ο Χρόνος ετοιμάζεται να τινάξει τον βαρύ χειμώνα για να
αλαφρύνει το πέπλο της φύσης, θα χαϊδέψει τους βοριάδες με τις ανοιξιάτικες
βροχές ως ξεπροβόδισμα, θα ψιθυρίσει στη θάλασσα τον ύμνο των κουρασμένων
δελφινιών, θα απλώσει στη γη την πολύχρωμη γονιμότητα και θα ξαποστάσει με τη
φλογέρα του Πάνα χαμογελώντας στα αποδημητικά πλάσματα, ακούραστος χαράκτης
σωμάτων και πραγμάτων, κι εμείς θα κάνουμε όσα δεν κάνει ο Χρόνος, θα αλλάξουμε
τα καλύμματα στην καθεστηκυία τάξη, θα φορέσουμε κοντά σορτσάκια στις
πολυκατοικίες, θα ξαποστείλουμε βρίζοντας την ώρα που θα χαθεί από την αλλαγή
της ώρας, θα ανανεώσουμε το μίσος στη δουλειά, θα αερίσουμε τις νοτισμένες μας
συνάξεις, θα μαζέψουμε τα πτώματα από τις θάλασσές μας, θα κλωτσήσουμε τα
πεσμένα νεράντζια, θα ξεσκονίσουμε με νόημα τον Οδυσσέα του Τζόυς, θα φιληθούμε
στο στόμα για να αντλήσουμε κάτι από την περιρρέουσα ευεξία και θα
αποπειραθούμε για μια ακόμη φορά να καρατομήσουμε τη δυσμένεια του μέλλοντός
μας, για να κριθούμε, εντέλει, και πάλι από εκείνα τα δικά μας βλέμματα, εκείνα
που καρφώνονται πάνω μας μέσα από τις παλιές φωτογραφίες, βλέμματα σαν τις προσδοκίες
μας που γλιστράνε μέσα από τις ανοιχτές μας χούφτες αφού δεν τις κλείνουμε,
αφού δεν σφίγγουμε τις προσδοκίες στη γροθιά μας...
Από τα "Περήφανα Ελατήρια"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου