Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Οι καημοί του χωροχρόνου

Το πρόβλημα είναι οτι δεν μπορείς
παρά να είσαι ένας.
Και μέσα σ' αυτόν τον ένα
όλοι και όλα.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Ας δεχτούμε με χαρά όλους τους χειμαρρους της άγρυπνης θέλησης. Της ευεξίας και της αληθινής ευαισθησίας. και το πρωί, οπλισμένοι με φλογερή υπομονή, θα μπούμε σε πολιτείες μεγαλόπρεπες.
Για πιό λόγο να μιλώ για χέρι φιλικό;
Είν' όφελός μου πως πια μπορώ να γελώ με τους παληούς, ψεύτες έρωτές μου και να κάνω να ντρέπονται κείνα τ'απατηλά ζευγάρια, - αντίκρυσα την κόλαση κάθε γυναίκας πίσω εκεί - και θα' μαι ελεύθερος ν' αδράξω την αλήθεια μέσα σε μια ψυχή και σ' ένα σώμα".


Πρόκειται για τις τελευταίες προτάσεις του Ρεμπό στο "μια εποχή στην κόλαση". Για την τελευταία πρόταση έχω κουβεντιάσει ώρες επί ωρών: αναφέρεται σε ένα άλλο σώμα και μια άλλη ψυχή; Καταλήγει στην επιβεβαίωση ενός και μιοναδικού έρωτα; Ή αναφέρεται στο δικό του σώμα κι έτσι διατυπώνει ακριβώς ό,τι και η Α.;
Μου το θύμισε αυτή η ανάρτηση και ξύπνησε μέσα μου για μια ακόμη φορά τα ερωτηματικά...

Ανώνυμος είπε...

απίθανο...

Ανώνυμος είπε...

με τα ερωτηματικά του γ.θα συμφωνήσω.Αλλά οσον αφορά την ανάρτηση της α. δεν καταλαβαίνω που εντοπίζει το πρόβλημα;