Πρυτανεία. Μεσημέρι Σαββάτου 2 Φλεβάρη. Στην πίσω αυλή. Τυλιγμένοι για να αφήσουμε τα δακρυγόνα απέξω. Πηγαδάκι. Προσπάθεια για χαμόγελα. Σύντροφος από την ομάδα του μαχαιρωμένου συντρόφου: «τί θα γίνει τώρα, εσείς τί λέτε;». Προσπάθεια για χαμόγελα. Σύντροφος: «κοιτάξτε! Σύντροφός μου βρίσκεται αυτή τη στιγμή μαχαιρωμένος στο νοσοκομείο και δεν γουστάρω ούτε χάχανα, ούτε πλακίτσα. Εντάξει;» Παγώσαμε. Παρεξήγηση. «Μαζευτήκαμε». «Εξηγήσαμε» τα χαμόγελα. Αποτύχαμε να τα περιγράψουμε. Ο σύντροφος έφυγε.
Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια. Γύρω στις 8 το βράδυ της ίδιας μέρας. Η πορεία χτυπήθηκε. Αποκλεισμένοι σε μπιστρό από δύο διμοιρίες. 118 προσαγωγές στην ΓΑΔΑ, άγνωστος αριθμός τραυματιών και συντρόφισσα από την «ομάδα» μας στο νοσοκομείο με τραύματα στο κεφάλι και στα μάτια. «Τί θα κάνουμε τώρα;» Η προσπάθεια για χαμόγελα παγωμένη από το μεσημέρι. Κανείς δεν απαντά. Ασφυξία. Οι μπάτσοι πηγαινοέρχονται στην βιτρίνα του μαγαζιού. Ασφυξία. Τηλέφωνα. Ασφυξία. Ένα χαμόγελο έρχεται και κάθεται στα χείλη ενός συντρόφου. Ασφυξία. Κοιταζόμαστε. Χαμογελάμε. Παραγγέλνουμε ουίσκι χωρίς πάγο. Φοβόμαστε να μην παγώσουν τα χαμόγελα και πάλι. Τα χρειαζόμαστε ντε!
Οι μπάτσοι πηγαινοέρχονται.
5 σχόλια:
Τετάρτη 6 Φλεβάρη. Εν πλω από Ρόδο για Κω. Προσπαθώ να θυμηθώ την ατάκα του μπάτσου που προσγείωσε το γκλομπ του στο κεφάλι μου, στο στριμωξίδι μπροστά από τη βιτρίνα του "γρηγόρη" το περασμένο Σάββατο. Αδύνατον.
Και μετά, στο σπίτι του Δημήτρη με πάγο στο γερό (όντως) κρανίο, και τηλεφωνήματα, πιάσαν τον τάδε, την δείνα, τον άλλο, την άλλη, κι αυτόν, κι αυτήν, και τραυματίστηκαν οι τάδε, καλά είναι ο μαχαιρωμένος σύντροφος, "δικοί μας" έχουν εγκλωβιστεί στην Καλλιδρομίου, ξαφνικά βλέπω ένα φλάουτο σε μια γωνία του δωματίου του Δημήτρη, "καλά ρε μαλάκα παίζεις φλάουτο και δεν μου τό χεις πει τόσο καιρό;", "γιατί με ρώτησες;" και μετά γέλια.
Χρειάζονται.
Σάββατο στην επαρχία,εγκλωβισμένη σ'ένα σπίτι.
Πρωί, μεσημέρι,βράδυ...
τηλέφωνο,indymedia,τηλεόραση,ραδιόφωνο και ξανά τηλέφωνο,indymedia,τηλεόραση και ξανά... τι θέλω να πω?
Να χαμογελάτε και πιείτε κανα
ποτηράκι και για μένα!Μτσφ (πολύ συνομωτέ αυτό που έγραψα,μου άρεζε
:-)
Εγώ πάλι τις άκουγα σχεδόν όλες τις ατάκες των μπάτσων, στην ίδια πάντα βιτρίνα, αυτήν που παλλότανε σαν δέρμα από κρουστό. Και η συγχορδία των λαλίστατων και μαινόμενων μπάτσων συμπλήρωνε την συμφωνική ορχήστρα της πανεπιστημίου, αλλά σίγουρα δεν περιλάμβανε ευγένειες και "παρακαλώ μπορείτε να σταθεροποιήσετε το κεφάλι σας να σας χτυπήσω;".
Με γαμοσταυρίδια και "θα πεθάνετε" ξημεροβραδιάζουν οι ραβδούχοι. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά εκείνη τη νύχτα.
Μέσα σε εκείνα τα δευτερόλεπτα βλέπεις, αναπνέεις, ακούς, δακρίζεις, βήχεις, στέκεσαι, πονάς, κουβαλάς, κουβαλιέσαι, κρατάς, οδηγείς, ακολουθείς, ενώνεσαι, ανασυγκροτείσαι, καταδιώκεσαι, εγκλωβίζεσαι.
Ναι! Γέλια με τα μάτια να δακρύζουν. Γέλια με το δέρμα να καίγεται. Γέλια μέσα στα δακρυγόνα...
Γέλια ανάμεσα στα δακρυγόνα... ήταν πάντα και θα είναι. Και οι μαύροι αιώνες το ξέρουν.
Ομως πριν παραξενευτούμε με την ένταση του συντρόφου που δεν γούσταρε γελάκια ας αναλογιστούμε πως είναι να βρίσκεσαι μετά από πολύωρη σύγκρουση έχοντας το νου σου αυτό που διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια σου(σκηνη 1η), έχοντας δει τη φρίκη στα μάτια των συντρόφων σου και ίσως μια ελαφρότητα στα μάτια κάποιου που ενδεχομένως προσήλθε σε μια κατειλημενη πρυτανία, έστω και αμήχανα ή έστω και με μειωμένη αίσθηση της διαδραματιζόμενης πραγματικότητας. Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε αυτό. Αρκεί να πλησιάζουμε λίγο περισσότερο ο ένας τον άλλον και το ζήτημα δεν θα είναι ποτέ τα γέλια ανάμεσα στα δακρυγόνα αλλά λίγη περισσότερη τρυφερότητα.
Φυσικά και το αναλογιζόμαστε. Η πολύωρη σύγκρουση ήταν κοινή. Τα μάτια όλων μας δεν διέφεραν και πολύ κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας. Από το πρωί ως το βράδυ. Με αυτή την τρυφερότητα, με αυτά τα πλησιάσματα, με αυτή την αγωνία, που δεν μπορεί να περιγράψει κανείς. Στους ίδιους δρόμους βρεθήκαμε, στις ίδιες αλυσίδες κρατηθήκαμε.
Δημοσίευση σχολίου