Δειλινά διαπιστευτήρια

Το «πού πάει ο έρωτας όταν φεύγει;»

του Tom Robins…

το «πού τριγύριζες κι έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη;»

του Οδυσσέα Ελύτη…

το «η νόηση μοιάζει με παγοθραυστικό»

του Νίκου Καρούζου,

το «εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ κι ας έχω χέρια»

του Ναζίμ Χικμέτ,

το «είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή»

του Κώστα Καρυωτάκη,

το «ένα πουλί πληγωμένο είναι πιο ελαφρύ;»

της Ελένης Βακαλό,

το «το αίμα κλαίει, το αίμα λέει, δεν ακούτε;»

του Πέτρου Ανταίου,

το «οι παλιές φωτογραφίες είναι σοφές, ξέρουν να εκδικούνται»

του Κλείτου Κύρου,

το «τι ελευθερία καθώς η φωνή μου ραντίζει!»

του Αλέξη Ασλάνογλου,

το «οι χωροφύλακες δεν διαλύονται με αυταπάτες και ψυχοσάββατα»

του Μιχάλη Κατσαρού,

το «θα με πολεμούσες ακόμη και μ’ αυτά που σου’ μαθα»

του Τίτου Πατρίκιου,

το «δεν υπήρξα παρά μια λακκούβα σκοτεινιάς»

του Τζουζέπε Ουγκαρέττι,

το «στων δικών μου σπονδύλων θα παίξω τον αυλό»

του Βλαδιμίρ Μαγιακόφσκι,

το «στυφά τα μονοπάτια»

του Άρθουρ Ρεμπώ,

το «πόδια πέτρινα με κάλτσες άμμου»

του Πωλ Ελυάρ,

το «στόμα, τέτοια αιμάτινη τομή ομορφιάς»

του Πιερ Ζαν Ζουβ,

το «δεν σε σκέφτομαι, είμαι πολύ κοντά σου»

της Ελίζαμπεθ Μπράουνινγκ,

το «είμαι ευρύς, περικλείω άφθονα»

του Ουώλτ Ουίτμαν,

το «σπίτι σου είναι η ροή σου»

του Μιγέλ Ντε Ουναμούνο,

το «καρδιά σου με παγωμένα επιμνημόσυνα μάτια»

του Ντάντε Ροσέτι,

το «η ανθρώπινη καρδιά αχόρταγος κρατήρας»

του Ουίλιαμ Μπλέηκ,

το «άξιοι εμείς της ατίμωσης, ότι αυτή μας αποξένωσε από τον ανάξιο καιρό της»

του Γιώργου Χειμωνά,…