Σιωπή

Η σιωπή μου ρέει σα μέλι
στο βαζάκι του χρόνου.
Μέχρι να φτάσει στον πάτο
θα μιλώ μόνο στα φαντάσματα
της θωρακικής μου κοιλότητας.
Κάτι λέξεις που περνούν από τον νου μου
είναι απλώς πουλιά που μυρίστηκαν ξόβεργα
και δεν κάθισαν ποτέ·
μόνο με κορόιδεψαν φτεροκοπώντας
κι έφυγαν προς ανείπωτα σύννεφα.
Με λίγο δάκρυ από τα δάχτυλα, σιωπή μου,
γράφω σε μουσκεμένο χαρτί τ’ όνομά σου
δίχως διάχυτο άλγος στο στήθος
μα τεθλιμμένος ξεκάθαρα.

Νίκος Κατσικάνης, 2018