μια πρώην αδύνατη διαταξικότητα

όταν βλέπεις ανθρώπους που πεινάνε

όχι μόνο να μην κάνουν το παραμικρό

για να ενοχλήσουν αυτούς που τους λεηλατούν τη ζωή

αλλά να χαχανίζουν σε καταστάσεις

που θα μπορούσαν να συμμεριστούν

και τα πιο μποέμ τσογλάνια της Φιλοθέης

τότε… 

αυτός είναι ένας τρόπος που τελειώνει ο κόσμος

Ποιοί;

«Τώρα  ψωνίσαμε από σβέρκο μάγκες» ψιθύρισε στη θάλασσα

Ο Mηνάς από την πρύμνη του σαπιοκάραβου

Μόλις που είχε μπαρκάρει σα λαδάς για να ξεφύγει από τη Δραπετσώνα

Κι αυτή, η Δραπετσώνα, δεν τον  διεκδίκησε ποτέ ξανά

Πολλά χρόνια μετά θάφτηκε κάτω από τόνους κρασιού και μυρωμένα στήθη

Για να πεθάνει μέσα του και να τον έχει παρατημένο σήμερα

Σε μια ουρά με ένα ψηφοδέλτιο του Τραμπ στο χέρι

Ποιος; Αυτός! Ένας μετανάστης από τη Δραπετσώνα…

Είναι φορές που βλέπω τη Θηβών να προσπαθεί να σηκώσει το κεφάλι της

Εκεί από τη Ρετσινά μήπως και δει λίγο τη θάλασσα στο λιμάνι

Κι ας είναι βρώμικη σαν κι αυτήν

Χρόνια τώρα προσπαθεί μάταια

Βλέπεις, οι πολεοδόμοι αντί για το κεφάλι έχουν διαλέξει να τεντώνουν την ουρά της

Για να φτάσει μέχρι την Πάρνηθα

Ποια; Αυτή! Ένας καρόδρομος  προσφυγικών παραπηγμάτων…

Κι εμείς βαλαντώσαμε στο κλάμα πια

Όλο ήρωες και δράματα, περασμένα μεγαλεία, χαλασμένα οράματα

Ξεχειλωμένες αρτηρίες, ξεκουρδισμένες καρδιές, ξέμπαρκα ακροδάχτυλα

Ξηλωμένες φιλίες, ξαστοχισμένοι σύντροφοι, αποξηραμένοι εραστές

Που τώρα ξεφτιλιζόμαστε για λίγο φάμπιουλους μεταμοντερνισμό

Μήπως και γλιτώσουμε από τα μίζερα απόνερα της Φουκουσίμα

Ποιοι; Εμείς! Τα παιδιά της διπλανής πόρτας...

Κι εσείς που κρέμεστε από την κουπαστή της Βόνταφον

Αγωνιώντας για τα επόμενα βάουτσερ

Μηρυκάζοντας τις κατάρες για τον ξεπεσμό

Της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας

Δεν γλιτώνετε από την κατάρα της ανάνηψής τους

Δούλοι μεταξύ δούλων, εθνικοί ύμνοι, ψαλμωδίες και πατρικά χαστούκια

Ποιοι; Εσείς! Οι πρεσβευτές του γιόλο…

Το ραντεβού τις Απόκριες στο τμήμα αυτόχειρων του Γ’ νεκροταφείου

για μια ριζική αναθεώρηση της νεκρικής ακαμψίας εν ζωή

ισχύει...

Προκυμαία. Νοέμβρης.

Ίων

Αυτοάνοσοι

Δεν μπορείς να πεις πάντως Χρόνε!

Δουλευτάδες από τα μικράτα μας

κάνουμε πολιτισμό.

Και μουσικές, και στίχους και τραγούδια και ζωγραφιές.

Απαρέγκλιτα κι ατόφια.

Απλά και μόνο ανταγωνιστικά.

Χρόνε!

Πορτοκάλι

Σε βρίσκω
εκεί
στην αμασχάλη μου.


Και πια δεν θα ζητούσα τίποτα άλλο
αν είχα
το δέρμα σου
ανάμεσα στα δόντια μου.

