Οι χτύποι του ρολογιού
τυχαίνει να μου θυμίζουν
μια συνέλευση
στριμωγμένων αναμνήσεων
και ιδρωμένων , αχνών φόβων
αργά το βράδυ
σ'ένα στενό για αυτούς παρελθόν.
Τυχαίνει επίσης
να γελούν
με την καθιστή μου υποταγή
στην τύχη
που κρατάω στα κρυφά
μια άκρη απ' το φόρεμά της
μην γλιστρήσει στο μελάνι μου
και ξεκινήσω πάλι
να γράφω για σένα.
Δεν έχω λέξεις..
τα 'χουμε πει αυτά
ο κόσμος ζητάει να ντυθεί
για να αρέσει.
Κλάψε - Πόνος - Φαΐ
ήταν η μέρα σήμερα
σαν ένα φάρμακο που έπρεπε να πιω