Συναισθηματική ασυναρτησία

Απώλειες...

Ουρλιαχτά που δεν βγαίνουν.

Αγγίγματα που δεν τολμούν.

Μοναξιές που δεν ομολογούνται.

Αγάπες που δεν αντέχουν.

Λόγια που δεν αναπνέουν.

Τραγούδια που δεν υπάρχουν.

Εικόνες που εξαφανίζονται.

Και ο φόβος... που πάντα έρχεται.

Ένα τσιγάρο που δεν θα ανάψει ποτέ.

Γίνεται η φωνή αυτών που άφησες και όλων αυτών που σ’άφησαν.

Μοιάζει να μην υπάρχει κανείς.

Ίσως πάλι να φταίει και η καταιγίδα ...μέσα μου.

Στο καλό

Δίκαια έφυγες δεν ήταν να κερδίσεις

Το ζαρωμένο χέρι μου μετέωρο ν’ αφήσεις

Έγειρα το κεφάλι μου μες το χαμόγελό σου

Χάθηκες γρήγορα στο άσπρο των ματιών σου

Βλέπω συνέχεια μακριά φώτα που δραπετεύουν

Γλιστράνε ήλιοι στους αρμούς των ρημαγμένων δρόμων

Σκίζουν το δέρμα μου παντού και με ανατινάζουν

Κάθε με το μαντήλι σου τυλίγω ό,τι απομένει

Στο καλό