Αναμένοντας τον Χειμώνα

Κάθε φορά που έρχεται το φθινόπωρο είναι μοναδική. Κάθε φορά. Καταφέρνει να είναι καινοφανής. Και μετά, ο Χειμώνας. Αυτός ο παρεξηγημένος. Ο πάντα αληθινός. Θυμάσαι τι σου έλεγα κάποτε; Για τον "απτό, κατανοητό Φλεβάρη" σου έλεγα. Όσο περνάνε τα χρόνια αυτός ο ασπρομάλλης γίνεται όλο και πιο κατανοητός. Η Θάλασσα είναι αληθινή, υπάρχει χωρίς φτιασίδια. Ο ποδαρόδρομος είναι αληθινός. Χωρίς αντιπερισπασμούς. Οι βιβλιοθήκες μυρίζουν. Αναβλύζουν. Ο Varlam Salamov είναι χειμωνιάτικη εικόνα. Είναι τόσο γοητευτικός όσο η αναπόδραστη πραγματικότητα της εγγύτητας των ανθρώπων που καταφεύγουν και γνωρίζονται σε κλειστούς χώρους μοιραζόμενοι τη ζεστασιά.
Μπορώ να φανταστώ τον Άρη Αλεξάνδρου να αναμετριέται με την μπόρα χαμογελώντας.
Αδυνατώ να τον δω αλλιώς.
Και ύστερα
πάλι το Φθινόπωρο.
Και η Άνοιξη.
Αυτή η Άνοιξη που κατακρεουργήθηκε.
Ναι.
Ο Χειμώνας είναι αληθινός.
Τελεία.

Λοιπόν, ακούστε!

Δεν χρειάζεται να βγάζεις βιβλία. 

Ο Μακρής δεν έβγαλε ποτές του βιβλίο.

Μπορείς απλώς να ζεις σαν ποιητής.

Να ζεις με τη ποίηση.

Ο Γκόρπας μιλάει για ένα ντέφι μεταχειρισμένο.

Ο Χάκκας για μια κουδουνίστρα θαρρώ,
που δεν επιτέλους προορίζεται για την αγορά…

Κουδουνίστρα, ντέφι, καραμούζα λέω εγώ

τέλος πάντων

ό,τι να ’ναι

και να του δίνεις
να καταλάβει

Τραβώντας, πώς το λέει ρε ο Χάκκας,
ντουγρού στην άνοιξη τραβώντας λέει

κι’ όλα γύρω να πρασινίζουν – έτσι.

Θεόδωρος Μπασιάκος

Το μαχαίρι

Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιπαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

Άρης Αλεξάνδρου, 1959

Ποιός;

"Να μιλήσω για μένα Εγώ ποιός
Για ποιόν γίνεται λόγος όταν
Ο λόγος είναι από μένα Εγώ Ποιός είναι αυτό
Σε βροχή από περιττώματα πουλιών με δέρμα από ασβέστη
Η αλλιώς μια σημαία Εγώ ένα
Αιμάτινο κουρέλι κρεμασμένο Ένας κυματισμός
Ανάμεσα στο μηδέν και στον κανένα αρκεί να πνέει
άνεμος
Εγώ απόρριμμα ενός άντρα Εγώ απόρριμμα
Μιας γυναίκας κοινός τόπος πάνω στον κοινό τόπο Εγώ
κόλαση ονειρική
Που φέρει το τυχαίο όνομά μου Εγώ φόβος
Γι αυτό το τυχαίο μου όνομα"


Χ. Μίλερ

Ερωτας κι έρωτας ξανά

Θα 'ρθει καιρός
που μ' έξαρση
θα καλωσορίζεις τον εαυτό σου
σαν θα φτάνεις στη δική σου πόρτα, στον δικό σου καθρέφτη,
κι ο ένας χαμογελώντας θα καλωσορίζει τον άλλο

και κάτσ' εδώ θα λέει. Τρώγε.

Θ' αγαπήσεις ξανά τον ξένο που ήταν ο εαυτός σου.
Δώσε κρασί. Δώσε ψωμί. Δώσε πίσω την καρδιά σου
στον εαυτό της, στον άγνωστο που σ' αγάπησε

όλη σου τη ζωή, που εσύ αγνόησες
για κάποιον άλλο, που σ' έχει αποστηθίσει.

