Κρίση Στέγης

Όπως τα σπίτια καταλαμβάνονται
από άστεγους με επείγουσες ανάγκες
ανέργους, πρόσφυγες, μετανάστες,
έτσι και τ’ άστεγα βιώματα των άλλων
που θέλουν κάπου να κατοικήσουν
καταλαμβάνουν τη ζωή μας, εισδύουν
στους πιο ενδόμυχούς μας χώρους
μπαίνουν σε υπνοδωμάτια και μπάνια
στριμώχνονται σε καθιστικά και σε κουζίνες
εκτοπίζουν τις δικές μας μνήμες κι εμπειρίες.

Μάταια προσπαθούμε να τους κάνουμε έξωση
εξοντωμένοι από τη συγκατοίκηση μετακομίζουμε
τους αφήνουμε το σπίτι χωρίς καμμιά συντήρηση
ώσπου να καταρρεύσει ολόκληρο.

Άστεγα πάλι τα βιώματα των άλλων ψάχνουν
κάπου να κουρνιάσουν, να μη χαθούν στη λησμονιά
βρίσκουν στο τέλος καταφύγιο στα ερείπια
μιας έρημης, εγκαταλειμμένης πόλης
ελπίζοντας πως κάποιοι εργολάβοι εμπειριών
κάποιοι αρχαιολόγοι των αισθήσεων
μπορεί στο μέλλον να τ’ ανακαλύψουν
να τα στεγάσουν μόνιμα σ’ ένα τους βιβλίο.

Τίτος Πατρίκιος

Αντανακλάσεις

είχε απλώσει τα χέρια
στις εκβολές των θλιμμένων απολογισμών
και μάζευε μυστικά
αναστολές κι άλλα σκουριασμένα σκεύη

κάποτε ανέβαινε σε μια καρέκλα
και κοίταζε τις χαμένες φιλίες
τις σκόρπιες στιγμές
τις διπλωμένες ενστάσεις
ν’ ακολουθούν τις βαθιές πατημασιές
της ήττας

μόλις είχε κατέβει από μια αναπόληση
όταν βούτηξε από το παράθυρο το φθινόπωρο
και σφηνώθηκε στους αστράγαλους της νοσταλγίας
τα πρωινά κρατούσε στα χέρια

τα ζεστά του παπούτσια
απόδειξη ότι είχε διαγώνια περάσει
όλα τα δάση της θλίψης
κι όλους τους δρόμους της νοσταλγίας
όταν έπεφτε το φως

ανέβαινε τα σκαλιά της νύχτας
ξεκρέμαγε ένα αστέρι
και το βούλιαζε στην πληγή
μιας χαμένης φιλίας

Ελισσαίος Βγενόπουλος