Πυκνές Ανατολές

Έξω η πόλη πνίγεται βουβή μες τη σιωπή 

Το φως απ’ το παράθυρο ψιθυριστή αστραπή 

Κοιτάς ψηλά στον ουρανό μια βρομερή αχλή 

Κακός μαγνήτης χαμηλά η τρύπια οικοδομή 

Κλείνω τα μάτια για να δω μήπως διαφεύγει κάτι 

Ποτέ το βλέμμα δεν γερνάει μόνο ίσως το μάτι 

Ακτινοβόλα δίκτυα και οι σπίθες απ’ το τζάκι 

Δωμάτιο που σκίζεται στα δυο από αυλάκι 

Στη μια μεριά ο φόβος ξερνάει πληροφορίες 

Μαζί με περιπολικά σε σάπιες ενορίες 

Στην άλλη τα βιβλία μου ειρωνικές μαντείες 

Κι οι μουσικές μου απρόσιτες σωτήριες γαλαρίες 

Τρώω, νυστάζω, σκέφτομαι, το πάθος με κοιτάζει 

Μόνος ποτέ δεν ένιωσα το δέρμα μου αρπάζει 

Ό,τι σεμνό, ό,τι τρελό, ό,τι Θεό κολάζει 

Καθώς κερνούν οι άνθρωποι αγάπη που κοχλάζει 

Ο φόβος χάνει λόγια χωρίς τις μηχανές 

Όταν στερείται τη φωνή κρύβεται στις στολές 

Και τότε κοιταζόμαστε χωρίς αναστολές 

Αιρετικές, αβίαστες, πυκνές ανατολές

Κ. Θαλερός

Το δημιουργικό πάθος

Μια πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι τα ποιήματα ανεβάζουν
την τιμή πώλησης ενός ακινήτου σχεδόν κατά 9.000 δολάρια.
Η εποχή μας, παρόλα αυτά, δεν προσφέρεται για ποίηση.

Στα Βορειοανατολικά, καθώς ελαττώθηκαν τα στέγαστρα,
εκατομμύρια ποιήματα χάθηκαν. Μόλις πριν από λίγες μέρες
δυνατοί άνεμοι έριξαν ένα ποίημα στα καλώδια του ρεύματος

λίγα τετράγωνα μακριά από το σπίτι μου.
Ποτέ μου δεν περίμενα να χάσω τόσο πολλά μεμιάς.
«Δημιουργήσαμε ένα σύστημα που δεν είναι βιώσιμο

για την ποίηση», είπε κάποιος. Μες στα επόμενα τριάντα χρόνια
όπου υπάρχουν υπέργειες καλωδιώσεις δεν θα υπάρχουν ποιήματα.
Ίσως να παραμείνουν ελάχιστα, αλλά ως μια ενόχληση,

ως ένα πανέμορφο σημάδι του χρόνου.

Catherine Barnett