Κυριακή απόγευμα. Θηβών.

.
..
...
....
.....
.....
......
........
.........
..........

_

'Οταν η μπόρα δεν έσβησε την φλόγα...

Ταξιδεύω στα αυλάκια της βροχής
Ανοίγω τα χέρια και την νιώθω
Ταξιδεύω στα αυλάκια της βροχής
Και στο γκρίζο που μίσησα
Ταξιδεύω στα αυλάκια της βροχής
Μπροστα από νοτισμένα τζάμια και ατσάλινες κουρτίνες
Ταξιδεύω στα αυλάκια της βροχής
Καθως μια ανάσα ζωγραφίζει σε κάγκελα σκουριασμένα
Ταξιδεύω στα αυλάκια της βροχής
Και ανάμεσα στα τείχη που γκρέμισα
Ταξιδευω στα αυλάκια της βροχής
Και γίνομαι ποτάμι με ταξιδευτές που η αγάπη δεν τους τρομάζει
Ταξιδεύουμε στα αυλάκια της βροχής
Εμείς που γελάσαμε,κλάψαμε,φωνάξαμε,γκρεμίσαμε και χτίσαμε

"Επαναστάτες"

Μαρξ, Ένγκελς, Μπέμπελ και Μπουχάριν
τους στρίμωξα στο νου κουκί κουκί.
Να με, λοιπόν, κατέκτησα την χάριν
να κρίνω με την διαλεκτική.

"Αχώριστος η θεωρία κι η πράξη" -
συχνά σκοντάφτω στην εφαρμογή,
μα η κριτική μου πάντοτε είναι εν τάξει,
όλους κι όλα τα ελέγχει, τα εξηγεί.

Τις συγκεντρώσεις των προλεταρίων
απ' το παράθυρό μου τις κοιτώ
ως να συγκινηθώ μέχρι δακρύων
και γράφω στίχους πλέον των 100.

Τη σκέψη αφήνω διάφανο μπαλόνι
στον άδειο ν' ανεμίζεται ουρανό,
να βλέπω την εντύπωση που απλώνει
το χρώμα που αντιφέγγει το κενό.

Τώρα το "κάπιταλ" του Μαρξ κηρύττω,
μα αποφεύγω την κάθε συμπλοκή
γιατί, ξέρω, θανάσιμα θα πλήττω
αν κάποτε με βάλουν φυλακή.

Γ. Ρίτσος (Τρακτέρ, 1934)

Άρωμα

Τις ήσυχες νύχτες
ανήσυχες για σένα.

Λίγο πριν το χάραμα
σαν άρωμα, γλυστρώ.
Να προλάβω να σε φτάσω
να σε προσέξω, να σε αγγίξω
να σε φιλήσω φεύγωντας.
Και μες απο τον ύπνο σου
να ξυπνάς
να διψάς.
Και όνειρο
να λες, πως ήταν.