Κατέβασε τα ερωτικά γράμματα απ' το ράφι,

τις φωτογραφίες, τα απελπισμένα σημειώματα,
ξεφλούδισε από τον καθρέφτη την εικόνα σου.

Κάθισε. Απόλαυσε τη ζωή σου.

Derek Walcott

όλα μικρά μοιάζουν

καλά μωρέ δεν είδατε εκείνον τον φαγάνο
πούρθε γοργά σαν αητός και πήρε το μεδούλι;
κανείς σας δεν επρόσεξε εψές τ' αεροπλάνο
που πήγαινε κι ερχότανε βαστώντας καραούλι;

φωνάζαν τα λαρύγγια μας κόκκινα σαν το αίμα
μηδέ κανείς να ταυτιστεί μηδέ να μπυροκλάνει
κι αν είναι αλήθεια πως μαζί ζούσαμε ένα ψέμα
σαν ροζουλιά αντιβίωση αυτό μ' έχει πικράνει

ποτές του δεν ετόλμαε να πει τα σύκα σύκα
και τώρα που μεγάλωσε ακόμη παραπάνου
έβγαλε μια στριγγή φωνή μπρος στην κυρά μαρίκα
κι έφυγε το απόβραδο με ύφος παρτιζάνου

κοιτώντας τον κι εγώ θαρρείς εμάθαινα τον κόζμο
και το καλό και το κακό και πλιό το πονεμένο
όταν καλά τα χώνεψα μ' αλκοόλ, λάιμ και δυόσμο
σαν να μου πήραν την μιλιά, ξέρω δεν επιμένω.

ας μη γίνει...

Μα τί γίνεται, τί φασαρία είναι αυτή;

Αυτή λέω που τυλίγει το κεφάλι μας

τις νύχτες

πάνω στο απειλητικό μαξιλάρι

σαν υγρό σεντόνι

χωρίς ίχνος θορύβου

μέσα σε μια τρομαχτική ησυχία

μοιάζει με συνωμοσία

ενός πνιγηρού ανομολόγητου ή

ενός άλαλου πλήθους αυτοκαταστροφών

που συνωστίζονται στην αποβάθρα

και φαντάζονται τρικάταρτους πυρπολισμούς

Ωιμέ! Πολλή φασαρία για το τίποτα

Ό,τι είναι να γίνει ας μη γίνει ποτέ

Τί καταραμένοι είμαστε άλλωστε;

οι ορίζοντες ως ορίζουσες

ανυπόστατος ορίζοντας

καθώς η γη τον προσπερνάει ασταμάτητα

και οι θάλασσες τον θολώνουν με τα ριπίσματα τους

εμείς πάντα

θα τον επικαλούμαστε ως εκάστοτε ορίζουσα

της σφαίρας της εμπειρίας μας

ανεξάρτητα με το ότι

κινείται με σημείο αναφοράς τις αισθήσεις

και φθείρεται με το ρυθμό της θνητότητάς μας

κι έτσι η γη θα μας προσπερνάει

κι η θάλασσα θα θολώνει τις υπαρξιακές ματαιότητες

με το ρυθμό των οριζόντων μας

που θα είναι πάντα εκεί

ως εκάστοτε ορίζουσα των απείρων εκδοχών μας

καθώς αυτές θα χάνονται μαζί με τις μεγάλες σταθερές

που μας προσπερνούν για να τις προσέξουμε

που μας ριπίζουν δυνατά για να μας κρατήσουν ξύπνιους

ενώ εμείς

δηλώνουμε υποταγή στις ορίζουσες

εν ονόματι των οριζόντων

Για την γάτα που ονομάστηκε Κατρίνα!

Πολλές φορές έχω νιώσει
ότι ο αρτιότερος ήχος
βρίσκει  εφαρμογή
στη διαδικασία που ακολουθούν
οι Γάτες
όταν πλένονται.
Ο ήχος αυτός είναι Απόλυτος.
Εφαρμόζει και μεταδίδει
τη μουσική με το "μ" κεφαλαίο.
Τον ήχο - αλήθεια λέω -
ανόθευτο και Συμπαραστάτη.
Ρωτήστε αν θέλετε
τον Γερο Ποσουμ.
Θα εκπλαγείτε.