

«Θα αυτοκτονήσω. Θα πάω στο Παρίσι και θα πέσω από τον πύργο του Άϊφελ. Θα πεθάνω. Για την ακρίβεια, αν πάρω το «Κονκόρντ» θα πεθάνω τρεις ώρες νωρίτερα. Τέλεια. Μια στιγμή! Αν λάβουμε υπόψη την αλλαγή της ώρας, μπορώ να είμαι ζωντανός για έξι ώρες στη Νέα Υόρκη αλλά ήδη τρεις ώρες νεκρός στο Παρίσι. Τέλεια! Μπορώ να προλάβω να τακτοποιήσω τις δουλειές μου και να πεθάνω κιόλας»

Πώς να έρθετε στο σπίτι μου

Θα πάρετε το λεωφορείο Α135894879
θα κατεβείτε στη στάση 8258974
θα πάρετε το στενό απέναντι από τη στάση
δυό στενά μετά θα κάνετε αριστερά
στο δεξί σας χέρι στο πρώτο γωνιακό σπίτι που θα βρείτε
θα ρίξετε μια κλωτσιά στην πόρτα και θα μπείτε

Γιατί να ανοίξετε την πόρτα με κλωτσιά;

Μα, με άδεια χέρια θα ρθείτε ρε τσίπηδες;


γ.

άχρονη λαχτάρα

Τα μάτια μου στα μάτια σου

να βλέπω

τα χείλη μου στα χείλη σου

να θρέφω

στο κορμί μου το κορμί σου

να ιδρώνω

στην αφή μου την αφή σου

να τελειώνω

στα στενά του έρωτα

ξέστρωτα σεντόνια

ταχύπαλμοι κρατήρες


ΑΛΡΩ