της Κατερίνας...

Αυτή η γυναίκα
σε πιάνει από το χέρι όταν χάνεσαι,
είναι η φίλη
όταν βυθίζεσαι,
κοιμάται σαν βρέφος
ξυπνάει σαν καταιγίδα
γελάει σαν παιδί,
τινάζει τα πόδια της ευχαριστημένη
τη στιγμή που υποδέχεται τα καινούργια της δώρα.

Αυτή η γυναίκα
κατευνάζει
αγχωμένη
τον ίδιο το Θάνατο
τη στιγμή που πατάει με προσηλωμένη
μανία
τα πλήκτρα του πιάνου της.

Αυτή η γυναίκα
αποφασίζει να ζήσει
αρμονικά
με αυτά που ορίστηκαν ως ψεγάδια,
αυτή,
αποφασίζει να φτύσει
τα ινστιτούτα,
τα καθωσπρέπει,
τις άτριχες,
άοσμες
και άκαμπτες βλακείες.

Σ' αυτή τη γυναίκα
δεν βρέχει ξένος όμβρος.

Αυτή η ίδια
είναι η βροχή.