Helin

Μια άνοιξη ξεχάστηκε στην άκρη του χειμώνα

Τριαντάφυλλο που γύρισε πάλι πίσω στο χώμα 

Μια φωνή στοιχειώνει έναν ήλιο που βγαίνει πάντα για όλους 

Ένας θάνατος σκοτώνει τα κελιά για μια ζωή 

Όχι αυτή που δεν αξίζει ούτε στιγμή να βιωθεί 

Αλλά για κείνη που ορκίζεται κανένας δήμιος να μη σωθεί 

Τριαντάφυλλο κι ανάσα μες την ερημιά, την ερημιά, ερημιά, ερημιά 

Ένα χάδι ταξιδεύει ανέμου σαϊτιά, ανέμου σαϊτιά, σαϊτιά 

Πόσοι θα ναι αυτοί που τον αγώνα θα σκυλέψουν 

Άλλοι τόσοι που παρηγοριά στο μάταιο θα γυρέψουν 

Μα η φωνή σου συντροφιά στους οδοιπόρους σ’ ένα νόημα βαθύ 

Σ’ ένα κόσμο που αδειάζει τις στιγμές του όπου του πουν 

Σ’ ένα κόσμο οι αυταπάτες και οι φόβοι κυβερνούν 

Να είσαι σίγουρη το πείσμα, το κουράγιο σου, έχουν πολλά να πουν 

Μια θάλασσα χωρίζει τις ζωές μας 

Μια θάλασσα ενώνει τις καρδιές μας 

Κι εσύ πιστή σ’ αυτό που έταξες πετάς στον ουρανό της

Θαλερός Κώστας

Σιωπή

Η σιωπή μου ρέει σα μέλι
στο βαζάκι του χρόνου.
Μέχρι να φτάσει στον πάτο
θα μιλώ μόνο στα φαντάσματα
της θωρακικής μου κοιλότητας.
Κάτι λέξεις που περνούν από τον νου μου
είναι απλώς πουλιά που μυρίστηκαν ξόβεργα
και δεν κάθισαν ποτέ·
μόνο με κορόιδεψαν φτεροκοπώντας
κι έφυγαν προς ανείπωτα σύννεφα.
Με λίγο δάκρυ από τα δάχτυλα, σιωπή μου,
γράφω σε μουσκεμένο χαρτί τ’ όνομά σου
δίχως διάχυτο άλγος στο στήθος
μα τεθλιμμένος ξεκάθαρα.

Νίκος Κατσικάνης, 2018