να λυπηθεί τον εαυτό του...

-Δεν σε ξέρω, γύρισε σε παρακαλώ από το άλλο πλευρό και κοιμήσου.

Η φωνή της ήταν πάντα η ίδια η ειλικρίνεια.Τού είπε ότι δεν τον ξέρει ενώ είχαν έρθει μαζί διακοπές εδώ και λίγες μέρες σ' αυτόν τον διαβολότοπο, στο ίδιο δωμάτιο, ως ένα πολυκαιρισμένο ιδιότυπο ζευγάρι.
Εκείνο που τον ενόχλησε δεν ήταν ότι λίγη ώρα πριν τής είχε μιλήσει άσχημα αλλά ότι θα μπορούσε να κοιμάται με έναν άγνωστο στο ίδιο κρεβάτι...

Πέρασε πολύ ώρα για να θυμηθεί ότι την είχε πονέσει πολύ.Και να λυπηθεί. Τον εαυτό του... Πάντα τον εαυτό του.

Πρωκτός Πορτοκαλί Ελέφαντα
ΠΠΕ και κύματα
ανοιγμένα στόματα προς τον ουρανό
σκιές που θέλουν να τις γνωρίσεις
μένουν πίσω μικραίνοντας
έχουμε χτίσει
για να μπορείς
να σταματήσεις
, αν θες.
Αυτό το βουητό
συνοδεύει τις φευγαλέες
εικόνες διακριτικά.
Η δική μου ανάγκη
ξέρει με οδυνηρά
αληθινό τρόπο
να μου δείξει
πως
θα μπορούσα να ζήσω αλλιώς
την κίνηση πίσω απ΄την πλάτη σου .
Μάλλον,
δεν θα πω ποτέ ότι συνήθισα
να ανοίγω το παρελθόν
και να κουκουλώνομαι μέσα του
μες στο κατακαλόκαιρο
Πάντα θα με ξαφνιάζει
, να εμφανίζεσαι δίπλα μου
σαν σκέψη
που έχει όψη
και μυρωδιά.
Ανούσιο ,
αυτό το ταξίδι
μοιάζει ανούσιο,
ακούγονται
λέξεις, γέλια
πώς να συντονιστώ;
έχοντας γίνει χίλια κομμάτια;

ένα _ταυτόχρονο_ συμμετρικό χάδι
σε δύο σημεία
είναι από μόνο του ανακούφιση

Μες στ΄ άπειρα
σημεία αναφοράς
δεν έχει νόημα
ο ένας άξονας
κανένα

Κι ό,τι μ' απόμεινε απ' το πέρασμά σου
σιγά-σιγά ο χρόνος το λειαίνει
σαν ένα βότσαλο της ποταμιάς.
Μονάχα πια για τ' όνομά σου είμαι σίγουρος.
Κι όλο το λέω, το ξαναλέω μπρος στη θάλασσα
μήπως και κάποια νύχτα,
όταν μας πνίγουνε τα σύρματα κι η πέτρα,
το χρειαστώ σα λέξη σωτηρίας
κι ανακαλύψω αιφνίδια πως κι αυτό έχει σβήσει


Τ.Πατρικιος

Χωρίς να σε βλέπω

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
Χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
Χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
Όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
Όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
Μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
Να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
Μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.


Τ.Πατρίκιος