Πυκνές Ανατολές

Έξω η πόλη πνίγεται βουβή μες τη σιωπή 

Το φως απ’ το παράθυρο ψιθυριστή αστραπή 

Κοιτάς ψηλά στον ουρανό μια βρομερή αχλή 

Κακός μαγνήτης χαμηλά η τρύπια οικοδομή 

Κλείνω τα μάτια για να δω μήπως διαφεύγει κάτι 

Ποτέ το βλέμμα δεν γερνάει μόνο ίσως το μάτι 

Ακτινοβόλα δίκτυα και οι σπίθες απ’ το τζάκι 

Δωμάτιο που σκίζεται στα δυο από αυλάκι 

Στη μια μεριά ο φόβος ξερνάει πληροφορίες 

Μαζί με περιπολικά σε σάπιες ενορίες 

Στην άλλη τα βιβλία μου ειρωνικές μαντείες 

Κι οι μουσικές μου απρόσιτες σωτήριες γαλαρίες 

Τρώω, νυστάζω, σκέφτομαι, το πάθος με κοιτάζει 

Μόνος ποτέ δεν ένιωσα το δέρμα μου αρπάζει 

Ό,τι σεμνό, ό,τι τρελό, ό,τι Θεό κολάζει 

Καθώς κερνούν οι άνθρωποι αγάπη που κοχλάζει 

Ο φόβος χάνει λόγια χωρίς τις μηχανές 

Όταν στερείται τη φωνή κρύβεται στις στολές 

Και τότε κοιταζόμαστε χωρίς αναστολές 

Αιρετικές, αβίαστες, πυκνές ανατολές

Κ. Θαλερός